Hava aydınlanalı 3-4 saat olmuştu. Hep gri olan havaya bir de sis eklenince kayda değer bir aydınlanma olmamıştı. Hoş, olsaydı bile dışarıya zaten çıkamayacaktık. Dışarıya çıkmak demek gereksiz hareket demekti ve bu da açlığı getirirdi. Olduğumuz yerde yatmaya devam ediyorduk. 1,5-2 saat geçtikten sonra çadırımızdan çıktık. Artık günde bir konserve yiyeceğimiz için sadece oğleden sonra yapıyorduk o tek öğünü. Çıkardık hepsini bir çırpıda yedik. Karnımız az da olsa doymuştu. Tekrar girdik çadıra. Akşam yine doğrulup bisküvilerimizin yarısını yedik. Bu bizi susatmıştı. Suyumuzu idareli kullanmalıydık. Çok şükür montumuzun içine koyduğumuz mataralardeki su donmamıştı. Birkaç yudum içtik ve ardından uzandık. Bugünü de böyle bitirmiştik.
_________________________________________________________________________

Ertesi gün yine gün ışıyordu. Yata yata sıkılmıştık. Acıkacağımızı bile bile kalkıp hafif tempo koştuk 30 dakika kadar. Bu bize iyi gelmişti. Çadıra gidip son konservelerimizi de yedik. Artık yalnızca ikimizde de 1,5 paket bisküvi kalmıştı. Suyumuzu da o hararetle içtiğimiz için tükenmişti. Artık tehlikenin kısmen de olsa geçmiş olduğuna kanaat getirdik. Hava daha çok kararmadan biraz daha odun toplamalıydık. Alçaktaki tüm dalları kestik. Ama artık ateş yakmak için tutuşturacak bir süngerimiz yoktu. Aklıma çantam geldi. Evet. Çantamın boşalan yiyecek kısmının cebini kestim. ince ince şerit şeklinde bıçakla parçalara ayırdım. Yapabildiğim yerleri ipliklerine kadar parçaladım. Sonra bir ağacın gövdesini oydum bıçağımla. içinden irice bir parça çıkardım. Sonra o parçayı ince ince doğradım. Olmuşlardı. Bunlar bildiğiniz çıraydı.

Çadırın ağzınan 15-17 metre mesafesine yaptığım çıralardan birkaç tane, üstüne kumaş parçalarını ve ipliklerini, onun da üstüne tekrar birkaç çıra koydum. Sonra daha önce yaptığım gibi içe inceler, dışa kalınlar gelecek şekilde odunları çadır yeklinde yaptım ve fire starter ile altını tutuşturdum. işte olmuştu. Daha da çıramız vardı. Tek yapacağımız gece nöbet tutup ateşi devam ettirmekti.

Pgibolojimiz iyiye gitmiyordu. Arkadaşlarımızı kaybettiğimiz gibi artık küçücük bir tünelde barınıyorduk. Üstümüzdeki baski hissini kaldırmak için memleketimizde, akrabalarımızdan, planlarımızdan, duyduğumuz bildiğimiz komik hikaye ve olayları anlatmaya başladık. Bu biraz daha iyi gelmişti. Bugünü de böyle bitirip çadıra geçtik

Bir tavşanı paylaşamayacak değildik. Allah vere de büyük olsaydı. Yavuz ağaçtan inerken ben de tavşana doğru seke seke, bata çıka gidiyordum. Yavuz ağaçtan inip koşunca az bir farkla beni geçti. Yavşanın yanına vardığımda tavşanın tavşana benzer bir yanı kalmamıştı. iki adet 5.56 mermiyi yerse normal. Allah'a şükür ki tavşan iri bir tavşandı. Öylece kaldırıp çadırın önüne zütürdük. Derisini bağırsaklarını ve benzeri pislerini temizleyip onları bir yere ayırdık.

Sıra gelmişti ziyafete. Etleri ince dallara geçerip, ateşte kebap gibi pişirdik. Uzun zamandır et yemediğimiz için bu bizi kendimize getirmişti. Artırmıştık bile. Artanları yabani hayvanlardan korumak için yattığımız yere, baş ucumuzdaki karlara gömmüştük. Deri gibi parçaları ise yaktık. Karnımızı doyurduktan sonra dolaşmaya çıktık. Uzaklarda tek sıra halinde boncuk boyutunda insanların yürüdüğünü gördüm. Yoksa bunlar bizi arayan ekip miydi? Yavuz'a işaret ettim. Hemen koşup çadırdan dürbünlerimizi aldık. HAYIR. Bunlar teröristlerdi.

içim içime sığmıyordu. Bu kansızların yerini bilip de onları gebertememek bana çok koyuyordu. Atış mesafemizde değillerdi ama olsun. Üstelik bu duruma onlar yüzünden düşmüştük. Arkadaşlarımız şehit olmuştu... Oflayarak çadıra döndük, 1 saat civarı sonra da hava da kararmıştı. Uzandık ve yine nöbetli uyuyacaktık.
_______________________________________________________________________________________________

Sabaha doğru ben nöbete geçtim. Ateşi yenilerken gün de yavaş yavaş ışıyordu. Biraz dışarı çıktım. Uzaklardan, çok uzaklardan helikopter sesi geliyordu! Pata pata pata pata... Ve sesin giderek arttığına da bakılırsa bize yaklaşıyordu! Hemen çadıra girip Yavuz'u uyandırdım. Tekrar dışarı çıktık. Artık helikopter görünür olmuştu. Heyecanla ateşte yanan odunlardan birer adet alıp sallamaya başladık. Giderek yaklaştı. Ve 3-4 dakika sonra yakınlarda bir yere indi. BiZi BULMUŞLARDI! KURTULMUŞTUK! Helikopterden önce bizim bölükten sorumlu Binbaşı atladı. Üstümüze doğru koşarak gelip ikimizi de kucakladı. Gözlerimiz doldu. Ağlıyorduk! Ardından birkaç Astsubay (1 kıdemli başçavuş 1 başçavuş ve 2 kıdemli üstçavuş) ve 3 de er inmişti. Hepsiyle kucaklaştık.

Binbaşı bize dönüp ağlayarak; "neredesiniz oğlum siz?" dedi. Biz de yarı güler yarı ağlayarak "buradayız komutanım" diye cevap verdik. Binbaşı yine ağlarken "devdıbınız nerede sizin" dedi. iste o anda ikimiz de hüngür hüngür ağlamaya başladık. Binbaşı ve diğerlerinin de bizi anlayıp gözleri doldu. Enkazın yerini bilmiyorlarsa diye gösterdik, ardından bize gelen helikoptere bindik.

Bizim işimiz işte böyleydi; helikopterle geldik, helikopterle dönüyoruz. Her ne kadar onunla bu hale düşmüşsek de devam ediyoruz. Engellerin üstüne gidiyoruz, aşıyoruz. Korkuya, duygusallığa yer yok. Biz bu yola canımızı ortaya koyarak çıktık ve aynı yolda koşar adım yürüyoruz...