Küçük bir çanta hazırlamıştım kendime. Seyahat ederken sevmezdim arkamda bavul taşımayı. Böyle daha iyiydi. Don t shirt hırka falan işte. Neyse bindik babam ile arabaya yola çıktık. Ha annem nerde diye merak eden olursa araba kazasında kaybettik onu arkadaşlar 3 yıl önce. O günden beri ne ben babamı ne de o beni yanlız bırakır. Babam dünyada kalmamı sağlayan tek etken. Dış dünya da asosyal biri olmamdan kaynaklı sanırım.

Yaklaşık 60 kilometre kaldığında içimi bir huzursuzluk kaplamıştı. 6.hissimi dinlemeyip uyumaya devam ettim. Babam kalk geldik diye uyandırdı. Kaç dakikadır uyuyorum dedim. Yarım saat falan oldu dedi. inanamamıştım sanki 2 dakika gibi gelmişti. Babam durgunluğumu hissetti herhalde. Ne oldu bu gün daha bi durgunsun dedi. Ben de yok bişey normal diye geçiştirdim. Ama anlatamadığım bir duygu, garip bir his vardı yaklaştıkça.

Beyler duvara yazıyorum gibi geldi okuyan varsa devam edeceğim.

Neyse arabadan çıktık halamla eniştemler karşıladı hemen. Eve giderken dikkatimi çeken şeylerden birisi köyde dışarıda çok az insan vardı ve evleri baktığımda camdan sanki gizlice bizi izliyorlardı. Sanki bir şeyler demeye çalışıyorlardı ama meraklı köylüler işte dedim önüme baktım. Halam gülerek okul nasıl lisede kız buluyor musun bari dedi gülerek. O an gerçekten dumur oldum. Hala ben üniversiteyi gidiyorum dedim gülerek. O da şöyle bir kaldı aaa pardon canım yaşlandım iyice dedi. Önünde döndü hızlı adımlarla benden uzaklaştı. Anlamıyordum garip davranıyordu ikisi de.