Hayat oysa o kadar da şey çıkarır karşımıza. Nasıl olur da insan hayatın karşısına çıkardığı her şeyde bir nebze arar ve anar aklından geçen ancak yüreğinde yer edinemediğini. Ayrıca illa bir insan mı olmak zorunda unutamadıklarımız? insan unutamaz mı bir bahar akşamı oturup ettiği iki kelamı. Bazen anın büyüsüne kapılıp arkada çalan bir şarkının önemsizliği ne de önemli olur değil mi o an hayal kapılarının arkasında kaldıktan sonra. O zaman ne bizi böylesine unutamamaya zorlayan. insan geçmiş ile gelecek arasındaki o ince köprüde arkaya bakarak neden yürümeye çalışır ki? Ne dersiniz beyler. Anlatalım mı bir şeyler?