En başta belirtmek istiyorum ilk hikayenin devamı değildir. Sadece ilk hikayemin başlığıyla açmak istedim.

ilk hikayem: (bkz: http://www.incisozluk.com.tr/e/173268801/)

Hikaye bir günlüğün sayfalarından olup, gerçekliği tartışmaya açıktır.. Hırs ve intikam duygusunun bir insanı nasıl değiştirdiğini hissediceksiniz. bu hikayede kendinizden kesitler göreceksiniz.

Bu gün Sıla 11'de beni aradı. Yeni uyanmıştım. Sesinden ne kadar heyecanlı olduğu belliydi. Günaydın canımın içiii.. Hemen her zaman ki kafeye gelmeni istiyorum. Kargom geldi çok sevinçliyim. Ben varmak üzereyim. Öpüyorum diyip daha cevap dahi vermeme fırsat vermeden kapadı. Benimse daha afyonum patlamamıştı ne olduğunu anlam veremeden üstüme öylesine bir şeyler giyip çıktım. Kafeye vardığımda her zaman ki masamızda beni bekliyordu. Beni görünce ayağa kalktı yanına gittim. Öyle sıkı sarıldı ki bir an nefes alamadım. Seni 2 gün göremedim ama nasıl özlemişim dedi. Bende canım diyerek gülümseyip oturdum. Ee.. Seni bu kadar heyecanlandıran ne canım? dedim. 3. Yılımız için sipariş ettiğim kargo geldi. Biliyorum aslında yarin 3. yılımız doluyor ama bekleyemedim ne yapayım diyerek aşağıdan bir poşet çıkardı masanın üzerine.

Poşetten bir kutu çıkarttı ve açtı içinde 2 tane yüzük vardı. iştee yüzüklerimiiiz ! dedi. Tam ağzımı açacakken tekrar lafa girdi. Normal yüzük değil amaaa bunları taktığımızda kalp ritmimizi hissedebilcez bitanemm elini uzat bakiim dedi. Gülümseyerek elimi uzattım. Yüzüğü parmağıma taktı ve kendi elini uzatıp sıra sende dedi. Bende diğer yüzüğü alıp parmağına taktım. O sırada yüzüklere dokundu ve gerçekten kalbini hissetmeye başlamıştım. Çok hoşuma gitmişti kendisi ise duramadı yerinde ve aayyyy diyerek yerinden kalkıp bana sarıldı daha sonra Aşkım annem beni bekliyor. Alışverişe çıkıcaz bunu vermek için kaçamak yaptım gitmem gerekiyor dedi. Peki aşkım dedim. Ayağa kalkıp öptüm oda beni öptü ve ayrıldık.

Eve giderken içimden Ulan çok şanslısın olum ya.. Cidden çok şanslısın. Bu kız senin şansın.. diyordum. Eve gittim annem kahvaltı hazırlamıştı ama ben uykumu alamamıştım. Çünkü dün spora başlamıştım ve ilk günün hamlığıyla ölü gibiydim. Kahvaltı yapmıycamı söyleyip yatağıma attım kendimi.

Gözümü açtığımda saat gece 11 olmuştu ve başım ağrıyordu. Telefonumu elime aldığımda 17 mesaj ve 3 cevapsız arama vardı sıladan. Mesajları açmaya başladım.

Aşkım akşam Rümeysalara gidicem gece abim arabayla alıcak haberin olsun öptüüm 17:21

Aşkım Rümeysalara geldim ben haberin olsun yeriimmm 20:03

Abimi bekliyorum döncem eve sende hiç yazma zaten hııh 22:36

Aşkım çok kötüyüm abim kaza yapmış hastaneye kaldırmışlar ben oraya gidiyorum aradım ama açmadın 22:51

Mesajları okurken içimde bir sıkıntı vardı ama parmağımdaki yüzükten hissettiğim kalbi bana huzur veriyordu. Tam son mesajı okurken telefonun ekranına arama geldi. Arayan Sıla'ydı.

Telefonu açtım ve Aşkım kusura bakma uykuy.. lafım kesildi. Aslı nefes nefeseydi. Kaan kurtar beni.. Peşimde.. Gücüm kalmadı. Çok yaklaştı kaan beni yakal.. Telefon kapanmıştı. SILA !! SILAA !! diye bağırıyordum ama telefon kapanmıştı. Tekrar aradım ama kapanmıştı. Üstümü giymeye başlamıştım hızlı hızlı nereye gideceğimi bilmiyordum ama öylece duramazdım. Birden parmağımdaki yüzük durdu. Gözlerim fal taşı gibi açıldı ve elimi kapıya atarken gözlerim karardı.

Kardeşlerim okuyan olursa devam edeceğim..

Yatağımın yanına geldi elindeki tepsiyi yatağın yanındaki masaya koydu ve yatağın yanına oturdu. Hadi biraz kalkın da ilaçlarınızı için dedi. Yakından görünce nasıl öyle ayrıntıyla bakmayı başardığımı anlamıştım. Sıla'ya çok benziyordu teni onun gibi buğday renginde gözleri ise yapısına varana kadar aynıydı. Gözlerimin dolduğunu hissettim ama kendimi tutmaya çalışıyordum. Ellerimi yatağın yanlarına bastırıp biraz dikleştim. Masada ki suyu uzattı, aldım. Ardından ilaçlardan birini de uzattı. Onuda aldıktan sonra diğer ilaç için eğildi ve tam ilacı aldığı anda Ona çok benziyorsun diye ağzımdan çıkı verdi. Anlamadım? dedi. Bende oldu ki oldu diye düşünerek boş vermişlikle Ona çok benziyorsun diye tekrarladım. Başını öne eğdi. Kaldırdığında gözünden sol gözünden bir damla yaş akıyordu. ilaç olan elimin bir parmağıyla gözünü sildim ve birden gözlerini kaçırdı aşağıya baktı tekrar yüzüme baktı. Sorun değil.. Sadece söylemek istedim. dedim ve ilacı ağzıma zütürdüm..

Tam ilacı ağzıma atacakken birden elime vurdu ilaç elimden uçup gitti ve bardakta yatağa düşmüş yatağın kenarını ıslatmıştı ama yere düşmedi. Hemşire Yeter artık. Yeter buna katlanamıyorum diyerek ağlayarak belime doğru sarıldı ve ağlamaya başladı. Bense ne olduğunu anlamamış ve afallamış şekilde kalmıştım. Kollarından tutup ne oldu? Bi sorun mu var? yanlış bişey mi söyledim? diyerek kaldırdım ve iç çekip hafifte hıçkırarak Sizle bu konusmayı 2 aydır yapıyoruz. Hikayenizi biliyorum ve artık katlanamıyorum.. Kaan Bey.. Bu ilaçlar sizi iyileştirmiyor, aksine herşeyi başa alıyor ve ben artık buna dayanamıyorum vicdanım el vermiyor. Lütfen burdan çıkmanın bir yolunu bulana kadar bu oyunu devam ettirin. dedi. Bense iyice afallamıştım. iyi ama doktor aileme haber vereceğini ve iyileştiğimi söylemişti. Her hastaya aynı şeyi yapıyor. Siz iyileşebilirsiniz. Ancak bunları içtiğiniz sürece olmaz. dedi. O sırada saatine baktı ve gitmem gerekiyor. Kendinizi toplayın ve lütfen burdan çıkmanın yolunu bulun. '' dedi. Yerdeki ve masadaki ilaçları cebine koyup bardağı tekrar tepsiye koyup odadan çıktı. Olaylar iyice birbirine girmişti. Neden doktor iyileşmemi istemiyordu? Ailem beni nasıl burda tek bırakmıştı? Herşeyi çözüp bir an önce kurtulmam gerektiğini hissediyordum burdan.

Yaklaşık 2 hafta hemşire Azra'nın dediği gibi oyuna devam ettim. Gerçekten de doktor her seferinde aynı kelimeleri sarf ediyor aynı heyecanı yaşıyor gibi yapıyordu. Aklımda kaçmak için planlar oluşmaya başlamıştı. Burda rahatlayabildiğim tek zaman, azra'nın sözde ilaç vaktiydi. Konuşup dertleşiyorduk. Planlarımda hep bir yerde uyuşmazlık oluyordu ve bir kere şansım olduğunu iyi biliyordum. Planımı yapmıştım. Önce bahçeye çıkmanın bir yolunu bulacaktım. Ardından yanımdaki hasta bakıcıyı bayıltıp kıyafetleriyle göze batmadan burdan kaçacaktım. Planımı uygulamak için tam 3. haftanın başlangıcını denk getirdim ve doktorla aynı konuşmayı yaptıktan sonra bahçeye çıkmak istediğimi söyledim. ilaçlarınızı içtikten sonra çıkabilirsiniz diyip gülümseyerek çıktı. içimden Tabi ki içtikten sonra çıkarım dedim. Azra geldi ve azra'ya planımı anlattım. Kapıda beni bir hasta bakıcının beklediğini ve sol bacağının aksak olduğunu söyledi. Bana iyi bir tüyo vermişti çünkü ilk neresine vuracağımı biliyordum artık. Hasta bakıcılara göre kalıplıydım. Azra çıktıktan sonra hasta bakıcı içeri girdi ve bilekliği çıkardı. 15 dakika ! fazlası maalesef yok efendim dedi. Başımla onayladım.

Bahçeye çıktığımızda temiz hava ciğerlerime dolmuştu. Pencereye nazaran dışarıda soluduğumda değerini anlamıştım. Hasta bakıcıya dönüp toprağa basmak istiyorum dedim. Peki diye karşılık verdi ve bahçenin çimlerinin olduğu köşe kısmına geçtik. Burda kolumdan çıkabilir misin? dedim. Fakat.. Peki peki dedi ve çıktı. Toprağa doğru ilerlerken adamın telefonu çaldı Evet? derken arkasını döndü. Fırsatını bulmuştum. Önce adamın sol bacağına sıkı bir tekme attım. Diz çökmüştü ve ensesine sağlam bir yumruk attım. Önüme yığıldı. Ayaklarından sürükleyerek uzun çimlerin arkasına çektim hemen ve hızlıca önlüğünü giydim ve sakin adımlarla bahçeye çıktım. Ortalıkta biraz dolaştım kimse bana bakmıyordu bile. Kapıya doğru yöneldim. Arkası dönük adamın biri vardı kapıda. Güvenlik elemanı görünümündeydi. Onu bayıltmak tehlikeliydi çünkü çok açıktaydık. Beni tanımasının imkanı yoktu. Bir bahaneyle dışarı çıkabilirdim. Sonuçta hasta bakıcıydım. Adamın yanına gittim ve arkasından Arkadaşım arabayla anahtarımı getirecek kapıyı açar mısın? dedim. Arkasını yavaşça dönerken Elbette dedi. Sesi tanıyordum. Bana döndüğünde fark ettim. Bu doktordu ve gülümsüyordu. Birden boynuma elindeki iğneyi sapladı. Gözlerim kararırken hasta bakıcıları çağırıyordu.

Biraz sarılmış şekilde kaldıktan sonra doğruldum. Neler oluyor Nejat Amca? Artık hiç bir şeye anlam veremiyorum. Delirmek üzereyim diyeceğim ama sanırım delirmişim de halime baksana ! dedim. Sakin ol oğlum otur her şeyi anlatıcam sana dedi ve eliyle koltuğu gösterdi. Oturdum oda kendi koltuğu diye tahmin ettiğim büyük koltuğa oturdu ve anlatmaya başladı.

Bak oğlum ben kendi başına silah üreten biriyim ama yaptığım iş gizli. Çünkü silah üretimi çok hassas bir konudur. Hayatım boyunca bunu sakladım. Ancak birileri benim öğretmen kimliğimden fazlasını bulmuş ki kızım bu gün hayatta değil.. -- Nasıl yani? Sıla bu yüzde.. Lafımı kesip devam etti. Evet oğlum maalesef ki kızımın hayatta olmamasının sebebi benim ama şu güne kadar tahmin edemediğim tek şey oldu. Oda kızımın hayatına mal oldu. Defalarca kez kendimi öldürmek istedim ama kızımın kanı yerdeyken olmazdı. Herşeyi ve her yeri aradım ama hiç bir şey bulamadım daha sonra bir fiil cinayetler işlenmeye başladı. Tecavüzcüler, kapkaççılar, hırsızlar, yan kesiciler vb. suçlardan serbest kalmış kişiler öldürülmeye başlandı. Boğazı kesilerek. Olaylardan birinde fularını buldular. Mahkemeye çıkarıldığında çıldırmış gibiydin. Bizzat izledim seni. Herşeyi senin yaptığını ve kapşonlu adama ulaşana kadar durmayacağını söyledin. Herkes delirdiğine inanmıştı. Ben hariç. Ben ise tekrar aklı selim düşünebileceğin zamanı kolluyordum. Evet delirmiştin ama kapşonlu adam gerçekti. Biliyordum. Cinayetleri araştırdım sana dair tek ipucu yoktu ama üstlenmiştin. Buda delirdiğinin bir göstergesiydi Kapşonlu adama dair bir çok araştırma yaptım ama benim elimde hayalimde oluşturduğum bir profilden başkası yoktu. Sende fazlası vardı ama.. Düzeldiğin gün bir şeyler yapmaya çalışacağını biliyordum. O yüzden Akıl hastanesini izlemeye başlamıştım ve tahmin ettiğim gibi kaçmaya çalıştın. Bende bilmeden vermiş olduğun sinyalle gelip seni ordan çıkardım.

Anlattıklarını soluksuz dinliyordum. Boğazım kurumuş yutkunamaz hale gelmiştim. Devam etti. Bu yolda yalnız değilsin ancak seninle dışarda işi yürütecek kişi canını yakacak dedi. Nasıl yani amca? diye karşılık verdim ve masada ki microfon tarzı yerin yanındaki düğmeye basıp eğildi ve gel '' dedi. Kapı açıldığında elim ayağım boşalmış, gözlerimden akan yaşları durduramaz hale gelmiştim. Bu.. Bu..

SILA'YDI !..

Odadan çıktığımda daha önce fark etmediğim, fark etmeyişime de şaşırdım bi enerji vardı içimde. Askerlerden biri Beni izleyin efendim diyip yürümeye başladı bende onu takip ettim. Demirden bir kapının önüne geldik ve asker eliyle kapıyı işaret edip tekrar geldiği yere doğru devam etti. Kapıyı açtığımda bomboş saha gibi yer olduğunu gördüm. Zehra kapının yanındaki duvara yaslanmış bekliyordu. Beni görünce Demek geldin. dedi ve arkasını dönüp sahanın köşesinde bulunan kabin tarzı camdan bir yere girdi ardından salonda hoparlörlerden ses geldi. Salonun en sonuna kadar koşup geri döneceksin. Geri dönüp salon kapısına dokunduğunda antrenmanın bitecek Zehra mikrofondan konuşuyordu. Aklımdan Bu nasıl bi antrenman boş bi yerde koşarak mı kendimi keşfedicem diye geçirirken ses geldi. Başla ! Salonun en son ve en tepesinde bir sayaç saymaya başladı. Bende koşmaya başladım.

Koşarken çok hızlı olduğumu fark ettim. Salonun çok büyük olmasına rağmen yolu nerdeyse yarılamıştım. Birden sağ tarafımda bir rüzgar hissettim. Tıpkı Nejat Amca'nın odasında olduğu gibi yavaşlamıştı sanki zaman. Kafamı çevirdiğimde küçük bir hançerin bana geldiğini gördüm. Tam boynumu hızalamış yaklaşıyordu. Kafamı eğmemle zaman tekrar normale döndü ve hançerin ne kadar hızlı geldiğini o zaman anlamıştım. Betonda büyük bir sesle çarpan hançer duvardaki demire değdiğinde kıvılcım çıkartmıştı. Koşmaya devam ederken aynı rüzgarı arkamda hissettim döndüğümde aynı şekilde 5 hançerin yan yana üstüme geldiğini gördüm ve sağ doğru attım kendimi. Takla atarak yaklaşık 3 metre yana kaçmıştım. Salonun yarısını geçmiştim.

Birden salonun sonu olarak gördüğüm yerin aslında bir duvar olduğunu gördüm. Yarısından sonra bir ip vardı ve tepede küçük bir aralık. Oraya zıplayabileceğimi sanmıyordum ama denemek zorundaydım. Çünkü arkamdan ha bire bir şeyler fırlıyordu. Duramazdım.. Duvara 1 metre kalası sıçradım ve kendime hayret etmiştim. ip yerden yaklaşık 4 metre yukardaydı ama yakalamıştım. Tırmanmaya başladım o sıra da arkamdan bir rüzgar hissi daha geldi. Döndüğümde yine bi hançer bana doğru geliyordu ve ayağımı duvara koyup kendimi sol tarafa attım. Tırmanıp diğer taraftan aşağıya zıpladım. Normal de bu yükseklikten atladığımda ayağımın kırılma ihtimali dahi vardı ancak hissetmemiştim. Koşmaya devam ettim ve önümde birden aralığı yarım metreye yakın olan 2 lazer belirdi. Hoparlörlerden ses geldi. Ortalarından geçmelisin ! --Ne? dedim içimden ama çoktan yaklaşmıştım lazerlere zıpladım ve vucudumu dümdüz tutmaya çalıştım. Gözlerimi kapatmıştım bir anlığına, açtığımda başarmıştım. Artık salonun sonuna gelmiştim. Duvara fazla da bakmadan geri döndüm ve aynı yolları yine geçtim. Duvara geldiğim de tırmanıp aşağıya zıpladım ve az da olsa yorgunluk hissediyordum. Kafamı koşmak için kaldırdığımda 5 tane kapıda gördüğüm askerlere benzeyen adam karşımdaydı. Hoparlörden ses geldi. Onlar seni öldürmek için orda ! Sen onlara acırsan, ölen sen olursun. 2 sinin elinde bıçağa benzeyen şeyler vardı. 1 inde ise ucundan kıvılcım çıkartan sopa tarzı bir şey. Üzerime doğru koşmaya başladılar..

Tam ellerimi kaldıracakken zaman yine yavaşlamıştı. Adamlar yumruk atarken sanki ağır çekime alınıyordu zaman. Yumruğunu tutup diğerinin göğsüne tekme attım. Acaip bir kemik sesi gelmişti adamın göğsünden. Kolunu tuttuğumun da tersten dirseğine vurdum daha kötü bir seste ordan geldi. Tam tekrar zaman normale dönmüşken yine ağırlaştı ve rüzgar hissediyordum. Birisi çaprazımdan elindeki bıçağı sallarken biriside üstüme doğru koşuyordu. Kafamı eğdim ve bıçağın kafamın üstünden geçişini hissettim. O an fark ettim ki koşan adam o bıçağa doğru geliyordu artık. Durmasına fırsat vermeden adamın eline tekme attım ve karşıdan gelen adamın boynuna denk geldi. Kafası bir anda koptu ve yere düştü. Gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Hem birini öldürmüştüm hemde elindeki bıçaklar gerçekten keskindi. Tekrar zaman yavaşladı ve adam tekrar boynuma hamle yapmıştı. Yana çekildim ve kolunu tutup dizime vurdum. Bıçak yere düşerken birden alıp adamın boğazına sapladım. içimde yersiz bi mutluluk vardı. Resmen zevk alıyordum artık. Daha sonra zaman normale döndü ve bana doğru koşan sopalı adamı gördüm. Bıçağa ihtiyacım yoktu ve üzerine doğru fırlattım. Bıçağın elimden çıkış hızını hissettiğimde kendime gerçekten şaşırdım. Adamın göğsüne saplanan bıçak adamın tabiri caizse röveşataya kalkmasına sebep oldu. Kapıya doğru yaklaştım. Kulpuna asıldım ancak kilitliydi. Yukardan ses geldi.

Salonun sonundaki duvarda olan düğmeye bastın mı? dedi. Yine birNe?'' çektim içimden ve zorlanma sesleri çıkartarak geri koşmaya başladım..