Yatağında uzanmış, etrafa dışkısını gidermişti, çok dayanılmaz bir koku vardı, yemeklere dokunmamıştı, yüzü beyaz, dudakları şişti, ağzından nefes alıyordu ve her yeri çizik içerisindeydi.. Uyandırıp konuşmak istemedim, bende yukarı çıkmaya başladım ama ilk defa bu kadar zorlu bir hastayla karşılaşıyordum.
Bana olan yatağa geçtim Gülçin'in annesi sağolsun hazırlamıştı, gittip, şarz makinesini almıştım evden ilk önce sarz ettim telefonu, sobaya gidip odun attım, başında yatıp çıkan gölgeleri izledim ( çok güzel bir görüntü oluşur) izledim ama uyumuş olucam ki bir rüya gördüm.

---

Alt kapının açılma sesiyle uyanmıştım, hava karanlık daha sabah olmamıştı, soba sönüktü, camdan kafamı uzattım ilk önce, kimse gözükmemişti, odamdan çıktım, ayak sesleri geliyordu birisi üst kata çıkıyor olmalıydı... ilkte Gülçin'in annesidir diye endişelenmedim, gidip nasıl geldiğini sorucaktım... Arkasından onu takip etmeye başladım ama attığı her adımdan sonra yerde kan izleri vardı... Yavaş yavaş gitmeye başladım, yerdeki kan izlerine
"Gel" sesleri eşlik ediyordu. Korktum gitmiyecektim o odaya arkamı döndüğümde Ebrar'ı gördüm ağzı yüzü kan içindeydi
" Gülçin'e yardım et"
Diyip yere yığıldı uyandırmaya çalıştım ama uyanmadı, Gülçin'in odasına doğru tekrardan yol aldım, sesler geliyordu... Kahkaha sesleriydi bunlar. Girdim içeri, o kız vardı yine rüyalarımıza giren o kız.. Gülçin'i bıçaklamış elindeki bıçağı yalıyordu bana bakıp güldü, ardından arkamı döndüm, Nazan, Mine, Zeynep Cemil amcalar hepsi arkamda bana gülüyorlardı, birden gözleri kararmaya saçları uzamaya başladı, ayaklarının şekilleri değişiyordu...

---

Çok korkmuş olucam ki uyandığımda terler akmıştı başımdan.. Soba hala yanıyordu gidip sönmesin diye odun attım, telefona baktım.
12 Cevapsız arama vardı...

Hepside aynı kişidendi Cemil amcadandı yani... Neydi bu şimdi saatte gecenin 3'ydü arasam mı aramasam mı diye tereddütteyken aşağıdan bir vazo kırılma sesi geldi... Hem o rüyayı görmüşüm hem bu telefon aramaları iyice çılgına döndüm... Gidip bakamazdım, bekledim sobanın başında Gülçin'in annesidir diye ama hiç araba seside duymamıştım, hani bırakıcak olsalar gecenin bu saatinde kadın nasıl döndün ?
Artık inandırmıştım kendimi Gülçin'in annesinin geldiğine tam dalıcakken Ebrar'ın bağırış sesini duydum, ardından Gülçin'de bağırdı Ebrar bağırınca.
Hemen kapıyı açıp, baktım salona Ebrar'ı gördüm elleri yüzünde... Ama korkulacak bir şey yoktu Gülçin'in annesi gelmiş yanında da 2 polis... Bırakmak içinmiş, ama bu aksiyon bu kadar yetmişti bana.
Ebrar'da " Kusura bakmayın bir an."
" Bir an ne " diye sordu polisler
" Hırsız sandım"
dediler, galiba ofisteki olaylar falan Ebrar'ı da etkilemiş olsa gerek... Hepimiz ardından yatağa geçtik sabah olsada şu işi bitirsem artık diyordum çünkü cidden çok uzamıştı... Bir hastayla bu kadar derinden ilgilendiğimi hatırlamıyorum...

ilk önce salona doğru ilerledim, ışığı açıp etrafa baktım... Odanın içi dağılmış masalar, sehpaların hepsi yerlerde koltukların yünü çıkmış bir şekilde duruyor..
" Nazan ? Nazan ? "
Diye bağırdım kimse ses vermedi.. Cam açık kalmıştı ve etraftaki her şeyi rüzgar dağıtıyordu kapatmak için gittiğimde Nazan'ı aşağıdaki bankta gördüm.. Bahçemizde ki bankta oturmuş öylece bekliyordu, sanki ağzını ara sıra kıpırdatıyor bir şeyler söylüyordu.
Hemen ayakkabılarımı giyip aşağıya doğru koşmaya başladım..
Nazan'ın yanına gittim, elinden tuttum... Her yeri beyazlamış adeta beti benzi atmıştı...
" Nazan hayatım ne oldu sana, iyi misin ? Nazan bana bak Nazan "

" Endişelenme kahba abi iyiyim"
Dedi, bu cümleyi kurması beni rahatlatmıştı.
" Neden bu haldesin ? "
" Gülçin... Yemek istedi benden, sesi çok zarif geliyordu böyle yapıcağını hiç tahmin etmeden mutfağa gidip 2-3 bir şey hazırladım, kapıyı açtım."
" Kızım parça parça anlatma noldu ?"
" Üstüme saldırdı aniden, çizdi tırmaladı, bende itekledim, kafasını bir yere çarptı ve bayıldı ama ölmedi, daha sonra yatağına taşıdım, şimdi ne yapıyor bilmiyorum."
" Gel şunları iyice temizleyelim"
Diyip yaralarını sardık, Ebrar'a telefonunu verdim, mesajlarını okudun bir müddet sevgili vardı.. Adı Ruşit idi galiba tam hatırlıyamıyorum, konuştular..
" Müsade edersen dışarı çıkıp konuşmak istiyorum"
Dedi
" Söylemene bile gerek yok"
Dedim, biraz bir şeyler yedik Ebrar ile birlikte, yemekten sonra.
" Bugün çok yorulduk ben son kez Gülçin'in odasına gidiceğim sen yat"
Dedim.

Korktum okumuyorum

Korkak gözlerle bana baktı hoca... Ardından Gülçin ve annesine.. Acırcasına
" Senin kocan, senin kocan satmış seni"
" Ne diyosun sen hoca, destur ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu kızım o benim"
" Maddi satmaktan bahsetmiyorum bacım ben... Bu anlaşma insan ile cinniler ( cannlar ) arasındadır... Son zamanlarda malınızda artış veyahut zenginliğiniz oldu mu "
" Tövbeler olsun " dedi Gülçin'in annesi
" Kocam ölmeden önce çiftlik evi aldı bize, hep bana altın, mücevher getirir her gece kim olduğu belirsiz insanlarla gezerdi... Allah'ım ne yapıcam ben şimdi"
Ben söze girdim aradan..
" Senin yalan atmadığını nereden bilcez düüzenbaz çok bu devirde.."
" Dışarıdan i bak aşağıya" dedi hoca
Baktım, her yerde insan olduklarını seçemediğim kişiler vardı, bir sürüydü, ellerin ayaklarım boşaldı..
" Bu insanlar neden burada" dedim
Birde Ebrar'ı işaret ederek sen de bak dedi.
Ebrar bir şey göremediğini söyledi ve hoca bana dönüp :
" Oğlum senin 3. Gözün açılmış, kalbinin gözü açılmış, kendini koru o şerrlilerden, sen buraya gelmeden bir şey yapmışssın onlara."
Anlattım yaptığım şeyleri içine "girmiş bedenine sahip olmuş birisini öldürmüşsün, hakbuki anlaşmada kızının bedenini onlara vermiş babası, artık sende onların gözünde bir düşmansın" dedi
" Ben.. Ben bilerek," derken Allah kelamı çıktı ağzımdan şu ana kadar Allah'a inanmayan ben Allah'ı arıyordum.
" Ben ben onlara inanmıyorum hocam, yalan yalan" diyip etrafa saldırdım, deşirmişmiydim ben acaba...
Ardından bi su getirdi hoca abdest aldırığ şehadet getirtti bana...
Şimdi olanlara nasıl bu yaşıma kadar dayanmışım bilemiyorum daha sonra hoca:

Gözleri alev gibi, dişleri simsiyahtı yüzleri tanınmıyordu sadece bu betimlediğim şeyleri görebildim, Cemil abinin evinin içine girmeye çalışıyorum sanki yıllardır yürüyormuşum da yorgunmuşum gibi hissediyorum...
Yavaş yavaş o gözlerin içinden gittim evin içine, bir köpek yavrusu vardı Gülçin'in kustuğu köpek yavrusu gibi olan şeye benziyordu, başında Nazan bekliyordu eline aldı onu ve ağzına attı birden bana
" Zun şeyibe min rabbüke hel cünne"dedi ve koşmaya başladı arkama döndüğümde evimizin önünde duran siyah şeyleri gördüm...
Kalktığımda kan tere kalmıştım hemen pencereye koştum kimse yoktu.. Dışarı çıkmak için yeltenmem gerekiyordu boş kalmaktansa en azından denemeliydim.

" Dur oğlum... Yapma rahmetli gitmeden önce kapıyı ne zaman açmaya yeltenirseniz, merakınızı gideremesseniz şu notu okuyun demişti.."
"Notmu ? Ne notu ana.. Neyden bahsediyorsun sen ? "
ardından elimdeki baltayı bırakıp Gülçin'in annesini takip etmeye başladım.. Bir odaya zütürüyordu beni, söylediğine göre rahmetli kocasının odasıymış..
Bir kağıt tutuşturdu elime, mektup tarzıydı, içindekinleri ilk defa benim ağzımdan duyucağını söyledi... Açtım zarfı okumaya başladım..

---

Bu satırları okurken belki ben yanınızda olamıyacağım... Ölmüş olup mezarımda gömülmüş halde kıyameti bekliyeceğim.. Ama şunu unutmayın... O odaya girdiğiniz zaman bu işin içine sizde dahil olucaksınız... Gülçin, aşkım... Bu iş sandığınız işlere benzemez... Sizden tek ricam bu işin ciddiyetini kavramadan hiçbir şey yapmamanız... Ben... Ben çok kötü bir şey yaptım... "

---

Buradan sonrası yanıktı, okunmuyordu mektup... Ben öyle sandım çünkü karaydı..
Birbirimize bir müddet baktıktan sonra
"Heralde birileri size oyun oynuyor" dedim..
" Hiç sanmam evladım.. keşke öyle olsa."
" Ben girip bi bakıyım şuraya" diyip yine aldım elime baltayı
" Ama kağıtta yazanlar ? "
" Boşver o yazılanları ana " diyip kapıyı kırmaya başladım

Nazan Mine Zeynep... Hepsi parçalara ayrılmış bir odanın içerisine... Gözümden yaşlar geldi alnım alnım terden su içinde kaldı... Parçalara ayrılmış olan cesedleri inceledim... "Murab" yazıyordu
" Murab Murab ananı gibiyim" diye bağırdım, bağırdım, bağırdım..
Ağlıyordum durmadan gözlerim dönüyor, hiç bir şeyi görmüyordum...
Uyandığımda bir hastanenin yataklarındaydım başımda 3 polis vardı ellerim kelepçeliydi, beni suçlu tutuyorlardı... Sorguda her şeyi anlattım, lakin bu olaylar delil olarak gösterilemez diyip terslediler... hayatımı kaybetmiştim ben Gülçin'i Ebrar'ı bulmama izin vermediler 4 ay boyunca nezarethanede yattım... Nezaret haneden sonra 8 yıl boyunca özel doktorlar tarafından müşade altında durup deliler hastanesine kapatıldım, hayatımı bitirmişlerdi içimdeki kin o kadar büyüktü ki... Ama her gün namaz kıldım, deli dediler aldırmadım, o hastanedeki her yılımı Allah'a adadım. Bir gün değişik bir rüya gördüm hastanedeyken...

---

Uyanıyordum, Gülçin'lerin evdeydik salonun ortasında bir sandalyedeydim, Gülçin.. Annesi... ve Hoca geliyordu, ayakları ters, burunları sivri, dişleri simsiyah, gözleri kıp kırmızı bana bakıyorlardı... 7 Sülalene gelicez diyip, gözlerinin içindeki alevle bana bakıyorlardı, dokunmuyorlardı ama beynim ağırıyordu, konuşmak istiyordum ama konuşamıyordum...
Nazan Zeynep ve Mine'yi alıyorlardı önlerine, kulaklarına eğilip fısıldamasıyla hepsi kan kusmaya başlıyordu... Hepsi ölünce de kalkıyordum, kalktığım zaman yanımda 8-9 insan duruyor tutmaya çalışıyorlardı... Beni

Son aylarda bu rüyayı gördüm devamlı..

Hasteneden çıkmak için can atıyordum, son günlerde o kadar sabırsızdım ki... yaşanılan her şeyin bir yalan olması delirmiş olmam için dua ediyordum Allah'a
Elimde beş parasız saldılar beni dışarı bir şeyimin olmadığını öğrenince.. 8 senemi çalmışlardı benden.
Evime gittiğimde o acı gerçekle karşılaşmıştım, ailem yoktu, 8 sene önce ölmüştü
Ebrar'ı aradım... Bu olaylardan sonra yurt dışına kaçmış...
Peki Gülçin ya Annesi onların evine gittim, kimse yoktu...
Bu olay hakkında kimse bir şey bilmiyordu ama ben ailemin nasıl öldüğünü merak ediyordum, hiç bir delil yoktu ortada Gülçin Annesi Hoca kimse tanımıyordu onları...
Ofise gittim en son 8 senedir hiç girilmemiş ama içindeki eşyalar kolilenmişti.. Açtım Açtım hiç bir şey bulamadım...
Sadece odadan çıkarken boy aynası dikkatimi çekti, çatlamıştı ve üzerinde

MURAB

= yazıyordu.

Eve giderken içimde tuhaf bir his vardı Ebrar telefonu açmıyordu.Eve vardığımda gece yarısına yaklaşıyordu saat. Direk Ebrar a seslendim evin ışıkları yanmıyordu acaba uyumuşlarmıydı?
Gülçinin odasından mırıldanmalar geliyordu. Seslendim içeri girmeyi denedim ama kilitliydi kapı Kapıyı tekmeledim çünkü mırıldanmalar çığlığa dönüşmüştü ben tekmeledikçe titrediğimi hissettim.
Hayır titremiyordum bu deprem de değildi ancak diger odalardaki tablolar yere düşüyordu ve bir çığlık daha duydum.
Bu çığlık Ebrarin odasindan geliyordu ancak biraz farklıydı. Sonra Ebrar ın odasına doğru gittim odaya girdiğimde gorduklerim karşısinda nutkum tutulmuştu.
Cemil abi Nazan Ebrar ve iki zenci grup yapıyorlardı bu manzaraya dayanamadim bende katıldım.
Adet bozulmasın bu da böyle bir animdir.
Uyarı:Şuku atın yoksa yazmam

" Onlar ailemi almıştı ama imanımı sağlamışlardı, belki ailem ölmese imanın tadını tadamayacaktım, keşke hem ailem yanımda olsaydı hem de imanım... ikisinden biri olmayınca birinin tadı çıkmıyor"
Zülkeyn.

Tam gelmese de o yüzü hatırlar gibi oldum, başım döndü biraz.. Toparladım ardından kendimi bindim arabaya, niye bunlar telefonlarımı açmıyordu ki acaba... iyice işkillenmiştim, kafam çok incin bir şekilde yolda giderken bir araba çıktı önüme.. Size yemin ederim, Allah belamı versin ki arabadan inince önümde ne bir araba ne bir insan vardı, sabağın köründe neydi şimdi bu, halisinasyon görmeyede mi başlamıştın yoksa... Allah sen bana sabır ver derken bir kız çocuğu gördüm
" Annem, annem ölüyor lütfen yardım et"
Kız o kadar masum söylemişti ki kötü niyetli olucağı hiç aklıma gelmezdi...

" Bak evladım, şüphesiz gönülden iman ile onlarla savaşırsın ama duanı ekgib etme, onlar bu eve giremezler."
" Pekkkkk, pekkki hocam Gülçin ne olucak."
" Ya onlar Gülçin'i alacak ya biz onları, Murab'ı almak için bekliyorlar"
"Peki şimdi ne yapıcağız"
"Onu kusturup cinninin ölüsünü almamız lazım, sen ve sen çık" dedi Ebrar ile Gülçin'in annesine.
Bir bardak aldı, içine koyduklarını size söyleyip midenizi bulandırmıyım.. Birde Gülçin'in dilini kanattı, kanı bardağa koyup Gülçin'e içirdi, Gülçin öyle bir kustu ki sanarsınız midesini bıraktı, içinden köpek yavrusu gibi bir şey çıktı, hoca " Ez min şu hev zebbaru Murab" diyip camdan aşağı atmasıyla şerrlilerin bağırması bir oldu, çok kötü bir sesleri vardı, sanki kulaklarımız kanıyordu..

Okumadim

Edit: Bu hala trendde mi amk

Hemen o tarafa doğru koştuk, ayna patlamıştı, Gülçin'de yaralanmıştı cam kırıklarından, ne olduğunu anlamadık, hoca ile ilkte pansuman yapıp, kanlarını temizledik. Ardından Gülçin'in gözlerinin içine bakmaya başladım, kız o kadar korkmuştu ki nefes alamıyordu, su iç falan derken sakinleştirdik, kısık, ince, korkmuş bir seslee...
" O... O çok korkunçtu"
"Kim o kim kızım"
"Murab.. Murab... Murab... Murab" diyordu sürekli, hep tekrarlıyordu bu kelimeyi, hoca üfledi, gusül aldırdı Ebrar'lar falan...
Ben bu olaydan sonra hocanın kulağına eğilip.
" Nazan'ı... Ailemi görmem gerek hoca, ne yapmışlar ne etmişler merak ediyorum"
" Yapıcapın iş ölümünle sonuçlanabilir evlat"
"Ailem için değer"
Bir muska yazdı bana, Hz Süleyman tarafından şerrliler için kullandığı bir muskaymış, babasının babası Zaruşan F..'den kalmış onada, astı boynuma yolun açık olsun evlat dedi,
"Ebrar ya sen ?"
" Bilmiyorum işi var sevgilimin heralde açmıyor telefonunu sen git hocam benim nurada kalmam daha mantıklı."
Ardından arabaya doğru ilerledim, tam kapıyı açarken dünkü olay geldi aklıma..

işten çıktım.. 1 saat süre ile evde olup yazmaya başlıyacağım..
iyi günler

işten çıktım, arabadayım 1 saat sonra geliceğim, kusura bakmayın bugün biraz yoğundum..
Gelince yazmaya devam edip hızlı partlarla bitirmeyi planlıyorum.

Şampiyonluk şarkılarıyla dalgalansın bayrağın burda herkes kol kola durmadan zıpla aşkımızın adı Kanarya.

Amina koyim üstünü giyinsene mine tabi korkmustur yarra görünce