Canımız su ve kola istiyordu. Tuncay, ismini öğrendiğimiz askerlerden Abdullah’a seslenerek, bizim araç komutanının yanımıza gelmesini istedik. Komutan geldi. Tuncay bu sefer alttan alarak komutana, siz iyi bir insana benziyorsunuz. Halimizden anlayın. Bizlere su ve kola temin edemez misiniz dedi. Komutan da biraz sonra hareket edeceğiz, teğmen de bizim komutanımız, ne diyorsa yapmak zorundayız. O şimdi yemek yemeye gidecek, gittiğinde askerlere doldurttururum. Kolayı da benzin alacak olduğumuz yerden alırız dedi. Hep bir ağızdan, sağol komutanım. Sen de olmazsan bu yol çekilmez dedik. Boşalan pet su şişelerini askerlerimiz doldurdu. Saat yirmiüç onda istasyondan ayrıldık. Yirmiüç kilometre ilerledikten sonra da şoförümüz benzin alırken, Abdullah kolamızı da almış oldu. Bu sefer en büyük asker bizim asker, Allah seni sevdiğine kavuştursun diye Abdullaha tempo tuttuk. Kelepçeler gevşek olduğundan tekrar bileklerimizden çıkarttık. Altı saattir yoldayız. Kıçımızın üstüne otura otura ve ayaklarımız rahat şekilde uzatamadığımızdan, hareket alanı da olmadığından, kıçımın ve diz kapaklarım ağrımaya başlamıştı. Hepimizin şikayeti aynıydı. Yol da bitmek bilmiyordu. Saatler ilerledikçe, bir an önce evimize kavuşmayı ( yani gidecek olduğum cezaevine ) istiyorduk. Oturduğumuz yerden uyuklamaya çalışsakta rahat edemiyorduk. Herkes bir şeyler anlatıyor, müciplik yapmaya çalışıyordu. Bir ara oturduğum yerden gayr-i ihtiyari sağ bacağımı karşımda oturanın apış arasına doğru uzatmıştım. O' da kardeşim noluyor yahu? Cinsel tacize mi uğruyorum demesi, bizleri güldürmüştü. Espiri ve şakalarla yola devam ederken, Eskipazar - Ovacık yol ayrımına geldiğimizde saat gecenin birini geçiyordu. Hiçbirimiz uyuyamıyorduk. Ben ve birkaç kişi de, pencerden karanlıkta olsa nereden geçiyorum, nereye geldik diye çevreye bakınıyorduk. Gece saat ikide Ovacık yoluna girdiğimizde, diğer ring arabası Eskipazar yönüne doğru hareket etti. Araba gittikçe sallanıyor, her taraftan şangır şungur sesler geliyordu. Bu yolun bozuk ve arazi yolu olduğunu kanaat ettik. Yol aldıkça, saatler ilerledikçe uyku da bastırıyordu. Arabanın sürekli hoplaması, sallanması uykuya daldığım anda gözlerimi dört açtırıyordu. Arazi yolundan ormanlık yola daldığımızı, yolun kapalı olmasıyla anladık. Araba durdu. Bir ileri bir geri yaparak dönmeye çalışıyorduk. Karanlıkta ay ışığından yararlanıp, pencereden etrafa bakınmaya çalışıyorduk. Her taraf karanlık ve bol ağaçlı bir ormana girdiğimiz belliydi. ilk geldiğimiz yere dönüp dolaşıp üç dört sefer geldik. Şoför bir yol daha tutturup istikametine yöneldi. Biz de aabanın içinde, Kastamonun ormanları içerisinde kaybolduk. Ayılara yem olacağım komutan bizi serbest bıraksa. içimizden kaçan olur mu gibi sorulara ayılara yem olmaktansa bir arabanın içinde kalmayı tercih ederiz. Kimimiz de kaçarım diye bozulan morallerimizi düzeltmeye ve şakalaşmaya devam ediyorduk. Köy gibi yere geldiğimizde üç-beş tane hanenin sokak lambalarının yandığını görüyordum. Şoför bir evin yanında durdu. Komutanın araba hoparlöründen Ahmet Ağa, Ahmet Ağa diye seslendiğini duyduk.
Gecenin üçünde kim Ahmet Ağa? ( ismini hiçbirimiz bilmiyoruz ya! Genelde köy gibi yerlerde Ahmet, Hasan; Mehmet ismi çok yoğun olduğundan, araç komutanımız da bu şekilde seslenmişti.) Karanlıktan adım sesleri geliyordu. Biri komutanın yanına gelerek, ( Gecenin sessizliğinde neler konuştuğunu duyuyorduk.) buyrun komutanım. Hayırdır inşallah, bir durum mu var? sorusuna, komutanın cevabı biz istabul’dan geliyoruz, Ovacığa nasıl gideriz, yolumuzu kaybettik diyordu. Ahmet Ağa yolu tarif etti, yeniden yola koyulduk. Ortalama kırk-kırk beş dakika yol aldık. Araba yine durdu. Komutan bu sefer Mehmet Ağa, Mehmet Ağa diye sesleniyordu. Zavallı köylüm, Mehmet Ağa belki de korkarak komutanın yanına geldi. Buyurun komutanım, hayır mı, şer mi? Bir durum mu var sorusuna komutan, biz istanbul’dan geliyoruz, arabada mahkum var, Ovacığa gideceğiz, yolu bir türlü bulamadık diye cevapladı. Mehmet Ağa rahatlamış ve korkusunu yenmiş olacak ki, komutanım buyurun oturalım, çay ayran ikram edeyim diyordu. On-on beş dakika oturdular. Ayran içtiler. Pencereden olup bitenleri karanlıkta görmeye ve işitmeye çalışıyorduk. Güzergah tarif edildikten sonra tekrar yola koyulduk. Nihayet sabahın beşinde Ovacık Cezaevine gelmiştik. Askerlerin, Ovacık mahkumları torbalarınızı hazırlayın, ineceksiniz emriyle altı kişi toparlanarak, araçtan ellerinde torbalarıyla ikişer ikişer inmeye çalışıyordu. Her birimiz, birbirimize Allah kurtarsın temennisiyle vedalaştık. Ovacık Cezaevinde tuvalet ihtiyacımızı da giderdik. Devir teslim işlemleri yapılıp saat beş otuzda tekrar yola koyulduk. Tan vakti sökmüş, sabah olmuştu.

Babamın yine işe gideceği bir gün, hepimiz erkenden kahvaltı etmek için kalkmıştık. Yere kurulmuş sofrada çay bardakları, çatallar, artık Allah ne verdiyse yerini almıştı. Kapının hemen bitişiğinde duran soba, üzerindeki çaydanlığı kaynatıyor, çaydanlıkta dayanamayıp fokurduyordu. Gümüş rengi, siyah kulplu çaydanlığın ağzından fışkıran su taneleri sobanın üzerine düşüyor, sürekli yinelenen sesin arasına sıcaktan haşat olmuş bülbülümüzün şakıması da karışıyordu. Üstüne bir de televizyonda yayınlanan Sevimli Kahramanlar'ın sesi eklenince, beş-on saniye boyunca aralıklı ve sürekli geçen diyaloglarla evimizde bir şenlik havası esiyordu.
Bülbül evin en uzak köşesindeydi. Kafesin altında bulunan ve çalışmayan ev telefonumuzun da üstünde durduğu bu raf, aynı zamanda eşya dolabımdı. Sana yağdan sürekli coslayan sobayı anneannem doldurup yakmıştı. Sürekli sobayla ilgilenmesi ve sobanın üzerine konmuş maşanın üstündeki kızarmış ekmekleri bir bir eliyle alması ve hızlıca sofraya atmasından anlamıştım. Anneannem, dedem, annem ve kucağındaki kardeşim, babam, ben, hep beraber yer sofrasının çevresine bağdaşımızı kurmuş, sevimli kahramanlarla kahvaltımızı ediyorduk. Bir anda aklıma aylardır adı konmamış olan bülbülümüz gelmişti. Sıcaktan mı olsa gerek bilmiyorum, normalinden daha fazla ses çıkartıyordu o gün. Babama kafesinin kapısının açılması konusunda bir şeyler zırvalamış, sonunda olumsuz bir cevap almıştım. Herkesin ağzından, bülbülün kafesinin açılmaması hakkındaki sert uyarıları dinliyor, tamam, yapmam şeklinde kafamı sallayıp, uyarıları dikkate aldığımı gösteriyordum. Bütün bir kahvaltı boyunca bülbülden konuştuk. Oda sıcakmış, eğer tavana doğru uçarsa, odanın içinde bulunan sıcak hava dalgasından dolayı kanatları yanar, ölürmüş, yok sobanın borularına konmaya çalışırsa yanarmış, yok o, yok bu. Tamam dedik.
Babam, dedemle birlikte kahveye gitmiş, annem ve anneannem de, bahçede Hamdiye Teyze ile birlikte örgü, dikiş, örnek gibi konular hakkında sohbete dalmışlardı. Dayanamadım. Kafesin yanında, penceremizin altında bulunan çekyata oturmuş, küçük kuşun neler yaptığını inceliyordum. Kafesin kapısını açtım ve yavaşça, bülbülü korkutmadan sağ elimi kapıdan içeri soktum. Kolumla ve diğer elimle bülbülün kapıdan kaçıp gidemeyeceği şekilde kapatıyor, aynı zamanda bülbüle yaklaşmaya, onu sevmeye çalışıyordum. Geçen süreler içerisinde merakım ve isteğim artıyor, elimin kenarından sürekli bülbülü yakalamak için uğraşıyordum. Bülbül kaçtıkça onunla yarışa giren ben, sonunda yarışı kazanmış olmanın verdiği mutluluk ve özgüvenle elimdeki bülbülü kupa kaldırır gibi kaldırıyor, zaferimi kutluyordum. Bülbülü daha yakından incelemek için koltuğa tekrar oturduğum anda parmağımı ısırması, onu yere fırlatmama neden olmuştu.
Yarım saat önce kahvaltı sofrasındaki uyarıları, az önce öldürdüğüm bülbülü, içinde bulunduğum durumu ve akşama yaşanacak olan olayları düşündüğüm o an, kaybolmak, kaçıp gitmek ve bir daha dönmemek istedim. Henüz yerde, cansız bir şekilde yatan o bülbülü alıp, tüm soğukkanlılığımla kafesine geri koyacak, katilin ben olmadığını gizleyecek cesaretim bile yokken, evden kaçmayı düşünmek ve bunu istemek düpedüz salaklıktı. Yaşanan bu olay neticesinde evden kaçmam, ailede büyük bir problem yaratacak, ölen bülbülün mevzusu kapanacak ve beni affedecekler düşüncesi bile salaklıktı. Ne olacak? Eve bütün gece gelmeyip sağda-solda takılacak, suçum cezasız kalacak, el bebek-gül bebek büyütülmeyen beni kaçışımın ardından gördüklerinde bağırlarına mı basacaklardı? Bastılar diyelim. Katil olduğum gerçeğini değiştirecek mi?

Evden kaçsam ne olacak? Elbet er ya da geç yakalanacağım veya eve geri döneceğim. Döndüğüm, daha bahçe kapısından girdiğim anda yerim dayağı. Kaçmadım. Ne olacaksa olur dedim ve utana sıkıla yere fırlattığım bülbülü yerden alıp, kafesine zütürdüm. Kafesin kapısını kapadım ve yüzüme büründüğüm bir şey yok tavrıyla annemlerin yanından geçip, sokağa çıktım.
Hafta sonuydu sanırım. Çünkü genelde hafta sonları yıkanırdım. Şu yaşıma kadar leğende yıkanmış olmanın verdiği rahatsızlık, banyo yapmak istemeyişimi tetikliyordu. Banyo yapmayı hiç sevmiyordum. Dışarının kirini sürekli eve getirmem annemi yine rahatsız etmiş ve o gün banyo yapmam gerektiğini bana bahçedeki tuvalete girerken söylemişti. Hamdiye Teyze'nin, beni annemin yıkadığını öğrenmesi ve bu konuyla ilgili dalga geçmesi beni sinirlendirmişti. Bu haber kızı Sevda'ya, oradan da bütün sınıfa yayılabilirdi. Ben de Hamdiye Teyze'nin yanında anneme, kendim yıkanırım dedim. Herkes bir şaşırdı. Annem güldü ve çeşmenin yanındaki güğümü göstererek doldurmamı işaret etti. Güğümü aldım ve çeşmeden doldurdum. Annem, anneannem ve Hamdiye Teyze, bir anda değişim göstermeye, olgunlaştığını ispat etmeye çalıştığını düşünen bu çocuğu pür dikkat izliyorlardı. Güğümle birlikte oturma odasına girdim. Güğümü sobanın üstüne bırakıp, sobanın altını açıp tekrar bahçeye çıktım. Git biraz daha oyna, su ısınınca seslenirim diyen anneme karşılık kafamı salladım ve bahçeden çıktım. Allah'ın bu soğuğunda kendi başıma yıkanmak beni hem korkutuyor, hem de endişelendiriyordu. Hem az önce katil olmuştum. Çok gergindim ve bir an önce bugünün bitmesini istiyordum. Daha fazla dışarıda durmak istemedim ve eve geri girdim. Banyonun bulunduğu odaya, yani yatak odasına girdim. Banyo, otuz-otuz beş santimlik bir yükseklikte bulunuyordu ve tahtadan kapısı vardı. Banyoyu inceledim. içinde sadece bir tabure vardı. Cesaretimi toplamıştım. Bundan sonra yapacağım şey, giyecek olduğum temiz çamaşırları dolabından çıkarmak için oturma odasına gitmekti. Bülbülü gördüğüm anda az önce içimde yaptığım muhakeme tekrar aklıma gelmiş, korkum katmerlenmişti. Temiz çamaşırlarımı dolaptan çıkartıp tekrar yatak odasına döndüm. Babamın, annemin ve aynı zamanda benim de kullandığım banyo havlusunu gardolaptan çıkartırken, askılığa asılmış kolyeyi görünce ister istemez güldüm.
Kolye değildi gerçi. Babam sadece o cisme boyuna asılabilecek uzunlukta bir ip bağlamıştı. Hatta espirisi bile dönmüştü bu kolyeden kırma boyun bağının. Ucundaki cisim, istanbul'a taşınmadan önce anneannemlerde yaşadığımız zamandan kalmaydı. Dayımın kızı ile evde oturmuş çizgi film izliyorduk.

Belli mi olur sağları solları? Bana da sarmasınlar sonra. Zaten sürekli içiyorlar. Ya Metin, ya da Metinler’in yanındaki evde, akrabalarıyla yaşayan Cenk gidiyordu bunlara bira almaya. Yanında dediğime bakma. O sokak tamamen bayır. Yalçın Ağabey, tam bizim evin karşısındaki evinin balkonundan neredeyse her akşam Cenk'e sesleniyor, Cenk’te bayırın en başından Yalçın Ağabey’in yanına kadar iniyordu. Tekrar gerisin geri bayırı tırmanıp, köşeyi döndükten sonra sağda kalan Davut Bakkal’a gidiyor, aldığı şişe birayı tekrar Yalçın Ağabey'e vermek için o bayırı iniyordu. Evine tekrar gitmek için bayırı ikinci kez tırmanan Cenk, her akşam birbirinden farklı küfürlerle söylene söylene bizim pencerenin önünden geçiyordu. Birgün Cenk'in amcası dayanamayıp Yalçın abinin evine, kapısının önüne kadar geldi. Taner Amca, Yalçın Ağabey'den daha kısaydı ve Yalçın Ağabey'in onu kısa sürede haklayabileceğinin farkındaydı. O yüzden, her ne kadar sinirli olsa da sinirini göstermemeye çalışıyor, gayet kendinden emin bir halde Recep Amcalar’ın evinin kapısında bekliyordu. Yalçın Ağabey kapıyı elinde baltayla açtı. Ne diyeceğini şaşıran Taner Amca, bir an önce oradan gidebilmek için söyleyeceklerini bir bir, hızlı hızlı hararetli bir şekilde anlatıyordu. Ne diyon lan sen diye bağırarak kapıdan yarı çıplak çıkan Yalçın Ağabey, elindeki baltayı kaldırarak yine aynı şekil bağırdı. Belki altı-yedi kez ne diyon lan sen diyen Yalçın Ağabey'i duyan Birol Ağabey, bahçeden fırlayarak Yalçın Ağabey'in üstüne atladı. Balta yere düştü ve az ötede boğuşan Birol ve Yalçın Ağabey'i ayırmak üzere birkaç komşu evlerinden çıktı. Kan revan içinde kalak Yalçın Ağabey, deli dana gibi komşuların kollarında direniyordu. Merakla ve heyecanla o akşam üstü bütün olayı izledim. Olaydan yaklaşık yarım saat sonra polisler gelip her ikisini de alıp zütürdü. Üst komşumuz Remziye Teyzenin oğlu da, tanık olduğu için o akşam polisler tarafından karakola alındı. Metin'in her akşamı bu şekilde geçiyordu diyebilirim.
Yaz-kış fark etmez, Metin her gün kapısının önünde yokuş aşağı oturur, ya bahçesindeki Huriye Ablanın beslediği kedilerle oynar, onlara otuz bir çektirir, canı sıkıldı mı kuyruğundan tutup havaya fırlatır, ya incir yer, ya da futbolcu kartlarıyla veya tasolarıyla oynardı. Kışları genelde bütün sokak toplanır, kardan buz tutmuş o bayırdan poşetlerle, leğenlerle, pimapen panjurlarıyla baştan aşağı kayardık. Recep Amcanın solunda, bizim çaprazımızdaki evde yaşayan Remziye Teyze bile çıkardı sokağa. Aynı bahçeyi paylaştığı kiracısı Adalet Abla ve oğlu Tunahan da bu takıma katılınca, on dakika geçmeden Remziye Teyzelerin aşağısındaki Nuriye Teyze, oğlu Ensar, kocası Tayfun Ağabey ve ardından onun aşağılarındaki komşular bile ellerinde poşetleriyle yorgun-argın bayırın başında alırlardı soluğu. Bu kadar kalabalığın içinde kaymak çok eğlenceli olurdu. Hamdiye Teyzeler, Emine Abla, Hakan, Esra, Sevda, herkes defalarca o soğuk kışa ve deli gibi esen rüzgarın gözlerimize soktuğu kar tanelerine aldırış etmeden tırmanır, kayardık. Kışları çok kar yağmadığından değildi bizleri bir araya getiren. Buzdu. Eğlenceydi.
Kışları buz, yazları çaydı bizim mahalleyi bir arada getiren. Genelde annemin hiçbir komşusu yokuş aşağı oturmayı sevmediğinden, bizim kapının ya da Hamdiye Teyze'nin kapısının önünde otururlardı. Hamdiye Teyze'nin sağ, yan komşusu Emine Ablalar, solda da Nedim ve Numanlar oturuyordu. Emine Ablaların üst komşusu Nermin Teyze, kızı ve aynı zamanda sınıf arkadaşım Esra, küçük erkek kardeşi Erkanlar oturuyordu. Erkan kardeşimden iki yaş büyük, benden de üç yaş küçüktü. Yani dört yaşındaydı. Kardeşim daha konuşmayı bile çözemediğinden sürekli evde otururdu. iki yaşındaki bir çocuktan beklenilebilecek tek şey bu olsa gerek. Bazen annemin gözünün önünde olacak şekilde çıkar, karşı komşumuz Musa Ağabey'in oğlu Nedimle ve yan komşumuz Muhittin Ağabey'in oğlu Yavuzla top oynardı. Arada bu oyuna ben, Nedim'in ağabeyi Numan, Yavuz'un ağabeyi Resul ve ablası Bedriye de katılınca, Erkan ve ablası Esra, Hamdiye Teyzenin kızı Sevda da sokağa çıkarlardı. Kışları sadece karın yağıp, yerlerin buz tuttuğu nadide günlerde sokağa çıkan bu insanlar, yazları evlerine girmezlerdi. Muhittin Ağabey'in eşi Remziye Teyze, Hamdiye Teyze, Emine Abla, Nuriye Abla ve oğlu Ensar, Esralar, diğer Remziye Teyzeler, biz, hepimiz sokağa doluşurduk. Bizim sokakta tam üç tane Remziye Teyze vardı. Biri yan, biri üst, biri karşı komşumuz olan bu Remziyelerden ikisi, birbirleriyle küstüler. Üst ve karşı komşumuz olan teyzelerin oğlu ve kızı bir ara arkadaş olup, ayrılmışlar. Karşı komşumuz Remziye Teyzenin oğlu Selçuk Ağabey, Serap Abladan ayrılınca, iş buraya kadar gelmiş. Serap Ablanın ağabeyinin adı da Selçuk. Ama o işin aslını bilmiyormuş. Yazın, yaklaşık yirmi-yirmi beş kişinin sürekli kapı önünde oturduğu bu sokak, sürekli temizdi. Ne bir sigara izmariti, ne de bir çekirdek kabuğu. Herkes kendi kapısının önünü muhakkak her gün süpürüp, yıkardı. Bu yüzden bizim sokak, sürekli açık deterjan kokardı. Çaylar, yemekler, herşey musluk suyu kullanılarak yapılırdı. Zaten mahalleden sucu geçmezdi. Herkes suyunu çeşmesinden içerdi. Sucudan çok, hurdacı ya da sinek arabası geçerdi bizim mahalleden. Öyle bir kokardı ki o sinek arabası, iki sokak aşağı kadar inerdim peşinden koşarak. Kafam güzel olurdu. iki bayır çıkardım eve varana kadar. Tayfun Ağabey'in bakkalını, ardından Şaziye Teyzelerin evini, en sonunda da Nuriye Abla'nın evini tırmanıp sola döndüm mü, on-onbeş adım sonra, saçlarımdaki sinek arabasının sinmiş olduğu o kokuyla eve varırdım. Bir gün yine aynı şekilde geldim. Bahçeye girdim ve anneme yakalanmayayım diye saçlarımı yıkamaya koyuldum. Yan komşumuz Resul, sokaktan bana alaycı bir şekilde seslendi. Hafif ıslanmış saçlarımla bahçe kapısına doğru kafamı çevirdiğimde, kapalı tahta kapının aralığından Resul'ün beni sabırsızlıkla beklediğini gördüm. Çeşmeyi kapatıp kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açtığımda Resul'ün sokağa dizdiği gazoz kapaklarını gördüğümde, gülümsedim. Taşındığım bu zamandan, birbuçuk-iki yıldan beri kimsenin gazoz kapağı oynadığını görmemiştim. Hatta daha öncesinde, simit sattığım zamanlarda da gazoz kapağı oynayanlar çok azdı. Tasoya gücü yetmeyen meşe, meşeye gücü olmayan gazoz kapağı oynuyordu. Aldığım on meşeye karşılık, verdiğim bir tutam macunu kavanoz kapağına yapıştırdığım zaman anlamış olmalıydım. Hem Resul'ü, hem de gazoz kapağı oynamayı. Aldığım on meşeyi sadece üç taso karşılığı satabilmiştim. Yollarda gazoz kapağı arayarak harcadığım onca zaman, şimdi Resul'ün beden almış haliydi. Dalga geçtim Resul'le. içerlendi. Arkasını dönüp gidecekmiş gibi yaparken, elindeki macundan ağırlığı yarım kilo olmuş kavanoz kapağını bana fırlattı. Kapıya çarparak büyük gürültü yaratan kavanoz kapağı, beni büsbütün korkutmuş ve şaşırtmıştı. Kavanoz kapağının ağırlığından anlamıştım. Onunki fakirlik değil, zevkti. Ama dayanamadım. Bahçe kapısının arkasında, bel hizam kadar bir yükseklikte dikili olan incir ağacının altından farkettirmeden bir taş alıp, Resul'e fırlattım. Taş, Resul'ün kafasına isabet etti. Çığlık içinde yere yığılan Resul ağlamaya, bağırmaya başladı. Hemen bahçe kapısını kapayıp, eve girdim. On dakika sonra bahçe kapımız açıldı ve Remziye Teyze'nin bağırışıyla annemin irkilmesi bir oldu.
Güzel bir sonbaharın hafta sonunda yediğim bu dayak, akşama yiyecek olacağım dayağın habercisiydi. Annem sinirlenip, geçen gün Metin'e ettiğim küfürü babama ispiyonlamıştı. Babamın da dayağı üzerine tekli koltukta uyuya kalmışım. Gece Cine 5'in karıncalı yayına girmesiyle rüyam sona ermişti. Rüyamda ne gördüğümü hatırlamıyorum. Ama bir rüya gördüğümü hatırlıyorum.
Bardaktan boşalırcasına yağan yağmurda bile top oynamak, evimizin önündeki taşa oturmak, plastik boruyla önüne gelen kediye iğneli fişek fırlatmak için vardım ben. Her mevsim çıktım sokağa. Sokağımdan ötesine gitmedim ama. Aşık sokak benim için en iyisi olmasa bile seviyordum. Mahalle maçlarında oynayamasam bile birkaç kez kaleye geçmişliğim vardır. Bizim sokaktaki Metin'in aracılığıyla oldu tabi. Bir daha da o özgüvenimi kırıpta gidemedim diğer maçlara. Zaten çağırmadılar. Halbuki duvardan gol atacak kadar aşağılıklardı. Bediş izleyip onların taklitlerini yapmaya çalışan kızlara asılan bu mallardan ne bekleyebilirsin?
Yine de bu sokağın vedar-ı iftiharı olmaktan dolayı gurur duyarım. Metin'i bilemem.

Poşetin ağzını açtı ve içindekini yere döktü. Yaklaşık iki yüz elli-üç yüz tasoyla göz göze geldiğim an, artık oraya ait olduğumu anlamıştım. Tasolarım, taşınırken kaybolmuştu ve cebimde sadece yanımdan hiç ayırmadığım togepi tasosu vardı. Bilmiyorum, Togepi'nin sessiz ve sakin olması, sürekli kucakta durması, onu sevmem için iyi bir nedendi sanırım. Habire gülüyordu. Metin'e Togepi'yi gösterdiğimde güldü. Yüzlerce tasonun içinde eliyle koymuş gibi buldu Misty'i. Ardından Ash'i ve Brock'u. Bu kadar taoyu nereden bulmuştu? Üstelik ailesi fakir. Burada işi ne yoksa? Gıpgıcır Togepi tasoma karşılık on tane taso verebileceğini ve onunla oynamamı isteyen Metin, bir eliyle yerden tasolarını topluyor, diğer eliyle de kendi tasoma doğru uzanıyordu. Vakit geçsin diye kabul ettim. Zaten geri çeviremezdim, çünkü tasom, poşetine girmişti. Birlik, daha sonra ikilik, ardından üçlük ve yine ikilik oynadık. Elimde kafliğim ve bir taso kalmıştı. Hiç kepememiştim. Üstelik sinirlerim acayip bozulmuştu. Bir kere bile kepemeden, kökülmüştüm. Yere fırlattığım hafif ıslanmış olan kafliğimi elime almamla Metin'in kafliğine oynayalım mı demesi beni büsbütün delirtmiş, sinirden küfür edip, sonucunda kabul etmeme sebep olmuştu. Islanmış tasoyu eşofmanımla kuruttuktan sonra ortaya koydum. Metin de üstüne Togepi'yi koydu. Heyecenım artmış, Togepi'yi geri alabilmek için elime geçen bu fırsatı iyi değerlendirmek istemiştim. Res mi, tas mı diye sordu Metin. Tas dedim. Res geldi. Normalde ilk vuruşu bir önceki eli kepen yapardı ama Metin'in centilmenliği tutmuştu. Metin kafliğini fırlattığı gibi ikisini de döndürmüştü. En sevdiğim, yanımdan asla ayırmadığım tasomu on tane tasoya değer görüp satmış ve yavaş yavaş kepilirken çoktan pişman olmuştum. Üstüne üstlük kökülüp rezil olmuştum. Tasomu geri kazanabilmek için elime geçen o fırsatı değerlendiremeyip hüsrana uğrayan ben, farkında olmadan yirmi tasonun borcunu sırtıma yüklenmiştim. Çünkü Metin benim kafliğimi on taso değerinde görmüş, kendisi de eşit sayılabilecek kaflikle oynamıştı. Zaten o tasoyu kaybetmiş ve değer biçilen kafliğime karşılık Metin'e olan borcum yirmi taso olmuştu. Olmamalıydı. Yaptığım hata beni pişman etmiş ve oldukça üzmüştü. Herneyse, bu Metin'in ağabeyi serçe parmağının tırnağını kırmasından dolayı Recep Amca'nın oğlu Yalçın Ağabey ile kavgalıydı. Metin öyle sölemişti. Her akşam muhakkak birbirlerine saldırmasalar bile atışıp, bahçeden bahçeye küfürleşirlerdi. Pencereden bakıp, olanı biteni izlemeyi ne kadar çok istesem de, hiç açmadım o perdeyi.

Birkaç yıl sonra anneanneme taşındık. Neden taşındığımızı, neden bir odanın içinde beş kişi yatıp kalktığımızı bilmiyorum. Ama soba kenarında uyuyakalmamak gerektiğini iyi biliyorum. Soba beni etkilemeyi öyle iyi başarmıştı ki, yanında uyumadan geçirdiğim her kış gecesi için kendime kızmıştım. Bütün bir akşam üstüne tükürüp, üzerine mandalina kabuğu atıp, odayı mükemmel bir kokuya boğup eğlencem sona erdiğinde, yattığım yerde uyuyakalmışım. Bir yorganla üstüm örtülmüş. Ansızın elimin yanışıyla acı içinde uyandım. Derimin sobaya yapıştığını, ardından o tavuk kokusunu anımsıyorum. Bir süre sonra kokudan uyanacak olanları uyandırmamak için mecburen camı açıp odayı havalandırdığım anda annemden yediğim azarı unutmam. Az önce kendisine büyük bir sevgi beslediğim bu sobayla böyle talihsiz bir olay neticesinde tanışmak, aklımın ucundan bile geçmezdi.
Babamın eve gelmeyişinin kaçıncı günü olduğunu, neden eski evimizdeki eşyaların anneanneme yakın bir apartman dairesine taşındığını bilmiyorum. Sorularıma cevap bulamıyorum çünkü soruların neden oluştuğunu bilmiyorum. Kısacası hiçbir şey bilmiyorum ve öğrenmek için de uğraşmıyorum. Tatilde gibiyim. Anneanneme gelmişiz. Bütün akrabalar aynı sokakta. Her gün herkesi görmekten usanmıyorum. Bakkala gönderilmekten, para üstünden, ekmekten, yoğurttan, sigaradan, yarım kilo şekerden, şeker poşetini delmemeye dikkat etmekten, hiçbirinden usanmıyorum. Günler çok güzel ve dolu geçiyor. Hatta bir gün boyunca sırf bakkala gidip para üstü toplasam, ikram bile alıp yiyebiliyorum. Haftada en az iki gün ikram yiyorum bazen. Bu arada bir poşet dolusu tasom bile var. Jetgiller, Tom ve Jerryler, Çakmaktaşlar. Hemen hemen hepsinden var. Oynayıp kazanmak ya da kaybetmekten çok, elimde bulunmalarını, hiçbir yere ayrılmamalarını istiyorum. Bir anda kendimi tutamayıp kaldırım kenarında taso oynayanların yanında alıyorum soluğu. Bir bakıyorum ki ben oynuyorum bu sefer bazıları çizik, bazıları silik, bazılarının tam ortasında çıkıntı bulunan tasolarla. Daha iki gün önce at arabasından üzerine düştüğüm omuzumu zorlamamaya çalışıyorum taso oynarken. Topaç gibi döndürebiliyorsun mesela o tasoları. Fırıldak oluyor. Hatta hangi paketin içinde taso olup olmadığını bile biliyorum. insan merak edince.
Babamın hala bizim geldiğimiz yerde olduğunu, halletmesi gereken bir takım işlerden dolayı buraya gelemediğinin haberini alıyorum annemden.