onlardan üstünsünüz ama

okulunuza ya da iş yerinize yaklaştıkça bi terleme hissedersiniz, genelde bıyık kısmı terler. silersiniz, ter yoktur. ama hala terleme hissi devam eder. bi sigara yakıp rahatlamak istersiniz. sigaranızın yarısına geldiğinizde okulun/işyerinin önünde olursunuz. ama birden üşümeye başlarsınız. sigarayı bitirip içeri girene kadar titreme hissedersiniz. kazara birileriyle konuşursanız sesiniz titrer. haklıyım demi. şimdi gelin bi sarılalım

@106 hiç freud okumadım. okumaya niyetlenip niçe kitabı almıştım. burada sadece kendimi anlatıyorum, buna inanabilirsin.

bakın kardeşlerim, lisede en arkaya falan saklanmadım. en önce hocayla uğraşıp milleti güldüren kişiydim ben.
kızların kıçlarına şaplak atandım ben.
her esprimle ortamı gülmekten kıran, her konuşmamla şaşkınlıktan ağızlarını açık bırakan kişiydim.
ortamın ortak görüşüydü benim oranın en zekisi olduğum.
ama bunlar okul saati bitince sona eriyordu.
spora yalnız giderdim, dışarıya yalnız çıkardım.
dersanede falan yine güzeldi.
ama bitince yine aynı.
ben sosyofobik değilim, 400 kişi yalnız beni izlerken dans etmişliğim var.
ama bi kız gördüm mü konuşamıyorum lan.
konuşamıyorum işte.

@110 kendine sosyofobik değilim deme ihtiyacı duyuyorsan, sosyofobiksindir panpacığım. en azından ben haftada bir kendime diyorum *

@111 olm binim demiyorum ama sosyofobik de deÄŸilim lan, yoksa :(

bi arkadaşımız basketboldan bahsetmiş. bu da ona cevabım
basketbol olayı bende de var. bak sana şunu söyliyim fakülte takımına giremedim. ama nasıl bir durumdu biliyor musun? takıma giren 3 kişiyi 3e tek maçta yenmişliğim vardı. hem de fark atarak. oyunu bırakalım diyenler de onlardı. onlardan sonra bi maç daha yapmıştım. ama salona gittim, bi baskı var üzerimde ellerim üşüyo. top süremiyorum pas atamıyorum. boy 1.90 pota altından basket atamıyorum. şurlar girmiyo, serbest atışları 10da9 atarken, aralıksız 20-30 tane sokarken 5te 1 atıyordum en fazla. böyle gibimsonik bişey

@110a katılıyorum. ama 400 kişinin arasında dans olayı biz ters =) sonradan başlamış bi sosyofobi olabilir sendeki

@112 sosyofobi: yaptığın şeyin saçma görünmesinden korkmak, iletişim kurarken saçmalamak, eğer çevrende bir insan varsa ciddi bir paniğe kapılmak. aslında bu benim kendi tanımım * asosyallikle farklı şeyler. asosyallikle karıştırdın sanırım

sosyofobinin ne olduÄŸunu biliyorum ve bende kesinlikle yok.
ben sonradan asosyalleÅŸtim biraz evet.

ya ne bileyim taktan taktan işler. sorunun kaynağını bulmak için beyin patlatıyorum, sonra ne düşünüyom lan ben diyorum çok saçma geliyor :(

bazen hayvanlara özenirsiniz. bir kedi olmak istersiniz mesela, bazen ağaçlara, çiçeklere özenirsiniz. insanlar ve insanlık sizin için biraz korkulası şeylerdir çünkü. bir insan olarak yaşam sürmek sizin için eziyettir çünkü. beyniniz hep yorgun olduğundan, hep bişeylerin hesabını yaptığından o dertsiz, çilesiz hayvanların durumu size ütopik gelmeye başlar

panpa çok duygulandım ağlattın beni.. benim sorunum deişik biraz. evde, yurtta, arkadaşlarımın ve ailemin yani sevdiğim insanların yanında çok komik, esprili, sevilen, neşeli, sosyal bi insan oluyorum. ama bi okula gideyim, bi sokağa çıkayım tam tersi oluyo. neden acaba?

Lan ben korkuyu attim agzima ne gelirse soyluyorum konusurken bu seferde atarli ergen damgasi yiyorum. Sirf laf olsun diye rahatca konusabilirim kizlarla, açılırım en fazla red eder diye dusunurum ama gercekten hoslandigim 3 kizdan ikisine acilamadim digerinde elim ayagim titredi. Bunlari niye yazdim buraya bende bilmiyom gaza getirdiniz beni pekekentler.(felsefi kitap onercek var mi la varsa pmden yazsın ) rizorv + suku bu arada.

facebookta veya msnde birileriyle konuşursanız şayet, sürekli bişeyler yazıp yazıp silersiiz. sonra '... yazıyor ' u gördü mü acaba? şimdi benim çekingen olduğumu düşünecek? düşünmemesi için ne yapmam lazım? gibi sorlarla beyninizi gibersiniz. konuşmalarınızda da hep nasılsın, bugün ne yaptın gibi yüzeysel konulardan ileri gidemezsiniz. çünkü beynin kenini dışarıya farklı göstermeye o kadar kanalize olmuştur ki konu açamazsınız. sonra da gelip buraya kıza selam verdim nasıl devam edeyim diye başlık açar ve sizin gibi fobiklerin eğlence konusu olursunuz

(bkz: )asosyaller2 ben de yazmıştım, bunada bi göz atın.

@ 120 niçenin ecce homo kitabı iyi gider panpa. bi de atarlı ergen de olmucaksın arasını tutturup mantıklı düşünmen gerek ama bizim düşünme tarzımız farklı. işte bu yüzden de buna hastalık diyoruz. bir davranış biçimi değil

@119 durum benzer, yurtta kalırken öyleydim ben de. yurtta iyiydim yani.

hayallerin ve gerçekler arasında kalırsın. bazen bi tartışma olur ya da herhangi bi diyalog birine söylemek istediğin bi şey vardır bi başlasan hiç susmayacaksın, ama söylemezsin kimseyi kırmak istemezsin.. ya ters teperse.. ya diğerleri aynı fikirde değilse.. sonra onların hepsini, içindekilerin hepsini söylediğin, karşındakine ağzına, aklına ne gelirse çekinmeden resmen tükürürcesine anlattığın bi hayal kurarsın.. istemeden olur bu.. öyle saçma hırslardan doğan çocuksu hayeller değil.. hiç bi zaman söylemeyeceksin halbuki.. çünkü ya en yakınımdakiler bile bana katılmazsa dersin korkarsın.. sonra o hayalle devam edersin sanki daha önce söylemişsin gibi.. o mevzu aklına geldiğinde sanki o an herşeyi söylemişsin herkes sana katılmış, odak noktası haline gelmişsin.. ama bi an hatırlarsın.. o an hayalle gerçeğin arasındaki çizgiye lanet edersin../ sherlockholmescofield panpamızdan. nicki yakıyor ayrıca

bi ortamda otururken sürekli etrafınızı süzüyorsunuz. herkesin duruşunu, hatta mimiklerini bile takip ediyorsunuz. yanınızdaki bacaklarını açmışsa siz kapatıyorsunuz, ya da siz de açıyorsunuz. sokakta yürürken kaldırım taşlarının desenlerine göre adımlar atıyorsunuz. inkar etmeyin. gölge boyunuzu ölçüyorsunuz, etraftaki cisimlerin boyunu hesaplıyorsunuz. ve bunun gibi biçok saçma takıntınız var. inkar etmeyin. bende de var

senin ben amk ya bi tek ben de var zannederdim bunlar hele kaldırım desenlerine göre yürümek yok mu... seni okuyunca aynaya bakıyomuş gibi hissettim panpa eline sağlık bu arada tespitler için

hayatınız aşırı sıkıcı. dıbınakoyim ölsem de kurtulsam diyorsunuz her dakika. sonra biyerlerde somut dertlerle karşılaşıp benimki de dert mi lan diyip her seferinde unutuyorsunuz. ama unuttuğunuz şey bir çözüm bulmaız gerektiği gerçeği. yani unutmak çözüm değil, sorun oluyor sizin için