okan bayülgen bizi dava ediyor linkli

http://bit.ly/bw6gts

savaş... savaş asla değişmez.

dünyanın sonu hemen hemen tahmin ettiğimiz bir şekilde gerçekleşti. çok fazla insan olması, kaynak ve gidebilecek yer kalmaması... detaylar saçma ve önemsiz, sebep ise her zaman olduğu gibi insanlar.

hayat yeryüzünden neredeyse temizlendi. hem de çok büyük bir temizlikti bu... insanın kendi elleriyle çaktığı atomik bir kıvılcım bir anda kontrolden çıktı. nükleer ateşin mızrakları gökten yağdı. alevler kıtaları yuttu ve kaynayan okyanusların altında kaldı. insanlığın sonu gelmişti ve ruhları, dünyayı sarıp sarmalayan radyasyonun fonunda yer alıyordu.

uzun yıllar süren sessiz bir karanlık çöktü gezegenin üzerine. çok az kişi bu faciada hayatta kalmayı başarabildi. bazıları neredeyse en güvenli yer olan yeraltındaki dev sığınaklara ulaşmayı başaracak kadar şanslıydı. büyük karanlık geçtiğinde bu sığınakların kapıları açıldı ve içerisinde yaşayanlar, hayatlarına tekrar başlamak üzere dışarı çıktılar.

kuzeydeki kabilelerden biri, tek bir sığınağın soyundan geldiklerini iddia eder. soyundan geldikleri sığınağın kurucusunu ve atasını, daha önce dünyayı büyük bir şeytandan korumuş kişiyi, “sığınak sakini”ni (vault dweller) ellerinde tutuyorlardı. kabilenin kendi efsanesine göre bu şeytan güneyde çok uzaklarda görülüyor. dokunduğu her şeyi yokediyor, insanların içten içe şeklini değiştiriyor ve onları yaratıklara dönüştürüyor. bu şeytan sadece “sığınak sakini”nin cesaretiyle yok edilebilirdi ve öyle de oldu. fakat “sığınak sakini” bu yolda birçok arkadaşını kaybetti ve çok acılar çekti. dünyayı kurtarmak uğruna kendisinden birçok şeyi feda etmek zorunda kaldı.

korumak için binbir zorluğa katlandığı evine döndüğünde, kendisini dışlanmış buldu ve sürgün edildi. kabiledeki insanlar korktukları şeyle yüzleşirlerken, onların gözünde artık başka bir şeye dönüşmüştü. dış dünyayla olan temasından sonra sığınağa dönmesi kabul edilemezdi. o artık kahraman değildi.

halkı tarafından terk edildikten sonra kendisini çöllere vurdu. büyük kanyonlara gelene dek kuzeye doğru yolculuk etti. orada hayatının gerisini geçireceği arroyo adında küçük bir köy kurdu. kuruluşundan bugüne dek bir nesil geçti ve dışarıdaki dünyadan kanyonlar sayesinde korunmuş olan arroyo barış içinde kaldı. orası ev... senin evin.

fakat savaşın bıraktığı derin yaralar hala iyileşmedi. ve yeryüzü olanları unutmadı.