izmirliyim ben. Kız arkadaşım da var tabi, seviyeli bir ilişki yaşıyoruz. Seviyeli dediğime bakmayın, her boş anımızda gibişiyoruz. Mutluyuz tabi, kız arkadaşım benden sıkıldığında en yakın arkadaşımla bir gece geçirttiriyorum. Neden gavat olayım ki?

edit: izmirliler neden eksiyi basıyor anlamadım açıkcası, altta okumaya devam ederseniz anlayacaksınız.

edit 2: Öncelikle englaryourpenis panpamdan çalmışsın diyen insanlar var. Uzun uzun yazmak istemiyorum ama ben o adamın hikayesini yıllar önce okudum. Gayette beğendim, muhteşem ötesi bir hikaye. Benim yazdığımla onun yazdığı arasında ise dağlar kadar fark var ve pdf şeklinde bile yazmadım. Aklıma geleni anında yazdım. Ki hikayem daha bitmedi, devreye başka bir karakter girecek. Onun gözünden anlatacağım ileri de olacakları. Bu arada izmirli olayı tamamen şaka amaçlı, onu da fazlasıyla ciddiye almışlar enteresan.

edit 3: baya izmirli varmış amk, saygı duydum, elden bir şey gelmez. Hunharca cükülüyorlar.

Hayır anlamıyorum, babam da böyle. Anneme ne zaman bir haller olsa, direk arkadaşına yönlendiriyor. Mutlu bir evliliğin sırrının bu olduğunu söylüyor.

Sonra benim de canım sıkılıyor, kız arkadaşım izin vermiyor ama neymiş onu boynuzlamam yanlışmış. Bende saygı duymak zorundayım, sevgiliyiz sonuçta.

Bir gün cafe de falan takılıyoruz hiç unutmam, benim manita karşı masada ki çocukla kesişiyor. Neden arkadaşım dışında birisi ile tek seferlik ilişki yaşamasın ki?

izin verdim tabi en doğal hakkı bu. Girdiler cafe'nin tuvaletine bir 15 dakika falan sonra çıktılar. Sevgilim elini yüzünü siliyordu(sanırım çocuğun dölleri yüzündeydi), mutluydu. Onun mutluluğu için canımı bile veririm.

Akşam oldu, film izliyoruz bu sefer seninle gibişmek istiyorum dedi. Kabul ettim tabi, erkeklik gururumuz var. Bir kız reddedilir mi?

Güzel bir gibişten sonra, mutluluk sigarasını yaktı. Ben sigara kullanmam. biliyor musunuz ,içki de içmem.

O an anlamadım, inanın anlamadım. Gerçekleri unutmak için kafamda uydurduğum bir garip hikayeydi bu.

Belki de masal. Ama itiraf edeyim mi? Benim masallarım asla mutlu sonla bitmez.

Sağıma soluma baktım, tek başımaydım. Sevgilim demek ha... Hani beni arkamdan bıçaklayan kahpe sevgilim mi?

izmirliyim demiştim değil mi? Aslında bu da yalan üzgünüm.

Tüm bu kafamda uydurduğum yalanlar gibi...

Tüm kalbimle söylüyorum. Kimseye güvenmeyen ben, ona güvenmiştim. Ama yanıldım...

Mutluyduk tabi o zamanlar.Her şey güzel, her gün aynı cafe'deyiz. Ben dikkat etmedim önce, meğer her gün o cafe'ye gelmemizin bir anlamı varmış.

Hani karşı masada bakıştığı adam var diyordum ya işte bu gerçekten varmış. Ah saf ben, ah günahsız ben.

Biliyorum gavatım dediğimde hepiniz kızdınız. izmirli dediğimde yadırgadınız ama bilemezdiniz. Siz de haklısınız.

Zaman geçti biraz, arkadaşı var sevgilim zannettiğim kızın. Pek konuşmadığımız halde, mesaj attı.
Neredesin acil şuraya gel dedi. Gittim tabi arkadaşıydı sonuçta, sorgulamadım.

O yere vardım, tam da söylediği meşe ağacının altında bekliyordu. Ben geldiğim de hemen elimi tuttu, koşmaya başladık. Dur ne yapıyorsun demeye kalmadan, o yere geldik.

Daha önce defalarca kez geçtiğim o sarı apartman. Hani 3 katlı, sevgilimin daima beğendiği o apartman. Neden buradayız dedim, onu da cevaplamadı. Apartmanın içine yine koştura koştura girdik. Yağmurluydu hava tabi, sanırım bu yüzden olsa gerek.

Katları çıkmaya başladık, hala daha sorularımı cevaplamaması beni biraz korkutuyordu. O sırada bir evin kapısının önünde durduk.