Beyler rezleri alın uzun soluklu bir hikayeye başlıyoruz merak etmeyin lafta sanmayın ve SadeceOkuyun

Çocukluğumdan beri hep pgibolojik sorunları olan biriydim. Nedensiz yere bayılmalarım istemsiz olarak kendimi başka yerlerde bulmuşluğum hatta bazen insanların gözlerine baktığımda hayeller bile görmüşlüğüm oldu. Doktorlar bir türlü ne olduğuna anlam veremiyorlardı. Tüm testlerde her şey tertemizdi. Hatta bi ara uyurgezer teşhisi bile konmuştu. Ama ben farklı bir şeylerin olduğunu biliyordum.

Bu yüzden çocukluğumun çoğu zamanı yanlızdım. insanlar benle arkadaşlık etmek istemiyor hatta bana sanki hastalıklı bir yaratıkmışçasına bakıyorlardı. Beni seven büyüten bir ailem olmamıştı. Annem babam kimlerdi hiçbir fikrim yoktu. kendimi bildim bileli yetimhanedeydim.

Bana karşı iyi olan beni seven sadece bir kişi vardı. Ebru abla. Bu kadın yetimhaneye hafta sonlarında gelen orta yaşlarda saçlarına hafif aklar düşmüş, gözlerinin altında kaz ayakları oluşmuş dalgalı ve siyah saçlı ama yemyeşil gözleriyle sürekli gülen yüzüyle insanları adeta kendine çeken biriydi. Bana sürekli sende çok farklı bir yetenek var derdi. Benim gelecekte çok büyük şeyler yapacağımı biliyordu sanki

Gece vaktiydi. Arabanın arka koltuğunda oturuyordum ama sanki orda yokmuşum gibiydi. Konuşuyorum arabayı kullanan kişiye bir şeyler söylüyorum ama duymuyordu. Araba kırmızı ışıkta beklerken yeşilin yanmasıyla hareketlendi. Tam o sırada yan yoldan gelen hızlı bir aracın bize çarpmasıyla sarsıldık. Kırılan cam parçalarının her zerresini havada görüyordum. Sanki her şey yavaşlatılmış modda bir video gibiydi. Arabanın havalandığını hissediyordum. Büyük ihtimal takla atıcaktık. Çığlıklar geliyordu ölümü hissediyordum ve geri döndüm.

Müdürün odasına girdiğimde onun yalnız olmadığını gördüm 2 polisle beraberdi. Neler oluyordu anlam veremiyordum. Müdür konuşmaya başladı. sakin ol diye başlayan bir cümle ve 2 polis olan bir odada iyi bir haber gelmeyeceğini anladım. Nasıl o diye sordum. Kimse cevap vermiyordu. Tekrarladım nasıl o söyleyin. Hep sinirli olan müdürümüz başını öne eğmiş biliyorum senin için çok zor fakat onu kaybettik demesiyle ciddi anlamda dünyamın karardığını hissettim.

Bana baktı her zamanki samimiyetiyle (beni bırakıyorum diye korktum sandı ki) merak etme her şey güzel olucak ve dediğim gibi her zaman seni ziyaret edeceğim dedi. Hadi şimdi yemek vakti diyerek ayağa kalktı ve yürümeye başladık. Ama içimi kemiren bir duygu vardı. Ne olduğunu bilmiyordum ama engelleyemiyordum da.

Bir birimize sarıldık. Gözlerim dolmuştu ama ağlamak istemiyordum. Güçlü olmalıydım. O gidene kadar hiç gözlerimi kırpmadım biliyordum eğer gözlerimi kırparsam yanaklarımdan süzülen göz yaşları sel olacaktı. Bindi arabasına ve korna çalarak gitti. Bende gözlerimi kırpabildim. Odama çıktım uyumaya çalıyorum uyuyamıyordum. içimi yiyip bitiren o his hala geçmemişti. Gidip birkaç ağrı kesici içtim ve onunda dediğini tekrarladım her şey güzel olucak. O sıra uykuya dalmışım.

Tamam diyip peşine takıldım arkasına dönmesiyle kızı boynundan yakalayıp olan gücümle boğazını sıktım. Öldürmeyecektim sadece bayıltmaktı amacım. 30 40 saniye sonra bilincini yitiren kız kollarımın arasına düştü. kızı kucaplayıp ilk gördüğüm motele girdim. içerde çok ağır bir koku vardı fakat başka şansımda yoktu. Bir oda kiralayıp kucağımda kızla çıktım. Odaya girer girmez sıkıca kızı bağladım. ağzını tıkadım. Onun ayılmasını beklerken bende videoyu açıp izlemeye başladım.

Ebru ablayla hala göz gözeydik. Bana dakikalarca sürmüş gibi gelen olay sanki 1 sn de bitmişti. Noldu seni dalgın gördüm demesiyle tam olarak kendime geldim. Yok bişi abla gidiyorsun ya üzülüyorum işte dedim. Sonrada abla bugün son günün gitmesen son gece burda kalsan olmaz mı diye sordum.

Sabah her zamanki gibi uyandım. Duşuma girdim kahvaltımı yaptım. Hava bugün kapalıydı ama ekim ayı olduğu için bu çok doğal bir durumdu. içimde arkadaşımın gitmesinin burukluğuyla sağda solda dolanıyordum zaten gidecek çok da yerim yoktu. Öğlen saatlerinde müdürün beni odasına çağırma anonsuyla irkilip yürümeye başlamıştım. Ne bir taşkınlık nede hastalığımla ilgili bir şey olmuştu. Neden çağrılmıştım ki.

Beyler elimden geldiği kadar hızlı yazmaya çalışıyorum dediğim gibi uzun soluklu bir hikaye bu. Bu gecelik bu kadar okuyan herkese şimdiden teşekkürler yarın öğleden sonra 3 4 gibi başlayıp iftara kadar yazmayı planlıyorum iyi geceler herkesee

Kasada bir video kaseti ve dosyalar vardı birde not:
Eğer bunu okuyorsan ben çoktan ölmüşümdür senin her zaman çok iyi şeyler başaracağına inanıyordum ve seni bu işe bulaştırmak istemezdim ama kızım tek başına bu yükün altından kalkamaz onu korumanı istiyorum. Bu videoda her şeyi açıklıyorum dosyalarda ise kanıtlar bulunmakta. Bunları gördüğünüz için artık geri dönüşünüz yok. Dikkatli olun ve kimseye güvenmeyin. Notu okuduktan sonra kızla bir birimize baktık ve kızın gözlerinde bir hayalle baş başa kaldım

Yemeğimizi yedik her zaman ki gibi bir birimize zorlu bilmeceler sorup ip uçları vererek cevabı bulduran şaçma bi oyun oynuyorduk. Kim daha fazla ip ucu alırsa kaybediyordu ve dondurma yada tatlı ısmarlıyordu. Hep ben kazanırdım ve her seferinde şaçımı okşayarak çok zeki birisin der gülerdi. Ama biliyordum kazanmama hep izin verirdi. Zaman geçti vakit gelmişti gidiyordu.

09.10.1994
Güneşli bir Pazar günüydü. Hafif hafif esen rüzgârda her zamanki gibi yalnız başıma oturuyordum. Yemek saati yaklaşıyordu. Ebru abla geldi yanıma. Klagib muhabbetlerimizden birini yapıyoruz. Birden ciddileşti. Bana bu Pazar işi bırakıyorum dedi. Tek arkadaşımda gidiyordu ben bu yanlızlıkla kesin delirirdim. içimde bir korku alevlendi. Anlamış olacak ki hafif bir tebessümle merak etme SadeceOkuyun seni hep ziyaret edicem dedi. O sıra göz göze geldik. Gözlerinin içinde gördüğüm hayallerin birisiyle yüz yüze geldim

Döndüğümde her zamanki gibi saniyeler içinde herşeyi görmüştüm. Şimdi napmalıydım. Saatler içinde bir eve gideceğiz ve bu bizim sonumuz olacaktı. Ayrıca bu kızda kimdi. Ebru ablanın kızım diye bahsettiği kızı nerdeydi peki? Kız seslendi ee şimdi napacağız? güvenli bir yere gidelim dedim. Tamam annemin evi uygun bence demesiyle gördüğüm evin sahibi belli oldu.

17.01.1995
Yaşadığım şok sonucu girdiğim komadan çıkalı yaklaşık 1 hafta olmuştu. Yeni yeni kendimi toparlıyordum. Sanki her şey bir rüyaydı yada öyle olmasını istiyordum. Kazanın tüm detaylarını okudum. Benim gözlerinde gördüğüm hayal ile nerdeyse örtüşüyordu. Ben bunu durdurabilirdim. Görmüştüm ama bir şey yapmamıştım. Katil aslında bendim. Tek dostumu ben öldürmüştüm.

Ebru abla bana bir zarf bırakmış. Zarfta bir kasada bana ait olan bir şey olduğu yazıyor fakat zarf daha önceden açılmış. Beni neden bulduğuna bakarsak kasanın şifresi için yoksa benim haberim bile olmayacak. Kafamda sorular birikmeye başlamıştı.
1- Bu kız kimdi
2- Bana ait ne olabilirdi
3- Bana ait olan bir şeyi neden ilk önce kendi denedi
Şifre için bana bir bilmece bırakmış. En kibar kuş hangisidir? bunu onlar nasıl anlamadı ama şifreyi biliyordum BAYKUŞ

Odaya bir iki dakika boyunca sessizlik hakim oldu. içerdekiler dikkatle beni izliyorlardı. Patlayacak bir bomba gibiydim. Dayanamadım nasıl oldu dedim nasıl olur? Bağırmaya başladım kendimi kaybediyordum. Gözüm kararıyordu. Polislerin kolları arasından kurtulma mücadelesi veriyordum. Kalp atışlarım hızlanıyordu terliyordum. Bayılmadan önce duyduğum son şey ise ‘trafik kazası evlat üzgünüm’ oldu.

Hemen yola çıkalım dedim. Çünkü gerçekten merak ediyordum o kasada ne olduğunu. Biz kasaya doğru giderken kıza sen kimsin tarzında bir soru yönelttim. Bu zarf senin eline nasıl geçti. Ben Ebru ablanın kızıyım dedi. Şok olmuştum bana hiç bahsetmemişti. Varmıştık yalnız 1 sorun vardı. Şifre bir kere girilebiliyordu. Yanlış girildiği taktirde kendini imha edeceği açık bir şekilde not edilmişti. Ama ben cevabımdan emindim. Tek tek tuşlara basmaya başladım. B dıt A dıt Y dıt K dıt U dıt Ş dıdıdıdıt kasa hafifçe açıldı.