nereye varacağını bilemediğim bir hayat

gri ekrana yakalanmamak için önce yazıp sonra buraya yapıştırıyorum. yarın son gün hikayemi bitiricem.

flag! #1

hayat işte amk, kimini vezir kimini rezil eder. ben bir gün olsun vezir olduğumu hatırlamam. ama bu kadarden değil rezilliğe alışkanlığımdan sanırım. birşeyler yolunda gidince bunun benim gerçek hayatıma aykırı olduğunu bir yerden patlak vereceğini biliyordum. hafta sonu annemi de alıp şileye gittik dayımlarla hava güzel kadın biraz güneş görsün diye. tam yemeğe oturacağımız sırada baktım annem soğuk soğuk terlemeye, tepkisizleşmeye başladı. anne diyorum noluyo neyin var. tabi artık yürüyen poliklinik gibiyiz, yanımızda ilaçları tansiyon ve şeker aleti, insülini bilmemnesi. tansiyonu 17 ve gitgide de tepkisizleşiyor. tamam dedim doktora gidelim. arabayı aldık şile devlet hastanesine gidicez bir müdahale olur diye, yoldayken bilinci tamamen kapanmaya, ve ara ara kusmaya başladı. allahım dedim noluyo kalp krizi falan mı ama solunumu normal şekeri normal noldu yine ?

yaşadığım stresler, muallaklikler ve iyilik yaptığımız herkesin bize sırtını dönmesi bende artık birşeyleri bitirmişti. haftada bir ölüyorum diye hastanedeydim. hiç unutmuyorum kız arkadaşımla ilk defa kadıköy barlar sokağına gitmişiz. ki allahı var gerek maddi gerekse manevi olarak gözünün önünde diplere vurdum bi kere bile of pof demedi, lan oturup birşeyler içicez müzik dinliycez kalbim tuttu yine amk. lan hassktr diyorum hassktr. sakinleşmeye çalışıyorum bari bu akşam biraz eğlenelim geçer birazdan yok. yıldönümü diye başladık, siyami ersekteyiz, kız da başımda, taksiyle dar attık kendimizi. gelen giden şaşırıyor amk bu yaşta bu ne diye. doktorlar da birşeyler yok deyip gönderiyor. baktım olacak gibi değil düzenli gittiğim doktorum en sonunda adam da artık şüphelendi. anjiyo oldum 23 yaşında. ufak bir problem çıktı ilaç tedavisiyle hallolabilecek, gibtir et dedik ilacımızı içtik bu da geçer dedik. ama bu olay ve içinde bulunduğum ruhsal durum günden güne beni gibip atmaya devam ediyordu. gitgide eski arkadaşları aramamaya, arayanlara bahaneler uydurmaya, beni iyi ve güçlü olarak hatırlayanlara güçsüz görünmemek adına kaçmaya çalışıyordum herkesten.

yaptıkları o kadar büyüktü ki yapmadıklarına takılmıyordum bile. sadece bu maddi yardımlar karşısında ben kendimi ne kadar ezik hissediyorsam o da o kadar güçlü hissediyordu. artık hatrını sormaya açtığım telefonları bile "ne var" diyerek açıyor, en ufak açığımda azıma sıçıyor, resmen beni azarlayacak yer arıyor, savunmalarımı bile dinlemiyordu. ama ben yine de onun dediğini ikiletmiyor ne derse delicesini koşuyordum, bu bazen gecenin bir yarısı bir bilgisayar arızası, bazense kuzenimi istanbul'un öbür ucuna zütürmek oluyordu. elimde değildi, kendimi ona borçlu hissediyordum. ne yaparsa yapsın büyüğümdü ve iyiliğimi isterdi. ben de az şey yapmadım onun için. evlatlarından görmediği bir saygıyla, istediği şeyi en kısa zamanda ve en iyi şekilde halletmek için elimden geleni yapıyordum.

ananın dıbını gibeyim opfffffff lanaaaaaaaa ogfffffffffffffff

sonuçta arsaları ederinden daha aza satarak okul paramı ve babamın borcunu ödedim. artık tek başımaydım, kalan 3 kuruşu mu da iyi yönetmek ev geçindirmek zorundaydım. dayım sağolsun evlerinden birini açtı ve yaşamaya başladık orda, faturalarımı kendim ödüyor, bi yandan dersleri telafi etmeye çalışıyor, bir yandan da mezun olunca boş kalmamak için birşeyler yapmaya çalışıyordum. matematikçiydim ama alakasız bir sürü şey, hepsi bilgisayarla alakalıydı. photoshop, flash, after effects, cinema 4d, java, .net, joomla önüme ne geliyorsa ya videolarını izliyor ya da dökümanlarını okuyordum. herşey iyiye gitmeye başlamış derslerde yine yardırmaya başlamıştım. dayımla olan ilişkim dışında. onu çok seviyordum ve saygı duyuyordum, kolay değil defalarca bizi uçurumun kenarından almıştı.

önce çevreki esnaf sonra da polis ayırdı. tabi kendime geldiğimde kaburgalarım, ensem sırtım, kulaklarım kafam dökülüyorum amk. abinin surat pert olmuş , eleman tertemiz tabi hiç birşey yok. hayatımda ilk defa nezarete düşüyorum. aramadım kimseyi amk kimseye haber vermedim, istemiyorum çünkü kimseyi yoktan yere kavganın gürültünün içine çekmek, yine de bir kaç arkadaşım gelmiş bana vuran elemanın üstüne yürümüşler karakol çıkışında. benim haberim yok tabi yerin 2 kat altındayım amk. neyse ki mahkemede ceza almadan atlattım. ama o oldu. burnu, elmacık kemiği ve dişi kırılınca artık herkes biliyordu ki canı yanan eşek atı geçiyordu. uzun bi süre benim gibi mülayim kendi halinde bi adamın böyle bişeyi nasıl yaptığına kimse inanamadı. bense üniversite mezunu olmakla hükümlü olmak arasındaki o çizgide nasıl içe düştüğümü anlamaya çalışıyordum.

dedim ki neymiş bu benim işime engel olan ailevi mesele ? ne istiyosunuz ulan benden ? lan sizde allah korkusu yok mu ? olm doymayacak mı sizin gözünüz ? tabi en fazla 3-4 cümle girdik birbirimize. daha doğrusu ben hedefime diğer bin de bana. ama ne vurduğumun ne yediğimin farkında değilim sadece vurdukça daha da hırslanıyorum. ben bunu bi şekilde aldım altıma boğazına yapıştım boğuyorum amk. olur da boğulmazsa diye de bütün gücümle vuruyorum suratına. tabi tepemdeki eleman vuruyo sarsıyo, kulağım ensem her taraftan tekme, tokat, tırnak. canım ölesiye acıyor ama bu huur çocuğu son nefesini verene kadar dayanıcam amk, durmıycam. o güne kadar birinin soluğunun durmasını istememiştim, şimdi sanki o durunca dünyalar benim olacak amk, en ufak bir pişmanlık yok.

lan hadi artık devam etsene taşşaklarına kurban oldugum

lan giberim ne gecesi başla anlatmaya gece cataclysm almaya gidicem sonra tabi zombiye bağlıcam

devamı var bu gece gelecek, şu liseliler bi yatsın, görüşürüz.

eşyalarımı hazırlayıp dayımı beklemeye başladım. yoldayken aradı hazır mısın diye, hazırım herşeyden de haberim var, dayım aradı dedim. bi küfür de o etti. neyse atladık gittik ama sabaha kadar beni nasıl oyalayacağını bilemiyor tabi, yemek fln derken vakit geçmiyor sabaha kadar. hadi kafan dağılsın seni sinemaya zütüriym dedi ama ben tabi oğlu da gelecek onunla da ilgilenmiş olacak diye düşündüğümden tamam dedim. garip insan işte, sinemaya gelince anladım ulan benim ne işim var orda ? benim aklımdan neler geçiyo sinemayı kim giber ? girmedik. biraz oyalanıp eve gittik. bi ilaç verdi rahat uyumam için, önceki günden de uykusuz olduğumdan daldım çok zorlanmadan. sabah memlekete indim ama tabi ki bizi karşılamaya kimse gelmemiş, bunları ben farkedecek halde değilim zaten ama sonradan anlatıyor dayım. cenaze gasilhanede yıkanacak ordan alıp köye zütürülecek. direkt gasilhaneye gittik.

meğer olay dün akşam olmuş ve sınavım olduğu için bana söylememişler. aniden kalp krizi geçirmiş ve bu sefer dayanamamış. dayım da başkasından duymasın diye gelip kendi söyleyip beni alıp zütürecekmiş, biletlerimizi fln ayarlamış. öbür gibik dayım da 40 yılda bir bi işe yarayacağını sanmış ben burdayım işgüzarlığı yapıyormuş sadece. beyninin kıvrımlarını gibtiğim. geldiysen geldin senden yoklama isteyen mi oldu amcık ? la bu kadar gereksiz bi adam olamaz ya, tamam sakinim.

ben tabi anlıyorum amk bi takluk var, kesin yine bişey oldu. annemi arıyorum açmıyo, yine küplere bindim. en sonunda açtı telefonu bitkin bi sesle. anne noldu ? "bişey olmadı yavrum neden ?" ya ne demek bişey olmadı dayım neden orda ? "bişey yok yavrum görüşürüz sonra." anne dedim doğru düzgün konuşsana noldu ? babama mı bişey oldu ? "şey, oğlum sakın üzülme ama babanı kaybettik" nası yani ? noldu aniden iyiydi ? "bilmiyorum oğlum bilmiyorum" dedi ve telefonu başkası aldı. kimdi, ne dedi, ben ne dedim hatırlamıyorum. sadece senelerdir hazırlıklı olduğumu düşündüğüm bu konuya aslında hiç de hazır değilmişim. yatağa oturup kaldım.

ertesi gün sınavdan geldikten sonra duşumu aldım, üstümü değiştiricem dayımı bekliycem. telefonum çalıyor, arayan diğer dayım, bi gibe faydası olmayan aynı şehirde olmamıza rağmen bi kere evine çağırmamış, bi kere okuluma gelmemiş dayım.
geliyo musun memlekete ?
yoo neden geliym ki ?
hayırdır sen neden ordasın ?
ben geldim sabahtan beri burdayım.
tamam da niye geldin hayırdır bişey mi var ?
dur tamam ben seni sonra ariym.

hayatımda tek iyi giden şey sibeldi. onunla her türlü sıkıntıya göğüs gerebilirdim çünkü sesini duyunca herşeyi unutuyordum. hep kötü zamanlarımda da yanımda olmuştu. annem hasta olduğunda ilk gelenlerden biriydi. ikimizin de finalleri başlıyordu. ben o gazla yardırıyordum, 3. sene okula uğramayan ben finaller öncesi milleti çalıştırıyorum, hatta hocanın birinin tavsiyesiyle üniversitenin labında çalışmaya başlıyorum bitirme projesi için. böylece 4. sınıfta rahat olucam. son finalim olacak yarın. alttan olanlar da var ama onları bütlerde vericem. bi baktım mesaj gelmiş dayımdan yarın işin kaçta bitiyo diye. dedim saat 3 de son sınavım hayırdır ? hiiiç velin değil miyim gelip okulla görüşücem, hem de bi yemek yeriz. yarra yedik amk alttan olanları öğrenecek. neyse bu dönem notlarımı yüksek görünce adam olduğumu anlar en azından. giblemeyip çalışmaya devam ediyorum. sabaha kadar.

tekrar memleketteyim. tabi o arada başka bir derdimiz daha var. eve bir geliyor mahkeme celbi, bize dava açmışlar. babamın akli dengesinin yerinde olmadığına dair bir rapor düzenletmişler hatta. tüm mallara tedbir konmuş, banka hesapları dahil. bu ne lan sağlam adamı deli edersiniz dıbına koduklarım dedi gittik hastaneye. ortaya çıkan şuydu ki babam diye o yaşlarda başka biri muayene ettirilmiş ve rapor alınmış. ne kadar ısrar etsem de şikayetçi olmadı ve o binleri dava etmedi. sadece kendisi sağlam raporu alıp, mahkemeye sundu ve olayı kapattı. ama hakikaten çok koymuştu bu iş ona. bir zamanlar höt dedi mi 50 tane adamı sıraya dizerken aciz bir konuma düşmüştü çünkü. yüzsüz huur çocukları hakkaten babadan oğula nesilmiş ama başka babadan. babam tek umudumuz sensin, sen bari adam ol başka birşey istemiyoruz dedi.bu dava konusunda ben de babamla tartıştıktan snra gibtirip geldim istanbula geri.

adam reyiz amk hll

gittim sabah olduğunda da hemen hastaneye vardım. yoğun bakımdaydı ama girmeme izin verdiler. baktım her tarafında aletler ama gözleri yarım açık. beni görür görmez ağlamaya başladı elimi alır almaz koynuna zütürüp canımı acıtırcasına sıkmaya başladı. sadece ağlıyor ve elimi sıkıyordu. ismimi sayıklıyordu, o an bitmiştim tam anlamıyla. sadece ismimi tekrarlıyodu bi de yavrumu çok seviyorum diyodu. o söyleyiş tarzı bugün bile kulağımda. hemşireler müdahale edip sakinleştirmeye çalıştılar ben de o anda geçecek geçecek desem de, çıkınca yoğun bakımın kapısına çöküp kaldım. boğazımda bir yumruk tek kelime etmeden durdum öylece. sakinleşip bilgi almaya çalıştım , evde kendi kendine saçını boyarken olmuş öylece yığılmış, tansiyonu çok yüksekmiş ve bilinci kapalıymış geldiğinde, elimizden geleni yapıyoruz dediler. kim varmış diyorum evde başka o itlerin bununla alakası var mıymış ? çaresizliğin sinirini çıkaracak bi yer arıyorum çünkü boğazına çöküp bunun hesabını arayacak biri, ama yok işte amk, onlarla alakası bile yokmuş.