ofiste olanlar aklımdan gitmiyordu

bilmiyorum, iyi zamanlardı sanki, güneş sıcak ve sürekliydi ve en iyisi gecelerdi, karanlık ve ilginç geceler, çünkü içki etkisini göstermiş olurdu ve dünya katlanılabilirdi neredeyse..

Sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. Kesecek bir şey kalmayana dek. insanların çoğu yirmi beş yaşında mahvolmuştur. Araba süren, yemek yiyen, çocuk sahibi olan, kendilerine en çok benzeyen başkan adayına oy vermek gibi her şeyi yapılabilecek en kötü şekilde yapan zütlerden oluşmuş bir toplum

ilgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiçbir fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir ekgiblik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. intihar? Tanrım, çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi…

ilkini düzmek gerçekten tuhaftı, bilmiyordum bana yalamayı filan öğretti. Hiçbir şey bilmiyordum.

"Heyy," dedi, "büyük bir yazarsın, ama kadınlar hakkında bir tak bilmiyorsun!" Ben de, "Ne demek istiyorsun, bir sürü kadınla düzüştüm ben," dedim.
"Hayır, bilmiyorsun, izin ver de sana öğreteyim," dedi. "Pekala," dedim. Sonra, "Sen çok iyi bir öğrencisin, hemen kapıyorsun," dedi..

Yaşamlarını sürekli kampüste geçiren manyaklar vardı. Üniversite yaşamı yumuşak ve gerçeklerden uzaktı. Dışarda, gerçek dünyada seni nelerin beklediğinden söz etmiyorlardı. Beynini teorilerle dolduruyor, kaldırımların ne kadar sert olduğunu söylemiyorlardı. Üniversite tahsili insanı sonsuza dek mahvedebilirdi. Kitaplar yumuşatıyordu insanı. Kitabını bırakıp sokağa çıktığında kitapların sana söz etmedikleri şeyler bilmek zorundaydın.

Biraz reddedilmek insan ruhuna iyi gelir; fakat tamamen reddedilmek deli, tecavüzcü, sadist, ayyaş ve karısını döven erkekler yaratır. Fazla başarının yarattığı gibi...

Hayatta aşk acısından daha büyük hüzünler de vardır ; koli bandının ucunu aramak gibi..

"bir düşünsene babalık", demişti. "sende bu kafa varken ayda gibişen ilk erkek olabilirsin.."

Yalnız uyuyamıyorsan, uykunda ağzından çıkan sözcüklere dikkat et ne merhamet dilen ne de mucize; ve unutma: zaman harcanmak içindir, aşk başarısızlığa mahkum, ölüm ise yararsızdır

Domuzdan farkı olmayan erkekleri seçer kadınlar, ruhları ölü erkekleri, kötü düzüşenleri,
gölgeden farksız erkekleri; çünkü olayların akışına uymak zorundadırlar. Doğal seçimleri değildir bu; ama genellikle bir karmaşa ve şaşkınlık durumunda yaparlar
seçimlerini.

Noel ve Yılbaşı üzerimize doğru geliyor yine. O mide bulandırıcı ikili. Televizyon mağaralarından çıkan bütün o kalabalık, aile toplantıları, hiçlik, sahte sarhoşlar, sahte gülümsemeler, sahte insanlar. Bir şekilde atlatırız umarım, bir kez daha...

önümde uzanan yolu görebiliyordum. yoksuldum yoksul kalacaktım. para değildi özellikle istediğim. bilmiyordum ne istediğimi. hayır, bilmiyordum. saklanabileceğim, saklanıp hiçbir şey yapmak zorunda kalmayacağım bir yer istiyordum. bir şey olma düşüncesi beni korkutmakla kalmıyor, hasta ediyordu. avukat, danışman, mühendis veya benzer bir şey olmayı düşünmek bile olanaksızdı benim için. evlenmek, çocuk sahibi olmak, aile kurumunun kafesine girmek, her sabah aynı işe gidip akşam dönmek... olanaksızdı.

aile pikniklerine katılmak, noel, 4 temmuz, işçi bayramı, anneler günü... bu tür şeylere katlanmak için mi dünyaya geliyorduk? bulaşıkçılık yapmayı, akşamları küçük odamda içki içip sızmayı yeğlerdim.

Yalnızdım yine ve gecenin deliliği gündüzün deliliğiydi. Yatağa yerleştim; yatay, tavana bakıp dıbına koduğum yağmurunun sesini dinledim.

Karayolunda seyreden arabaların ışıklarını görebiliyorum. Sonu gelmeyen bir ışık akışı. Bu kadar insan... Ne yaparlar? Ne düşünürler? Hepimiz öleceğiz, hepimiz, ne sirk! Bunu bilmek birbirimizi daha çok sevmemiz için yeterli bir neden olmalı, ama değil. Son derece önemsiz şeyler bizi dehşete sürükleyip dümdüz ediyor, yutuyor..

Çirkin olduğumu biliyorum, ama yeterince entelektüel görünmeyi başarırsam bir şansım olacağını düşünürdüm...

Gerçek güzellik, tabii ki kişilikte yatar. Kaşların biçiminde değil. pek çok kadın bana beni harikulade bulduklarını söylemiştir. oysa benim yüzüme bakmak bir kase çorbaya bakmaktan farksızdır...

Aşk biraz anlam içeren bir yoldur; ciks yeterince anlamlıdır..

..sonra kükreyerek kalkarım, atıp tutar, köpürürüm onlara ve evrene küfreder bahçeye kadar kovalarım.
sonra kendimi çok iyi hisseder, tost ve yumurtanın başına otururum, bir şarkı mırıldanıp, aniden pembe besili bir balina gibi sevimli olurum..

Yemiştim kafayı, iptaldim. Aşikâr olanla yüzleşemiyor, kirli şiltenin üstünde cin içip alkole alıştırıyordum tahtakurularını. intihar planları yapıyor ve çuvallıyordum. Üçüncü sınıf işlere girip çıkmaya başladım ve umursamayan ve benden daha zeki birilerinin paramparça ettiği hedeflerdi sanki saatler.
Tanrıya gidemezdim beni kurtarması için; ama Tanrım, ne biçim devirdim şişeleri! Hiçliğin nehrine akan yüzlerce şişe… Ve içkinin kötülükleri üstüne dilediğinizi söyleyebilirsiniz ama onsuz hayatta katlanamazdım köleliklerinin farkında olmadan kendilerini şanslı sayan adamların esaretine...

Eski sevgililerim hala arıyorlar. kimi geçen yildan kimi daha önceki yillardan. iyi bir şeydir yürümeyen ilişkileri bitirmek ve bana başkasıyla mutlu olduklarını söylediklerinde hoşuma gidiyor. beni atlattıktan sonra bütün mutlulukları hakediyorlar. hayat daha güzel görünüyor onlara benden sonra. onlara kıyaslama imkanı, huzur ve bensiz bir gelecek verdim. telefonu her kapatışımda adalet yerini buldu diye hissederim.

Bir taktan çıkıp başka bir taka giriyoruz sürekli.