Gülçin'in kaldırmasıyla uyandım, içindeki pislik gidince değişmişti ama benim de hayatımı karartmış, ailemin ne halde oldupu belli değil bile...
Bir zamanlar yardım ettiğim hastaya şimdi kötü gözlerle bakıyordum, onu... onu teslim etmeliydim onlara... Ama bu vicdan azabaı, nasıl yaşardım derken
" O olsa oda aynısını yapardı" dedi içimdeki ses, gece olunca vericektim Gülçin'i hayatımı daha çok seviyordum çünkü ben..
Gittik kahvaltıya oturduk, kimse dün yaşanılan hadiseden bahsetmiyor Ebrar ise sevgilisini istiyordu.
Sıkılmıştık artık bu olaylardan akşama kadar hoca ile namaz kılıp Allah'a şükür ediyorduk.. Ebrar'lar da yan odadaydı ama bir an bir çığlık sesi geldi banyonun girişinden...

Hemen o tarafa doğru koştuk, ayna patlamıştı, Gülçin'de yaralanmıştı cam kırıklarından, ne olduğunu anlamadık, hoca ile ilkte pansuman yapıp, kanlarını temizledik. Ardından Gülçin'in gözlerinin içine bakmaya başladım, kız o kadar korkmuştu ki nefes alamıyordu, su iç falan derken sakinleştirdik, kısık, ince, korkmuş bir seslee...
" O... O çok korkunçtu"
"Kim o kim kızım"
"Murab.. Murab... Murab... Murab" diyordu sürekli, hep tekrarlıyordu bu kelimeyi, hoca üfledi, gusül aldırdı Ebrar'lar falan...
Ben bu olaydan sonra hocanın kulağına eğilip.
" Nazan'ı... Ailemi görmem gerek hoca, ne yapmışlar ne etmişler merak ediyorum"
" Yapıcapın iş ölümünle sonuçlanabilir evlat"
"Ailem için değer"
Bir muska yazdı bana, Hz Süleyman tarafından şerrliler için kullandığı bir muskaymış, babasının babası Zaruşan F..'den kalmış onada, astı boynuma yolun açık olsun evlat dedi,
"Ebrar ya sen ?"
" Bilmiyorum işi var sevgilimin heralde açmıyor telefonunu sen git hocam benim nurada kalmam daha mantıklı."
Ardından arabaya doğru ilerledim, tam kapıyı açarken dünkü olay geldi aklıma..

Tam gelmese de o yüzü hatırlar gibi oldum, başım döndü biraz.. Toparladım ardından kendimi bindim arabaya, niye bunlar telefonlarımı açmıyordu ki acaba... iyice işkillenmiştim, kafam çok incin bir şekilde yolda giderken bir araba çıktı önüme.. Size yemin ederim, Allah belamı versin ki arabadan inince önümde ne bir araba ne bir insan vardı, sabağın köründe neydi şimdi bu, halisinasyon görmeyede mi başlamıştın yoksa... Allah sen bana sabır ver derken bir kız çocuğu gördüm
" Annem, annem ölüyor lütfen yardım et"
Kız o kadar masum söylemişti ki kötü niyetli olucağı hiç aklıma gelmezdi...

Bir yere gitti.. Gittiği yere doğru yöneldim, arkamı döndüğümde arabaya binmiş yanında 2 kişi kaçıyorlardı...
" Oospu çocukları, Allah'ınız yokmu lan sizin"
Diyip polisi aradım, arabam gitmiş, çenem gitmiş ailem belirsin.. Kafayı yiyecektim, yolu yürüyerek bitirmem gerekiyordu.. Ailemi görmem lazımdı acaba ne yaptılar Cemil abiler iyi baktı mı onlara..
Gittim gittim, geceye doğru eve vardım, ışıklar kapalı kimse yoktu ben bırakmıştım bunları bu eve camlara vuruyor, küfürler ediyordum.. Biri geldi sonra
" Oğlum ne arıyorsun burada"
" Cemil abiler nerede onlar neredee... "
" Cemiller geçen hafta kardeşinin bebekleri olduğu için Kars'a gittiler evladım dalga mı geçiyorsun."
" Hayır hayır olamaz"
Diyip ağlamaya başladım, kırdım camları millet hırsız var diye polisi çağırmışlar, tuttular beni.. Ben ise
" Memur bey kendi ellerimle koydum onları bu eve" diyorum
Zar zor ikna ettikten sonra girdik camdan içeri ALLAH'ım...

Arkadaşlar kusura bakmayın bu gece final yapmaya vaktin olmadı, biliyorum bana hakaret ediyorsunuz ama inanın elimde olan bir şey değil.
Yarın büyük ihtimalle bitirmek için zorlarım.
Boşuna beklemeyin bu gece, yarına devam ediceğim.
"Hayırlı geceler"

işten çıktım, arabadayım 1 saat sonra geliceğim, kusura bakmayın bugün biraz yoğundum..
Gelince yazmaya devam edip hızlı partlarla bitirmeyi planlıyorum.

Nazan Mine Zeynep... Hepsi parçalara ayrılmış bir odanın içerisine... Gözümden yaşlar geldi alnım alnım terden su içinde kaldı... Parçalara ayrılmış olan cesedleri inceledim... "Murab" yazıyordu
" Murab Murab ananı gibiyim" diye bağırdım, bağırdım, bağırdım..
Ağlıyordum durmadan gözlerim dönüyor, hiç bir şeyi görmüyordum...
Uyandığımda bir hastanenin yataklarındaydım başımda 3 polis vardı ellerim kelepçeliydi, beni suçlu tutuyorlardı... Sorguda her şeyi anlattım, lakin bu olaylar delil olarak gösterilemez diyip terslediler... hayatımı kaybetmiştim ben Gülçin'i Ebrar'ı bulmama izin vermediler 4 ay boyunca nezarethanede yattım... Nezaret haneden sonra 8 yıl boyunca özel doktorlar tarafından müşade altında durup deliler hastanesine kapatıldım, hayatımı bitirmişlerdi içimdeki kin o kadar büyüktü ki... Ama her gün namaz kıldım, deli dediler aldırmadım, o hastanedeki her yılımı Allah'a adadım. Bir gün değişik bir rüya gördüm hastanedeyken...

---

Uyanıyordum, Gülçin'lerin evdeydik salonun ortasında bir sandalyedeydim, Gülçin.. Annesi... ve Hoca geliyordu, ayakları ters, burunları sivri, dişleri simsiyah, gözleri kıp kırmızı bana bakıyorlardı... 7 Sülalene gelicez diyip, gözlerinin içindeki alevle bana bakıyorlardı, dokunmuyorlardı ama beynim ağırıyordu, konuşmak istiyordum ama konuşamıyordum...
Nazan Zeynep ve Mine'yi alıyorlardı önlerine, kulaklarına eğilip fısıldamasıyla hepsi kan kusmaya başlıyordu... Hepsi ölünce de kalkıyordum, kalktığım zaman yanımda 8-9 insan duruyor tutmaya çalışıyorlardı... Beni

Son aylarda bu rüyayı gördüm devamlı..

Hasteneden çıkmak için can atıyordum, son günlerde o kadar sabırsızdım ki... yaşanılan her şeyin bir yalan olması delirmiş olmam için dua ediyordum Allah'a
Elimde beş parasız saldılar beni dışarı bir şeyimin olmadığını öğrenince.. 8 senemi çalmışlardı benden.
Evime gittiğimde o acı gerçekle karşılaşmıştım, ailem yoktu, 8 sene önce ölmüştü
Ebrar'ı aradım... Bu olaylardan sonra yurt dışına kaçmış...
Peki Gülçin ya Annesi onların evine gittim, kimse yoktu...
Bu olay hakkında kimse bir şey bilmiyordu ama ben ailemin nasıl öldüğünü merak ediyordum, hiç bir delil yoktu ortada Gülçin Annesi Hoca kimse tanımıyordu onları...
Ofise gittim en son 8 senedir hiç girilmemiş ama içindeki eşyalar kolilenmişti.. Açtım Açtım hiç bir şey bulamadım...
Sadece odadan çıkarken boy aynası dikkatimi çekti, çatlamıştı ve üzerinde

MURAB

= yazıyordu.

Şimdi ne mi yapıyorum... 60 Yaşındayım ve *** ilinde *** Camisinde imamım...
Bu olaylardan sonra hiç bir zaman namazımı ekgib etmedim, Allah bana doğru yolu göstermişti ismim ne mi ... Belki hiç karşılaşamayacağız ama ismim Zülkeyn, peygamber ismi.. ne güzel dimi..

Şu yaşıma kadar ne bidaha Gülçin'i gördüm ne hocayı ne de Ebrar'ı ulaşamadım hiçbirine...

SiZE BU OLAYI SUNAN "KAHBA" iSiMLi DOSTUMA TEŞEKKÜR EDERiM, SAATLERCE BENi DiNLEDi, NOTLAR ALDI..

DEĞiŞTiRMEK iÇiN ÇOK SÖYLENDi, SONUNU BEĞENMEZLER DEDi YAPMA DEDi AMA.

BEN SADECE DOĞRULARI YAZMASINI iSTEDiM, SADECE DOĞRULARI

ŞÜPHESiZ ALLAH TEKTiR VE ALEMLERiN RABBiDiR.

ALLAH'TAN BAŞKA iLAH YOKTUR.

Okuduğunuz için teşekkürler.

" Kahba "

" Onlar ailemi almıştı ama imanımı sağlamışlardı, belki ailem ölmese imanın tadını tadamayacaktım, keşke hem ailem yanımda olsaydı hem de imanım... ikisinden biri olmayınca birinin tadı çıkmıyor"
Zülkeyn.