okuyun amk da ne hissettiğinizi yazın

... Bu ışık patlamalarını hala zaman zaman yaşıyorum. Yeni bir fikrin zihnimde parıldayıvermesi gibi durumlarda ortaya çıkıyor. Ama artık eskisi kadar heyecan verici değil bu, eskiye nazaran daha etkisiz. Gözlerimi kapattığımda, ilk önce mutlaka çok koyu ve tek tonlu bir mavi fon görüyorum. Tıpkı açık ama yıldızsız bir gecede olduğu gibi. Birkaç saniye içinde bu alan parıltılar saçan ve bana doğru ilerleyen yeşil ışıltılarla doluyor. Neden sonra sağ tarafımda birbirine paralel ve yakın ışınların oluşturduğu iki ayrı sistem görüyorum. bu iki sistem birbirleri ile dik açı oluşturacak şekilde duruyorlar; sarı, yeşil ve altın renklerinin hakim olmasına karşın, her türlü rengi içeriyorlar. Sonra bu çizgiler daha da parlaklaşmaya başlıyor ve her yere parıltılar saçan belirgin noktalar serpiliyor. Bu resim yavaş yavaş görüntü alanımdan çıkıyor ve sola doğru kayarak yok olup gidiyor, yerini pek de hoş olmayan ölü bir griliğe bırakıyor. burayı çabucak kabaran ve kendilerine canlı formlar vermeye çalışıyormuş gibi duran bulutlar doldurmaya başlıyor. işin ilginç yanı şu ki, ikinci aşamaya geçilinceye değin bu griliği belirgin bir şekle benzetemiyorum. Her seferinde, uyuyakalmadan az önce, gözlerimde kimi şeylerin ya da insanların görüntüleri canlanıyor. onları gördüğüm anda anlıyorum ki bilincimi yitirmek üzereyim. Eğer ortaya çıkmıyorlarsa ya da bunu reddediyorlarsa biliyorum ki bu uykusuz bir gece geçireceğim anldıbına geliyor...

büyülendm bin bir an stephen hawking zennetim kendimi

part 4 : Sanki karanlık gür ağaçlı bir ormanda koşar gibiydim fakat nereye gittiğimi bilmiyor gibi ancak böyle bir pgibolojik ortamı tanrılar yaratabilir gibi beni ormana hapsetmişler gibi uzaktan gelen anlamsız sesler aklımda yeni akımları oluşturuyor ve bir radar gibi bana yol gösteriyor yolun sonuna vardık ama aslında son değil tekrar en başa dönmüşüm sürekli aynı yere dönüyordum bekliyor bekliyor ve bekliyorum birisi bana doğru yolu gösterene dek ben koşmaya devem edeceğim...

@15 sağol

part 3 : Gecenin boğuk ve karanlık sessizliğinde aklıma gelen pasif düşünceler beni derinden sarsan fikirler sanki yeni doğmuş bir bebek gibi hiçbir şeye anlam verememek nesneleri ve cisimleri tanımlayamamak ama karanlığın tadını almak sanki beynimde milyonlarca sinek vızıldıyordu ve onlar vızıldadıkça birileri kana bulanıyor, ölüyordu…

çok uzun olduğu gibi paragrafların başı sonu da belli değil.

ne anlattığın belli değil panpa
sanki bir yazı okumuş ona özenmiş gibi bir hava var

@13 kralsın panpa

benim için önemli beyler lütfen hissettiklerinizi yazın...

part 2 : Yakından ve uzaklardan gelen kükreyen sesler beni korkuya sürüklüyordu ve bunların ne olduğunu bir türlü ayırt edemiyordum. Güneş ışınlarının önü periyodik olarak kesildiğinde bu beynim üzerinde öylesine büyük bir güç alanı yaratıyordu ki kendimden geçiyordum. Bir köprü ya da bunun gibi bir yapının altından geçebilmek için tüm irademi zorlamam gerekiyordu çünkü kafatasım üzerinde dayanılmaz bir basınç hissediyordum. Karanlıkta bir yarasa kadar duyarlı olabiliyordum, metrelerce uzaklıktaki bir nesnenin varlığını alnımda hissettiğim bir ürperti sayesinde fark edebiliyordum.

anldıbına geliyor dan sonrasını okumadım

okumadım.

hepsi rüyaymış

doktora git panpa

@3 yorumun için sağol panpa

yok amk bu kadar üşenme panpa oku...

içim sıkıldı. ne düşündüğüme gelirsen de bu yazının ne amaçla yazılmış olduğunu düşündüm. bi de benim de kafama bazı fikirler geliyo ama hiç öyle abuk subuk ışıklar, şekiller görmüyorum. öyle şey mi olur amk? "eğer ortaya çıkmıyorlarsa ya da bunu reddediyorlarsa" kısmı da yeterince net değil. tam olarak nasıl bi durum o? bunlar senin başına geliyosa da delirmişsin kardeş, hayırlı olsun.

özet yok mu ?

sizden sadece zihninizi odaklayıp düşünmenizi istiyorum ve hissettiklerinizi yazın...