Hatirliyorum bundan 3-4 yıl once lise yillarimda nasil nükleer bomba yediğimi. Yolda arkadaşlarla yürüyorduk gibiş muhabbetleri yapıyoruz her zamanki gibi. Heyecanliydik lan günümüz adrenalin dolu geçiyordu. Hâlâ her hafta buluşup gibişiriz arkadaşlarla. Kimse kimseye güvenmezdi. Önünde domaldığın an gömerlerdi pekekentler. Yanımda olsalardı fırsattan istifade verirlerdi ağzıma eminim.

Birbirimizi okşaya okşaya ilerliyorduk. Herkes evine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Çokta tenha bi cadde değildi be. 2-3 serseri cebindeki nükleere güvenip benden para istedi. Verir miyim ulan sabahtan akşama kadar sen git sakso cek o kerhane senin bu kerhane benim binbir emekle kazandığım parayı. Yanında arkadaşları vardı ödüm takuma karıştı tabi. Önce sen kimsin aminakoduğum deyip yapıştım yakasına. Sonra üstüme yürümeleriyle r yaptım hemen buyur abi dedim. Tabi tek dertleri boynuma dolamak. Ne de olsa mahallede namımız var.
Neyse derken baya sinirlendim yüzlerine tükürüp kaçmaya başladım. Garip bi ses geldi. Gözümü açtığımda maskeli bi grup parçalarımı topluyordu. Patlamıştım beyler. Üzerimde nükleer patlamıştı. Hiçbir yerimi hissetmiyordum. Her parçam bir yerdeydi.
En son gördüğüm kafam birinin elinde ağzımı aralamış yalatıyordu. Biri zütümü gibiyor, biri gövdemi okşuyordu. Herkese malzeme çıkmıştı. Sonra parçalarımı ormana gömüp gittiler. Bu da böyle bi anımdır.

(bkz: bıçaklanmak nasıl bi his)