okumayın lan günlük yazıcam part 3

(bkz: uzun entryler deki haklılık oranı/#3664464)

4 pideci beyler

@4 ün nickine koyiim ayrıca tam bir tak gibin

http://www.facebook.com/p...i/133090496704657?ref=sgm

@4 gözüne yannan mı kaçtı muallak? sonda özet var ya züt lalesi.

Hak verdim lan sana bir ara kendimi gördüm yazıda dıbına goyim.

ekşici değilim. almıyor muallakler. almasınlar onların da amk.

özet geç lan bin.

"gönül isterdi ki hayat üzerimde bu kadar yoğun bir baskı yapmasaydı ve ben de kendimi rahatlamak zorunda hissetmeseydim. alkolle midemi, sigarayla ciğerlerimi, sinir haplarıyla bünyemi bin etmeseydim. panikatakla, migrenle, depresyonla uğraşıp düşük kaliteli bir hayatı sürdürmeye çalışmasaydım"
vay a.q. adam yazmış
hep yaz lan tuttum seni ekşşici bin

yok arkadaş bu böyle olmayacak. sürekli muallak muallak girilerle sizi üzdüğümün farkındayım. "özet geç bin" demenize rağmen hayat bana özet geçme şansı tanımıyor. sanal bir mastürbatör olarak, (murat çardakçı'ya selam ederim)rahatlamak için burayı kullanmam gayet doğal gibi gözükse de aslında değil. gönül isterdi ki hayat üzerimde bu kadar yoğun bir baskı yapmasaydı ve ben de kendimi rahatlamak zorunda hissetmeseydim. alkolle midemi, sigarayla ciğerlerimi, sinir haplarıyla bünyemi bin etmeseydim. panikatakla, migrenle, depresyonla uğraşıp düşük kaliteli bir hayatı sürdürmeye çalışmasaydım.

bu böyle olmayacak. ağlak ergen girisi değil bu. ağlak ve de ergen değilim. ama sıkılıyorum. tıkış tıkış leş gibi kokan otobüslerde, çöl sıcağında, huur çocuklarıyla dolu şehirde geçirdiğim her an çürüdüğümü hissediyorum. toprağın altındaki ceset olmaktan daha kötü bir durum bu sanırım. nereye gidersem gideyim otobüsler hep tıkış tıkış olacak, leş gibi kokacak. nereye gidersem gideyim sırtımda güneşin yakıcı sıcağını duyacağım. yani sanki hiçbir şey değişmeyecek. yemin ederim ölmek isiyorum. bazen hayata o kadar yabancılaşıyorum ki konuşmayı unutuyorum. alfabede kaç harf olduğunu unutuyorum sonra. adımı unutuyorum. başta ailem, sonra devletim, sonra inançlarım... bana kayıptan başka vermediler. sonra en ufak bir başarıda üstüme çullanıp kendilerine pay biçtiler. ailem, "bizim sayemizde" dedi; devlet "bizim sayemizde" dedi; inançlarım, "bizim sayemizde" dedi. sanki onlar olmasalar ben hiç'im. ama öyle değil işte. her şey olmak istemekten kaynaklanıyor belki üstümdeki bu ağırlık. hiçbir şey olmadan, hiç kimse olmadan sadece ruhumla varolmak istememden kaynaklanıyor. büyümeyi reddetme isteğimden. kalabalık sokaklarda bir an durup "hepiniz iğrençsiniz, dıbınıza koyayım pis leşler!" deme isteğimden kaynaklanıyor. belki yani.

olacak gibi değil. nefes alamıyorum.

özet: ananızı gibti huur çocukları