okuyun piçler çok acı hikaye gerçekten

annem çıktı kapının önüne ilk önce, sabah. uyumamıştı elbet, belki içi geçmiştir bir iki dakika. sarıldık, ağladık uzun uzun. “ben,” dedim, “dönüyorum bugün.” biraz da onun için ağladı başlamışken. zaten gözünün önünde evlatlar değildik de, yine de birinin temelli gidişinin üstüne öbürünün de izin isteyişine kırıldı. belli etmedi ama. “i̇şinin gücünün başına dön yavrum, yapacak bir şey yok burada artık.” dedi.
öğlene doğru çıktım yola, bandırma’ya trene yetişmek için. dolaştım biraz bandırma’da. ne güzel yerdi bu bandırma, anasını bellediler şimdi. ağaçlar vardı sahilde, az oturmadık altlarında. sovyet anıtmezarları gibi olmuş şimdi kordon boyu, meydan. her yer taş, beton. öğleni geçiyordu tren yürüdüğünde. akşam sekiz-dokuz gibi iner basmane’ye.
vagon bomboştu nerdeyse. karşımda balköpüğü takım elbisesi, terli alnı ve haki yeşil kasketiyle trene bindiğimden beri devrik uyuyan köylü, kapı tarafında dört kişilik bir üniversiteli grubu ve iki arkamda bir karı koca oturuyordu yalnızca. cebimden çıkardığım telefonla oynadım bir süre. sonra aldığım gazetelerin spor sayfalarını okumaya çalıştım. olmadı. aklımı dün çukura sakladığım ablamdan başka bir şeyle oyalayamıyordum. trenin bir türlü ritmi yakalayamayan takırtısıyla, camın önünde hızla akan tarlalara, ağaçlara ve köylere dalarak sızmışım. uyku alacaklı kalmayı sevmez çünkü.
uyandığımda hava kararmış, trenin tepe lambaları yanmıştı. köylü adam hala sinir bozucu bir huzurla uyuyordu. benim de karşısında uyuyakalarak geçirdiğim süre içinde daha da terlemiş, pembeleşmiş ve daha da kaykılmış yatıyordu. dudakları anlaşılmayan, mırıl mırıl bir şeyler söylüyordu uyandığımda. kendimi yokladım. evet hakikatti, ablam ölmüştü. teferruatını hiç bilemeyeceğimiz bir konsomatrislik hikayesiyle, onu bıraktığım yerde yatıyordu ve ben trenle evime, hayatıma dönüyordum. köylünün dirsekleri parlamış, balköpüğü ceketinin iç cebinden yere bir tomar kağıt, ıvır-zıvır dökülmüş olduğunu gördüm. eğildim aldım. katlanmış bir sürü evrak fotokopisi, içinde adresler, telefonlar yazılı bir cep defteri, birkaç yüz lira ve dört tane de fotoğraf vardı. fotoğraflardan birini yere düşürdüm elimden. alırken baktım, pavyonda çekildiği her köşesinden belli olan topluca, yarı çıplak, sarışın bir kadın fotoğrafı. diğerlerine baktım, aynı kadının farklı günlerde benzer yerlerde çekilmiş üç fotoğrafı daha vardı. diğerlerini kağıt yığının arasına yerleştirip adamın açıkta duran ceket cebine iliştirdim. elimdekini ayırmıştım. yorgun uykularında, balköpüğü takımlı adamın kızarıp bozarmasına, mırıldanmasına sebebin bu kadın olduğunu düşünmek istedi aklım. fotoğrafa baktım yeniden. bacak bacak üstüne attığı için naylondan parlayan baldırlarından biri diğerinden çokça geniş görünen, mavi saten mini elbiseli, saçlarının dipten siyahı gelmiş, yüzü alaca bir kadındı. yorgunluğunu saklasın diye yaptığı makyajla daha yorgun ve yaşlı görünüyordu. etli dudakları gülerken bir şeyler söyler gibi hafif aralık yakalanmıştı. cilveli görünüyordu. yaşı otuzların sonunda, güzel bir kadındı. ablamın öldüğü yaşlardaydı, ablamdan daha güzeldi ama. i̇ç cebime attım ben de fotoğrafı.

i̇kinci evlilik haberini aldığımda üniversitedeydim. annem arayıp söylemişti, uludağ’ın ilk otobüsüyle dönmüştüm biga’ya. o zamanlar vardı. şimdi kalktı o, sefer yapmıyor biga’dan. assos’ta bir bara çalışmaya gitmişti ablam, kaltak arkadaşı gülfer’le. bar, bize denen tabii, babam çıldırmasın yine, “dul karının ne işi varmış oralarda?” diye. basbayağı gece kulübü. biliyorum neresi olduğunu da. adamın biriyle evlenmiş orda. ama şimdilik imam nikahı yapmışlar. adam evliymiş çünkü. oğlu üniversite sınavına girecekmiş bu sene, boşanacakmış, sınavı bekliyorlarmış. o zamana kadar imam nikahlı duracaklarmış ama. halamla gönderdi haberini ablam babama telefon üzerinden. “ne zaman boş bıraktıysam evlendi yahu!” diye anacaktı o günü babam seneler sonra rakı içerken. ama gözünün bebeği tutuşmuştu öfkeden o gün. ardından amcamı ve eli haydar tutabilecek, çağında bütün kuzenlerimi, esnaftan yakın ahbabı doldurup panelvanına, yarı saatinde assos’a inmiş, kulübü basarak prensesi kalenin zindanından kurtarmıştı. bir müddet kafamızı uzatmadık biga’da, camdan, kapıdan. saklandık ettik. gelen giden olmayınca döndük sonra eski düzenimize. enişte bey çok da bayılmıyormuş ablama dedik geçtik. ablam dayağı yiyip oturduğuyla kaldı. üç beş ay sürdü ablamın cezası. bakkala bile çıkartmadı ablamı babam. sonra kaşıkçıobalı’nın mobilya fabrikasında iş buldular ablama. yasak kırıldı. babam da yorulmuştu artık onunla uğraşmaktan. yaşlanıyordu, eskisi gibi değildi. biga’nın içinde kendi haline bıraktı bir müddet sonra onu. akşamları dışarı çıkıyordu, gülfer’le buluşuyordu. ses etmemeye başlamıştı babam. “gözümüzün önünde nasıl olsa, züt kadar yer biga.” diyordu anneme. sonra hastanebaşı’nda bir ev tutar oldular gülfer’le, annem de lütfenci olunca razı geldi babam. ayrıldı ablam bizden. çapındaki bütün anadolu memleketleri gibi, kaynayan bir kazandır biga. kolları bilezikten prangaya vurulmuş gibi şangırdayan, günleri günle, akşamları televizyonla geçen, misafirliğe giderken terliğini zütüren kadınların kendilerinden başka herkesin dedikodusunu herkesle yapabilecekleri, alevler içinde bir kazan. ve kocalarının. laf, söz gelmeye başlamıştı. daha düne kadar kimse anlamazdı biga’da iki genç dul kadının birlikte yaşamasını, evi çalıştırmıyorlarsa eğer. hala da çok yerde anlamazlar. anlamamışlardı da o zaman. aslı var mıdır yok mudur bilmem, gülfer’in bir sevgilisi varmış derlerdi. evliymiş adam, hemen her gece yoklarmış gülfer’i ama. i̇htiyacı neyse alır getirir, bırakırmış da. sonraları bir ahbabını da getirmeye başlamış. basbayağı, her akşam, şarkılı, gülmeli muhabbetler duyulurmuş mahallede. ablamın da günahına girdiler tabii. adam dediler, ablamı dediler, dost dediler. babamın kulağına getirilmiyordu bunlar. annem, halalarım anlatmıyorlardı. sağdan soldan duyuyor muydu bilinmez, elbet duymuştur bir şeyler ama. bana da anlatmıyorlardı. abimse hayatta karısından ve parasından başka bir şeyi umursamayan bir kazma olduğu için hiç müdahil olmamışt