kızgın mısın demişti bana
kız, lütfen kız ama kırılma ne olur demişti

hem kırgındım, hem de kızgındım aslında
başkasıyla birlikte olmasına, ondan ayrılırken beni bahane etmesine ve buna rağmen benimle birlikte olmamasına kırılmıştım.
kızmıştım çünkü bu hayatta sadece birbirimizin olabilecekken, onun inadı yüzünden bir günaydından öteye gidemiyorduk.

benim tek zaafım sensin demiştim.
yüzüme bakmıştı inanmak isteyen gözlerle.
inanmıyordu ama, inandıramıyordum.

tanıyordu ama beni. asla düzgün bir ilişki sahibi olamayacağımı biliyordu. ondan önce her kıza söylediğim yalanları görmüştü.
en yakınımdı hep. her zaman yanımdaydı.
beni değiştirdiğine inanamıyordu aslında, benim onu sevdiğime değil.

en çok zararı ona ben veriyordum. 10 kere küsüp barışmıştık en az. her seferinde yeniden güvendi.
yine inanmak istedi.

ama her seferinde inanmayarak ne kadar doğru bir şey yaptığını kanıtlıyordum ona.

her sarhoş olduğumda arıyordum. huursun diye bağırıyordum.
onu o kadar çok kıskanıyordum ki..

ilk defa aşık olmuştum.
elim kolum bağlı, ne yapacağını bilmeyen bir ben..

her seferinde ağlıyordu. gündüzüm gecem bir olmuyordu. hak etmiyordum ama bu onun başkasına gitmesine, başkasıyla birlikte olmasını gerektirmiyordu.

anasını avradını gibeyim ki gitti.
gibtirdi gitti hem de.

en son mesajlaşmamız da o kadar kısa sürdü ki..
hiçbir şey olmamış gibi koptu.
ve emin olun bu olabilecek en kötü şeydi.

hepsinden daha çok üzen de,
gözlerimin içine bakıp seni hiç sevmedim demesiydi.
bunu demişti.
gerçekten demişti.

ama gerçekten öyle miydi, bunu asla bilememek çıldırtıyor beni.

gitti o şimdi,

ama hala içimde kaldı be.
söküp atamıyorum bir türlü.

o hep orada kalacak.
bunu biliyorum.
bunu bilmek canımı acıtıyor.

benim olmasını istiyorum.

umusamıyormuş gibi davranmaktan sıkıldım.
hiçkimseye anlatamamaktan, güçlü gözükmeye çalışmaktan yoruldum artık.

dönmek istese de olmaz artık.
birlikte olamayız.
başkasına tercih edildikten sonra, kenarda onu bekleyen biri olamayacak kadar da gururluyum.
gururumu gibeyim.