Yıllardır aşık olduğum kız önümde çocuklar gibi eğleniyordu beyler.onu çok kez ağlarken görmüştüm tanıdığımdan beri ve resmen onu böyle görmeye hasret kalmıştım. bütün gün onu izledim beyler bir yandan onu izlerken bir yandan abazalara ters ters bakıyordum mesaj vermek için. biri ters bişey dese yine dayağımı yiyip otururdum herhalde ama öyle tip tip bakmalarına da izin veremezdim. Derin zaten çok güzeldi benim için ama sanki bikiniyle daha güzel olmuştu.ilk iki günümüz plajla ev arasında geçti sadece ama sonra Derin'in fikriyle keşfe çıkmaya başladık. kerpeyi bilen var mı bilmiyorum ama bomboş yer beyler hiçbir şey yok yani. yanımda başkası olsa sıkıntıdan patlardım ama o olunca bütün tatil boş boş otursak bile çıtım çıkmazdı. tatilin yarısını yiyip bitirdiğimizde artık geceleri de sahile gitmeye başlamıştık.o ateşin etrafına toplanıp boş boş şarkı söyleyen gençleri oldum olası sevmemişimdir ama o yaz yalnız kalmamak için onlarla baya muhabbet kurmuştuk. hele içlerinde bir çiftle tanışmıştık ki o 5 günlük arkadaşlığın ileride çok farklı yerlere geleceğinden hepimiz habersizdik.

Yine gözüme bir damla uyku girmeden sabah ettim o geceyi ve uzun zaman aradan sonra Derin'le buluşmak için yola çıktım. sahil demişti sadece ama ben onu nerede bulacağımı iyi bildiğimden direk hep oturduğumuz banklara gittim. henüz gelmemişti ama oraya geleceğinden adım gibi emin olduğum için oturup bekledim. yarım saat falan anca geçmişti ki uzaktan salına salına gelirken gördüm onu. yanıma geldiğinde bir an boş bulunup sarılmak için ayağa kalktım ama Derin direk banka oturunca ben de yerime çöktüm yine sessizce.ne diyeceğimi bilmediğimden lafa onun girmesini bekledim ama yapmadı beyler.o gözünü denize dikip uzun uzun denizi izledi ben de onu. içimden sayısız cümle kurdum, defalarca özür diledim yalvardım yakardım ama ağzımdan tek bir kelime çıkmadı. sonra ne oldu bilmiyorum ama gitmesinden korktum galiba ve özür dilerim Derin dedim güçlükle. yüzündeki ifadeyi hiç değiştirmeden denize diktiği gözlerini yavaşça bana çevirdi ve bana bakmaya başladı o denizden güzel gözleriyle.o gözlerle ne zaman karşılaşsam dilimin nasıl tutulduğunu zaten biliyorsunuz beyler söylememe gerek bile yok yine dilim tutuldu ve tek kelime çıkmadı ağzımdan.ben öyle büyülenmiş gibi bakarken Derin'in ağzından çıkan kelimelerle kendime geldim. neden söylemedin sinan dedi sakin bir sesle. kızarsın diye korktum diyebildim sadece ve gözlerine bakmaya devam ettim. sana sedayı sevmediğimi defalarca söyledim ve sen günlerce benden habersiz onunla konuştun. bana yalan söyleyip onunla buluşmaya gittin sinan daha mı iyi oldu şimdi her şey dedi.o an için ne dese ne yapsa razıydım beyler çünkü sonuna kadar haklıydı. dakikalarca onu dinledim.her söylediği sözde onu ne kadar kırdığımın daha çok farkına vardım ve kendimden tiksindim.en son değermiydi seda için deyince daha fazla tutamadım kendimi ve çocuk gibi ağlamaya başladım karşısında.

Artık ziyaretler iyice sıklaşmış ve söz tarihleri falan bile konuşulmaya başlanmıştı. yine bir akşam yemek için bize geleceklerini öğrendiğimde çok sık söylemesem de aileme bir yalan söyleyip o akşam yemeğe katılmadım. sevilla fenerbahçe maçını hatırlarsınız beyler yemek o maçla aynı akşamdı ve ben o maçı kaçırmamak için her şeyi yapardım. bazılarınız sevmeyebilir ama ben o zamanlar baya baya fenerbahçe fanatiğiydim ve zar zor evdekileri ikna edip kendimi sokağa attım. maçı izlemek için neresi olduğu farketmeden mekan aramaya başladım ve en sonunda kahveden bozma sözde cafe tarzı bir yer bulup kendimi içeri attım. Derin'e olanları anlatınca onlara gelmem için baya baskı yaptı ama çekindiğim için kabul etmedim ve maç saatini beklemeye başladım. aradan yarım saat geçmişti ki Derin beni aradı ve nerede olduğumu sordu. üstün körü bir şekilde anlattım ve gelip beni al bulamam orayı deyince istemsizce sağıma soluma bakındım. baya baya bir kahvedeydim beyler ve etrafımda 50 yaş üstü birsürü dayı okey çevirip maç saatini bekliyordu. Derin'e ne kadar dil döktüysem de anlamadı ve mecburen gidip onu aldım. normalde Derin o kadar fanatik biri değildi hatta istese evinde de izlerdi maçı ama o gün nerden estiyse benimle izlemek istemişti maçı ve ben istemeye istemeye onu kahveye zütürmüştüm. şimdi düşününce bile komik geliyo beyler farkındayım ama o gün hayatımın en mutlu günlerinden biriydi ve o maçtan sonra Derin'in şansına inanıp bütün önemli maçları onunla izlemeye başladım.ama o kahveyi sorarsanız bir daha önünden bile geçmedim o günden sonra : )

Hastaneye geldiğimde herkes ayrı bi köşede ağlıyodu ve içlerinde Derin'i göremeyince hepten büyük bi korku sardı içimi. kimseye bişey demeden odanın penceresine yöneldim ve Gökçe ablanın orda olmadığını görünce direk en kötü senaryo geldi aklıma. herkes ağladığı için kimseye bişey soramadan dakikalarca oturdum orda. hayatımın en kötü dakikalarıydı desem yeridir beyler kim olduğunu bilmediğim koca koca adamlar ağlıyodu gözümün önünde ve ben Derin'in nerde olduğunu dahi bilmiyodum. koridorun sonundan nurten teyzenin geldiğini görünce ayaklanıp yüzüne diktim gözlerimi. "oğlum" diye sarıldı boynuma.o güne kadar ilk defa böyle görüyodum onu ve ağlamamak için kendimi zor tutuyodum. artık ne olduğunu anlamıştım ama birinden duymadan inanmak istemiyodum bi türlü. "nurten teyze" deyip baktım gözlerine soru sorar gibi ama herhangi bi cevap duymak istemiyodum. "başımız sağolsun oğlum" deyince kendimi bi köşeye atıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.o zamana kadar sevdiğim birini hiç kaybetmemiştim.o güne kadar sevdiğim çok kişi de olmamıştı zaten ama Gökçe abla için saatlerce günlerce ağladım hala da aklıma geldikçe tuhaf olurum.15 Ağustos 2005 beyler.o melek gibi kız o gün gerçek anlamda melek oldu ve ayrıldı aramızdan.

O gece rüyamda Derin'i görmek umuduyla yattım ama bütün gece ömeri gördüm. arada burak da gelip gitti ama genelde ömer ve o yavşak gülüşü vardı rüyamda. içimde çok büyük bir nefret vardı ona karşı ve cidden fırsatım olsa ellerimle boğardım onu ama elimi kıpırdatamaya bile mecalim yoktu. Sabah uyandığımda yanımda gece olduğu gibi ayla teyze ve annemi buldum. ikisi de uyuyakalmıştı ve ben onlar uyanana kadar ayla teyzenin kim olduğunu düşündüm.ilk defa görüyordum ama gizemle aynı renk olan altın sarısı saçları cevabı veriyordu aslında bana. önce ayla teyze uyandı ve gözümü açık görünce hemen halimi sordu. sanki daha iyiydim o sabah ve kendimi hiç naza çekmeden iyiyim dedim direk. daha sonra hemşirenin gelmesiyke annem de uyandı ve yavaş yavaş ziyaretçiler gelmeye başladı yine. çok geniş bir çevrem yoktu belki ama cenk ve arkadaşlarını görmeye gelen herkes bana da uğruyordu ve tanımadığım onca insanın beni ziyaret etmesi cidden çok mutlu ediyordu beni. burak dün gece geleceğini söylediği için bütün gün onu bekledim ve akşamüstü her zaman olduğu gibi apar topar bir şekilde girdi odadan içeri burak.

Saatlerce o kağıda baktım beyler. nice mutlu yıllara yazıyordu üstünde ve sonunda yine Derin'in kendi elleriyle çizdiği gülücükler vardı.bir an için burak'a verdiğim sözleri unutup Derin'i aramak için telefona koştum. elim titreye titreye de olsa alıp aradım Derin'i.açmadı beyler ama pes etmedim defalarca aradım hepsinde uzun uzun çaldı ama açmadı.ben tam artık pes etmiş ve kendimi yine yatağıma atmış Derin'i düşünürken gelen mesaj sesiyle irkildim.zar zor elimi telefona atıp ekrana baktığımda uzun süredir o ekranda görmediğim bir isim yazıyordu büyük harflerle. kalbim çarpa çarpa açtım mesajı ve hasretle okudum.Sinan konuşmak istiyorum yazıyordu mesajda ve o kısa cümle bile beni mutlu etmeye yetti.en azından son bir kez konuşup özür dileme fırsatı vermişti Derin bana ve napıp edip en azından kendimi affettirmem lazımdı. mesajı okuyunca içimde fırtınalar koptu ama ne zaman yazabildim sadece cevap olarak. yarın sabah sahilde dedi ve yine beni yalnızlığımla baş başa bıraktı.

o yazın son günleri çok önemli bi olay olmadı. sedat işe geri döndü sadece. Derin'le ne telefondan görüşebildim okul açılana kadar ne de telefondan arayabildim. işin son günü sami abiyle de vedalaşıp işten ayrıldım.her yaz sonu yaptığı gibi son haftalığımı normalin 2 katından fazla vermişti yine.ona güvenerek burak'a bi yemek ısmarlamaya karar verdim. hasta olduğum süre boyunca her gün yanıma gelip gitti için borçlu hissediyodum ona karşı. gidip bi güzel yemek yedikten sonra biraz takılıp eve döndük. yazın son günlerini de öyle böyle geçirip okula başladım.o sene sınıfa yeni 3-4 kişi gelmişti ve sınıfın inek tayfasından 3-4 kişi de sınıftan ayrılmıştı. benim takıldığım çocuklar gitmediği için sıkıntı yoktu benim için. artık her gün Derin'i görüceğim için baya mutluydum bile hatta. Derin'in ablasının durumu doktorların söylediğine göre daha da iyiye gittiği için onun da morali yerinde gibiydi. artık sınıftakilerin tepkisinden de çekinmediğim için rahat rahat konuşup dolaşabiliyodum Derin'le.okulun ilk günleri bana sürekli sedatla beni döven çocukları sorunca baya kıllanıp ağzını yoklamaya başladım ama ne zaman sorsam öylesine sorduğunu söyleyip geçiştirdi. sonra bi gün çok üstüne gidince dayanamayıp anlattı. sedatla kız mevzusu yüzünden takışan çocuk Derin'in baya baya öz kuzeniymiş beyler. Derin bize gelmeden 1-2 gün önce onun da yüzünü mosmor görünce onu da ufak bi sorguya çekmiş ama çocuk kız mevzusu diye geçiştirmiş.o gün ben de öyle kız mevzusu falan diyince direk aklına kuzeni gelmiş hemen.o günkü dalgınlığına da çözmenin rahatlığıyla boşver ya hallettik biz sıkıntı kalmadı özür dilediler diyince cidden dilediler mi diye sordu.o an anladım ki çocukların benden özür dilemesinin sebebi sami abiden korkmaları değil Derin'in ta kendisiymiş.

biz burakla bir süre daha oturup akşam üzeri eve gitmek üzere oradan ayrıldık. Derin üzüntüden uyuyakaldığı için vedalaşamadık ama onun o hali cidden sürekli aklımı kurcalıyodu. 1 günden fazla süredir uğramadığım evime geldiğimde annem tek başıa oturuyodu evde.ben kapıyı çalınca koşarak açmış ve beni görünce hemen sarılmıştı. babamdan boşandıktan sonra annemin daha sakin ve daha ilgili olduğunu seziyodum zaten ama o sarılmadan sonra ben de yılların birikimiyle sarıldım ona. salona geçip bir süre olanı biteni özet geçtikten sonra odama geçip saatlerce uyudum. sabaha doğru uyandığımda işe gitmeme daha 2-3 saat vardı ve ben o süre boyunca telefonumdaki sınıf fotoğrafımıza baktım. geçen sene doğum günümde ne kadar mutluymuşuz diye iç geçirdim.o seneyse doğum günümü Gökçe ablanın hastalığı nedeniyle Derin'le hastane kantininde küçük bi kekle kutladık.o güne bile geri dönmeyi istedim o an beyler.2 hafta geçmişti üstünden sadece ama ben o ana dönmek istiyordum. Gökçe abla hastanede olsa bile en azından aramızdaydı ve belki de Derin son kez sarılabilirdi ona diye düşündüm.o düşüncelerle saati getirip işe gittim. sabah beni kapıda gören sami abi önce içeri çekip olanı biteni sordu sonra da işe gelmeme kızıp o gün izin verdi bana. canıma minnetti aslında yine Derin'i görmeye giderim diye düşündüm. burak'ı alıp ağır ağır evlerine doğru giderken telefonum çaldı yine. gizemin aradığını görünce hemen açtım. keşke yine Gökçe ablanın durumunu sormak için arasaydı diye düşündüm ama o Derin'i sormak için aramıştı. yolda biraz konuştuktan sonra bir kaç gün içinde geleceğini söyleyip telefonu kapattı.o günden sonra gizemin de gelmesiyle hemen hemen her gün Derin'in yanına gidiyoduk.ev artık ilk günkü kadar kalabalık olmuyodu ve Derin sürekli yattığı yatağından ara ara kalkmaya başlamıştı.o yazın sonuna kadar hemen hemen her iş çıkışı bizimkileri de alıp Derin'i ziyarete gittik. onun da bizi görünce daha iyi olduğunu bildiğimiz için saatlerce yanında kalıp sohbet ederek az da olsa kafasının dağılmasına yardım ettik okullar açılana kadar. okullar açıldığında Gökçe ablanın ölümünün üstünden 1 ay falan geçmişti ve Derin artık o ilk günlerdeki kötü halinden az da olsa sıyrılmış gibiydi.

Ben kabadayılığımdan taviz vermeyip kabul edince daha tenha bir yere geçtik hep beraber. ömer arkadaşlarına dönüp üstündeki ceketi uzattı içlerinden birine.ben de işin rajonu bu heralde deyip montumu cenkin eline tutuşturdum ve yürümeye başladım. anında çember oluştu etrafımızda ve resmen ringe girmiş gibi başbaşa kaldık ömerle. yüzünde yine aynı yavşak sırıtışı görünce ilk hamleyi yapıp üstüne atladım. boğuştuk baya bi arada 2-3 yumruk falan salladım ama tutmadı tabi ve yine kendimi yerde buldum.o ara baya yumruk yedim ağzıma yüzüme ve cenkin tamam lan yeter diye bağırdığını hatırlıyorum sadece. sonra içlerinden kim atladıysa biri ömere sağlam bi tekme attı ve o da yanıma düşünce resmen savaş çıktı aramızda.1 tane bile adam gibi yumruk atan yoktu beyler hepsi sopayla gelmişti ve ağzımız yüzümüz dağılana kadar dövdüler bizi. hayatımda ikinci kez öyle bi dayak yiyordum ama bunun yanında yediğim ilk dayak masaj gibi gelirdi cidden.bi ara gözüm karardı ve o kadar dayağa dayanamayıp bayıldım. rüyamda bile dayak yedim beyler ya da baygınken dövmeye devam ettiler bilmiyorum ama gözümü o gece hastanede açtım.

Beyler hikayenin sonu yarına kaldı. şimdi bazı kardeşlerim yine kızıcak uzatma falan diye ama bu sefer elimde olan bir sebep değil. günlerce geceleri niye yavaş yazdığımı saklamak zorunda kaldım sizden spoiler olmasın diye ama artık hikayenin sonu da az çok belli olduğuna göre bu partta açıklıyorum.ilk entryden beri size hikayeyi kafamı dağıtmak için yazıyorum dedim ve doğruydu bu ama yazmamda başka bir amaç daha vardı. beyler sizin o çok sevdiğiniz, yenge dediğiniz, sürekli abi evlendiniz mi diye sorduğunuz Derin'le çok şükür hemen hemen 2 yıldır evliyim ve çok mutluyum.bu hikayeyi yazmamdaki bir diğer amaç da hikayeyi tamamlayıp en son halini verdikten sonra baştan sona Derin'e okutmaktı ama o finalden biraz daha erken gördü hikayeyi buraya yazdığımı. yaklaşık yarım saattir başımın etini yedi okumak için ve hala da internette bulmaya çalışıyor hikayeyi.ben de madem erken öğrendi son partları o kendi gözünden yazsın istiyorum ama önce hikayeyi baştan sona okumak istiyor.şu kısa entryyi bile yarım saatte zor yazdım beyler daha fazla kaçarı yok hikayeyi bu gece okutup yarın ondan finali yapmasını isteyeceğim.3 Ağustos'u da benim doğum günüm olduğu için burak ve gizem'le de buluşup size öyle veda etmek istediğimden seçmiştim.bi partta bahsettim diye hatırlıyorum 3 Ağustos'un doğum günüm olduğundan ama aklınızdan çıkmış olacak. Derin'in ısrarları üzerine şimdi hikayeyi baştan açıp ona veriyorum ve büyük ihtimalle bu gece okumayı bitirdikten sonra yarına finali onun yazmasını isteyeceğim. hesabı yengenize devredip ben kaçıyorum beyler kötü yorum yapıp üzmeyin bildirim geliyor ona göre : )

Derin'in de kendinden 6 yaş büyük bi ablası varmış.Bu olaylar patlak verdikten 1-2 ay sonra ablasının lösemi olduğunu öğrenmişler. Kız zaten anne babası için üzülürken bi de ablası çıkınca hepten perişan olmuş. ablasıyla ilgili kısmı anlatırken yine bi duraksayıp hıçkıra hıçkıra iç çekti.o iç çektikçe ben ablamı düşündüm. kavga gürültüye alışkındım ama ablama bişey olduğunu düşünmek bile beni baya etkiledi.o zamana kadar benim için hayaletten farkı olmayan o kıza şimdi şevkatle, acıyarak bakıyodum.bi ara sarılmayı bile düşündüm beyler omzumda ağlasın istedim bi şekilde acısını paylaşmayı istedim ama yapamadım. hepsini içime atıp mal gibi onu izledim.her baktığımda bu kadar güzel olduğunu farketmediğime şaşırdım her baktığımda başka bi güzelliğini farkettim. öyle bi süre oturduktan sonra ne zaman istersen benimle konuşabilirsin ablan için de ne lazımsa yardım ederim dedim sanki edebilecekmişim gibi.ilk kez orda tebessüm ettiğini gördüm ve güldükçe daha da güzelleştiğini farkettim.o günden sonra tek amacım onu bi daha ağlatmamak aylarca fark edemediğim güzel yüzünü hep güldürmek oldu.zil çalınca ikimizde birden toplandık ben hala anlattıklarının etkisindeyken ben bi bizimkilere bakıyım diye ayağa kalktım.tam kapıya yönelmişken burnun kanıyo dedi yüzünde hafif bi gülümseme vardı.ben de hafiften gülerek yıkarım dedim ve çıktım. tuvalete girip tipime baktığımda ister inanın ister inanmayın kahkaha attım beyler. topun etkisiyle ağzım resmen kaymıştı. dudak şiş burun kanıyo, araba çarpmış gibi bi halim vardı. ulan ben kızın yanında bu tiple mi oturdum şimdi diye söylendim içimden. yüzümü iyice yıkayıp bahçeye bizimkilerin yanına indim.

O cümleden sonra cenk'e olan bütün nefretim hafifledi birden. içimden hep Derin acaba beni seviyo mudur diye soruyodum kendime ve bana değer verdiğini kuzeninden durmak içimdeki soruya en güzel cevap oldu. cenk' e beni bıraktığı için teşekkür edip eve girdim. ablam da annem de evdeydi ve onlara da kısa bi açıklama yaptıktan sonra yemeğe kadar uyuma bahanesiyle odama çekildim. hayatımda ilk kez o zaman sms attım birine. rehberden Derin'i bulup kurudu mu üstün diye mesaj attım. bugün cenkin söylediklerini de duyunca artık çekinmiyodum onunla konuşmak için. aradan 3-4 dakika geçmişti ki cevap geldi. Değiştirdim * yazıyodu mesajda. uzun süre o iki noktayla parantezin anldıbını düşündüm.bi ara yanlışlıkla basmıştır deyip geçiştirdim ama sonradan farkettim gülücük olduğunu. mesaj bile olsa onun gülmesi güzeldi beyler. tekrar özür dilerim bugün için dedim mesajlaşmaya devam edebilmek için. sonradan aklıma geldi ve * yazıp onu da gönderdim. bi kere daha özür dilersen konuşmam bi daha bak diye cevap gelince ulan kesin kızdı dedim içimden.bu sefer gülücük de yoktu mesajda ve kızmasından korkup mesaj atmaya devam etmedim. ablamın sesiyle yataktan kalkıp yemeğe oturdum.

Derin'e birşey söylemeyi düşünmüyordum beyler çünkü söylersem günlerdir sedayla konuştuğumu öğrenecekti ve bu o an için istediğim en son şeydi belki de.sadece sedanın vereceği tepkiyi merak ettiğim için Derin'e soracağımı söylemiştim ve seda beklediğim tepkiyi o günün akşamı verdi. "Derin geliyor mu?" yazmıştı attığı mesajda ve benden olumsuz cevap alınca benim yalnız gelmem için yalvarmaya başladı resmen.ben de işin sonunu hiç düşünmeden kabul ettim teklifini. beyler şu an bana kızıyorsunuz biliyorum ben de sonradan çok kızdım kendime ama kendinizi benim yerime koyun. yıllarca kimseden bir ilgi görmemiş birisiniz ve çok ama çok güzel bir kız size baya baya yazıyo napardınız.ben cevap vereyim hepiniz değil belki ama çoğunuz benim yaptığımı yapar istemeye istemeye ilgi duymaya başlardınız o kıza.ben de öyle yaptım ve bir hafta sonu buluşmak için sözleştim sedayla

Nurten teyzenin de o esnada yanımızda olduğunu öğrenince baya şaşırdım beyler.ara sıra yanıma gelirdi ama genelde cenkin yanında olduğu için odada o sırada onun da olduğu aklımın ucundan bile geçmezdi. beni öyle utanmış bir halde görünce "utanma oğlum ne var bunda" dedi nurten teyze ama baya baya yüzüm kızarmıştı benim. Derin ise sessiz sessiz ikimizi izleyip gülüyordu sadece ve kafamı kaldırıp onun güldüğünü görünce utanma falan kalmadı ve ben de gülmeye başladım.2 hafta olmuştu nerdeyse Derin'le konuşmayalı ve o 2 haftada en az benim kadar onun da ağladığını bildiğimden o an gülmesi çok hoşuma gitmişti. yemekleri yedikten sonra biz Derin'le onun odasına geçtik ve uzunca bir süre 2 hafta boyunca konuşmadığımız ne varsa konuştuk. o gece sedayı arayıp ağzıma ne geldiyse saydığımı söyleyince belli etmek istemese de baya mutlu oldu ve benden bir daha onunla görüşmeme sözü almayı da ihmal etmedi.

Derin'le staj yerlerimiz ayrıydı ve liseden beri ilk defa ayrı düşmüştük. Burak da okulunu bitirip staj için yine istanbula dönmüştü ama stajda canımız çıktığı için eskisi kadar sık buluşamıyorduk.6 ay adliyede sürünüp 6 ay da hala çalıştığım baroda staj yaptıktan sonra mesleğe başlamam için önümdeki tek engel askerlikti ve artık onu da yapmanın zamanı geldiği için bir gün konuyu Derin'e açtım. benim gibi o da ayrı kalmayı hiç istemiyordu beyler ama gitmeye mecbur olduğumu da bildiğinden canımı sıkmamak için fazla mızmızlanmadı. önce polatlıya gidip 18 günlük bir eğitimden geçtim.bu yedek subaylık işleriyle ilgilenen varsa iyi bilir polatlıyı. sonra da çektiğimin kuranın da azizliğiyle ver elini doğu deyip askerliğimi tamamladım. askerde de çok fazla şey yaşadım beyler bana çok fazla şey kattı ama sürekli kısa kes diye mesaj atan arkadaşlar yüzünden buraya anlatıp uzatmak istemiyorum zaten çok anlatma hevesi de bırakmadınız içimde sadece hevesle dinleyen 3-5 arkadaş için yazıyorum bu partları da yoksa direk sonunu söyleyip gidesim var.

Toplam 2-3 saatlik bi uykuyla sabah ettim o geceyi. okulda çok devamsızlık yapan biri değildim ama o gün okula gitmek saçma geldiği için sabah aceleyle bişeyler atıştırıp burakla buluştum.bi minibüse atlayıp hastaneye gittik. dün gittiğimiz hastane yakındı bize ama bu hastaneye ilk kez gidiyoduk ve bulmak için 1 saat dönüp durduk.en son bulup girdiğimizde oda resmen ana baba günüydü. kimseyi tanımıyoduk ama aradan dün tanıştığımız dayısını görünce burakla onun yanına gittik. bizi görünce sanki 40 yıldır tanıyomuş gibi karşıladı. odadaki 1-2 kişiye de kendimizi tanıttıktan sonra gökçe ablanın yanına geçtik. beni hatırlayıp hatırlamadığından emin değildim, burak desen zaten ilk kez görüyodu ama gidip geçmiş olsun deyince aynı Derin'inki gibi bi tebessümle teşekkür etti. yüzü bembeyazdı beyler o gün evinde gördüğüm kızdan eser yoktu ama gözleri Derin'inkin aynısıydı. biraz onun yanında durduktan sonra Derin'i sorduk dayısına çünkü durumunu acayip merak ediyoduk. akşam hastaneye gelip ablasını görmüş, sonra o gün çok hırpalandığı için eve zütürmüşler.zor olmuş ikna etmeleri ama evde olduğunu öğrenince az da olsa rahatlamıştım.biz geçip bi köşeye oturmuş beklerken telefonum çaldı. öyle kolay kolay çalmadığı için telefonum şaşırarak elimi cebime attım. arayan gizemdi ve hastaneye gidelim mi diye sormak için aramıştı.biz burakla hastanedeyiz diyince resmen fırça attı bana beni neden çağırmadınız diye. hastanenin yerini bilmediğini söyleyince burak'ı hastanede bırakıp gizemi almak için minibüse atladım.

Burakla sürekli telefonda konuşuyoduk beyler ve her seferinde ilk tatilde atlayıp gelmesi için baskı yapıyordum.ilk birkaç ayımız üniversiteyi ve çevresini tanımakla geçti. şimdiki gibi metroya atıp gidilmediği için yol da ayrı bi sıkıntıydı ama her şeye rağmen Derin yanımdaydı ve gerisini çok umursamıyordum. aramız artık baya iyiydi.o her şeyimizi birbirimize anlatıp beraber gülüp eğlenir olmuştuk ama ben artık ona açılmayı kafaya koymuştum. ondan ufak bi ışık görsem direk gidip yıllardır içimde tuttuğum her şeyi söylemeyi düşünüyordum. beni korkutan tek şey açıldıktan sonrasıydı aslında.ya kızarsa diyodum hep içimden ya bana o gözle bakmıyosa ve ben her şeyi anlattıktan sonra bir daha konuşmak istemezse diyip susuyodum. çoğumuzun da en büyük sorunu bu beyler sevdiğimiz kızla o kadar yakın oluyoruz ki iş açılmaya gelince ya aramızdaki arkadaşlık da bozulursa deyip bekliyoruz aylarca. sonra hiç tanımadığınız birisi gelip kapar elinizden çok pişman olursunuz.siz siz olun biraz klagib bi tabir olucak ama seviyosanız gidip konuşun.

beyler bazılarınız şu gökçe abla için attığım linke takılmış yıllar tutmuyo falan diyo ama o attığım şarkı aslında David bowie'nin ve adam 1970te yapmış şarkıyı.o videodaki kayıt da 94'ten kalma. sizin o gördüğünüz 2009 videonun youtube'a atılma tarihi. hikayede yalan buldum diye 50 tane mesaj geldi linki attığımdan beri o yüzden açıklama gereği duydum

geldim beyler başlıyorum.bu arada o tatlı belayı benim çocuğum sanmışsınız ama ablamın kızı beyler bugün bizde kalmak isteyince kıramayıp getirdim.he sorsanız onu kendi çocuğum gibi seviyorum o ayrı mesele ama bizim ufaklığın gelmesine var daha : )

O lafından sonra uzunca bi süre ikimiz de konuşmadık.o ağladı ben dinledim dakikalarca bi ara ulan zil çalsa biri sınıfa gelse yanlış anlaşılcak şimdi diye düşündüm ama kim gelirse gelsin umrumda bile değildi. sonra o utanca daha fazla dayanamadım ve özür dilerim Derin dedim utangaç bi sesle. yine derinden bi iç çekti.o ne zaman iç çekse benim içimden bir şeyler kopuyodu sanki. eliyle gözünü silip senin suçun değil boşver dedi.o böyle gözümün içine baktıkça benim dilim hepten düğümleniyodu ama zar zor iki üç kelimeyi bir araya getirip bana anlatabilirsin dinlerim dedim ama bi yanım hala tedirgin keşke gizem olsaydı yanımızda falan diye geçiriyorum içimden. Derin yine derinden bi iç çekip anlatmaya başladı. Geçen sene başlamış her şey babası annesini aldatınca bunlar boşanmanın eşiğine gelmiş.o zamana kadar dert yüzü görmemiş kız bi anda kavganın gürültünün içinde kalınca haliyle bocalamış.ben doğduğumdan beri o kavga gürültünün içinde olduğum için anlattıkları gayet normal geliyodu bana buna mı bu kadar üzüldün falan diyodum içimden. çünkü ben bütün çocukluğumu keşke annemle babam ayrılsa, babam bizden uzak olsa diye dua ederek geçirdim.o yüzden onun anlattıkları benim hayalim gibiydi resmen ama anlatmaya devam ettikçe aslında neye bu kadar üzüldüğünü anlamaya başladım yavaş yavaş.