nekadar arkadaşım olduysa destek olmaya çalıştım. Sevdiğim kızla 4 sene konuştum bana birinden hoşlandığını söyledi. 4 koca yıl onu hep teselli ettim, fikirler verdim, destek oldum. Kısacası hep yanında oldum ama o hiç olmadı.Onu dağlar kadar geceler kadar sevdiğimi söyleyemedim. Geceleri uykum gelirken mesaj atmasını bekledim.Çevrimiçi olunca belki mesaj atar diye bekledim. Hep yalnız kaldım.  Bıktım artık yeni insanlarla tanışmaya korkar oldum. Bir kızla tanışınca olacaklar film şeridi gibi gözümden geçer gibi oluyor. Korkuyorum artık. Şu devirde ego ve kin olmadan ilişkiler kurulmuyor sanırım. 

Acaba kaldımı beyler böyle sohbeti güzel, empati kurabilen insanlar. Kalbimde öyle koca bir boşluk kaldı ki.Nasıl yaşıyorum hayret ediyorum. 

kardeş zaten hiç moralim hiç iyi değil 3 saattir azer bülbül dokunmayın cok fenayım dinliyorum

kanka 4 sene mı emek verdin yok ebesinin dıbına ya niye açılsaydın ya olm tabi durum buralara gelir

Bir pm uzağındayim yakışıklı

O değilde hacı yok öyle bi insan ben görmedim yani gördüm sandım o da onlardan çıktı kullanıp attı desem yeridir

(bkz: bir dünya nasıl gibilir) seni en iyi ben anlarım yiğidim