Öncelikle liseli yavşakları hatta 20 yaş altını kenara alalım.
Şimdi konuya gelelim.
Beyler ben mutlu olmayı öğrenemiyorum lan. Kendimi değerli hissetmeyi falan. Yıllarca ezildim hep, sonra hırs yaptım şansım da yaver gitti ve kimsenin beklemediği bir noktadayım. Yakında okul biticek, 5-10k arası bir maaşla başlıcam mesleğe. Boy pos tip desen kimsenin yüzüne bakmadığı gariban bi tipken bir iki yılda hem tipim çok çok düzeldi bildiğin yakışıklı oldum hem de boyum 20 cm arttı. Vücudum güçlendi. Bir süredir spora başladım vücudum biraz açılınca taks ya da kicktaksa başlayıp bedensel olarak da üst sınırlarımı görücem.. Onun dışında çok fazla kitap okudum fikren de etraftaki çoğu adamın üstündeyim. Ailem çocukken çok saçma bir haldeydi zihniyet olarak. Doğru zannederek çok kötü muamele yaptılar eski kafalılık işte. Şimdi akılları başlarına geldi bayağı iyi ebeveynler oldular ama sanırım iş işten geçti. Biraz da hard bi mahallede büyüdüm herkes kürt ben Türktüm dışlandım ezildim gücüm de yetmezdi kimseye dışarıda da pek iyi davranılmadı yani.
Bazı anlık durumlar dışında kendimi değerli hissedemiyorum lan. Hep bi suç işlemişim gibi, hep bi mahçubiyet hali var. Dışarı yansıtmıyorum belki ama acıdan geberiyorum aq. Bişeyleri ispatlamaya çalışıyor gibiyim insanlara. Aşağılık 2. sınıf olmadığımı mesela. Kimseye güvenim de yok, hiç olmadı zaten. Ne bileyim lan çok yorucu çok kırıcı böyle yaşamak. Huzur denen kelimeye çok uzağım aq.