Yapıcak bir şey yoktu bu Gülçin'in dosyasınıda bu gece bitirmem gerekiyordu iş aksasın istemezdim gittim ofise, yavaş yavaş girdim içeri kapıyı açtım.. Kimse yoktu ışıkları aça aça ilerliyorum ardından çantamı gördüm aldım, tam çıkıcakken içeriden bir ses geldi Ebra'ın yaralandığı yani karanlık odadan bir çocuk vardı, " Yardım eder misin " dedi, gözlerimi ovuşturdum oradaydı, hemen Ebrar'ın dediği aklıma geldi kendimi nasıl dışarı attığımı size tarif edemem soluk soluğa kalmıştım, kalbimin ritimleri sayılamıyordu arabaya atlayıp eve geldim tekrardan.. Nazan aradı gelirken
" Neredesin Kahba, çocuklar sen gelmeden uyumam diyor, artık bıraksan şu iş"
Dıtt Dıtt
" Alo alo NAZAN alo SES VERSENE KIZIM" telefon kapandı işkillenmiştim niye kapanmıştı ki şimdi bu derken bidaha çaldı
" Hat kesildi kusura bakma geliyorsun dimi hayatım"
"Yoldayım evet." diyip kapattım bende telefonu..

Saat 3:00'da burada olun biraz ara verelim, 7 saattir yazıyorum işlerim aksıyor, dediğim gibi uyumassanız beraber sabahlarız.

3:00'da devam ediceğim.

Arkadaşlar kusura bakmayın, 2 kere aynı partı yazdım ve göndere tıkladığım zaman sarı işaret dönüp duruyor sorunu anlamadım.. Galiba benim internetim yavaş bir daha yazıcağım olmassa telefona geçip devam edicem.. Beklettiğim için tekrardan kusura bakmayın.

Resme bakakaldım ben, çünkü tam da o kıza benziyordu, rüyamda, odada gördüğüm kıza... Belki nereden bileyim Ebrar'a Nazan'a da bu gözüktü belki dedim.. içimdende " Kahba kaç yıllık doktorsun böyle hurafelere hala inanıyor musun ? " dedim. Ben orada oyalanırken odadan içeri Ebrar girdi ağzım açık kaldı.
" Senin.. Senin hastanede olman gerekiyor Ebrar ne yapıyorsun burada ?"
" Gülçin'in annesi aradı hocam, evlerinin ağırında ateş çıkmış, garip garip olaylar oluyormuş, Gülçin intihara kalkışmış."
" Ama senin ayağa kalkmaman gerekiyordu, neden telefon ile aramadın ?"
" Aramaz olur muyum, bir bakın isterseniz."
Telefonda 9 tane cevapsız çağrılar mesajlar vardı, iyide ben bunları neden görmemiştim ? Hatta telefon ile haşır neşirdim bir ara Ebrar'ı tekrar hastaneye bırakma konusunda ikna etmeye çalıştım, ama çok hevesliydi gelmek istiyordu kıramadım, kapıda duran son hastaya durumu anlatıp yarın gelmelerini söyledim, arabayı çalıştırıp Ebrar ile gitmeyr başladık çiftliğe..

Çiftliğe vardığımızda Gülçin yanan ateşi seyrediyor annesi ise bahçeden su getiriyordu.. Ben ne olur olmaz diye itfaiyeyi aramıştım, insanlık hali belki unutabilirlerdi... Ebrar'a Gülçin'i işaret ederek almasını söyledim lakin Gülçin'e yaklaşır yaklaşmaz darbe aldı, o kadar bitkin o kadar halsiz o kadar çelimsi biri Ebrar gibi bir kızı tek hamlede yere sardı..
Ardından annesinede aynı işlemi uyguladı saldırdı..
"Bu ateş sönmeyecek huur çocukları bu ateş sonsuza dek yanıcak gevur dölleri sizi gibtirin burdan ananızı gibmeden kaybolun gidiiiin"
Diye bağırdı etrada ateşi söndürmemizi istemiyordu, Ebrar'ı ve annesini arkama alıp itfaiye gelene kadar Gülçin'in hareketlerini izledim.

"Nazan ben geldim hayatım"
Bütün odalar kapalı, hiç olmadığı kadar sessizdi ev.. Hem mine ile Zeynep'in kavga seside gelmiyordu kulaklarıma..
Biraz daha ilerledim, koridorun ışığını açtım, ortalıkta kimse yoktu, 2 tane odaya girdim ( mutfak ve çamaşırhane) boştu biraz daha ilerleyip
" Acaba Nazan çocukları uyutuken kendi demi uyudu ? " dedim.
Çocuk odasına girdiğimde bir yatakta 2 tane kafa belirdi, ilkte gidip kapıyı kitledim sonra ışığı açtım.
" Kızlar korkmayın, korkmayın bakıyım, ne oldu size ? Mine anlat ne oldu ? Annen nerede ?"
" Ba ba ba baaaa"
Hıçkırıyordu çocuk, konuşamıyordu, bi 10 dakika sonra
" Annem, annem bize çok kötü şeyler yaptı, gelip vurdu, Zeynep'in saçını kesip yedi.. Bıçaklamaya çalıştı ama en son bayıldı."
"Bayıldı mı ? Nerede bayıldı ?"
"Televizyon izlediğimiz salonda"
" Tamam siz burada bekleyin, ben annnizi bulucam"
Dedim, açtım odanın kilidini..

Bu "Murab" yazısına kendimi iyice kaptırmış olucam ki arkadan Gülçin'in annesinin geldiğini fark edemedim...
Korktum..
"Hangi ara geldiniz, korkuttunuz beni"
" Evladım, seslendim ama duymadın, bende yanına geliyim dedim.. Yemek hazırladım size, Ebrar kızımla birlikte yersiniz diye, açtır inşAllah karnınız."
" Yedikte geldik ama sizin elinizden de bi yiyelim " diyip Ebrar'ı çağırmak için bulunduğu yere gittim, gözlerim onu arıyor, göremiyordum, bağıra bağıra bi 5 dakika bütün odaları gezdim lakin bulamadım..
" Bir şey mi oldu evladım ? Ebrar kızımız nerede ? "
" Bahçeye çıktı heralde birazdan getiririm."
Didiyip tam bahçeye çıkarken, yukarıdan ses işittim... Ama bu ses 2. kattan gelmiyordu sanki, en üst yani 3. Kattandı...

Ebrar ile Gülcin'in annesini arkama almış bekliyorum... ikisininde göz bebekleri büyümüş yaşanılan olaylara korkmuş bir vaziyette bakıyor fakat Gülçin'in annesi ağlamaya başladı..
"Gitti... Gitti bütün emeklerimiz, kocamdan kalan inekler her şey gitti, ne yeriz ne içeriz şimdi, işim yok gücüm yok, anneme nasıl bakıcam ben şimdi yatalak kadın.. Allah'ım
yardım et bana"
Çok kötü bir durumdaydı, gerçekten hayat şimdi onlar için zor olabilirdi, çok geçmeden polisler ve itfaiye araçları geldi, itfaiye gelir gelmez " Bu kızın orada ne işi var ? niye almadınız yanabilir
görmüyor musunuz ? " dedi,
" Denedik, denedik lakin herkese saldırıyor şu an tedavi altında ve çok ağır hasta, çesitli pgibolojik sorunları var tehlike saçıyor etrafa lütfen dikkatlı olun"
Dedim ardından polis ekipleri Gülçin'i zar zor sakinleştirip bir ağaca bağladı, daha sonra itfaiye ekipleri yangını söndürmeye başladı lakin su döktükçe sanki ateşin boyutu
artıyor sıcaklığı yükseliyordu, uzun uğraşlar sonucu yangın söndü... Polisler yangının çıkış sebebini öğrenmek için ağıra girdiler.

Yangının neyden çıktıklarını anlamasalarda ben camdan kafamı uzattım ağıra... Ortada bir kağıt vardı ilginç bir şekilde gözüme çarptı bütün arama sırasında nasıl fark
etmezler diye şaşırdım... Yanına gittim kağıtta "Murab" yazıyordu.. Bu.. Bu o gün aynada gördüğüm "Murab" yazısı ile aynıydı Gülçin'in bir süre aynaya bakıp aynanın
o esnade patlamasıyla bu isim ortaya çıkmıştı... Hayatımda ilk kez o zaman " Allah, Allah" dedim çok şaşırtmıştı bu olay beni hem de o kadar yangın.. Nasıl yanmamıştı
ki bu kağıt oranın içinde sonradan mı koyulmuştu acaba ağıra ? Bin bir soru vardı aklımda.. Polis ekipleri bize soru falan sorduktan sonra gittiler... Artık o akşam
Gülçin'lerin evinde kalmak için sözleştik çünkü çok yorgunduk ve burada kalıp Gülçin'in evdeki halini inceleme fırsatıda bulucaktım...
ilk önce ağaca yaklaştım.. Bana bakıyordu dik dik çözdüm iplerinden çözer çözmez yere yığıldı kızcağız... Ateşten rengi değişmişti.. zütürüp yatağına yatırdık, tek yatıyordu
2. katta...
Size biraz evlerinden bahsedeyim isterseniz.

3 Katlı ve ahşaptan... Bir kısmı kerbin ile desteklenmiş ve bahçeleri var.. Evin içine biraz göz attım odaları 1980 leri andırıyor anlaşılan evde bir mazi kokusu var..
Ama dikkatimi çeken her odada en az değişik değişik tabloların olması, tablolarda sanki bir resim.. Bir yazı yazıyor gibi ama çözemedim çünkü Türkçe dilinde olmadığı çok
bariz " " Gülçin'in annesini bir kenara çektim, bu olanlar bunlar nedir diye sordum çünkü böyle şeylerle daha önce karşılaşmış bir insan değildim..
" Rahmetli kocam.. Çok iyi bir hocaydı, bu yaptığı şeylerde " havas " denilen ilimlerle ilgili olsa gerek, yıllardır söylemedi ne olduklarını bana en son bu eve yerleşince
asmıştı bunları eskiden de vardı ama bu eve taşınınca her eve asmaya başladı.. Takıntı haline getirmişti anlamadım.."
"Yanlış anlamassanız kocanız.. kocanız ne zaman öldü tam olarak ? "
" 2 sene önce kaybettik dağ gibi adamı, ne olup bittiğini anlamadan tak diye gidi verdi.. Dağ gibi dedim ya hani hakediyordu valla enddıbını görenler bir yere saklanırdı... "
" Peki nasıl öldü ? "
dememle konuşmayı değistirdi cevap vermek istemiyordu.. Belliydi yani anlamıştım, çok geçiştirmeden dışarı çıkıp şu bahçeye de iyice bir bakıyım dedim.

Koştum.. Koştum kapıdan içeri kendimi attım Gülçin delirmiş elinde bir bıçak Ebrar'ı köşeye sıkıştırmıştı.. Sessizce sokuldum aralarına..
" Bak Gülçin, sakin ol ve o bıcağı bırak elinden, kendine de bizede zarar verme lütfen.. Yaptığın doğru bir şey değil bizi de kendinide zarara sokarsın bak... "
Derken anneside girdi içeri gördüğü manzara karşısında bağırdı kadıncağız... Ben böyle konuşmaya devam ederken birden taş geldi camdan içeriye.. Cam kırıldı Gülçin cama doğru
yönelirken ani bir manevra ile aldım elinden bıcağı.. Bağırmaya başladı, yatağa bağladım daha doğrusu bağladık..
Ebrar çok korkmuştu, su getirmesini istedim Gülçin'in annesinden...
Kafamı camdan aşağıya uzattığımda kimse yoktu " Kim attımştı bu taşı.. Neden atmıştı ? " Ebrar'ı sakinleştirdikten sonra Nazan'ı aradım.
" Hayatım nasılsın, ben bu gece sana bahsettiğim hastanın evinde kalıcağım meraklanma tamam mı ? "
" Kahba kendine dikkat et hayatım.. Başına bir şey gelmesin öpüyorum seni."
diyip kapattık telefonları.. Biraz ortalık durulandıktan sonra demin bahçede gördüğüm yatalak kadının odasına gittim...
Sadece tavana bakıyordu... Gözleri biraz olsun oynuyordu ama felçti vucüdünu hareket ettiremiyordu.
Odayı incelerken o ölmüş olan adamın bir tılsımı daha dikkatimi çekti üzerinde türkçe harflerle " Murab" yazıyordu.. iş cidden ilginçleşmeye başlamıştı..
Bunca yıldır böyle şeyler yaşamıyordum.." Hastalara bakarken ben mi deli olmuştum acaba.." diye geçirdim içimden

Bahçe klagib türk evi bahçesiydi... Çeşme ağır, tavuk kümesleri, doğayla iç içe yaşıyorlardı resmen... Suyun tadına bakmak için çeşmeye yaklaştım, hava karanlık olunca
telefonumun ışığıyla geziyordum ve onun da şarji çok az kalmıştı, ama su beklediğim kadar güzel değildi, hatta ağzıma girdiği an tükürdüm.
Çok tuzlu ve ne bileyim çok kötüydü beğenmedim yani, duvarlara baktım yeni gibi duruyorlardı acaba ne zaman yapılmışlardır diye düşündüm aklımdan...
Biraz duvarlardan ilerlerken evde bir benzerinin olduğu bir tablo gördüm yine tablonunu ortasında "أن يأتوا إلينا" yazıyordu ( isteyenler çeviriden anldıbına bakabilirler)
Ve yanlarında değişik değişik semboller ve şekiller beliriyordu... Telefon ışığını duvara tutarken birden bitti.. Kapandı karanlıkta geldim..
Yavaş yavaş eve doğru yürümek istedim, çok karanlıktı sokaklarında ışık yanmıyor göz gözü görmüyordu, yürüdüm yürüdüm.. Kapının oralardayken bir ses işittim
"خارج" dedi ilkte.. Arapça olarak söyledi bunu bana ardından " Defol " dedi.. Ama bu.. Ama bu Gülçin'in anneannesiydi yatalaktı kadın burada ne işi var derken yukarıdan Ebrar'ın
sesini işittim, bağırıyordu hem korkmanın verdiği hızla hem de merakla yukarı kata çıktım Gülçin'in odasından geliyordu yaklaştıkça sesler artıyor.. Ebrar'ın yalvarışları
dile geliyordu.

Arkamda bir şey hissetmiştim, öyle ağır öyle kötü bir histi ki bu size anlatamam beyler...
Çığlık sesleri yükseldi yine, arabanın camından bir yansıma gördüm... Çok değşet-i mahlukat bir şeydi Allah'ım ben neler görmüştüm, onu görmemle bayıldım galiba, uyandığımda hoca ve Ebrar başımda dua okuyorlardı...
" Uyandın demek oğlum."
" Ne oldu bana ne oldu ah belim... "
" Hareket edemessin sen, kısa süreli bir felç geçiriyorsun"
" Ağzım ağzımı oynatamıyorum ağzıma noldu benim"
Karşıda ayna duruyordu biraz Ebrar'ın sayesinde doğruldum çenem yamulmuştu, kendimden utanır bir vaziyetteydim, Ebrar ağlıyordu, hoca dua okuyordu..
" Hocam kim yaptı bunu bana, kim anasını gibicem onun kim... "
" Sakın küfür etme evladım... Sana demiştim dışarı çıkma diye"
" Hayır Ebrar kaldır beni gidicem ben Ebrar"
Hayatım kararmıştı bu ağız bu bedenim ben birdaha yaşıyamazdım böyle...
Hoca çıktı ardından, sabaha karşıydı zaten Ebrar'da gitti bir süre sonra, camda değişik değişik silületler beliriyordu, korkuyordum... Hareket edemiyor konuşamıyordum... Sıtma tutmuştu üşüyordum, nasıl uyuduğumu bilmiyorum o gece...

Verdiği adres biraz uzaktı, oraya gidene kadar tek kelime etmedik Ebrar ile..
Evin kapısının önünde biri duruyordu, içeri girdik, hocanın nerede olduğunu sordum, cevap vermedi, 2. Kata çıktık Ebrar ile bütün odalara baktık, en sonunda Hoca, Gülçin ve annesi bir yerde oturmuş Hoca bir şeyler söylüyordu...
Gittiğim gibi tuttum Gülçin'in elinden
" Yürüyün gidiyoruz buradan, hurafelere yedirecek para yok sizde çabuk"
" Evladım bırak da bu işi ehli kişiler yapsın"
" Ne ehli kişisi sen değilmiydin dermanıma çare yok diyen"
" Öyle ama.."
Derken hoca girdi araya
" Bak evladım ben bu işi ne para için yaparım ne de çıkar, benim amacın insanları rahata kovulturmaktır"
" Bi gibtir git şurdan" dedim adama bakarak.
Hiç bir şey demedi bana...
Ardından Gülçin'i kaldırayım falan derken çantam yere düştü ve yığıldı bütün evraklar artık şansmı dersiniz tesadüf mü bilmem ama Gülçin'in çizdiği resimde hocanın önüne uçtu..
Hoca gözlerin ovuşturup resime baktı sadece aldı eline soonra tam yakıcakken
" Bırakın onu ben dizin işinize karışıyor muyum ?" Dedim
" Bu... Bunun ne olduğunu biliyoor mustn seh ?"
" Neymiş bu ?"
" Zuzula kabilesinden "Murab" isimli bir cin.. Allah'ım bu resimi nasıl çizer bu"
ilkte şaşırdım bu hoca denen şahış "Murab" ı nereden biliyordu ki ardından bir soru daha sordu.
" Hiç sizin veya sizin ailenizden biri küçük tatlı bir kız çocuğu gördü mü ? "
Dedi, ağladım ben o an..
" Evet" dedim bir kağıt bulmuştun ya hani Gülçin'in babasının tabutunun üzerinde onuda çıkarıp uzattım..
" Subhanallah, ne yapmış bu şerefsiz"
Dedi, ilk defa bu kadar kızdığı gördüm.
" Ne oldu" dedim ..

Arabada ilerlerken bir yandan Hasan amcayı yani Gülçin'in babasını bir yandan da o mektubu düşünüyordum, nasıl olurdu da böyle bir şey olabilirdi ki ? Kim ne amaçla ölmüş olan birisini odaya taşısın ki ? Yoksa hiç gömmediler de Gülçin'in annesi bana oyun mu oynuyordu ?
Evin bahçesinin içine girdim Gülçin'in ışığı yanıyordu, kapı açıktı tam eve girecekken bir ses işittim.
" Defol" bu eve 2. defa girişimdi ve daha öncede böyle bir ses duymuştum.. Bu sefer sesin çıktığı tarafa doğru yöneldim... Aklımda bunu söyleyen her kimse onu dövmek, korkutmak vardı ama ses vardı görüntü yoktu...
Açtım kapıyı girdim içeriye... Bir ağlama sesi geliyordu lavabodan.. Ebrar'ın sesine benzettim koşarak lavaboya gittim..
" Ebrar... Ebrar bu halin ne ? Ne oldu sana EBRAR burada ne oldu EBRAAAAAR"

Yarın devam ediceğim geri kalanına arkadaşlar boşu boşuna bekleyip kendinizi heba etmeyin.
Yarın izindeyim, bayağı bir part atıcağıma söz veriyorum.
iyi geceler herkese.

okudum yarramın başı

işten çıktım eve gidince yazmaya başlıyacağım, 45 dakika sonra burada olun.
Yarım bırakmadım, bu hikayeyi bitiricen size söz veriyorum:

Dolapları, koltukları öyle böyle çektim.. Kapı kilitliydi...
" Nerede bunun anahtarı ana ?"
Dedim.
" Bilmiyorum evladım rahmetli ölmeden saklamıştı bir yere."
Ben ses duyduğuma emindim, kapıyı kırmam gerekti, bir tane balta lazımdı bana bahçeye doğru koşarak inerken Ebrar
" Kahba hocam bişey mi oldu ?"
" Önemli bir şey değil sen Gülçin ile ilgilen"
" Ama.. Amaaa"
Demesii beklemeden aşağıya koştum, balta bahçede duruyordu, ama hava karanlık olunca farketmem biraz uzun sürdü..
Tam evin kapısından çıkarkan yine o sesleri işitmeye başladım..
Bu sefer daha güçlü, daha kararlı daha yüksesk sesle bağırıyordu...
Kafamın içinde " Gel " sesleri yankılanıyor bu da beni deli ediyordu..
Yukarı çıktım hemen baltayla kapıyı açmaya tam yeltencekken Gülçin'in annesi tuttu beni..

Bir süre konuşmadı, dudağını kapayıp aralamaya devam etti, bekledim.. Yukarı çıkarmaya çalıştım, hareket etmeyince üzerimdeki montu giydirdim ona.. Bekledim.
" Kahba, ben ben.. gördüm"
" Neyi gördün hayatım, ne oldu sana niye böyle şeyler yaptın"
" Ben yapmadım o yaptı"
" Kim o kim"
Eliyle bir yeri işaret etti... O tarafa doğru baktım bir kız çoçuğu vardı... Gülüyordu hiç konuşmuyor ona bakıyorduk.
" Yeter artık Yeter " diyip yanına koşmaya başladım, koştukça sanki daha çok uzaklaşıyor yanına gitmek için yıllar gerekiyordu.. Bir müddet koşmaya devam ettim ama kayboldu ortalıktan...
" Kahba buraya gel Kahba neden o tarafa gidiyorsun"
" Onun için, sen dedin ya görmedin mi sende ? "
" Neyi ? Neyi görmedim, Kahba neden burdayız ne oldu bana başım, başım çok kötü ağırıyor"
" Sen beni aramadın mı, evi sen dağıtmadın mı, kızlara sen vurmadın mı ? "
" Ne diyosun sen, ben hiç bir şey hatırlamıyorum ne oldu bana ? Kahba konuş çıldırtma beni KAHBA"
Tuttum elinden yukarıya çıkardım, kızların yanına zütürdüm, kızlar annelerini görünce daha önce korkmadıkları gibi korktular
" Kızlar ne oluyor niye böyle yapıyorsunuz ? "
dedi olanları falan anlattılar, içerisini gösterdim, " Bunları ben mi yaptım" dedi bana
" Ama beni sen aradın, onu da mı hatırlamıyorsun ? " dedim, kafasını salladı...
Ebrar'da Gülçin'lerin evinde tek kalmıştı, kız orada uzun süredir bekliyordu burayıda bırakamazdım.. Nazan'ın durumunu sonra öğrenirim diyip evdeki bütün herkesi dışarı çıkartıp komşumuz olan 70'li yaşlarda Serpil ve Cemil enişteye bıraktım..
Tekrardan Gülçin'lerin eve doğru gitmeye başladım.