Sabah patlama sesleriyle uyandım bağırış çağırış sesleriyle apar topar kendimi dışarı attım. Nefes almak imkansızdı aldıkça ciğerlerim yanıyordu. Etrafta yeşil bir sis inmişti. Nefes almakta zorluk çektiğim için eve gidip oksijen tüpümden hava çekmeye başladım. Belliki dışarıdaki havayı almak zararlıydı. Nefesimi tutup evdekileri uyandırmak istedim. Karımın yanına kadar koştum ama uyanmıyordu. Kaldırıp oksijen tüpünün yanına zütürdüm ilk önce kendim bir nefes aldım sonra onun ağzına tuttum. Gözlerini açmıyordu nabzı atmıyordu. Ölmüştü heralde umudumu kesip 2 çocuğumun yatak odasına gittim karım giderken kızımıda yanında zütürmüştü. Ama oğlumun nabzı çok yavaşta olsa atıyordu onun gözlerini açması sağladım ve dışarıdaki olayları anlattım. Oksijen tüpünü salona kadar sürükleyerek televizyonu açtık. Televizyonda Türkiye'nin 7 tarafında nükleer patlama olduğunu öğrendik ve bir internet sayfası verdiler. Bu sayfadan kendimize en yakın maske dağıtılan yeri bulacaktık.

Beyler rez alın kimler okuyor görelim

Belliki internet çok yoğundu fazlasıyla geç girdik ve oksijen tüpümüzün bitmesine dakikalar kalmıştı. Sınırlı sayıdaki maskelere yetişmek bizim için en önemli şeydi. Yeri tam olarak saptayıp son oksijenimizi alıp ağzımıza birkaç kat tişort ve bez geçirdik. Bize en yakın yer 200 metre uzaktaki bir parktı. Birkaç dakika içinde oraya vardık ve birsürü maske kaçırdık. Arkamızdan bir tane almamız konusunda bağırsalarda böyle bir durumda çocuğumu ve kendimi düşünmek gerekiyordu. 14 maske kaçırmıştık maskelerin birisinin ömrü 1 aymış.

Küçük bir kamyonetim vardı. Kamyoneti alıp buradan kaçmak için eve doğru koşmaya başladık. Yolun yarısında oğlum yoruldu ve onu omuzlarıma alıp koşmaya başladım. Gördüğümüz bir av markete girdik içeride kimse yoktu. Birkaç tabanca alıp başka yerlere gitmeye başladık. Evin yolundaki tüm bakkalardaki marketlerdeki suları ve konserve yiyecekleri aldık. Kamyonete yükleyip nereye gittiğimizi bilmeden yola çıktık

7 kilometre arkamıza bakmadan kaçtıktan sonra radyolarda nükleer gazın tuzlu suyla tepkimeye girdiğinde oksijene dönüştüğünü duyduk. Herkes sahillere akın ediyordu fakat biz hiç duramıyorduk çünkü silahlar patlıyordu. insanlar su için savaşıyordu. Sahil kesiminde ilerlerken bulduğumuz tüm benzinliklerden alabildiğimiz kadar benzin su ve yiyecek alıp devam ediyorduk. Onlarca kilometre gittikten sonra sessiz sakin bir yere vardık sadece arabanın ve denizin sesi ile geceye doğru gözlerimiz kapanmaya başladı. Sabah uyandığımızda ne radyo çalışıyordu ne birşey. Sadece bir kanal vardı orada da yeni gelişmeler paylaşılıyordu. Dış ülkeler sınır kapılarını kapatmış ve hiç kimseyi ülkelerine almıyordu. Türkiyeye giriş çıkış yasaklandı. insanların ayaklanmasıyla kayış kopmuş bütün ülkeler 3. dünya savaşına girmişti. Hiçbir kural tanınmaksızın tüm nükleer silahlar atılıyordu. Tüm dünya alarma geçmişti.

edit: Duvara anlattığımı farkettim birisi gelene kadar beklemedeyim