nosochi2014

2014 Soçi Olimpiyatları, Çerkes Soykırımı’nın 150. yıldönümü olacak. Soçi’yi Ruslar için bu denli kutlu bir yılda Kış Olimpiyatları alanı olarak seçmek, Rusya imparatorluğu’nun Çerkes Halkı’na yaptığı zulmün ve sistematik katlidıbının daimi merasiminin temsilidir. Soykırım kurbanlarının toplu mezarları üzerine Olimpik Köy inşası, yapılan bu vahşeti fiilen belleklerden silme çabasını sembolize etmektedir!



Halen Rusya tarafından tanınmamış, uygar dünyadan ise saklanmakta olan Çerkes Soykırımı, Çerkesya yerli halkının kasten yok edilmesine yönelik bir girişimdi. Soçi’de inşa edilen olimpik stadyumlar ve olimpik köy soykırım sırasında acımasızca katledilen Çerkeslerin toplu mezarları üzerinde yükselmektedir.
Ruslar tarafından işgal edildikten sonra adını orada Rus kuvvetlerince akıtılan Çerkes kanından alan “Kızıl Çayır” Krasnaya Polyana, gerçek adıyla Kbaada, 2014 Kış Olimpiyat Oyunları’nın merkezi olarak seçilen bu yer, 21 Mayıs 1864 tarihinde o zamanki tüm Çerkes nüfusunun %50’si, 1.5 milyon erkek, kadın, çocuğun hayatını kaybettiği ve Kafkas-Rus Savaşları sonunda Rusların zaferlerini kutladıkları yerdir.
Çerkesya’nın başkenti Soçi, 1 milyondan fazla Çerkes’in sürgün noktasıdır.
Bugün kalan nüfusunun yaklaşık %90’ı anavatanından uzakta yaşayan Çerkesler, dünyanın en büyük oransal diasporasına sahip milletidir. Çerkeslerin anavatanlarına dönüş hakkı yoktur.
Tüm dünyadaki Çerkesler 2014 Olimpiyatları’nın Soçi’de yapılmasına karşı çıkmaktadır.
Bugün hala Çerkesya halkı devasa stadyumlar, altın madalyalar ve Olimpiyat kutlamalardan çok daha önemli olan temel insan onuru, hak ve hürriyetlerinden yoksun bırakılmıştır.
Rusya Devleti Başbakan Yardımcısı Dimitri Kozak verdiği demeçte, “Kafkasya’ya hiçbir yatırım yapılmayacağını” kamuoyuna duyurmuştur. Rusya milyarlarca doları, Kuzey Kafkasya’nın altyapısını onarmak ve ekonomisini düzeltmek yerine olimpik stadyum inşa etmek için harcamaktadır. Bunun yerli halka hiçbir ekonomik getirisi olmayacaktır.
Olimpiyat öncesi bugün bölgede, protestocular gözaltına alınmakta, sesini çıkarmaktan çekinmeden düşüncelerini savunanlar ortadan kaybolmakta ve bölgede yaşayanlar rızaları alınmadan ve kendilerine verilen cüzi bir tazminatla zorla yerlerinden edilmektedirler.
Soçi bölgesi doğal ekosistemi, bir çevre felaketiyle karşı karşıyadır. Soçi müsabakaları, UNESCO Dünya Mirası Listesi’nde yer alan ve koruma altında bulunan “Kafkasya Doğal Rezervleri” için koruyucu kemer niteliğinde bu yerde tesis edilecektir.
Kuzey Kafkasya’da yaşayan Çerkesler etnik olarak Ruslarla aynı haklara sahip değildir.
Rusya, Olimpiyatlar çerçevesinde yaptığı hiçbir halkla ilişkiler çalışmasında Soçi’nin yerli halkı Çerkeslerin varlığını kabul etmemiştir. Moskova Soçi’nin gerçek tarihi ile ilgili olarak tüm dünya kamuoyunu aldatmaktadır.
Rusya Federasyonu sınırları içinde ve Diaspora’da yaşayan Çerkeslerin hiçbiri istedikleri zaman Soçi kentini özgürce ziyaret edememektedirler. Kaldı ki, Olimpiyatlara Soçi’nin yerli halkı Çerkesler hariç herkes davet edilmiştir.
Antik tarihi M.Ö. 10,000 yılına kadar dayanan arkeolojik alanlar, tarihsel değerine hiçbir saygı gösterilmeksizin, Olimpik buluşma yeri yaratmak için kasten yok edilmektedir.
Amacı barışı ve uluslar arası işbirliğini spor yoluyla yükseltmek olan Olimpiyatların Rusya gibi riyakar bir ülkede yapılması ahlaka aykırıdır. Rusya diğer dünya halklarına yapılan soykırımları tanımasına rağmen, kendisinin Çerkeslere karşı işlediği soykırımı yok saymayı hala sürdürmektedir.

Toprak yağmur kokuyordu muhacirleri karşı kıyıya taşıyan laz tekneleri 40 kişi alabiliyordu. Görevliler bir iki üç dört ve nihayet 40 kişi sayıyor ve saydıkları insanları sırasıyla teknelere alıyordu. Toprağın yağmur koktuğu o akşam vakti rus askerleri bilmem kaçıncı defa insanları işaret etti ve kırk dedi. En fazla yirmisinde oldugu halde yüz yaşında bir ninenin yüz ifadesiyle bekleşen bir kız cağıza denk gelmişti kırkıncılık. Günlerdir göz yaşı dökmekden kıp kırmızı olmuş gözlerini kendisine işaret eden rus askerleri ne olduğunu anlamak isterken 3 4 asker iteklemişti onu sayılan insanlar arasında kız bağırıyor feryad ediyor ailesinden koparıldıgını söylüyor ama derdini anlatamıyordu. ne subaylar anlıyordu çerkezceyi nede laz gemiciler gemiye bindirilecek insan seçiminde her zaman butür olaylara alışkındır limandakiler. Her seferinde birileri feryad figan ederek koparılır limandakilerden tekneler bir sülaleyi alacak kadar büyük değil hem bu işle uğraşılmayacak kadar çok insan bekliyor kıyıda bu hazin ayrılı-ğı görenler gözlerini kapatır biraz sonra aynı felekat onlarında başlarına gelir. Aileler parçalanır kardeşler biri biner biri kıyıda kalır eşlerden biri biner biri kıyıda kalır evlatlar analardan sevdalılar bir birinden ayrılır bir yüreğin yarısı kıyıda kalır diğerleri denize açılır. hepiniz aynı yere gidiyorsunuz istanbula vardıgınızda bir birinizi bulursunuz diyorlardı kimileri bu istanbul naSıl bi yer bu kadar insanı alacak kadar büyük mü yoksa dalları yerde kökleri gökte olan tuğbacı ortam. yine aynı yürek parçalayıcı olay oluyor du sayılan kırk kişi tekneye bindirilirken grubdaki o genç kız çığlıklar atarak kıyıda kalan akrabaların yanına gitmek istedigini söylüyordu. Kim bilir kaç zamandır karnını doyuracak birşeyler yiyememiş zarif yapılı ince, uzun zarif yapılı elbiseleri yırtık bir çerkez kızıydı bu. Çerkezce bağırıyor kendisini tutan kollardan kurtulup kardeşlerinin yanına gitmek için çırpınıyordu. Limanda bir kıpırdanma oldu 2 3 genç kız kalabalığı yararak rus askerlerin yanına gidip tekneye bindirilen kızı işaret ederek ağlamaya birşeyle anlatmaya başlamışlardı . dillerinde merhamet kelimesi olmayan rus askerleri itekledi onları ağlayarak yakalarını sarılan solgun yüzlü kadınlar ve çocuklardan bıkmışlardı. Sayılan kırk kişi apar topar bindirildi tekneye ve rus sabitindeki bir başka tekneye doldurulacak diğer kırk kişiyi belirlemek üzere kalktı. Ayrılık dedikleri ölümden beter insanın tanıdıgı bildigi sevdiği şeylerin tümünden birden ayrılması ise adı konmamış bir azap çeşidi. Tekneye alınan kız cağız teknede kıvranıyordu akşamın lacivertinde çınlıyordu korkunc feryadi onun çığlıdığında koca bir mazlum yürek acısı yankılanıyordu barut kokan dağlarda. Ayın denize düşen görüntüsünde o çığlık vardı yüreklerde o çığlık gözlerinden göreceği bir başka felaketden için sakladıkları son göz yaşı döküyordu kıyıdakiler. Yüzler ümitsiz, yüzler korkulu ay ışığı şahit o akşamın dehşetine bir de teknedekiler için kıyıdan uzanan zayıf el. Çekilen çilenin tümü için yer yüzünde adı silinen koca bir millet için bir kez daha yankılandı o çığlık. tekneye bindirilen o bahtsız kız güverteye çıkmmıştı belkii oda bir çoğunun yaptığı gibi kendini karadenizin soğuk ve karanlık kucağına bırakacaktı. Kardeşlerim, diye bağırdı. Ve gökteki yaşanılanlara şahid olan dolunayı göstererek aya bakın çünkü ben nerede olursam olayım ayın dolunay olduğu vakitler aya bakıyor olacağım. Sizde nereye giderseniz gidin dolunaylı gecelerde aya bakıp beni hatırlayın. Kızın sesi kıyıda bekleşenlerin çığlıkları arasında boğuldu. Tekne gece karanlıgında daha koyu bir renge bürünen denizde yavaş yavaş hareket etmeye ve ardından ince bir iz ve birsürü göz yaşı bırakarak uzaklaşmaya başladı. işde böyle artık bende bakıyorum aya, yemen çöllerinde kumlara karışmış akrabalarımın karedenizin sularına gark olmuş bir dostun hatırası olan ay artık bam başka anlamlar taşıyor benim için. Bu hastalık bende yeni başladı.

çerkez sürgününü anlatan ufak bir hikaye.