olm bi dizi vardı amk

@10 bi alışveriş bi fiş metin akpınar oynardı panpa.

atlıkarınca alıntısı ;

Yeniler, toylar bilmez bunu. Lunaparka gitmek zannederler ki farklıdır. Atlıkarınca adında, tadından yenmez bi’ çocuk dizisi vardı bir zamanlar. Bilenler bilir (bkz: Atlıkarınca). TRT 1′de yayınlanırdı. Öğleden sonra okula gitmenin anlamı buydu. Bilemiyorum biz mi çok abartıyoruz ama derin bir iz yapmış o koşular benliğimize.

Öğleden sonra okula giderdik çünkü, çıktıktan hemen sonra Atlıkarınca için koşup, yetişip, hemen televizyonu açacaktık.

Bu diziyi öyle bir saate koyarlardı ki, hakkaten okula evi uzak olanlar için durum “başlarını kaçırmak” gibi bir hüsranla son bulurdu. Son ders zili çalınca fırlardık.

Çantanın ağırlığını pek taşıyamasa da, içindeki kitapları, dergileri, defterleri zıplata zıplata koşmak. Eve soluk soluğa gelip, annenin, babaannenin şaşkın bakışları -her gün yapıyoruz neden hala şaşırıyorlarsa- ve “Dur oğlum nefes nefese kalmışsın. Bi’ soluklan. Televizyon kaçmaz!“ları arasında televizyona koşar, hemen arka odaya giden fişini takar -o fiş de neden takılı kalmıyosa- “power” düğmesine basar beklerdik.

Yine yeniler bilmez. Eski televizyonların açılması, görüntüyü vermesi için en az 20-25sn gerekli idi. işte o 25sn her gün (hafta içi) bizim en uzun, en geçmek bilmez, an gibi gelirdi. Beklemek çocukken ne de zor : )

Televizyon yavaş yavaş kendine gelir, karıncalar görünmeye başlardı. O zamanlar nerden buluyorsun cam gibi görüntüyü. Hiç kanalları falan ellemezdik zaten bozulmasın diye. Hem, TRT 1-2-3′ten başka da kanal yoktu ki.

Şimdi “Kanalları ellemezdik” dediğimde bazıları ne anlama geldiğini kestiremeyebilir. Eski televizyonlarda kumanda yoktu. 8 tane tuş vardı. Her biri bir kanalı temsil ederdi. Kanalı değiştirmek için bu tuşlara basardık. Yani öyle, artı-eksi gibi bir kanal geçişi de yoktu. istediğiniz kanala geçmek için, mutlaka o kanalın düğmesine basmak zorundaydınız : )

“Kanalları ellemezdik” oradan geliyor. Çünkü akşamdan TRT 1′de kalacak şekilde ayarlayıp, kapatmıştık. Yarın açınca zaman kaybetmiyelim diye.

O zamanlar televizyon izlemeyi bilmez miydik, yakın olunca dizideki oyuncularla kendimizi daha bi’ arkadaş mı hissediyorduk bilmiyorum ama, gelir iki karış öterine otururduk televizyonun. Pür dikkat beklerdik.

“Carousel” yazar ve o romantik giriş müziği -hala kulaklarımızdadır- başladığı anda dış dünyayı unuturduk.

Annemiz, babaannemiz gelir, bir şeyler derdi ama duymazdık. Elimizin tersi ile ittirirdik onları; “Yaa… Duuur… Yaaa tamam… Çekil önümden“.

Büyük ihtimal “O kadar yakından bakma çocuuum, geri çık biraz” diyolardı. Ya da “Hadi bakkaldan şunu al gel” falan. Ama duyan kim…

Dizideki karakterleri akrabamız gibi tanırdık. Siyah eldiven giyen zengin bi’ kız vardı, sinir. Ama çok da güzeldi anasını satayım : )

Ne yalan söyleyeyim, her ne kadar kötü karakter olmuş olsa da, benim pek bi’ hoşuma giderdi bu kızcağız. Hayaller kurardım. Bizim okulda o kızla el ele yürüyoruz vs. Çocukluk işte : )

Adı Maria mı neydi kızın. Ama hakkaten de şirret bir karakterdi. O fakir “Gündüz Feneri”ne az mı çektirmiştir.

Utunutmaz sahnelerinden biri, bu dizinin başrolünde olan, aşırı fakir olduğu için bir türlü dizide istediği yere ulaşamayan “Gündüz Feneri” arkadaş, büyük zorluklarla para toplayıp, bu Maria şirretine çiçek almıştı da, kız başında paralamıştı şoparımızın.

Yazık… Gerçi şopar arkadaş da aranmıyor değildi hani. Kardeşim git başka güzel kız mı yok. Ama hakkaten güzeldi : )

Bir de, o günlerde bizi şopar oğlanın fakirliğine benzer bir his içerisine sokan bir durum vardı. Dizinin zengin çocuklarının hepsinin o dönemler çok moda olan akülü arabaları vardı. Uzaktan iç çeker; “Ulan şunnardan bi tane olsa, bizim mahallede ne gezerim ama ha” derdik.

Halbuki olsa bile nasıl gezicem ki? Bizim mahalle toz toprak. iki adım yürütemezdim herhalde. Eh işte avuntu…

Bir de, en fazla 5 km/h mi 10 mu ne yapıyorlardı. Hayır, binip de ne olacak aslında. “Ayağımı yerden kessin” desen, koşarak geçerler de, üzerine 5 tur bindirirlerdi kapışsak. Akülü arabanın dizideki en etkileyici sahnesi; (bkz: #2113298)

işte böyle. O zamanlardan yüklediler bize bu televizyon hastalığını, bakın şimdi onsuz bir gün düşünebiliyor musunuz? “Düşünüyorum. Noolcak ki. istersem hiç açmam” diyenler var değil mi aranızda. Evet, kendimizi kandırıyoruz : )

ileride artık bilgisayar için böyle yazılar çıkar. Onları okursunuz. Bir sonraki nesil, uçan arabarı anlatır.

80li Türk çocuklarında bir dönem olarak kazınmıştır “Carousel”. “He-Man ile önümüze geleni kılıcımızla kaplana çevirme” ve “Voltron‘la kolu, bacağı, bilmeme nereyi oluşturma güdüleri” döneminden sonradır.

Daha sonra sırasıyla “Kara Şimşek ile araba sevdası” ve “Beyaz Gölge, basketbol aşkı/takım ruhu” ile gençliğe adım atılır. Son olarak da “Mavi Ay ile kız-erkek ilişkileri” dönemiyle olgunluğa yelken açılır. Böyledir.