o sıralar üniversiteye ikinci kez

nasıl korkuyorum anlatamam, çaresizim aklıma kardeşim annem geliyor niyeyse dahada ağlamaklı oluyorum tek istediğim bi yerlerden su bulup içmek kapıya yöneliyorum.

kapı evin salonuna açılıyor, salon camı kırık etraf, duvarlar kan birileri boğumuş belli . ilerde metal dişçilerin kullandığı malzemelere benzer aletler dibinde bir ceset.

ceset parçalanmış kafatası yarılmış beyni resmen dışarda, suratı gövdesi paramparça. elim ayağım güçten kesiliyor yere düşüyorum duvardan güç alıp o korkuyla dış kapıya yöneliyorum.

yalnız ne sabır varmış sende de arkadaş. yazdın da yazdın.

Devam et panpa

--spoiler--

--spoiler--

hayal gücünü gibiyim

dış kapı hafif aralı içeriye ışık giriyor. kapıyı açıp atıyorum kendimi yere.

kafamı kaldırıyorum etrafta ne bir ev var ne bir insan. dümdüz bozkır iriki ufaklı tepeler bi toprak yol var.

diğer tarafa çeviriyorum kafamı, kapısı açık kaputun önünde ve ön camda kan izi olan bir pick up.

susuzum açım midem yanıyor hemen araca doğru yönelip bağırıyorum bu sırada kmse var mı yardım edin diye ağlayan bi şekilde.

açık kapıdan içeri bakıyorum koltukta ve direksiyonda da kan izi var. kapının yanındaki bölmede bir şişe su buluyorum hemen içiyorum.
daha iyi hissediyorum kendimi, ağlaya ağlaya zor da araca koltuğa oturuyorum.

ilk aklımdan geçen aracı çalıştırıp buradan gitmek. ama anahtar yok. evin içindedir diye düşünüyorum. korka korka eve girip masaların üstüne koltuklara çekmelere bakıyorum. kafamı diğer tarafa çeviremiyorum paramparça bi ceset gördükçe midem bulanıyor ama midem bomboş kusamıyorum.

salonu es geçip mutfağa giriyorum musluğu açıp kana kana su içiyorum elimi yüzümü yıkıyıp çekmeceleri karıştırıyorum. orta boy bi bıçak buldum kendimi korurum düşüncesiyle elime alıyorum.

neredeyse baılacak her yere baktım yok anahtar ve deli gibi yorgunum koltupa yığılıyorum elimde bıçak.

cesetin parçalanmış yüzüyle göz göze geliyorum.

o an aklıma geliyor ya pick upın sahibi bu adamsa.

sinirlerim bozulmuş nasıl ağlıyorum dudaklarım titriyor küfrediyorum. cesedin ceplerini karıştırıyorum cüzdanını buluyorum önce sonra anahtarı. anahtarı bulur bulmaz koşa koşa pick upa yöneliyorum. yarı yolda sırtımın acısından yere düşüyorum 30 saniye kadar yerde ağladıktan sonra ayağa kalkıp pick upa biniyorum.

çalıştırıyorum toprak yoldan ilerlemeye başlıyorum. bu sırada cüzdanı açıp karıştırıyorum, içinden kimlik biraz nakit kredi kartları ve tabipler odasının bir kartı çıkıyor.

bu huur çocuğu demek beni bu hale sokan diyorum. ama bir yandan da ne oldu diye düşünmeden edemiyorum. acaba anlaşmazlık mı çıktı? anlaşmazlık çıktıysada neden öldürüp cesedi parçaladılar? yüzünü tanınmasın diye parçalamış olabilirler o aman niye cizdanını bıraktılar veya neden gögüs kafesini açıp paramparça ettiler?

bu sırada dikkatim dağılmış olucakki yoldan çıkıyorum hemen toparlıyorum kendimi. uzaktan bir toz bulutu yeşil-siyah bir jeep buraya doğru geliyor.

aracı durdurup iniyorum bağırmaya başlıyorum. gözlerim iyi görmüyor ama yaklaştıkça farkediyorum ki bu askeri bi araç. araç yanıma geliyor benden 15-20 metre uzakta duruyor. içinden 3 asker bir de komutanları benzeri onlardan daha yaşlı bir adam çıkıyor.

askerler silahlarını bana doğrultmuş durumda. ben ağlayarak yardım istiyorum. diğerllerinden daha rütbeli adam elinde silah yanıma geliyor yavaşça ben yalvarıyorum bu sırada.

silahını bana doğrultmuş bi şekilde sırtını aç diyor. sırtımı açıyorum tamam tamam diyip iç geçiriyor. ne oldu sana diyip askerlere silahlarını indirmesini emrediyor.

okuyorum

omzundan yardım alarak araca doğru yürüyoruz. biraz daha sakin ve güvende hissettiğimden olsa gerek algılarım açılıyor.

bana yardım eden adamın üniformasının paçası yırtık kan izleri var. askerlere yaklaşıyoruz onlar beni araça yerleştiriyor. askerlerin ellerinde ve üzerlerinde de kan izleri var. sürekli camdan dışarı bakıp bişeyleri kontrol ediyorlar.

gariplik olduğunu farkediyorum. derdimi anlatmaya çalışırken rütbeli beni susturuyor. "biliyoruz biliyoruz... asyada bilmeyen kalmadı zaten diyor" ben iyice meraklanıyorum benim başıma gelenleri bütün asya nereden bilebilir ki?

"neyi nasıl nereden biliyorsunuz?" diyorum. ön koltuktan arkaya dönüyor göz göze geliyoruz. "bugün kurtardığım 6. kişisin o delilerden bahsediceksen hiç bahsetme daha iyi" diyor.

acılarımı, açlığımı unutturuyor merakım "ne delisi?" diyorum.

tekrar dönüp bana bakıyor "yoksa.." duraksıyor aniden "senin haberin yok mu?" diyor.

ben neyden haberim yok mu ne diyorsunuz diye soru yağmuruna tutuyorum adamı.

hayalperest gavat

bozdun panpa :(

at yalanı gibim inananı .

edit: seri olursan okuyacağım bak.

"son 3 gündür neredeydin?" diyor.

ben tarihi soruyorum hemen bir gariplik olduğu kesin. 28i diyor adam.

benim dershaneye gittiğim gün ayın 25iydi o günden beri baygın mıyım? ben baygınken başıma neler geldi? daha da önemlisi dışarda neler oldu?

kekemeleyerek " ben en son 25ini hatırlıyorum diyorum"

adam derin bi nefes alıyor ve anlatmaya başlıyor.

ilk önce anahaberlerde morgda canlanıp diğer cesetleri yiyen adamın haberini görmüşler ardından hastanelerden kaçan insanların diğer insanları ısırdığı ülke çapında yeni bir kuduz bir virüsü salgını olduğu haberi gelmiş. olağan üstü hal ilan edilmiş ve evden çıkma yasağı gelmiş. son 11 saattirde hiç bir türlü haber alınamıyormuş yalnızca askeri üsler kendi aralarında telsiz görüşmesi yapıyormuş ve anlaşılan o ki şu an bütün asyada bu virüs etkisini göstermekteymiş.

bunları duymamla tekrar ağlamaya başladım aklıma ailem geldi. bu sırada yanımdaki askerin de gözünden gözyaşları geliyordu...

kimse de dememis ki birinci paragraftaki cemre ikinci paragrafta nasil ceren oldu

reserved

@42 hikaye bi yere kadar gerçek. gerçek isim kullanmayayım dedim değiştirmeyi unutmuşum editledim hemen.

ya oc hayalgucune sokim