istanbulda 1998 de geçen bir olaydı. Ve havalar soğumaya başlamış yazın son demleri kışınsa gelişinin habercisi olan bir zamandı. Ve rüzgar bir evin penceresinden içeri estiğinden o evin ve ailenin bir daha hiç evi ısınmadı.

Mutfağa doğru koştu küçük çocuk hiç bir şeyden habersiz annesine bakıyordu olanları anlamaya çalışıyordu. Annesi döndü ve baktı sanki son bakışlarının olduğunun farkındaydı. Masada ne olduğu belirsiz bir sürü ilaç olduğunu hatırlıyordu küçük çocuk ilaç nedir ki ondan bile habersiz o kadar küçüktü işte herşeyden habersiz annesine gülüyor ve üç tekerlekli bigibletinin üstünde pedal çevirmeye çalışıyordu. Annesi mutafkta sehpaya oturmuş karnı şiş bir şekildeydi.
Çok geçmeden hastaneye yatırılmıştı ve o hastane yolunda son kez bakmıştı annesine son kez görmüştü yüzünü ve son kez kokusunu içine çekmişti bir daha asla geri gelmiceğini bilseydi belki o küçük çocuk o kadar sessizce uğurlarmıydı annesini. Bir kaç hafta hastane de yattı daha çok gençti daha yirmi sekiz yaşındaydı ve çocuklarına doyamadan hayata doyamadan gözlerini kapatıcaktı. Küçük çocuğun bir de abisi vardı aralarında beş altı yaş vardı ama abisi de hala bir çocuktu ve olanların çokta farkına varacak kadar büyük değildi oda. iki çocuk annesi bir kadının çocuklarını son görüşüydü işte o araba da geçen yolculuk.

Doktorlar geç kalındığını söyledi kocasına bağırsağındaki kanserin tüm organlara sıçradığını ve karaciğerin iflas etçek duruma geldiğini söylediğinde kocasının ayakları boşaldı ve sanki o an hayat durmuştu. Haberi alan herkes koşuşmuştu hastaneye herkes ferhat figan herkes inanamamıştı hiç bir belirtisi yokken gencecik yaşta kanserden gidemezdi gitmemeliydi.
Hastanede kaldığı her geçen gün tedavisi devam ettikçe daha da kötüye gidiyordu artık kaçınılmaz sona gelinmişti. O sırada çocuklar babanelerinde herşeyden habersiz annelerini sorup duruyorlardı ne zaman gelecek annemiz niye daha gelmedi annemizin nesi var diye her gün ağlayıp duruyorlardı. Kimse tek bir şey söyleyemiyor herkes ağlayıp duruyor ve ağaladıklarını saklamaya çalışıyordu.
O güzel yemyeşil gözleri solmuş ve etrafı şişmiş çok kötü bir hal almaya başlamıştı. Ölmeyi bekliyordu hastanenin yatağında kocası elini tuttu ve çocukları getirmeyi onların son kez onu görmeleri gerektiğini söyledi karısına. Olmaz dedi beni bu halde görmelerini istemiyorum onların ağlamalarını görmeye dayanamam dedi.
Ve 3 ocak 1998 de gözlerini yumdu.
Kocası hastaneden eve geldiğinde herkes evde habersizce beklerken kapı açıldığında o anki o sessizlik bir adamın yıkılışı çocukların kimsesiz kalışı dünya durdu işte o an ve adam içeriye bile giremeden herkes feryat figan başladı hüngür hüngür ağlamaya o küçük çocuk anlayamadı ne olduğunu çünkü daha üç yaşındaydı ve annesiz kalmıştı.