neyse kimse okumuyorsa yazmama gerek yok

üzerime bir mont giyerek dışarıya çıktım. rüzgar esmiyordu hava ne soğuk ne de sıcaktı. ışığa dair tek bir belirti yoktu ortada. tamamiyle bir sessizlik hakimdi etrafa. attığım adımlar sokaklarda yankılannıyordu.bu bir şaka mı diye düşünüyordum.on dakika yürüme mesafesindeki okula gittim. kapılar kapalıydı ve kimse yoktu yine. korkum artmaya başlamıştı. koşarak şehrin merkezine gitmeye başladım. orada mutlaka insanlar olmalıydı.ses olmalıydı mutlaka. bitmek bilmeyecek gibi görünen yolda hızlı adımlar atıyordum. sonunda ulaşmıştım. ayın yansıması denizin üzerinde uzanmış yatıyordu adeta. dalga yoktu, deniz ölü gibiydi. insanlar da yoktu.tek başıma olduğumu anladım o an.ağlamak istiyordum, öldüm mü diye soruyordum. hayalet miydim ben? rüyada mıydım yoksa? evet dedim ve kolumu sıktım. uyanmamıştım.kendime yumruk attım devamında acıyı hissetmiştim. başımı avuçlarımın arasına aldım. büyük ihtimalle ölmüştüm.

bundan tam on yıl önce o gece kabus başlamıştı.23.05.06 salı günü ertesi gün okula gitmek üzere başımı yastığa koydum. sıradan bir lise öğrencisiydim, hayattan ne bir beklentim vardı ne de geleceğe dair umudum. varlığımın tek sebebi herhangi bir üniversiteyi kazanarak ailemi mutlu edebilmekti.

alarm çaldığında gözlerimi açtım ancak bir terslik vardı. güneş henüz doğmamıştı. masanın üzerinde duran saate baktım telefonumun cılız ışığıyla 12de takılı kalmıştı. yatağımdan kalkıp lavaboya gittiğimdeyse ışık çalışmamıştı, elektrikler gitti herhalde' dedim. camdan dışarıya baktığımda zifiri karanlıkla karşılaşmıştım. şaşırtıcı şekilde telefonumdaki saat de 12de takılmıştı. annem ve babamın odasına girdim, yatak boştu. telaşlanmaya başlamıştım.

aramaya yeltendiysem de sinyal yoktu. rüyada mıyım acaba diyerek yatağa geri döndüm. rüyada değildim yaşadığım her şey gerçekti ve saatler sonra uyandığımda aynı manzarayla karşılaşmıştım. gece bitmiyordu.