Üzüldum lan

Geçen zengin mahallesinden geçiyodum 7-8 yaşlarında berkecan adında bi çocuk cebinden iphone 6plus ı çıkardı işaret parmağında döndürürken yere düştü ekran patladı öfff babamın aldığı telde bu kadar olur hadi merve bizim eve gidelim dedi kızı taktı koluna gitti

:(

La oğlum bende topla camı kırıp yaratıcı bi dayak yicen sanmıştım

duygulandırdın, koca yürekli amcamıza şuku

Tutar rez

Ağlattın panpa,

Etkilendim hikayeden. Bende de aynı kader var panpa. Ben lise sonuncu sınıfım, maddi durumumuz iyi değil hatta çok kötü. Karnımda bi sancı, sindirim sistemimde sıkıntı varmış. Kanımda da yüksek oranda iltihap var. Ağrı geve uyutmuyor yürüyemiyorum oturamıyorum çok fena bi şişlik var ve gerçekten çok ağrıyor. Babam çalışıyor, bende yardım etmek istiyorum ama yürümekte çok zorlanıyorum. Babama belli etmedim işi bırakıp hastaneye zütürmemesi için. Şimdi acıdan kıvranıyırum işte, babam da çalışıyor. Hastaneye gitsem yol, ilaç, muayne birsürü masraf. Hayat bizi işte burdan olgunlaştırdı. Hiçbir zaman kendi yaşıtlarm kadar çocuk olmadım. Hiçbir zaman internet cafelere gidip oyun oynamadım. Her yaz çalıştım. Sadece çalıştım. Sınav senemde gece 11 de gidip hammalık yaparım 20 tl ye. Sonra gelir ders çalışırım. Herkesin uyuduğu saatte çalışır, herkesin tatil yaptığı saatte çalışırım. Çalışırım da çalışırım amk. Ama sorsan mutsuz musun diye, kesinlikle hayır. Çocukluğumu yaşayamadığım için, param olmayıp okul günlerindr aç kaldığım için, maddi durum yüzünden herşeyden kıstığım için gram üzüntü duymuyorum. Benim şımaracak kimsem olmadı, .sevgilim oldu ailemle tanıştırdım can istese verirdim, oda 2.ay önce beni terk etti. Allah böyle sini uygun görmüş bize de şükretmek düşer. Rabbime binlerce şükürler olsun, haşen nefes alıyorum.

Kanayan yarana merhem olayım sür beniiiiiiiiii
Koca yaralı çocuk helal

Üzdün pic

Gözlerim doldu panpa ne düşünceli çocukmuşsun.

Daha o zamanlar 7-8 yaşlarında falandım muhtemelen, sokakta deli gibi top oynadıktan sonra eve döndük yetmedi evde de topla oynuyoruz kardeşimle. O zamanlar maddi durumumuz çok iyi olmadığından annem de çalışıyordu apartmanın karşısındaki dikiş atölyesinde. Babam da gececiydi annem gelene kadar bize yemek hazırlıyor bir yandan da uyarıyordu evde top oynamayın diye ama dinlemiyordum tabi.

Velhasıl evde top oynarken bir anlık dikkatsizlikle plastik topun üstüne basmamla kafamı sobanın altında ki mermere vurmam bir oldu. ilk başta anlamadım tabi ne olduğunu netice de o kadar kanı sadece kurban bayramlarında görmüşüm o zamana kadar. Ama bir yandan da kafamdan ellerime yüzüme yerlere kan falan sıçrıyor.

Babamın beni o halde görmesiyle yüzü kireç gibi bembeyaz kesildi hemen mutfaktan annemin ördüğü bezi getirdi sardı kafama. Bir yandan da ben babam üzülmesin diye

Baba canım acımadı ki, o kan akar öyle.. falan diyorum. Babam da: Anneni çağırayım en iyisi, durmuyor bu kan! gibi şeyler söyledi.

Ama ben çocuk aklımla fakir olduğumuzun farkındaydım biliyordum yani babam çalışmazsa paramızın yetmeyeceğini. Babama annemi çağırma baba üzülmesin o hastaneye gidelim dedim.

Babam beni sıkı sıkı giydirdi, başıma da çok sevdiğim yeşil beremi taktı, dışarı çıktık. sokak sokak eczane aradık önce ama bulamadık. Hastaneye zütürecek taksi parası yoktu babamın, biliyordum, o yüzden hiç sesimi çıkarmıyordum.

Bir süre sonra elimle beremin altından başımı yokladım, kan akışı durmuştu. çıkardım beremi ve babama başımı işaret ederek: "bak baba durmuş kan, hadi eve gidelim!" dedim.

Babamın gözleri doldu, belli etmedi bana acısını. fakirlik en çok da böyle zamanlarda koyardı babama bilirdim. Onun da gece mesaisinin başlamasına az kalmıştı zaten, eve döndük.

Hala saçlarımın arasındadır o 7 cmlik yara. bazen dikkatli arkadaşlarım fark eder ve sorar: gülümserim sadece. Babam gelir aklıma, çocukluğum, yitirdiklerim ve kazandıklarım.