nereye varacağını bilemediğim bir hayat

ananı gibiym gri ekran o kadar yazdım amk.

tabi bizim kız da dışarda arkadaşıyla göz yaşlarıyla bekliyor, uzaktan seyrediyordu. girmek istemiş içeri ama bırakmamışlar. ilter de geldi yavşak yavşak noldu naptın kanka fln filan dedi . dedim konuştk hallettik. hiç sevemedm zaten yavşağı ki sevmediğim kadar da varmış. kız sordu tabi ne konuştunuz nası ikna ettin fln filan da söylemedim pek bişey. 1 sene sonra mevzusu olunca asıl ne olduğunu öğrendi. tabi ben hem kızı çıktıktan sonra ilk defa görmenin mutluluğu hem de bu işi kazasız belasız atlatmış olmanın verdiği mutlulukla ayaklarım zütüme vura vura mission accomplished niyazi yollara döküldüm.

http://fizy.com/#s/128qrc

gri ekran geçsin gece gelicem.

ebeyin zütünü gibim burda bırakılır mı lan...

reserved sonra okuyacam. artı oy verin şu entryye binler

of taşşaklarına kurban oldugum ne güzel yazmış ya duygulandım :(

http://inciswf.com/1290278409.swf

amk senin yüzünden trafiğe kaldım bağcılardan mecidiyeköy e 2,5 saatde geldim.

çok önemli not : panpa karı kız klagib muhabbetlere girince tak gibi oldu daha acıtasyon şeyler anlat

geldim panpalar birazdan devam edicem toplanın.

istanbul'a geldim bizimkiler sordu noldu naptn fln ama onlara silahtan filan bahsetmedim. dedim reyiz arkadaşım çıktı hallettik. aylığımı büyük ölçüde harcadığım için 1 hafta içinde dımdızlak kaldım. kantinciyle aram iyi olduğundan kontörü veresiye alabiliyodum. onun dışında minimaslist yaşayıp bir yere çıkmıyodum. lan özel okula imkanları zorlayarak gitmek kadar taktan bişey yok. arkadaşların hadi gel şuraya gidiyoruz yemek yiycez fln dediğinde sen hasta taklidi yapmak zorunda kalıyosun, gelemem dersim işim var demek zorunda kalıyosun. memleketten de doğru düzgün birşey gelmiyor. yaşadığım hayat aynen şu. sabah kalk telefonla konuş, bilgisayar başında vakit geçir, hafta sonları da dayınlara git 10 yaşındaki oğluyla ilgilen, sinemaya zütür vs vs. bir de ayda 1 ya da 2 ayda bir kızın yanına git gel. gördüğüm zaman 3-5 dayım da veriyodu ama çoğu zaman evde olmuyordu. bölüm dersleri süper, çünkü bölüme çok severek gelmişim ama sayısal dersler 0 amk. matematik fln. altta kaldı bikaç ders geldik 3. sınıfa.

3. sınıfın ilk zamanları artık babam da biz de abimlerle konuşmayalı 3 sene olmuş. sadece 1-2 tane anca arada uğruyor o kadar. babam zamanında çok güçlü olduğu için yediremiyor tabi kendine rahatsızlıkları artıyor. hatta hastaneye zütürecek kimse bulamadığı için taksici ilgileniyor babamla o kadar adam dururken. annem zaten zor duruyor. ben bunları sonradan öğreniyorum ama elimden bişey gelmiyor. sadece alttaki derslere çalışıp br kaçını verebiliyorum o gazla. ister süt çocuğu deyin ister başka bişey ne olursa olsun günde 1 kere annemle konuşmadan yapamam. o gün de aradım ama açmadı. lan pazar pazar nereye gider bunlar, evi arıyorum açan yok. haydaaa noluyo amk. en sonunda kapıcıyı aradım hastaneye gittiler dedi. ben rutin olarak babam rahatsızlandı sandım. rutin dememin sebebi yaşın da etkisiyle 10 hastalıktan 3 ü hastaysa 7 sinde evhamdan kaynaklanıyodu. ilgi ve saygı bekliyordu haliyle, ama bulamayınca daha da üzülüyordu.

@1 entry nick

biraz sonra arayan aile dostumuz doktor ayşe ablaydı. ayşe abla annemin rahatsızlandığını, tekrar felç geçirdiğini ve yoğun bakımda olduğunu söyledi. o an telefon elimden düştü çünkü hiç beklemiyordum. dıbına kodumun memleketine tüm uçaklar doluydu. hemen bi otobüse atlayıp aktarmalı da olsa yola çıktım. daha dün konuşmuştum hiç birşeyi yokken bu neydi şimdi ? allahım 2. felçten nasıl kurtulacaktı ? yaşar mıydı ? ya bu sefer öbür taraftan geldiyse ve konuşamazsa ? ( yarım yamalak tıp bilgime göre sağ tarafa gelen felç konuşmayı da zütürüyodu) yolda giderken bi taraftan bunları düşünüyor bi taraftan da bunun o binlerden biriyle alakası olma ihtimalini düşünüyordum. yatırdıkları yer bu sefer özel bi hastanedeydi, hem de ilk andan itibaren ! zaten beni korkutan da buydu durum ölümcül olmasa neden orda olsun ?

gittim sabah olduğunda da hemen hastaneye vardım. yoğun bakımdaydı ama girmeme izin verdiler. baktım her tarafında aletler ama gözleri yarım açık. beni görür görmez ağlamaya başladı elimi alır almaz koynuna zütürüp canımı acıtırcasına sıkmaya başladı. sadece ağlıyor ve elimi sıkıyordu. ismimi sayıklıyordu, o an bitmiştim tam anlamıyla. sadece ismimi tekrarlıyodu bi de yavrumu çok seviyorum diyodu. o söyleyiş tarzı bugün bile kulağımda. hemşireler müdahale edip sakinleştirmeye çalıştılar ben de o anda geçecek geçecek desem de, çıkınca yoğun bakımın kapısına çöküp kaldım. boğazımda bir yumruk tek kelime etmeden durdum öylece. sakinleşip bilgi almaya çalıştım , evde kendi kendine saçını boyarken olmuş öylece yığılmış, tansiyonu çok yüksekmiş ve bilinci kapalıymış geldiğinde, elimizden geleni yapıyoruz dediler. kim varmış diyorum evde başka o itlerin bununla alakası var mıymış ? çaresizliğin sinirini çıkaracak bi yer arıyorum çünkü boğazına çöküp bunun hesabını arayacak biri, ama yok işte amk, onlarla alakası bile yokmuş.

yoğun bakımdan çıkardılar normal odaya. ama durum yoğun bakımdakinden de kötüydü tanıdıklarını görünce gülümsüyordu ama hiç konuşmuyordu, konuşamıyordu. yarım yamalak kuracağı bir iki cümlede de dili dolanıyor kelimeleri bile tamamlayamıyordu. en kötüsü ise bana verdiği tepkilerle diğer tanıdıklarına verdiği tepkiler birbirinden farksızdı. bu da beni tanımadığı anldıbına geliyordu kabullenmek istemesem de. ne gecenin ne gündüzün ne tarihin ne saatin farkında olmadan tam 2 hafta geçti ama benim ömrümde çok daha uzun bir zamandı. günden güne daha da kötüleşmişti o 2 haftada ama en azından ayaklarını hissediyordu.2 hafta sonra biraz olsun açılmaya başlamış ve benim oğlu olduğumun farkına varmıştı. bundan sonra sabır ve çalışmaktı. sıfırdan bir çocuğu eğitir gibi eğitmeye başladık, günleri saatleri öğretmeye başladık tekrar. 1 ay sonra vizeler için dönmem gerekti ama bu kafayla gireceğim vizeler tak gibi bitince hemen gelecektim. onu teyzeme emanet ederek çıktım evden.

adam reyiz amk hll

sonraki dönemde artık ufak ufak da olsa telefonla konuşmaya başladık gün geçtikçe iyiye gidiyordu. bugün bile hala takılır konuşması, ama alıştık artık şakaya bile vuruyoruz. vurulmayacak gibi değil ki küfür edeceği zaman kelimeler bir çırpıda çıkıyor ağzından, kızdığı birine kısık sesle pekekent derken takılmaz hiç ama isimleri filan söyleyemiyor çoğu zaman. söyleyememesi de çok komik çünkü tamamen değil değiştirerek söylüyor. geçen gün aile dostumuz ekrem beye ekmek bey dedi mesela milletn içinde. ahahaha. bu kadarına bile şükür.

tekrar memleketteyim. tabi o arada başka bir derdimiz daha var. eve bir geliyor mahkeme celbi, bize dava açmışlar. babamın akli dengesinin yerinde olmadığına dair bir rapor düzenletmişler hatta. tüm mallara tedbir konmuş, banka hesapları dahil. bu ne lan sağlam adamı deli edersiniz dıbına koduklarım dedi gittik hastaneye. ortaya çıkan şuydu ki babam diye o yaşlarda başka biri muayene ettirilmiş ve rapor alınmış. ne kadar ısrar etsem de şikayetçi olmadı ve o binleri dava etmedi. sadece kendisi sağlam raporu alıp, mahkemeye sundu ve olayı kapattı. ama hakikaten çok koymuştu bu iş ona. bir zamanlar höt dedi mi 50 tane adamı sıraya dizerken aciz bir konuma düşmüştü çünkü. yüzsüz huur çocukları hakkaten babadan oğula nesilmiş ama başka babadan. babam tek umudumuz sensin, sen bari adam ol başka birşey istemiyoruz dedi.bu dava konusunda ben de babamla tartıştıktan snra gibtirip geldim istanbula geri.

hayatımda tek iyi giden şey sibeldi. onunla her türlü sıkıntıya göğüs gerebilirdim çünkü sesini duyunca herşeyi unutuyordum. hep kötü zamanlarımda da yanımda olmuştu. annem hasta olduğunda ilk gelenlerden biriydi. ikimizin de finalleri başlıyordu. ben o gazla yardırıyordum, 3. sene okula uğramayan ben finaller öncesi milleti çalıştırıyorum, hatta hocanın birinin tavsiyesiyle üniversitenin labında çalışmaya başlıyorum bitirme projesi için. böylece 4. sınıfta rahat olucam. son finalim olacak yarın. alttan olanlar da var ama onları bütlerde vericem. bi baktım mesaj gelmiş dayımdan yarın işin kaçta bitiyo diye. dedim saat 3 de son sınavım hayırdır ? hiiiç velin değil miyim gelip okulla görüşücem, hem de bi yemek yeriz. yarra yedik amk alttan olanları öğrenecek. neyse bu dönem notlarımı yüksek görünce adam olduğumu anlar en azından. giblemeyip çalışmaya devam ediyorum. sabaha kadar.

ertesi gün sınavdan geldikten sonra duşumu aldım, üstümü değiştiricem dayımı bekliycem. telefonum çalıyor, arayan diğer dayım, bi gibe faydası olmayan aynı şehirde olmamıza rağmen bi kere evine çağırmamış, bi kere okuluma gelmemiş dayım.
geliyo musun memlekete ?
yoo neden geliym ki ?
hayırdır sen neden ordasın ?
ben geldim sabahtan beri burdayım.
tamam da niye geldin hayırdır bişey mi var ?
dur tamam ben seni sonra ariym.

ben tabi anlıyorum amk bi takluk var, kesin yine bişey oldu. annemi arıyorum açmıyo, yine küplere bindim. en sonunda açtı telefonu bitkin bi sesle. anne noldu ? "bişey olmadı yavrum neden ?" ya ne demek bişey olmadı dayım neden orda ? "bişey yok yavrum görüşürüz sonra." anne dedim doğru düzgün konuşsana noldu ? babama mı bişey oldu ? "şey, oğlum sakın üzülme ama babanı kaybettik" nası yani ? noldu aniden iyiydi ? "bilmiyorum oğlum bilmiyorum" dedi ve telefonu başkası aldı. kimdi, ne dedi, ben ne dedim hatırlamıyorum. sadece senelerdir hazırlıklı olduğumu düşündüğüm bu konuya aslında hiç de hazır değilmişim. yatağa oturup kaldım.