geçtiğimiz gün bir ilkolkulun önünden geciyordum . tam kapısının önünde bir elinde naylon top , diğer elinde yarıma takın koparilarak bölündüğü belli olan bir ekmek vardı çocuğun. 6 veya 7 yaşındaydı.
arkasından okulun kapısından çıkmak üzere olan , kendisinden bir iki yaş büyük olduğunu tahmin ettiğim bir başka çocuk seslendi "nerde oynayalım , nereye gidiyorsun "diye. onun da elinde o ekmeğin diğer yarısı vardı.

Hemen okulun az önünde bir yerde topla oynamaya başladılar. bende girdim aralarına .üç kişi yarım saat kadar oynadiktan sonra oturup sohbete başladık. hala ellerindeki kuru ekmeği iştahla yiyorlardi. Cekinerek de olsa küçük olan uzattı elindeki ekmekten."istermisin abi" diye...

rez tutmaz ama okurum

anlat keke

Aslında vermek istiyordu da utaniyordu belli ki. Kuru ekmeği herkes yemez. O onların kaderiydi. Yine de ayıp olmasın diye tereddütle de olsa uzattı. onlar öğlenleri 1 lira bulurlarsa bir ekmek alıp ikiye bölüp yiyorlarmis. bana uzatılan o ekmekten küçük bir parça aldım ben de . O kadar sevindiler ki. Almasam beni kendileri gibi hissedemeyecek , yoksulluğu ve kuru ekmek yemeyi kaderleriymiş gibi iyice içlerinde hissedip uzuleceklerdi. O yüzden aldım o parçayı.

Babaları ne iş olsa yaparmis , anneleri 2 yıl önce terk edip kaçmış , 2 yıl içinde sadece 1 defa telefonla konuşmuşlar

Hala yazarken aklıma çocukluğum geliyor .fakirligin kader olduğunu kabullendigim , aksama kadar ne annemi ne babamı görmediğim , aynı evde yaşarken bile bazen denk gelmediğimiz yıllar .Çünkü onlar erkenden ise giderdi.ben ise okul çıkış kasap Erol amcanın yanında çıraklık yapardım geç saatlere kadar. Çoğu akşam ben eve gittiğimde onlar uyumuş olurdu. Kendi kendimize hem okur hem calisirdik. Oglenleri okul arasında cantamiza yarım ekmek bir tane domates ya da peyniri yedik mi bizden mutlusu yoktu.