nereye varacağını bilemediğim bir hayat

gri ekrana rağmen yılmak yok, devam :

abimlerden biri söz vermişti, arsalardan birinin kirasını bu sene ben alacak, okul paramı verecektim, aylık da gönderecekti birşeyler. kendisi kurtarmıştı paçayı çünkü ihtiyacı yoktu pek. aylık gelmedi, 1-2 ay ses çıkmayınca anladım, bu ilk kazıktı. neyse ki amcam gönderiyodu 3-5 kuruş. zaten bi yere çıkmıyor, sigara ve kontör dışında birşeye para vermiyordum. memleketteki evin kirasını da onlar ödüyordu. ben bunların bana ödetileceğini bilip annemi yanıma almak istiyordum ama biraz zaman geçmesi gerekiyordu yoksa laf olurdu o da.

reserved

dönem bittikten sonra geriye döndüğümde artık yaşlı gözlerin yerini hesap defterleri almıştı. giderken cebime para koyan amcam, gel bakalım şu hesabımızı bilelim diyerek oturttu beni karşısına. defteri açtığında son sayfada benim 2 haftalık yokluğumda ödediği 25 tl lik su faturasını bile yazdığını görünce gerisine bakma ihtiyacı hissetmeden sadece söylediklerini dinledim. babamın ona 25 milyar borcu vardı. bu borcun bir kısmı benim okul param ( 12.5 milyar) geri kalanını da ne için kullandığını bilmiyorum, ama eve harcamadığı kesindi. babanın benim üstümde 4 parça arazisi var dedi. huur çocuğu 25 milyar için yüz milyarlarca liralık arsaları mı aldın lan dedim içimden. nası yani? dedim. babanın kendi üstünde birşeyi yoktu öldüğünde dedi. nasıl yaaa neden ?

işin aslı farklıymış. babam benim okul paramı vermek için arsa satmak istemiş ama çocukları karşı çıkmış mirastan gidiyor diye .açtıkları davayı da kaybedince satmak istiyorsan satacağın son şey olur, gerisini bi hakeme devredeceksin demişler, ilk başta kabul etmese de çıkan müşterileri de tehdit ve telkinle kaçırınca babam çaresiz kabul etmiş. ve aralarında bir antlaşma imzalamışlar. ve üstündeki herşeyi devretmiş. adam malları vermem demiyo ama borcun tamdıbını senden alırım diyo. neden benden alıyosun ne varsa üstünden düş gerisini böl işte ? yok onlar kabul etmezler. dedim ben de kabul etmiyorum o zaman kimsenin malı verilmeyecek bu iş çözülene kadar. mirasa sahip çıkıp borca sahip çıkmamak ne demek amk ? en küçüğü bile evlendirilmiş. benim daha okulum bitmedi. hem ne yüzle bu huur çocukları mal diyolar daha ? babalarını gömene kadar uğraştılar senelerdir yüzüne bakmıyolar da. haklısın dedi amcam. ama haklı olmam birşey değiştirmiyordu, sayıca onlar çok ben tektim. ve amcamın da onlarla kötü olmaya niyeti yoktu.

tabi zaman geçtikçe önümüzdeki dönemin ödemesi yaklaşıyor, benim de direncim kırılıyordu. son senemdi ve okulu bitirmek zorundaydım. içim öylece boş oturmaya el vermediği için hayatımda ilk defa çalışmaya başladım. bi bilgisayarcıda teknik servise girdim. iyi kötü bir gelirim oluyodu ve başkalarına daha az bağımlı kalıyordum ancak çok yoruluyodum. alışık değildim çünkü. ama başa gelen çekiliyordu. bana söz verilen kiranın günü geldiğinde abimi aradım. bana ödeme yapamayacağını, diğer kardeşlerine yardım edeceğini söyledi. nası ya neden ? söz vermiştin bana ? insan bunu şimdi mi söyler kayıtların bitmesine 1 ay kala ? nerden bulucam ben şimdi bu parayı ? bunun diğer kardeşleri tarafından sırf beni zor durumda bırakmak ve elimdekileri elimden ucuz çıkarttırmak, o arada da borcu ödettirmek için olduğunu anlamıştım. ve çaresiz olarak da direncim kırıldı, yapabileceğim bir şey yoktu çünkü.

arsamı satmak istediğimi kendisi alırsa borcu ödeyip kalanına da okul paramı ödeyeceğimi söyledim. amcamsa şu anda durumu olmadığını ederinin ancak yarısını verebileceğini söyledi ve bana istersen başka bir müşteri bul sat dedi. ulan ben kimi tanıyorum ? ne anlarım bu işlerden ? neyse anlamak zorunda kalınca anlıyormuşsun, ancak bulduğum müşteriler de bir bir cayınca anladım. ben çırpındıkça birileri zevke geliyordu. tabi ki iş sadece zevk meselesi değil, elimdekileri mümkün olduğu kadar ucuza kapatmaktı. kaydın son günü gelmişti, ama tabi okul parası yok ortada. hadi 1-2 hafta da idare ederler desen, neyse çıkıp istanbula gittim verilen akıllar neticesinde 3 sene parasını peşin verdiğim okula burs başvurusu yapıcam. tamam öyle çok bir forsum yoktu ama en azından okul parası konusunda en ufak bir sıkıntı yaşamamışım şimdiye kadar. millet dersten mi çağrılmazdı, vizelere mi alınmazdı, öyle de kansız amk okulu. tabi alttan dersim var burs başvurum kabul olmadı.

ne tak yiyeceğimi kara kara düşünüyorum. bütün bunları dayımla da paylaşıyorum ama o da benim en fazla yapabileceğim al anneni gel burdan bi ev açarız kira da almam dedi. ulan bordrolu bi işim yok ki kredi alayım, gibtiğimin arsaları da üstüme değil ki teminat göstereyim. artık açıp soruyorum bizimkilere, ulan diyorum ne derdiniz var ne istiyosunuz, neden engel oluyosunuz neden dört bi yandan işime taş koyuyosunuz, sizden ekmek isteyen mi oldu sadece okumak istiyorum 3 senem boşa gidecek. yok biz yapmadık biz etmedik, borcu da ödemeyiz, biz karışmayız. öyle mi ? öyle.

kasım ayının ortası olmuş ben hala sap gibi ortadayım, ulan diyorum ne tak yiycem şimdi ? ben babama çaresiz derdim meğer beni o koruyomuş bu itlerden. ellerinden gelse dilendirecekler amk. tam o sırada bir müşteri çktı, çektim memlekete gittim. adam istediğim kadar vermiyor, ama artık üçe beşe bakacak halim kalmamış, okula da ayrı ağlıyorum bak lütfen bulucam biraz daha zaman diye. memlekete gittim adamla görüştüm baktık ettik, adam öğlene kadar müsade istedi. tabi ben biliyorum başıma geleceği, neyse ki bu seferki dürüst bi adam çıktı da amk söyledi. kardeş buranın mevzusu varmış, aileviymiş ben karışamam diye. dedim kimden duydun ? söylediği kişi en büyük abimin elemanıydı. tamam dedim kapattım, ama yere basmıyorum giderken gibip öldürücem amk.

ananın dıbını gibeyim opfffffff lanaaaaaaaa ogfffffffffffffff

neyse ki bu sefer daha akıllıyım , aslında akıldan değil paraya kıyamadığımdan üzerimde silah yok. iyi ki de yokmuş çünkü üzerinden seneler geçmesine rağmen hala yazarken bile titriyorum, olsaydı hiçbir şeyi düşünmez sıkardım heralde. gittim baktım bürosunda yok evini aradım baktım kızı çıktı hayırdır konu neydi filan ona da ağzıma geleni saydım. sanane lan bilmiş huur abimi arıyorum sana hesap mı vericem ? her takun içinden çıkmayın. tabi konunun hayra alamet olmadığını anlamışlar evin oraya pusuya yattım ama beyimiz yanında biriyle çıka geldi.

dedim ki neymiş bu benim işime engel olan ailevi mesele ? ne istiyosunuz ulan benden ? lan sizde allah korkusu yok mu ? olm doymayacak mı sizin gözünüz ? tabi en fazla 3-4 cümle girdik birbirimize. daha doğrusu ben hedefime diğer bin de bana. ama ne vurduğumun ne yediğimin farkında değilim sadece vurdukça daha da hırslanıyorum. ben bunu bi şekilde aldım altıma boğazına yapıştım boğuyorum amk. olur da boğulmazsa diye de bütün gücümle vuruyorum suratına. tabi tepemdeki eleman vuruyo sarsıyo, kulağım ensem her taraftan tekme, tokat, tırnak. canım ölesiye acıyor ama bu huur çocuğu son nefesini verene kadar dayanıcam amk, durmıycam. o güne kadar birinin soluğunun durmasını istememiştim, şimdi sanki o durunca dünyalar benim olacak amk, en ufak bir pişmanlık yok.

önce çevreki esnaf sonra da polis ayırdı. tabi kendime geldiğimde kaburgalarım, ensem sırtım, kulaklarım kafam dökülüyorum amk. abinin surat pert olmuş , eleman tertemiz tabi hiç birşey yok. hayatımda ilk defa nezarete düşüyorum. aramadım kimseyi amk kimseye haber vermedim, istemiyorum çünkü kimseyi yoktan yere kavganın gürültünün içine çekmek, yine de bir kaç arkadaşım gelmiş bana vuran elemanın üstüne yürümüşler karakol çıkışında. benim haberim yok tabi yerin 2 kat altındayım amk. neyse ki mahkemede ceza almadan atlattım. ama o oldu. burnu, elmacık kemiği ve dişi kırılınca artık herkes biliyordu ki canı yanan eşek atı geçiyordu. uzun bi süre benim gibi mülayim kendi halinde bi adamın böyle bişeyi nasıl yaptığına kimse inanamadı. bense üniversite mezunu olmakla hükümlü olmak arasındaki o çizgide nasıl içe düştüğümü anlamaya çalışıyordum.

sonuçta arsaları ederinden daha aza satarak okul paramı ve babamın borcunu ödedim. artık tek başımaydım, kalan 3 kuruşu mu da iyi yönetmek ev geçindirmek zorundaydım. dayım sağolsun evlerinden birini açtı ve yaşamaya başladık orda, faturalarımı kendim ödüyor, bi yandan dersleri telafi etmeye çalışıyor, bir yandan da mezun olunca boş kalmamak için birşeyler yapmaya çalışıyordum. matematikçiydim ama alakasız bir sürü şey, hepsi bilgisayarla alakalıydı. photoshop, flash, after effects, cinema 4d, java, .net, joomla önüme ne geliyorsa ya videolarını izliyor ya da dökümanlarını okuyordum. herşey iyiye gitmeye başlamış derslerde yine yardırmaya başlamıştım. dayımla olan ilişkim dışında. onu çok seviyordum ve saygı duyuyordum, kolay değil defalarca bizi uçurumun kenarından almıştı.

yaptıkları o kadar büyüktü ki yapmadıklarına takılmıyordum bile. sadece bu maddi yardımlar karşısında ben kendimi ne kadar ezik hissediyorsam o da o kadar güçlü hissediyordu. artık hatrını sormaya açtığım telefonları bile "ne var" diyerek açıyor, en ufak açığımda azıma sıçıyor, resmen beni azarlayacak yer arıyor, savunmalarımı bile dinlemiyordu. ama ben yine de onun dediğini ikiletmiyor ne derse delicesini koşuyordum, bu bazen gecenin bir yarısı bir bilgisayar arızası, bazense kuzenimi istanbul'un öbür ucuna zütürmek oluyordu. elimde değildi, kendimi ona borçlu hissediyordum. ne yaparsa yapsın büyüğümdü ve iyiliğimi isterdi. ben de az şey yapmadım onun için. evlatlarından görmediği bir saygıyla, istediği şeyi en kısa zamanda ve en iyi şekilde halletmek için elimden geleni yapıyordum.

yaşadığım stresler, muallaklikler ve iyilik yaptığımız herkesin bize sırtını dönmesi bende artık birşeyleri bitirmişti. haftada bir ölüyorum diye hastanedeydim. hiç unutmuyorum kız arkadaşımla ilk defa kadıköy barlar sokağına gitmişiz. ki allahı var gerek maddi gerekse manevi olarak gözünün önünde diplere vurdum bi kere bile of pof demedi, lan oturup birşeyler içicez müzik dinliycez kalbim tuttu yine amk. lan hassktr diyorum hassktr. sakinleşmeye çalışıyorum bari bu akşam biraz eğlenelim geçer birazdan yok. yıldönümü diye başladık, siyami ersekteyiz, kız da başımda, taksiyle dar attık kendimizi. gelen giden şaşırıyor amk bu yaşta bu ne diye. doktorlar da birşeyler yok deyip gönderiyor. baktım olacak gibi değil düzenli gittiğim doktorum en sonunda adam da artık şüphelendi. anjiyo oldum 23 yaşında. ufak bir problem çıktı ilaç tedavisiyle hallolabilecek, gibtir et dedik ilacımızı içtik bu da geçer dedik. ama bu olay ve içinde bulunduğum ruhsal durum günden güne beni gibip atmaya devam ediyordu. gitgide eski arkadaşları aramamaya, arayanlara bahaneler uydurmaya, beni iyi ve güçlü olarak hatırlayanlara güçsüz görünmemek adına kaçmaya çalışıyordum herkesten.

hayat işte amk, kimini vezir kimini rezil eder. ben bir gün olsun vezir olduğumu hatırlamam. ama bu kadarden değil rezilliğe alışkanlığımdan sanırım. birşeyler yolunda gidince bunun benim gerçek hayatıma aykırı olduğunu bir yerden patlak vereceğini biliyordum. hafta sonu annemi de alıp şileye gittik dayımlarla hava güzel kadın biraz güneş görsün diye. tam yemeğe oturacağımız sırada baktım annem soğuk soğuk terlemeye, tepkisizleşmeye başladı. anne diyorum noluyo neyin var. tabi artık yürüyen poliklinik gibiyiz, yanımızda ilaçları tansiyon ve şeker aleti, insülini bilmemnesi. tansiyonu 17 ve gitgide de tepkisizleşiyor. tamam dedim doktora gidelim. arabayı aldık şile devlet hastanesine gidicez bir müdahale olur diye, yoldayken bilinci tamamen kapanmaya, ve ara ara kusmaya başladı. allahım dedim noluyo kalp krizi falan mı ama solunumu normal şekeri normal noldu yine ?

flag! #1

gri ekrana yakalanmamak için önce yazıp sonra buraya yapıştırıyorum. yarın son gün hikayemi bitiricem.

adam züğürt ağanın oğlu beyler. hikayenin sadece ilk entrysini okudum, sarmadı.

ağlıyorum dıbına koyim ağlıyorum laaaaaaaaaaan