Öncelikle beyler bu yazıyı bu şarkıyla https://soundcloud.com/iamfrum/in-nomine-patris okumanızı tavsiye ediyorum. Bu şarkı üstüne korkunç müzik tanımam. (35.saniyeden itibaren alın.)
---
Gecenin en koyu rengi üstündeydi gökyüzünün. Yine uyku yoktu, yine kabuslarımla yalnızdım. Uyumaya çalışıyordum, olmuyordu. Bende normal insanlar gibi, başımı yastığa koyduğumda uyuyabilmek istiyordum. Kabus göreceğim diye uyumaya korkmayı değil de güvende olmanın verdiği duyguyla rahat rahat uyuyabilmeyi..

Sonunda sabahı etmiştim. Her günkü gibi okula gitmek için uyandım. Hazırlandım ve yola koyuldum. Okula yürüyerek gitmeyi seviyorum çünkü sokaklarda kimseler yok, boş sayfalar kadar temiz. insanlarla aramın pek iyi olduğunu söyleyemem. Nerede yalnızlık orada ben. Bunun sebebi sadece farklı olmam. Hiç sıradan olmadım. Sanırım ben anormalim. Zaten Metal Müzik dinlediğim için küçüklükten beri garipseniyorum. Sorun değil alıştım.

NOT: Kurgu olduğu için kızın ağzından anlatıyorum.

Okula vardım. Sınıfa yeni birinin geldiği konuşuluyordu. Okuldaki tek 11. sınıf bizdik. Evet bu gayet ilginç ve ürkütücü bir hikayesi olduğu da söylenir. Fakat bize anlatılmadı. Sırama oturdum. Elbette pencere kenarındaki tekli sıra. Derslerden ya da arkadaşlardan sıkıldığımda kurtuluşum gökyüzüdür. Tıpkı uyumamı sağladığı gibi rahatlamamda da yardımcı olur. Yeni çocuk girdi içeri. Epey yakışıklı, olabildiğince tatlıydı. Koyu kumral saçları, ela gözleri vardı. Tabi kızların dibi düştü. Zaten tek dertleri sevgili işleriydi. Dinlerseniz konular şu şekildedir kıyafet, sevgili, saç Bu bana göre değildi. Anlaşamamızın bir sebebi de budur. Direk tanışmaya çalıştılar. Başka bir şehirden gelmiş. Bu kasaba çok sakin ve nüfusu az bir yer. Gelme sebeplerini sorduklarında babasının işleri yüzünden olduğunu öğrendim.

Her neyse beni ilgilendirmez. Hoca girdi derse. Matematik çok da iyi giderdi ya. X y falan bulduk teneffüs oldu. Tek bir arkadaşım bile yoktu. Teneffüslerde müzik dinlerdim. Çocuğun Duygu'ya beni sorduğunu gördüm. Kulağımda kulaklık vardı. Duymayacağmı düşünerek bir şey söyledi. Dudak okuma diye bir şey olduğunu anlamaya zekası yetmemişti sanırım. O kızdan uzak dur. Normal değil. demişti. Sanki canavardım. Aman umrumda da değil. Yine ders matematikti. 10 dakika falan geçmişti ki sınıfa aniden bir kız geldi. Koşuyordu, bağırıyordu. Öleceksiniz burada! Öleceksiniiz! Ne oluyor demeye kalmadan.. Aman Allahım! Ne yapmıştı, ne yapmaya çalışmıştı bu kız? Hemen önümdeki pencereden atlamıştı. inanamıyordum. Yoksa bu bir kabus muydu? Hiç uyanmamış mıydım ben? Bütün sınıf ağzı açık izliyorduk sadece. Söylenebilecek bir söz yoktu. Gözler hocaya döndü. Çaresiz bakışlarla bakmaya devam edince kımıldadı ve pencereden aşağı doğru bakmaya cesaret etti. Orada donakaldı. Kızın cesedi yerde değildi. Bu nasıl olabilirdi? Bir anda ceset nereye uçabilirdi? Şaka gibi bir gün yaşıyorduk. Hocamız müdüre olanları anlatmak için çıktı. Konuşmadan beklemeye başladık. Müdür şaka yaptığımızı düşünmüş. Sanırım bunu düşünmekle haklıydı. Ortada ceset yoktu. Müdür hepimizi sorguladı. Filmlerden çıkmış çakma dedektif gibiydi. Alt sınıflara da gitti. Onlar da ses duyduğunu söyledi. Kız da kayıp olunca gerçekliğin farkına vardı. Bizi eve yolladılar. Bütün okul aynı konuyu konuşarak evlere dağıldık. Yürürken bir kızdan Bu okul lanetli. Gelen kimse sağ çıkamıyormuş diye söz duydum. Hadi canım dedim sende. Lanet diye bir şey mi kaldı artık. Yarın her şeyin açıklanacağı umuduyla eve vardım. Epey yorucu bir gündü.

Müzik dinledim, film izledim derken bir şekilde gece oldu. Yine beni korku basmıştı, ürküyordum. Yine o sesleri duyacağım sanmıştım. ilginç bir şekilde çabucak uyudum. Fakat uykudayken aynı kolaylıkla karşılaşamadım. Kabus görmüş olmalıyım ki gecenin bi saati irkilerek uyandım. Merdivenden ya da uçurumdan düşer gibi hissedersin ya aynı öyleydi. Küçüklüğümden beri dönemeçli bir merdivenden düştüğümü görürdüm. Ta ki 2 yıl öncesine kadar. Gece gördüğüm kabusu hatırlayamıyordum. Son iki haftadır tüm gördüklerimi hatırlayan ben şimdi kabusumu düşleyemiyordum. Aslında böylesi daha iyiydi. Sabah kabusumu düşünmeyecektim. Gece yeniden uyudum ve alarmımla uyandım. We will rise again! He he yükseleceğiz diye söylendim. Kalkmak zor geliyordu ama her şeyin açıklanacağını düşünerek hevesle hazırlandım. Dışarda muhteşem bir yağmur vardı. Yağmur bana çoğu şeyi unuttururdu. Hele ki here comes the rain dinliyorsam dünya yansa umrumda olmaz. Islanmayı sevdiğim için yanıma şemsiye almadım. Okula vardığımda bahçe bomboştu. Ölüm sessizliği vardı adeta. içeri girdigimde bahçede neden kimse olmadığını anladım. Herkes koridora toplanmış, korku dolu gözlerle bir şeye bakıyordu. Ne olduğunu merak etmiştim. Kalabalığı delerek ne olduğuna baktım. Bütün hocalar oradaydı. Herkesin odaklandığına kaydı gözlerim. Hayır, hayır! Bu olamazdı. Kabustu bu, evet kabustu. Ellerimle gözlerimi kapadım. içimden Ne olur kabus olsun! Ne olur kabus olsun! diye tekrarlıyordum. Gözlerimi açtığımda aynı manzarayla karşı karşıyaydım. Elif kanlar içinde yatıyordu. Söyleyecek laf bulamıyorduk. Bu ne iğrenç bir görüntüydü. Kazık boğazını delip geçmiş, yok etmişti. Hep temiz olan forması kırmızılara bürünmüştü. Daha dün yan sırada oturan Elif şimdi çok uzaklardaydı..

Sınıflara dağıldık. Olayı bir arkadaştan dinledim. Dünkü öldü sandığımız kız aslında okula şaka yapmak istemiş. Tabi bunun şaka olup olmadığı tartışılır. Lafta bizim sınıftaki camdan atlayacakmış. Bu sınıfın bizim sınıf olmasının sebebi bizim pencerenin altının boş olmasıymış. Kız atlarken arkadaşları aşağıdan branda tutuyorlamış. Atlayınca hiçbir zarar görmemiş. Bu sabah Elif merdivenden çıkarken karşısında belirmiş. Elif de ruh gördüğünü sanarak bağırmış. O korkuyla dengesini kaybedip yere yuvarlanmış. Bu nasıl bir talihsizliktir ki kazık saplanacağı yeri bulmuş. Gerçekten ürkütücüydü. Ortada ceset yok diye sevinirken alın size kanlı bir şemsiye. Okuldaki bazı son sınıflar Bu ilk kurban diyorlar. Ne biçim bir okul burası?