Kendimi bildim bileli; babamla atari oynamak ya da onunla dışarda, parkta bir yürüyüşe çıkmak gibi, küçük bedenimi uykudan önce annemin sarmalayışı, çok güzel turistik bölgelere tatillere gidişimiz, paylaştıklarımız, ve birbirimize olan sevgimiz, aşkımız gibi geçmişe dair bir arayış içerisindeyim. Tekrar masum bir çocuk olmak istiyorum. Ve çevremdeki insanların genç versiyonlarını istiyorum. Şimdi, 22 yaşında ve 185 cm boyunda genç bir adamım ve hayatımdan nefret ediyorum. itülüyüm, okulumun iki dönemini new york'taki mükemmel bir üniversitede sürdürdüm, 12 aya yakın staj tecrübem oldu ve yüksek maaşla kadrolu bir iş, büyük bir holding şirketinde mezuniyetimi takiben beni bekliyor. Ama ailemden ayrıyken, tek yapabildiğim geçmiş anılarımın gölgesinde saklanmak oluveriyor. Sanki çevremdeki diğer insanlarla mutluymuşum gibi. Anlık olarak, belki evet. Saygı duyulan bir insan olmanın beni mutlu yapacağını düşünürdüm. Ama hayır. Ailemden ayrıyken, bu imkansız.

Pek çok insan bu gibi durumlarla yüzleşiyor ve bu yüzden daima, kendi kendimizin pgiboloğu olmamız gerektiğini düşünürüm. Kendi pgibolojik yaralarımızı tedavi edebilecek yeterlilikte olmalıyız, derim. Ama bu hususta kendimi tedavi edecek kadar iyi olamıyorum. Yardıma ihtiyacım var.

Teşekkürler.

Özet: teşekkürler

Klorak iç kardeş

kardeş saati soracaktım da neyse gibtir et bulurum bi yerden