okulu bırakıyorum hayatım berbat

yaş 20. bi vakıf ünide hukuk okuyorum. 8 dersin 7sinden kaldım. muhtemelen bırakıcam okulu. çünkü öyle zengin de değiliz babamın 1 sene daha fazladan para vercek durumu yok. zaten seni okutuyorum diye diye hayatımı mahvetti. sevmediğim bi ailem var. hayatım boyunca beni birileriyle kıyaslayıp küçük düşürdüler. yaptığım ve yapmak istediğim hiçbirşeyi desteklemediler. hiç benimle konuşmadılar hiç beni anlamadılar. ben hiç istemedim onlar benim adıma istediler. olmayınca yine beni suçladılar. beni okutuyorlar diye bana sahip olacaklarını düşündüler. bu yaşıma geldim hala kendi kararlarımı vermeme izin vermiyorlar. okula para verdikleri için onların her istediğini yapmamı istiyorlar. yaptığım yanlış bişeyde hemen bu kozlarını öne sürüp yine beni küçük düşürüyorlar. ayrı eve çıkayım dedim. parttime çalışıyorum ama yine ayrı ev için yeterince para yok. okuduğum okulu sevmiyorum. ailemden kurtulamıyorum. tekrar sınava girip başka bi şehire gitmek istiyorum ama o da çok zor be dıbına koyim. o da çok zor. yine o saçma sapan bi taka yaramayan şeyleri ezberlemek zorunda kalıcam. yine o gibtimin sınav temposuna girmek zor geliyor be oğlum. 1 yıl oturup evde buna hazırlanmak sanki boğulmak gibi geliyor. ama kaldığım yerden devam etmekte en az bu kadar kötü. pgibolojim berbat. bu yıl intiharı kaç kez düşündüm bilmiyorum. kaç kez hiç bişey düşünmeden durmak istedim de başaramadım bilmiyorum. kaç kez geceleri sessizlikte içime içime ağladım bilmiyorum. bu istemediğim hayatı yaşamak zorunda olmak düşürdü beni. kalkmak zor geliyor. bu stresi bana ailem yarattı. eğer içimde biraz insanlık olmasa kesin öldürürdüm onları. zaten tek amacım kendime bir hayat kurup bir daha onları mümkün olduğunca az görmek. nasıl yapıcam bilmiyorum.

bişeyler yazın be oğlum. akıl verin demiyorum ama bişeyler yazın bea...