pisliğin dölü dedi benim gelinime bahane bulup duruyorsun oğlumla gelinimin yuvasını mı yıkacaksın ha, defol git bu evden kuduz köpek girme evimize uğursuz, ne diyorsun anneanne sana noluyor, sen kimsin anneannem olamazsın, basbas bağırıyordu defol çık evimden seni istemiyoruz çık git, anneannem bunları bana sayarken dayım tv izlemeye devam ediyordu sanki duymuyordu bile bu bağırışları, sinirlerim o kadar yıpranmıştı ki koştum çıktım evlerinden, merdivenleri inmem 10 saniye sürmemiştir, arabaya bindim kimsesiz kalmış hissediyordum, direksiyona kafamı koydum ağlayamıyorum da zombi gibi bakıyorum sadece, çok büyük bir şok yaşamıştım birkaç dakika evvel, sigara yaktım eve doğru sürdüm, parkettim evin önüne vardım eve annemle babam yemek yiyordu, gel oğlum tabak koyayım dedi annem, duymamazlıktan geldim, oturdum direk konuya girdim, anne dedim gelini size kim buldu?, dayına bulduğumuz kızı mı diyorsun oğlum dedi, evet dedim, betül yengen buldu oğlum hayırdır dedi, annem normal görünüyordu o günün en pozitif olayı benim için buydu en azından üçünden biri normaldi, annemin sorusuna cevap vermeden kalkıp odama gittim, betül yengen dediği büyük dayımın karısıydı, yurtdışındalardı bu huur bize niye bunu yapmıştı, ayda yılda bir gördüğüm bu kadın bizi şerlilerin içine yasak köye neden sokmuştu, neyin hırsıydı bu, hocamın dediği gibi bize bunu yapanı bulmuştum ama sebebini nasıl öğrenebilirdim, binlerce km uzaktaydı kadın, telefonda böyle birşey nasıl sorulurdu, sorsam bile bu kötülüğü aileme yapan kadın doğruyu söyler miydi, ne yapacağımı bilemedim ertesi gün hocamın yanına gitmeye karar verdim erken gideceğim için uykumu alayım düşüncesiyle yattım lakin sabaha karşı 4 civarı bir mırıldanma ile uyandım, çok hafif bir sesti, sonradan farkettim ninni sessiydi gözlerimi açtım yanıyordu hafif uykum bölününce öyle olurdu, ovdum biraz rüya mı gerçek mi ne oluyor diye, baktım rüya falan değildi gerçeğin ta kendisiydi, annem yatağımın başucunda bana ninni söylüyor yüzü yere bakıyor bana yan şekilde oturmuş saçlarından yüzünü göremiyorum, anne dedim, ses vermedi, anne dedim tekrar

hala ses yoktu, elimle omzuna dokundum anne dememle o varlığın bana dönmesi bir oldu, o görüntü o an yaşadığım korku nasıl tarif edilir, yüzü yoktu siyah bir gölge sanki, saçları var ama yüzü yok, saçları annemin saçları, fiziken annem ama yüzü yok, siyah bir tuval gibi bombaş ve derin bir karanlık, upuzun kirli tırnaklı elleriyle boğazımı sıkmaya başladı bağırmamla kısa süre sonra babamla annemin odama gelmesi bir oldu, en son hatırladığım babam beni tokatlıyordu kendine gel diye annem su getirdi babamın tokatlarıyla kendime geldim ama kekeliyordum konuşamıyordum 10-15 dk kadar sonra tamamen kendime geldim kekelemem de geçmişti, ne oldu diyordu babam, kabus gördüm baba dedim, gidin yatın birşeyim yok, gördüğüm kabus falan değildi, uyanık halde görmüştüm, kimdi o varlık ne arıyordu evimizde, annemle babam yatmaya gittiler, ben sabaha kadar uyumadım sigara içip durdum, terden sırılsıklam olmuştum ama duş almaya banyoya gitmeye dahi korkuyordum, üzerimi giydim hocanın köyüne doğru yola çıktım, koyunların otladığı yerin yakınından geçerken baktım ne sürü ne de çoban görünürlerde yoktu bir müddet sonra köye varmıştım, yamaca çıkmadan kahveye baktım doluydu yine, insan görmek pozitif enerji veriyordu, yamaca çıktım hocanın evine gittim kapıyı çaldım hoca açtı, hayırdır evladım erken geldin beklemiyordum bu kadar erken dedi, hocam dedim yardım edin bilginize ihtiyacım var lütfen yardım edin, içeri girip seslendi gel oğlum içeri kapıyı da çek, girdim içeri oturduk muska gibi birşey yazıyormuş, biraz izin ver dedi, sessizce izliyordum ağzımı açmadan, sonra birşeyler yazdığı kağıdı bir deri parçasına sarıp dikti, bana döndü anlat oğlum dedi erken gelmene sebep olan şey nedir

hocam dedim bizi köye yollayanı buldum lakin uzakta, hoca gülümsedi ama bu beni rahatlamak için yaptığı birşeydi bunu çok net sezebiliyordum, çaresi var oğlum dedi mesafenin çaresi var, içimde anlamsız bir sinir vardı yardım bekliyordum adam bana öğüt verir gibi konuşuyordu, o zamanlarda üzerimde olan sinirin o dönemki varlıklarla doğrudan alakalı olduğunu sonradan öğrendim, ayrıca hocamın öğütlerinin önemini de zamanla kavradım, bir musibet bin nasihatten iyidir hesabı, ne yapayım bu durumda hocam nasıl öğrenebilirim bize bunu neden yaptığını dedim, eline bir kağıt aldı kokusu bana kadar gelen güzel kokulu bir mürekkep ile oraya arapça olduğunu düşündüğüm birşeyler yazdı, sonra başka bir kağıda okunuşlarını yazdı, oğlum dedi eve gidince sağ eline bu kağıdı al önüne okunuşları koy sonra derhal telefon ile size bunu yapanı ara, ses verir vermez hepsini telefondakine oku, şuna çok dikkat et sadece kağıttakileri okuyacaksın, ona birşeyler sormak yahut sinirden dolayı hesap sormak falan olmayacak, kendine hakim ol ve sadece dediklerimi uygulayıp kağıdı oku, okuman bitince tek soru hakkın olacak o zaman da neden diye sor, sadece neden de, o sorunu gayet iyi anlayacak ve sana herşeyi anlatacak, o yaptığının cezasını çekecek, sebebi öğrendikten sonra bir bakır kap al evinizden, banyonuzun musluğundan kücük bir şişeye su doldur başka yerden olmasın illa banyonuzun musluğundan olacak, sonra yapanın annesinin isimini öğren tekrar yanıma gel, tamam hocam dedim aldım kağıtları tam çıkarken, oğlum dedi sakın unutma yapanı aradığında kağıt sağ elinde olacak, diğerini de önüne alıp okuyacaksın, tamam hocam aklıma kazıdım dedim, sigara yaktım kafam dağılsın diye saçma sapan müzikler çalan bir radyo açıp gazladım eve doğru

vardım eve annem yalnızdı bulaşık yıkıyordu elinde, az bulaşık olduğu zaman makineye atmazdı, anne dedim birşey soracağım, sor oğlum dedi, yengemin annesinin adı ne dedim, oğlum günahlarını almayayım da anne tarafına zerdüşt diyorlar adı da tuhaf birşeydi ... mı ... mıydı neydi dedi, tam olarak ne anne dedim tam adı lazım dedim, ne için soruyorsun oğlum bunu dedi, internette soy ağacı oluşturacağım en uzak akrabaya kadar istiyorlar diye o an yalan söyledim, arayıp sorayım yengene dedi, yok anne sakın arama boşver sonra sorarız denk gelince dedim, aa dur bir dakika dayınların düğün davetiyesi sandıktaydı orada yazar dedi, annem genelde yakın akrabalardan kalan davetiyeleri hatıra olsun diye saklar, kendi düğünlerinin davetiyesi dahi hala duruyor, kısa süre sonra annem elinde davetiye ile geldi, evet yengemin annesinin adını öğrenmiştim artık, şimdi yengem olacak şerefsizi aramam gerekiyordu, annemin cep telefonu salonda olurdu genelde gittim aldım yengemin numarasını kendi telefonuma kaydettim bayağı uzun bir numaraydı avrupa numarası olduğu için, sağ elime kağıdı aldım önüme okuyacaklarımı koydum ve aradım, sonuna kadar çaldırdım açan olmadı, heyecandan yerimde duramıyordum, bir yandan da yoğun bir stres ve baskı altındaydım, oturdum yine kağıdı elime alıp tekrar aradım bu sefer de sonuna kadar çaldı ama yine açan olmadı, açana kadar deneyecektim derken ikinci aramamdan daha bir dakika bile geçmemişti ki telefonum çaldı arayan yengemdi, muhtemelen türkiye numarasını görünce alelacele geri aramıştı, kağıdı elime aldım diğerini önüme koydum ve telefonu açtım, alo beni aramışsınız dedi bu onun sesiydi, sualine karşı hiçbirşey demeden kağıdı okumaya başladım

ben okumaya başlayınca sesi kesildi en ufak bir ses çıkmıyordu yengemden, işin ilginci telefonu kapatmıyordu da, ya da kapatamıyordu, okudum okudum dinliyordu sessizce, nefes alıp vermesi bile duyulmuyordu, bitirdim ve son kelimeyi okumamla karşımdan ağlama sesi gelmeye başladı, hüngür hüngür ağlıyordu kadın, neden ağlıyorsun demek üzereyken hocamın tek sual hakkım olduğunu söylediği aklıma geldi, tuzaktı bu, ona neden ağlıyorsun dersem başka soru soramazdım, susuyordum ağlamasını dinliyordum, birkaç dakika ağlamasını dinledim baktım susacak gibi değil, neden dedim, ağlaması yerini bağırışlara çığlıklara bıraktı, bas bas bağırıyordu koskocaman kadın telefonda, söylemek istemiyordu ama ağzından kelimeler döküldü, hocamın dediği gibi sadece neden demem yetmişti anlamıştı sorumu, bir yandan bağırıyor bir yandan bana yaptıklarının sebebini anlatıyordu, çok zorlanarak söylüyordu, hiç istemiyordu sanki ama mecburdu, hocamın okuttuğu şeylerin etkisinden öyleydi muhtemelen, neslihan dedi birkaç defa tekrarladı, bu anneannemin adı, neslihan bana büyü yaptı, neslihan bana musallat yolladı, sonra gülmeye başladı, ama diyordu yanlış kayaya çarptı, benim annem ona cezasını verdi, hem ona hem çocuklarına, dinliyordum sadece, hem o hem evlatları bana yaşattıklarından fazlasını yaşayacak, bir evladı zaten yaşıyor diğerleri de yaşayacak neslihanla birlikte, onları öyle bir yere yolladık ki, varlıklara karışıp benliklerini yitirecekler, varlıkların içinde akıllarını kaybedecekler, varlıkların önünde çığlıklar atacaklar, gündüz kapısı penceresi kapalı evlerden çıkamayacak, gece kapısı penceresi açık evlerine giremeyecekler, dehşetle dinliyordum, bu devam ediyordu konuşmaya, ben duyacağımı duymuştum dayanamadım kapattım suratına telefonu, huur kabul etmişti, peki bizim iyi bir insan kendi halinde yaşlı bir kadın diye bildiğimiz anneannem

gelinine nasıl bir büyü yapmıştı da gelini şimdi hem ondan hem çocuklarından intikam almaya çalışıyordu, büyük dayıma kim bilir neler yapıyordu bizden uzakta, onunla çok samimiyetim olmamasına rağmen içim cız etmişti, akrabamdı sonuçta öz dayımdı ailemdi, sorunu anneannemleyse neden benim annemi ve dayılarımı da bulaştırıyordu bu işe, onların ne suçu vardı? nasıl bir kin vardı ki kadında sadece anneanneme zarar vermek ona yetmiyordu, onun bu acımasızlığı ve tehditleri karşısında benim de nefretim katlanmıştı, işin ucunda ailem vardı, en çok şaşırdığım şey ise dünyada şerli varlıklarla en son uğraşmasını bekleyeceğim kişi olan anneannemin yengeme büyü yapmış olmasıydı, bunlar yengemin sözleriydi ama sesinden doğruyu söylediği anlaşılıyordu, zaten hocamın dediği gibi yalan söyleyemezdi, yani anneannem büyü yapmış veya yaptırmıştı onlara bu kesindi, birden kalkıp anneannemin evine gidip bunu sormayı düşündüm ama en son bana dediklerinden sonra gidemezdim, kadın varlıkların etkisi altındaydı benimle sağlıklı bir şekilde konuşamazdı, elime bir poşet aldım banyomuzda bakır bir tas vardı onu koydum poşete, bimdeki küçük le colaları bilirsiniz onlardan vardı evde birini açtım mutfakta lavaboya döküp iyice çalkaladım sonra banyodan doldurdum onu da koydum poşete, yengemin annesinin ismi de aklımdaydı, yengemin adını zaten biliyordum, yaptıklarının sebebini de öğrendikten sonra hocamın evine gitmeye hazırdım, anne ben gidiyorum dedim, nereye oğlum dedi dolaşacağım biraz dedim çıktım, aşağıda da babamla karşılaştım işten gelmişti, ona da aynı açıklamayı yaptıktan sonra saate baktım vakit ikindi olmuştu atladım arabaya sürdüm hocamın köyüne doğru tekrardan, sigara üstüne sigara yakıyordum zira bir bilinmeze doğru gidiyordum, hocaya güvenmekten başka çarem yoktu, bu düşünceler arasında köye vardım, çıktım yamaca çaldım hocanın kapısını açan olmadı oturdum evin dibine bir sigara yaktım hocayı beklemeye başladım akşam olmasına az kalmıştı

sigara bitince kalktım tekrar kapıyı çaldım belki içeride namaz falan kılıyordur bitirmiştir düşüncesiyle, gerçi ikindiyle akşam arası ne namazı kılacaktı üstelik akşama dakikalar kala, ama bir umut işte, açan olmadı yine tekrar oturdum evin dibine, akşam ezanı okunmak üzereydi, camiye uğramadan gelmiştim evin önünde otururken aklıma geldi camide olabilirdi hoca, tekrar köye inmeyeyim bekleyeyim en iyisi ezanı okuyup namazı kıldırsın sonra nasılsa evine gelecek diye düşünüyorum, poşetimi de yanıma koydum bir yandan da kulağım camide hocanın ezanı okumasını bekliyorum ama hala okunmadı, bir beş dakika daha bekledikten sonra ezan okunmaya başladı ama ses hocamın sesine benzemiyordu, ezanı sonuna kadar dinledim bu kesinlikle hocam değildi, evde yoktu ve ezanı okumadığına göre camide de yoktu, neredeydi bu adam, kalktım ayağa başladım civarı gezinmeye köye bakıyorum yamaçtan, insanlar camideler sokaklar boş kimse yok, evin arkasına dolandım yamaç olduğu için arka ormana gidiyordu, girişine geldim bakıyorum ormana doğru, uzakta bir karartı gördüm daha derinlerde ormanın içindeydi bu karartı, biraz daha içine girdim ormanın, ağaçlığın sonunda biri duruyordu, yürüdüm yürüdüm biraz daha yaklaşıp bakınca daha net gördüm hocamdı bu, aramızda 50 metre falan vardı, ama bir tuhaflık vardı ayakta durmuş yere bakıyordu, kafası bana dönük bir haldeydi ama sürekli yere bakar vaziyette duruyordu hareketsiz bir biçimde, hocam ben geldim diye bağırdım, tepki vermedi, biraz daha durduktan sonra arkasını döndü gitti, nereye gidiyordu girdim iyice ormana doğru arkasından, akşam olmasıyla beraber iyice karanlıklaşıyordu ortalık, telefonum cebimdeydi çıkardım ledini yaktım şarjım azdı ama telefonun ışığı olmazsa iyice azalacaktı görüş mesafem, akşam iyice bastırıyor karanlık artıyordu, yarım saat falan gittim hocamın gittiği yoldan, baktım ileride yine aynı şekilde duruyor, hocam bekleyin benim dedim, yine hoca hızla başka bir yola saptı ben de gittim peşinden

gitmemeliydim ama ne kadar büyülenmemiş olsam yahut öyle zannetsem de etki alanlarındaydım yani, bunu anlayamazsınız gidiyorsunuz o an aklınızda o hocan değil sakın gitme hatta kaç kaçabildiğin kadar düşüncesi olmuyor, aksine hocanın silueti var o senin hocan git peşinden düşüncesi oluyor, varlıklar fısıldıyor git git git takip et git peşinden, şuanki aklım olsa hocayı bırak tüm şehri görsem gider miyim o ormana? takip etmeye devam ettim ama çok hızlıydı, onun yaşında bir adamın böyle gitmesi mümkün değildi ama oluyordu işte gidiyordu adam, böyle böyle giderken hocam bir tepeden aşağı indi koştum indiği tepeye, bunlar istasyonlar değil miydi? hoca beni hammatşeri tepesine getirmiş kendisi de koşa koşa yasak köye girmişti, ne oluyordu hoca niye beni oraya getirmişti, ayaktaydım dondum kaldım, köy karşımda duruyordu hammatşeri tepesinden net olarak görüyordum poşetim de hocanın evinin önünde kalmıştı, elimde telefonun ledi parlıyor kapatmak aklıma dahi gelmedi izliyordum sadece köyü, yine bütün kapılar pencereler açık ve köy ahalisi meydana doğru toplanıyordu ayakta durmuş şok ve şaşkınlıkla onları izliyordum ama bu sefer bir fark vardı boğulduğunu gördüğüm çocuk eliyle ahaliye beni işaret etti bütün yüzler bana döndü çarşaflı kadınlar erkekler hepsi bana döndü erkekler yüzüme bakıyor kadınlar yüzleri bana dönük halde yere bakıyordu, çocuk bağırdı hammatşeri cinna ... , hareket edemiyordum hep bir ağızdan bağırmaya başladılar hammatşeri cinna ... , bağıramıyorum ağlayamıyorum heykel gibiyim kımıldayamıyorum ben tepedeyim onlar köyde ama hepsi birden beni tutuyor sanki, nasıl mümkündü bu? omzumu biri tuttu var gücümü kullanıp kafamı çevirdim

bu hocamdı eliyle omzumu tutuyor hızlı hızlı birşeyler okuyordu, üzerimdeki tonlarca ağırlık kalktı çabuk dedi gel benimle nefes nefese kalmıştı, elinde bir ip vardı bir ucunu bana verdi diğer ucu ondaydı ne olursa olsun bu ipi bırakma dedi, kafamı salladım tamam diye, hoca önde ben arkada hızlı hızlı geldiğimiz yoldan gidiyorduk kafamı çevirdim arkama bakmak için, çarşaflı kadınlar tepeye çıkmış ayakta ve yönleri bize dönük ama kafaları yere bakar şekilde duruyorlardı, nasıl çıkmışlardı bir anda oraya, akıl almaz bir hızları vardı, ışınlanıyorlardı sanki, yürü dedi hoca çabuk ol, hemen kafamı çevirdim hocama doğru elimde ip peşinden gidiyordum, dur dedi hoca birden, durdum oturdu hoca birşeyler okumaya başladı, neden durmuştuk, yere baktım taşlardan bir çember oluşturmuş hocam benim yanıma gelmeden önce önlem almış olmalıydı, yerden kafamı kaldırmamla çığlık atmam bir oldu, çarşaflı kadınlar çemberin etrafını sarmış 10 santim dibimizde etrafımızı saran bir halka oluşturmuşlardı, etrafımız tamamen onlarla çevriliydi hiç erkek yoktu sadece onlar vardı, ayakta duruyorlar yere bakıyorlardı, hocam hala okuyordu okuyordu, bir ara sustu bana baktı, etrafına bakma, ne görürsen gör çemberden çıkma, öyle bir titriyordum ki elimdeki ip sallanıyordu, kafamı yere eğdim ağlıyordum, çok yavaş bir mırıltı duyulmaya başladım giderek artıyordu, etrafımızdakiler hepsi birden söylüyordu sözleri, çoğaldı çoğaldı, cinna h... el m... cinna h... el m... cinna h... el m... el m... hepsi sürekli bunları tekrarlıyordu, hocam hala okuyordu hala okuyordu, sonra birden bana baktı çok yüksek bir sesle bağırdı kopar ipi, ve ipi koparmamla etrafımızdakiler yok oldu, hocam kan ter içinde kalmıştı, otur dedi zira hala ayaktaydım, oturdum, sabah ezanına kadar burada bekleyeceğiz

Hocam dedim yalvarırım gidelim, burada durursak sonumuz iyi değil, oğlum dedi eğer bu çemberden çıkarsak hemen çıktığımız an çarparlar, sakın oğlum sakın delice bir şey yapmaya kalkışma, şarjım bitmişti tamamen, sadece ayın ışığı ile görebiliyorduk birbirimizi ve etrafı, hocam ara vermeden okumuştu yaşına göre dirençliydii ben genç yaşımda dahi tıkanırdım onun gibi durmadan okusam, şimdi dedi etrafında ne görürsen gör, seni kim çağırırsa çağırsın, sakın aldırış etme, unutma şuan bir kabusu gerçek hayatta yaşıyoruz, nasıl ki rüyalarda ve kabuslarda gerçek hayatta olmayacak birçok şey mümkün, şuan burada da mümkün o şeyler, biz gerçek hayattayız ama şuan bulunduğumuz bölge kabusun ta kendisi oğlum, kabuslarındaki herşey burada gerçeğe dönüşür, gözlerim sonuna kadar açıktı sessiz ve korku dolu bir şekilde hocamı dinliyordum, dinledikçe umudum kayboluyor pes etme noktasına geliyordum, şimdi dedi ben okumaya devam edeceğim sen otur ve sakın etrafına bakma, dayanamayıp bakarsan dahi gitme, eğer gidersen ben bile birşey yapamam, o sebeple bakma bile etrafına, hocam okumaya başladı ben de dediği gibi oturur vaziyette yere bakıyordum etrafıma bakmamaya gayret ediyordum, birden hocamın sesi azaldı, sonra iyice azaldı azaldı, hocamın yüzüne baktım ağzı hareket ediyordu, evet ama ben duymuyordum onu, sadece onun sesi değil bütün sesler kayboldu, ormanın sesi, rüzgarın sesi, hiçbirşey duyulmuyordu, sağır mı oluyordum nasıl mümkündü bu, yavaş yavaş sanki dibimden boynumun arkasından bir ses gelmeye başladı, sadece o sesi duyuyordum, geceleri sessizlikte sadece odada bulunan saatin sesini duyarsınız ya aynen öyleydi, hiçbir ses yokken sadece o ses çıktı ortaya, gel diyordu gel bize, o kadar tatlı bir sesti ki bu gitmek istedim, gel bize, siz kimsiniz neden geleyim, biz onlarız gel bize, onlar kim ne yapacaksınız bana ne istiyorsunuz benden, sadece onların sesini duyuyordum, dibimdeki hocam hala okuyordu ağzı kıpırdıyordu ama katiyen duyamıyordum, sadece beni çağıranların sesini duyuyordum, sanki arkamdan bir rüzgar beni çağırıyordu, bu öyle bir davetti ki o an ne yaparsanız yapın bırakıp gidebilirdiniz, neredesiniz dedim, çemberin dışındayız gel bize

ayağa kalktım ama hala yere bakıyordum, sanki mecburdum gitmeye, onlar bir saniye bile susmadan gel diyorlardı, gidecektim onlarla olmalıydım, ayağımı çemberin dışına atmak üzereyken hocamın kolumdan tutmasıyla irkildim, hala okuyordu yere bakarak, bir taraftan da benim kolumu tutuyordu, kendime geldim ve o an hocamın sesini tekrardan duymaya başladım, herşeyi duyuyordum normale dönmüştü sesler, biraz evvel hipnoz olmuş gibiydim, çemberin dışında olmalarına rağmen bu denli etki edebiliyorlardı, eğer ki çemberden çıksam kimbilir bana neler yaparlardı, kendime geldim iyiyim hocam dedim, kafasını salladı onaylamak babında, hala okuyordu, oturdum tekrar yere bakıp bir an öce sabahın olmasını bekliyordum, uzunca bir müddet hiçbirşey olmadı sabah yakındı artık, ama sonra etrafta bir hareketlilik farkettim, dibimde duruyorlardı, karahasanın basri, karısı ve dayıma istediğimiz gelin, adresi sorduğumuz evdeki adam ve karısı, aynı evdeki küçük çocuk, hepsi yanımda ayakta hareket etmeden duruyorlardı, yere bakıyorum ama dibimdeler farkediyorum, onlara bakmıyorum ama onlar olduğunu biliyorum, fakat bir değişiklik var bu sefer, kadınlar bana bakıyorlar, eminim bundan, görmüyorum yüzlerini yere bakıyorum ama onlar bana bakıyorlar hissediyorum, korkuyorum kafamı onlara çevirmeye, asıl korktuğum şey kafamı çevirip çarşaflı kadınların ve gelinin yüzünü görmek, göz ucuyla ayaklarına bakıyorum kadınların çarşafları yere değiyor onlarınkini göremiyorum ama erkekler çıplak ayaklı, fakat bu insan ayağı değil, parmakları yok, ayak parmakları yerine bir hayvanınki gibi ortadan ikiye ayrık, çığlık atmamak için zor tutuyorum kendimi, sessizce gözlerimden yaşlar boşanıyor, sabah olsun artık diyorum gitsinler, ama hayır duruyorlar dibimde, ayakta hareket etmeden bize bakıyorlar, aslında bize de değil sadece bana bakıyorlar, kafamı yerden kaldırıp hocamın yüzüne baktım, hocam da bana bakıyor, okumaya devam ediyor ama, sonra nefes nefese sakın diyor sakın çıkma çemberin dışına, bayılıyor orada, sabaha az kaldı ama yalnızım artık, hocam kendinden geçti ne yapacağım şimdi, belki de onlara gitmeliyim o zaman düzelir herşey

ağlıyorum, gözlerimden yaşlar toprağa düşüyor, belki bir ses bir hareket olsa bu kadar korkmam, ama dibimdeler ve asla hareket etmiyorlar, büyük bir ikilemde kaldığımı hatırlıyorum, gitmeli miydim onlara, hayır gidemezdim hocam bu yaşında bayılana kadar çaba gösteriyorsa, ben de biraz dirayetli olup onlara karşı pes etmemeliydim, durdu gözyaşlarım, uzaklardan çok hafif bir ses duymaya başladım, sabah ezanı okunuyordu, ses hocamın köyünden geliyordu muhtemelen, sonra birden kayboldular, fısıltılar durdu, yığıldım kaldım hocamın yanına, kalk oğlum uyan diyen bir sesle kendime geldim, hocamdı bu, onun çağırmasıyla uyandım, sabah olmuştu, hiç uyumamış gibiydim sanki, üzerimde yorgunluk vardı, hocamın dediği gibi o gece gerçek hayatta kabus görmüştüm, hocam dedim rüya mı bu yoksa atlattık mı geceyi, gülümsedi ve atlattık oğlum dedi, bir anlığına da olsa mutlu olmuştum, hadi oğlum dedi gidelim çok işimiz var, geceyi atlattık lakin belayı büyüttük, hocam dedim nasıl yani, anlatacağım oğlum varalım da eve, hadi gidelim biran önce buradan her ne kadar sabah olmuş olsa da burası yasaklı yer, yürümeye başladık, hocam dedim dün evinize geldim sizi bulamayınca dolaşmaya başladım civarda, sonra sizin siluetinizi gördüm ve siz zannedip peşinden gittim, biliyorum oğlum herşeyi biliyorum, nasıl buldunuz yerimi hocam?, oğlum dedi dün köyden birinin evinde bir tedavi işim vardı, işimi bitirip eve gelince kapımın önünde senin poşetini gördüm lakin seni orada göremeyince büyük bir telaşa kapıldım, arka tarafa dolanıp ormanın girişine gelince sen ormanın içindeydin gittikçe uzaklaşıyordun, arkandan defalarca bağırmama rağmen duymadın, hocam dedim neden duymadım, ormanın girişinde etkileri altına girmiştin oğlum dedi, farkında değildin ben durumu anlayınca hemen koştum peşinden ben bağırıyordum sen koşuyordun ben bağırıyordum sen koşuyordun, sonra anladım ki seni yasak köye zütürüyorlar, ormanda çemberi yapıp hammatşeri tepesinde köye girmeden seni buldum, biraz daha gecikseydim köye girecektin, işte o zaman oğlum çok geç olurdu herşey için

hocam dedim sanki bir kabustu, gerçek olamayacak kadar korkutucuydu,ben en derin kabuslarımda bile akşamki korkuyu yaşamadım, kabuslarla tek farkı var oğlum, kabuslar uyanınca biter, lakin bunların musallatı her uyandım zannettiğinde yeniden başlar, sonra bir müddet sessizce devam ettik, hocam dedim beni size yollayan çoban birşeyler anlattı bana, hocamın yüzü düştü, akşam etrafımızı saran şerliler varken bile yüzünde böyle bir korku görmemiştim, sanki çoban anlatmaması gereken birşeyi anlatmıştı, o geceyi mi anlattı oğlum sana çoban şehmus?, hocam dedim bana detay vermedi sadece şunu söyledi, 17 yaşına kadar en uzak dağlarda tepelerde sürüsünü otlattığını ama bir gece şahit olduğu bir mahluktan sonra bu civardan asla uzaklaşmadığını anlattı, hoca bir müddet sustu sonra ağzından sözcükler dökülmeye başladı babam sağ idi oğlum, anam babam ben yemek yiyorduk, kapımızı bir çocuk çaldı yetiş hocam yetiş çoban şehmusu çarpmışlar, babam yemeğini bitirmeden fırladı ben de peşinden gittim, vardık ki köyün girişinde şehmus ayakta duruyor üstü başı paramparça ve arapça birşeyler tekrarlıyor Huve Yeciu Huve Yeciu Huve Yeciu, o güne kadar korktuğunu görmediğim babam dehşete düşmüş ve gözleri büyümüş halde şehmusa bakıyordu, şehmus dedi kim geliyor, çoban duymuyordu sadece tekrarlıyordu, babam ona çok sert bir tokat attı şehmus hala tekrarlıyordu hiç etki etmemişti sanki o tokat, sonra ben ve köyden 2 kişi daha ağzını ellerini bağlayıp bizim eve getirdik, babam 33 gün boyunca şehmusa okudu da zavallıyı kurtardı, onu o hale getiren oğlum sadece o mahluğun yaptığı birşeye şahit olmak, eğer ki o şerli mahluk şehmusu görseydi hali çok daha perişandı, hocamı sessizce dinledim, bu akşamkiler dahi beni dehşete düşürürken bu yaratık nasıl birşeydi ki bir çoban 38 senedir unutamamıştı, hocam dedim nasıl bir şey bu şerli? bu muhabbet esnasında hocamın evine gelmiştik, girdik içeri, hocam anlatmaya başladı

oğlum dedi akşamki gördüklerin normal bir ademoğlu için zordur, çok zordur, bir kabustan uyandım sanarsın uyanamazsın, ummadığın anda onları hissedersin, lakin çobanın gördüğünün bırak musallatını sadece seni fark etmesinin bile yerine akşamkilerden bin tanesinin musallatını tercih edersin oğlum, hocam dedim bu nasıl bir mahlukat ki sizin gibi biri bile onun hakkında kelam ederken dehşete düşüyor? oğlum dedi o insanlardan önce de vardı, akşamki gördüğün şerlilerden önce de vardı, dedemin babama onun da bana anlattığı kadarıyla biliyorum, onun hakkında çok bilgi yok, bir soydan, bir kabileden geliyor bu şerli varlığın soyu olan kabile 29 mahluktan oluşuyormuş, şöyle düşün oğlum bu alemde milyarlarca insan birsürü şerli var iken bu mahluktan 29 tane var ve hepsi aynı kabileden aynı soydan, lakin bunlar dünyanın dört tarafına dağılmışlar, bizim çobanın gördüğü ise bunlardan sadece bir tanesi, varlık şehmusa bulaşmamış, yüksek ihtimalle çobanı fark etmemiş, ona rağmen çoban şehmusun onu ve yaptıklarını görmesi gençliğinden bu zamana kadar unutulmayacak bir dehşet olarak kalmış, hocam dedim çoban babanıza geldiği vakit üstü başı paramparça perişan haldeydi diyordunuz bunu varlık yapmamış mı, oğlum dedi varlık şehmusu görse idi üstünü başını mı parçalardı tahmininden çok daha vahim olurdu şehmusun hali, varlığı görmenin dehşeti ile çoban kendi üstünü başını parçalamış oğlum, düşün ki köye ulaştığında hala kendine gelememiş haldeydi, düşün ki kendini elleriyle parçalayacak bir hale bürünmüş, ben akşamkiler karşısında dehşete kapılırken çobanın gördüğü varlığı görsem ne yapardım, hocam dedim çoban bu mahluğu nasıl ve nerede görmüş, oğlum dedi ... ili sınırında 3 tepe vardır buraya çok yakın değildir, 3 tepenin ortasından bir dere akar şehmusta o gece uzaklardan gelirmiş sürüsüyle , biran önce köye dönme arzusundan 2 gecede 1 uyurmuş geceleri de yol alır olmuş hasretinden, sonra sürü su içsin diye üç tepenin ortasındaki dereye girmiş, eğilip suyunu içmiş, bir dönmüş ki arkasını sürü yok, koskoca yüzlerce davarlık sürü yok, hocam anlatırken kapı çaldı

gelen kahveciydi, kan ter içinde kalmıştı, yamaca kadar koşmuş gibi bir hali vardı, hayırdır dedi hocam birşey mi var ne bu halin, hocam dedi yetişin çoban şehmus tuhaflaştı kendini öldürecek bas bas bağırıyor, koştu hocam hemen arkasından ben de koştum, şehmusun evine vardık içeriden bağrışma sesleri geliyor, hocam kahveciye döndü kiminle dövüşüyor şehmus dedi, hocam dedi içeride çobandan başka kimse yok saatlerdir kendi kendine bağırıp duruyor, hocam direk içeri girdi biz kahveci ile kapıda bekliyoruz, köy ahalisi ise korkudan evin oraya gelemiyor, hocam girince çok kısa bir süre sonra ses kesildi, 10 dakika bekledim büyük stres ve korku içinde, hocam hala çıkmayınca içeriden sonunda dayanamadım kahveciye baktım ben içeri giriyorum dedim, kolumu tuttu yapma dedi, çektim kolumu girdim içeri, gördüğüm manzaranın dehşetini tarif etmem mümkün değil, orası bir ev olamazdı bütün perdeler örtülü vaziyette duvarın her yerine keçi başı asılmış yerde hocamın yaptığına benzer ama malzemesi ve çizimi ondan farklı bir şekil, iğrenç bir koku, duvarın dibinde her yeri kir içinde bir yer yatağı, ve köşede büyük bir saman çuvalının içinde ağzına kadar insan saçı dolu, hocam girişte ayakta durarak sürekli türkçe olmayan birşeyler söylüyor, çoban şehmus iki duvarın bitiştiği yerde vücudu duvara dönük ve kafası yere bakar vaziyette dizlerinin üzerine oturmuş sallanıyor, elinde bir tutam ... var ve o da sürekli türkçe olmayan birşeyler tekrarlıyor, dondum kaldım öylece, hocam okumayı bitirip bir süre sustu sonra şehmusa baktı, şehmus sen misin?, ses yok, şehmus sen misin?, yine cevap vermedi, şehmus sen misin?, üçüncü kez de cevap alamayan hocam ey ... bin ... yüzüme bak diye bağırdı, çoban tepki vermedi, ey ... bin ... yüzüme bak diye bağırdı yine bakmadı, üçüncü kez ise ey ... bin ... deyince inanılmaz bir hızla ayağa kalkıp hocama baktı

onun nefreti başka bir boyuttan geliyordu sanki, hocama doğru öyle bir bakışı vardı ki elinden gelse oracıkta parçalara ayırırdı, ... kabilesindensin demek, bu çobandan ne istiyorsun eyy ... , ona ızdırap vereceğim diyordu ama çok kısık bir sesle, bir surat hem nefret dolu olup hem de gülebilir mi, işte o mahluk bunu yapıyordu, bakışı ve hareketleri nefret dolu ama bir taraftan iğrenç bir şekilde sırıtıyordu, bu çobandan ne istiyorsun eyy ... gelen, ona ızdırap vereceğim diye fısıldadı yine, hocamı hiç öyle sinirli görmemiştim, sanki bir taraftan korkuyordu da, üçüncü kez sordu bu çobandan ne istiyorsun ... , o kısık sesli yaratık kulakları sağır edecek bir sesle bağırdı kabilem dedi 77 bin varlıkla burada, öyle demesiyle duvarlarda binlerce gölge belirdi, bunu anlayamazsınız, bir odanın duvarında binlerce gölge, hocamın gözleri büyüdü, o zaman dedi sen osun, gülmeye başladı çoban inanılmaz şekilde bağırarak gülüyordu, hocam bana baktı tuzak dedi tuzak kurdular, ben ağlıyordum sadece, konuşamıyordum, gücümü topladım o kim hocam diye bağırdım o kim, ... , ... , hocam delirmiş gibi tekrarlıyordu, o sırada kahveciyle birlikte birkaç kişi daha daldı içeri, hocam kendine geldi çabuk dedi çabuk çıkın buradan, bana baktı çabuk oğlum dedi koş çık buradan, hocam dedim baş edemezsiniz 77 bin tanesi gelmiş, ne olur siz de çıkın, yüzüme baktı, önden kahveci ve köylüler arkadan hocamla biz çıkdık o şer yuvasından dışarı, hocam hala şaşkındı, ahali su getirdi yüzümüzü yıkadık, hocam dedim ... kim , oğlum dedi çobanın içindeki ... oğlu ... , tüm kabilesiyle birlikte gelmiş, sonra ahaliye döndü ey ahali kaçın kaçın gidin, akşam olmadan güneş batmadan kaçın, köylüleri korku sardı herkes evlerine koşuyordu, evlerinden çoluk çocuklarını toplayıp hızla köyü terk ediyorlardı, hocam dedim çabuk biz de gidelim, oğlum dedi sen git kurtar kendini, bunların hepsinin birden gelmesi üstelik liderleriyle birlikte gelmeleri hiç iyi bir durum değil, ben şuan bu köyü bunlara bırakırsam bu köy yasak bölgeden beter olur, benim evime giremezler, biraz evvel çobanın evinden senin hatrın için çıktım ama madem ... oğlu ... ve tüm kabilesi ile karşılaştım o halde burada kalıp bu köyü kurtarmak için çabalayacağım

ben gidiyorum hocam dedim dayanamam bu kadarına affedin kalıp yardım etmek isterdim ama bu konuda ilim sahibi değilim, kaç oğlum dedi akşam olmadan kaç, ne olur dedim dikkatli olun evden çıkmayın, gülümsedi meraklanma oğlum sen dedi, atladım arabaya kaçtım köyden eve vardım direk, aklımda ertesi gün sabah tekrar köye hocamın yanına gelmek vardı, annem bir ton azarladı nerdesin falan filan, yine bahane buldum birsürü, günler sonra ilk defa oturduk ailecek birşeyler yiyorduk ama aklım bir taraftan hocamda, düğün günü de yaklaşıyordu giderek herşey benim açımdan kötüleşiyordu, beni o vaziyetten kurtarabilecek tek kişi olan hocamdı eğer o kurtulamazsa umudum neredeyse tamamen tükenecekti, ben bunları düşünüp yemek masasında otururken annemin sesiyle irkildim oğlum diyordu, efendim dedim duymuyor musun daldın gittin, yorgunum biraz anne ondandır, biz anneannenlere gideceğiz sen de gel, ne yapacaksınız orada dedim, normal oturmaya gideceğiz dedi, birkaç saniye düşündüm üçünüz mü gidiyorsunuz dedim, evet dedi, kardeşime döndüm sen ne hayır gidiyorsun lan böyle aile oturmalarına gider miydin dedim, bayağıdır görmüyorum abi anneannemi falan dedi, sonra aklıma o karının beni kovması gelmişti, iyi dedim siz gidin ben gelmiyorum, bunlar gittiler evde tek kaldım geçtim odama açtım pcyi facebookta falan takılayım diye, bir taraftan müzik açtım, evde kimse yokken cuğara da tüttürüyordum, normaldim o an günler sonra, müzik facebook sigara üçlüsü ile normal biriydim, böyle internete dalmışken içeriden bir takırtı geldi, müziğin sesini kıstım, kısar kısmaz bir takırtı daha geldi, rüzgardan falan pencere çarpıyor herhalde dedim takmadım, 10 saniye sonra çaat diye bir ses geldi, bardak tabak gibi birşeyin kırılma sesiydi sanki, kalktım gittim mutfaktan gelmişti ses yöneldim mutfağa genelde karanlıkta takılırdım pc ışığında mutfağın lambasına bastım ışık yanmadı tekrar bastım yanmadı yine ışık