ofiste olanlar aklımdan gitmiyordu

Bol bol bira içip kendimi çok iyi, Tanrılar benden yanaymış gibi hissettiğim bir gece…

Bir kadını elinde tutmak istiyorsan, ne zaman gitmesine izin vereceğini bilmen gerekiyor.

tanıdığım herkes benden daha uzun, daha zeki, daha müşfikmiş gibi gelir bana... ve daha az çirkin elbette..ama asla uzun sürmez bu ruh halim.. çevreme sıkı bir bakış atarım.. şöyle çepeçevre sıkı bir bakış..ve aklım başıma gelir

Yemek söyleme faslına geçemedik. Eve döndüğümüzde icmeye devam ettim. Çok hoşuma gidiyordu kadın. Biraz hirpalamaya başladım, sozcuklerle. Şaşırdı, gözleri doldu. Banyoya koştu, on dakika kadar kaldi, sonra çıktı;
"kız kardesim haklıymış. huur cocuğunun tekisin!"

Kimi hayatlar harcanmak için yaratılmıştır.

orda oturmuş içerken intihar olasılığını düşündüm, ama tuhaf bir şekilde bedenimden ve varlığımdan hoşnuttum. ne kadar korkmuş olsalar da benimdiler. aynaya bakıp sırıttım: gideceksen beraberinde sekiz veya on veya yirmi kişiyi de zütür...

Çirkin olduğumu biliyorum, ama yeterince entelektüel görünmeyi başarırsam bir şansım olacağını düşünürdüm...

Karayolunda seyreden arabaların ışıklarını görebiliyorum. Sonu gelmeyen bir ışık akışı. Bu kadar insan... Ne yaparlar? Ne düşünürler? Hepimiz öleceğiz, hepimiz, ne sirk! Bunu bilmek birbirimizi daha çok sevmemiz için yeterli bir neden olmalı, ama değil. Son derece önemsiz şeyler bizi dehşete sürükleyip dümdüz ediyor, yutuyor..

https://www.youtube.com/watch?v=2BASLQBHbqM

http://www.imgim.com/image/50nc5qg.jpg/

Ofiste olanlar aklımdan gitmiyordu. O pahalı purolar, şık elbiseler, kanlı biftekler ve mâlikanelerin uzun girişlerini hâyâl ettim, Refah, Avrupa’ya seyahatler, Güzel kadınlar... Benden çok mu zekiydiler ? Tek fark paraydı ve onu elde etme isteği.

Ben de yapardım. Para biriktirecektim. Bir fikir yakalayıp kredi alacaktım. insanları işe alıp kovacaktım. Masamın çekmecesinde viski bulunduracaktım… Karım olacaktı. Ona ihanet edecektim ve o bunu bilecek ama servetimden yararlanmak için kabullenecekti. Yüzlerindeki hâyâl kırıklığını görmek için insanları işten atacaktım. Hak etmedikleri hâlde kadınların işine son verecektim.

insanların ihtiyacı olan şey buydu; ümit…

(edit: konu günceldir. canınız sıkıldıkça açın okuyun beyler. kendinizden bir şeyler bulacaksınız... )

Yaşadığın bütün mutluluklar, birer rüyadan başka bir şey değildi. Ellerin boş gidiyorsun. Bütün hayatın bir kısırdöngüden ibaret oldu: Aynı çember üzerinde dönüp dönüp durdun. Ve sonuçta hiçbir şeye ulaşamadın çünkü sürekli çember çizersen nereye ulaşabilirsin ki?

Çemberin neresinde olursan ol, hep merkezden aynı mesafede uzak olursun.

yalnız kalmaktan daha kötü şeyler de vardır hayatta,
ama genellikle bir ömür alır bunun farkına varmak, o zaman da
çok geçtir, ve çok geçten daha kötü bir şey yoktur hayatta...

Sanırım içmek, ertesi sabah tekrar hayata dönülebilen ve her gün tekrarlanabilen bir intihar şeklidir...

bir kadının başka bir erkeği bana yeğlemesini
bir türlü anlayamayan
değerli benliğim vardı bir de.
kabullenmeyi reddederek
sabaha kadar odada volta attığım
birçok gece var, iki büklüm,
iki elimle midemi tutarak
'gibtir, gibtir, gibtir... '
diye söylenerek.

Ben düşünür değilim. Her kadın farklıdır. Aslında en iyi ve en kötünün karışımıdırlar. Hem sihir hem de dehşet. Ne olursa olsun varolduklarına memnunum

"bir düşünsene babalık", demişti. "sende bu kafa varken ayda gibişen ilk erkek olabilirsin.."

Boş arsaya koştum ve zıpkınlanmış bir balina gibi yatıyordu yerde, bana göz kırptı ve " her şey zaman kaybından başka bir şey değildi, değil mi ?" diye sordu

Sevgili kardeşlerim ben x yaşındayım ve ardımda beş erkeğe ömür boyu yetecek sayıda kadın bıraktım... (factotumm)

bin , hepsini de okudum . insan hayatı bu kadar iyi mi anlatabilir amk. şukular feda !

Küçük ve büyük pişmanlıklar var. Ve söylenecek şey değil ama-hayatımda yerinde olmayı arzulayacağım biriyle karşılaşmadım. Bu bir yanılsamaysa bile, talihli bir yanılsama.

Sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. Kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. Araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan zütlerden oluşmuş bir toplum

ilgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir ekgiblik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. intihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…