olum ağlayacağım çok az kaldı

lan senin aklının sapını gibeyim en son o kızı reddettin ya lan gibmisim hasanını cocuk sana sordugunda sevıyorum hala desen gıdıp hıc konusmucak kızla hay aklının sapını sıkeyım senın ben panpa

Devam lan

ne demek sonları amk

lan hadi bekliyoruz amk

sonra devam ederim

salon şu şekilde. hani böyle salon var bir de salonun içinde büyükçe kapılar olur diğer bir odaya açılan o şekilde bi salon.
bi 10 dk sonra geldi esma. yürü salona dedi.
peki dedim gittim.
kapıyı açtım. önce bi şaşaladım. bu ne aq dedim. beynim kitlendi mavi ekran verdi.
döndüm arkamda duran esmaya.
geç hadi dedi.
girdim
ortada bi masa var. 2 tane sandalye. masanın üzerinde neler mi bulunuyor.
şöyle ki: peynir, domates ezmesi, haydari, tam olarak ne oldugunu anlamadım bir tür salata, su ve de rakı.

otur dedi. oturdum sandalyeye. o da karşıma oturdu.
esma dedim. sen rakı ya da daha basitçe içki içer miydin ?
bir tek votka içtim o da senleyken işte. rakı da ilk olacak. dedi
peki bu mezeleri nerden biliyon dedim
araştırdım yapılışını falan. yaptım dedi
peki şimdi ne olacak dedim yine
bir şey olacagı yok sadece oturucaz biraz konusucaz ben rakıyı içmeye calısıcam. umarım sende bu anı bozmayacan..
peki evin ailen ?
bu ev zaten benim arkadaşımgilin. arkadaş haftaya dönecek rapor almıs. ailesi ile birlikte ankaraya düğüne gittiler. gitmedende anahtarı istedim.
ailemde bi arkadaşımda kalacagımı sanıyor. yani benim için bir sıkıntı gözükmüyor dedi.

peki dedim.
sorgusuz sualsiz olayı kabüllendim.
hadi dedi hazırla.

hazırlayıp önüne koydum bardağını.

her şey hazırdı. ilk yudumlar alınmadan önce bir birimize uzunca baktık.
baktık.. baktık..

şarkı: http://www.youtube.com/watch?v=jK4ijKYBo10
edit: imla

biraz daha oturup beklemek zorunda kaldım. içerden böyle tabak çanak sesleri falan geliyor.
sonra kapıyı açtı esma. sessizce bekle ben konusayım sonra sen konusursun dedi.
aç mısın ? açsındır.. yemek yiyelim. çok uğraştım hazırladım. sen seversin. yoğurtlu makarna da hazırladım bak.
esma dedim. lütfen pempe izin ver bi yemek bari yiyebilelim.
kafamı salladım peki mahiyetinde. tuttu elimden mutfağa zütürdü. ufak bi masa vardı. getirdi koydu yemekleri. bir kaç çeşit. yaprak sarması yoğurtlu makarna falan var. geçti karşıma oturdu. bana bakıyor güzelim.
e hadi dedi.
gömüldüm yemeklere. severim çünkü. sarmayı falan acımam gömerim mideye.
yemek boyunca konustu durdu. beğendin mi ? beğenmediysen başka bir şeyler getireyim.. yapraklar taze. bugün gittim aldım pazardan. vs vs.
bende kafa salladım yemek boyunce güzel falan dedim. tek kelimelik konustum. yemek bitti. ortalıgı kaldırdı. bende yardım ettim. lavabonun yerini sordum gittim. elimi ağzımı yıkadım. oradaki diş macunundan biraz parmagıma sıktım. dişlerimi sürttüm onunla. ( misafirliğe gittiğimde falan hep yaparım. fırça olmadıgı için. )
cıktım ardımdan o girdi. o da cıktı mutfağa geçtim toplanacak başka bir şey kaldı mı diye. ama kafamda tek bir düşünce bile yok. noluyor lan ları falan attım bi kenara. akışına bıraktım. merakta etmiyor değildim ne şimdi bu diye.
ardımdan o girdi mutfağa.
şimdi ne olacak dedim.
bekle bir dk gelicem hemen dedi.
salona gitti. tangır tungur bi sesler geldi.

gittim. şöyle 4-5 katlı bir bina. apartmana girmeden aradım muhammeti. çıkın beni alın aşagıdan diye. tamam dedi. geldi çıkardı yukarı.
aq apartmanada daha önce hiç girmedim. kimin evi falan bilmiyom. bildiğim tek şey beni içerde bekliyorlar. belli bir şey olmuş umarım kötü değildir diye düşünerek cıktım yukarı. girdim içeri salonda mehmet ahmet. benle muhammette girdik. tam oturcam. ahmet dur lan oturma dedi. beni öbür odalardan birine zütürdü.
odanın kenarında bir kitaplık var. hemen aşagısında da baya ıncın şöyle 15 20 kitap duruyor.
kanka şunları kaldır yukarı koyuver sonra gel yanımıza dedi.
işmi yaptırcaksınız lan dedim. yok be olm topla gel bekliyoz işte dedi.
tmm dedim. başladım toplamaya. ahmet odadan çıktı pat. kilit sesi duydum. ayaga kalktım. içerde gülüşme sesleri falan geldi.
şaka falan mı yapıyor bunlar diye düşündüm. sonra seslendim noluyor lan falan diye. o sırada dış kapının açılma sesini duydum. bunlar ayakkabılarını falan giyiyorlar herhalde. arada da bir kaç kere bir şey olursa ara biz geliriz hemen falan dediler.
iyice merak ettim. bunlar evden cıktı eminim. evde bir kişi daha var bunlardan hariç. dısarı seslendim bir kaç defa daha. ses gelmedi.
oturdum telefon ettim muhammete sonra diğerlerine. yok cevap veren yok. bi 5 dk falan daha bekledim. kalktı bağırmaya basladım. cıkarın lan noluyor ne bu falan derken birisi seslendi bana.
esma..
pempe sakin ol birazdan çıkarıcam seni.

bi cumartesi günü. evdeyim yine. saat şöyle akşam 8 civarı. ev telefonu çaldı arayan mehmet. kanka acil kendi telini bi aç bir şey diyecem.
açtım kendi telimi. pat muhammet arıyor.
alo noldu lan muhammet
- kanka sana bi adres vericem oraya gel acil.
olm noluyor la
- ya olm bi sıkıntı var vericeğim adrese gel biz orda evde oturuyoz gel.
birine bir şey mi oldu lan
- yok olm ama sen yine de gel. kaç dk ya gelebilin ?
adres neresi
- ...
bir yarım saati bulur
- tmm kanka acele etme
aq muhammet az önce acil dedin şimdi acele etme diyon
- ya acilde işte çok da önemli değil
kapat aq yarım saate ordayım

ben esma. konuşabilir miyiz biraz?
+ tabi
- nasılsın hayat nasıl
+..

bu şekilde akıp giden toplasan 5-10 mesaj.
ama nedense bir şey vardı içinde. sanki bi sevinme sanki hafif bir mutluluk.
evet. öyle. bana yapılan her şeyi unutmuş gibiydim. sanki esma da ona yaptıklarımı.

bu şekilde ki konuşmamızdan sonra bir hafta kadar mesajlaşma falan olmadı.
sonra olan olaysa.. çok garip çok anlamsız çok anlamlı kısacası bütün duyguları düşünceleri içinde barından hangisinin doğru oldugunu kestiremeyeceğiniz bir olay

babamı aramak için telefonu açtım. bir kaç arama, turkcellden gelen iki üç mesaj. bir de esmanın günaydın mesajı. onun numarasını ezbere bilirdim. oradan biliyorum.
hiç bir şey yapmadan babamı aradım. konuştuktan sonra da geri kapattım.
sonra ki gün yine aynı mesaj bir gülücük.
bi sonraki gün ise mesaj yoktu. hafiften önemsedim. ne yalan söylüyüm bir kaç saat sonra bugün neden atmadı acaba diye düşündüm baya baya.
sonra ki günde mesaj gelmedi.
nedensiz bir şekilde ben ona atsam diye düşündüm. yarın mesaj gelse de gelmese de bir şeyler uydurup atıcam dedim.
ertesi gün günaydın mesajı geldi yine.
alelacele kafamda bir şey uydurdum. o da şu oluyor: günaydın. kimsin ?

şarkı: http://www.youtube.com/watch?v=IT6wEgXXBUk

bir süre bu olaylar devam etti. bense giderek yalnızlaşıyordum. eskiden beni övgülere boğan hayatımın sahte insanlar bir bir beni bırakmaya başlamıştı. artık görürlerse bi selam verip yollarına devam ediyorlardı. bazıları onu bile yapmıyordu.

o şakşakçı pohpohçu topluluk yeni birilerini çıkarmıştı ortaya. onları alkışlıyorlardı.

pek takmadım açıkcası. sadece bir kaç şey fark ettim.

meğerse o çevre beni pohpohlarken ne kadar da zavallı görünüyormuşum. bildiğin zavallı işte. sahte kelimeler sahte cümleler.

sadece gerçek dostlarım ve ben kalmıştık. arkadaşlarını doğru seç derler ya hep. heh işte ona kulak asmamazlık etmeyin olm.

kim yaptıysa nokta tespit aq.

esma konusu ise muallakta idi.

hiç düşünmedim o dönem içinde. gerek yoktu çünkü.

hadi yaz o zaman panpa

ne o konuştu ne de ben.
inanın arkadaşlar aşk dediğimiz olay size kök söktürür. acımaz.
bir kere aşık oldunuz mu bir daha asla eskisi gibi olamazsınız.
kalkıp oracıkta sımsıkı sarılasım geldi. öpüp koklayasım.
özledim lan seni diyesim.
ama yapamadım. yapamazsınız.
ne yani o kadar olan biten şeyden sonra bir anda unuturmuyuz yaşananları ?
unuturuz unutmasına ama. içimizde ki o taktan duygu izin vermez ki.
izin vermez ki aq.
yapma, bak bunca şey oldu. boşuna mı oldu ?
der.
'' zaten şimdi olsa bile ileride nasıl bakıcak yüzüne ? nasıl bakacaksın ?
der.

gurur. taktan. ama insanız. hepimizde var bu.

ne yapacağımı şaşırdım. nerdeyim ulan ben ? ne yapıyorum ?
neden yapıyorum ? karşımdaki neden yapıyor?
gibi soruların arasında sıfır düşünce ile bir de artizlik olsun diye
önümdeki bardağı fondip yaptım. sonra da öksürdüm.
yaktı aq.

sonrada bir şey demeden kalktım masadan. kızı orada bırakıp çekip gittim eve.
o gece ne uyuyabildim. ne uyumaya çalıştım.
boş boş tavana baktım sadece. zaten aramız iyidir. bakışlarla saatlerce konuşabiliriz.

ertesi gün arkadaşlara kızdım. sövdüm ağız dolusu. özür dilediler.
ne bilelim olm belki iyi olur diye düşündük dediler.
o hafta esmayı okulda stajda çarşıda pazarda hiç görmedim.
sonraki haftalarda sık sık gördüm ama ne o ne ben bakışları yakalayabildik.
o baktı. baktı baktı baktı. kafasını çevirdi. ben baktım. baktım baktım baktım.
kafamı çevirdim. o baktı. hissediliyor.

günlerce düşündüm durdum. acaba şimdi gidip seni seviyorum
ölüyorum lan senin için desem.
yine eskisi gibi olabilir miydik ?
sıfırdan başlar mıydı ?
ama cesaret edemedim. zütüm yemedi beyler.

ama bir şeylerde yapmak lazım geliyordu.
ulan seviyorsun, o da seviyor işte daha ne?
diyen olabilir. ama işte olmuyor. basit ama bir o kadarda karmaşık.
karmaşık hale getiren sürekli düşünmek. acaba şöyle mi olur?
acaba böyle mi olur ? bunlarla cebelleş dur. nitekim öyle de oldu.
üzerinden hatırı sayılır bir zaman geçti bunların.

zaman geçti. 1 hafta sonra esmanın doğum günüydü.
hediye falan alıp hepi börtdey tu yu demeyecektim.
olur mu lan öyle. dengesiz miyiz aq.

rizörv

4.sınıftayken hocamız bize bi ödev vermişti. böyle bir kaç sayfa günlük falan yazacaktık. ben baya özenmiştim ona. altı üstü çocuk işi ama gerçekten özendim. herkes bir-bir bucuk sayfa falan yazmış. bende 3-4 sayfa yardırmıştım. hoşuma gitmişti çünkü. yazım çirkindi ama özene özene bir şeylere benzemiştim onuda.
okula zütürüp hocama gösterdiğimde çok beğendi. ya da çocuk oldugum için öyle dedi. tam bilmiyorum. ama bu benim hoşuma gitmişti.
sonraları ara ara yazdım. 7 sınıfta falan günü gününe yazmaya başladım.
tabi yazsam da o sayfalar ya yemeğin altına serilirdi. ya o defterler kaybolurdu. ya da annem boş yerlerine farkında olmadan yemek tarifi falan yazardı.
pekte önemli değil zaten. çoğu kaybolup gitti. 8. sınıfta falan özel defterler almaya başladım. işte onlar iyiydi gerçekten.
günlükte bi taka benzemeye baslamıstı. o gün yaşadıgım önemli bir olay ( bana göre önemli ) önemli bir konuşmam ( zorla hatırlardım cümlesi cümlesine. ) ya da ilginç olan dışarıda gördüğüm şeyler.
o günlüklerin çoğu büyük ihtimalle çöplüklerde geziyordur uzun zamandır.
asıl önemli olansa lise 2 de başladıgım ve sonraki bir kaç günlük. ( önemli mesajlaşmaları bile yazmısımdır. )
işte onları bugüne kadar saklamıstım. hikayenin büyük bölümünde de onlardan yardım aldım.
dün akşam yaktım hepsini. artık günlükte tutmuyorum zaten.
hikayenin sonlarına geldik çünkü.

artık esmayla eskisi gibi olamayacagım belliydi. çünkü hasanı kabul etmezse ben atlayacak mıydım yani öyle pat diye. fırsat kolluyormuş gibi. hasana bu ayıbı 2.defa yapamazdım.
bu olaylardan uzunca bir süre sonra esma bir gün yine aynı ben dolmuş beklerken geldi.
pempe benim kimi sevdiğim belli. bak lütfen tamam hasan iyi hoş ama ben ona karşı bir şey hissetmiyorum.
ben seni seviyorum nolur benim ol artık. bak hala seni bekliyorum ben. seni özlüyorum. ne olur geri dön bana ve şu hasan olayınıda kapatalım. bi çözüm bulalım uygunca.

bu ve bu tip şeyler söyledi esma.

ama ben ne yaptım ?
tahmininiz üzere olaya sıçtım.

olmaz esma dedim.

üsteledikçe olmaz dedim. sesim yükseldi de yükseldi.
en son ağzımdan şu çıktı. dün gibi hatırlarım.
seni sevmiyorum. hiç sevmedim. seeviyorum diyip kandırdım. oldu mu ? hala seviyor musun esma ? dedim.
bu dediğim şey hayatımın hatasıdır. net.!

kız ağlaya ağlaya gitti.

gittikçe yaklaştı. geldi yanıma.
pempe dedi.
efendim dedim.
bak bu böyle olmaz.
ney nasıl olmaz esma.
hasan geldi konustu. ama ben hasan karşı bir şey hissetmiyorum.

sonra da bastı gitti. ne oldu ne bitti anlamadım.
iki gün sonra hasanla konusuyoruz morali biraz bozuk gibiydi sanki. birisi anlatmazsa bende zorlamam. sormadım. neden moralin bozuk hasan diye.
öyle konusurken şey dedi.
olm bu esma.. olmayacak galiba. ne yapsam bilmiyorum
dedi.
bir şey demedim.
ama seviyorum sanırım dedi.
yine bir şey demedim. sonra o konu kapandı zaten.

sanırım esmayı seviyordu bu oğlan.

yine aynı ben. artık kafamda sadece şunlar vardı. ya artık bu işe olsun esma ve hasan çıksınlar yeniden. ben razı olayım.
ya da bitsin bu olay.

öyle bekledim durdum günlerce.

sonraki günler aşırı moralsiz ben..
hatta şöyle diyeyim. osmanlının dönemleri gibi sınıflandıracak olursak.
taaa o zamandan beri ben aynı dönem içindeyim. tam olarak atlatamadım henüz. dönemin adı: çöküş dönemi.
hasan konustu mu konusmadımı bilmiyordum. ama hep düşündüm.
ulak salak mısın sen ? seviyorsun işte daha ne. niye hasana izin veriyorsun diyecektin orada olmaz hasan diyecektin. olmaz ben seviyorum onu diyecektin ..
diye.
ama düşüncelerimi hiç dışarı yansıtamadım ki.

derslerde ders harici ne varsa düşünüyorum. stajda ne yaptığımı ne yapacagımı 5-10 dk sonra çakıyorum. milletin mal mı bu bakışlarına maruz kalıyorum.
kafam hep esmada. hep hasanla konustular mı acaba ? düşündüğüm şey oldu mu acaba ? gibi şeyler. atamadım kafamdan.

hasanada soramadım. sorulur mu öyle sorulmaz. zaten esmayla konusamıyorum. kaç gün düşündüm. ama ses edemedim.
bu olaylardan 1 ay sonra falan okul çıkışında arkadaşlar dolmuşa falan bindi gitti. bende genelde 3-4. dolmuşları beklediğim için yavaştan alıyorum.
yaktım sigarayı. dolmuşların geçmesini bekliyorum.
uzaklarda esma göründü. bana doğru hızlı hızlı yaklaşıyor. kafası yerde. kimsede yok yanında. bense ağzımda sigara bana doğru gelişini izliyorum