neden mutsuzuz

aslında bir cok neden var hayatimizda ama asil nedeni bizlerin algilariyla oynayan sosyal medya gibi bir cok mecra
bizler sadece onlarin giydiklerini ve yediklerini alirsak mutlu olcagimiz dusuncesine sokulmasi izledigimiz amerikan filimlerinde en cirkin karek terlerin bile ortalama bir insandan daha gulzel olmasi bizlere bir ulasilmaz guzelik gosterip o guzellige ancak bizimle ulasabilirsin dusuncesini inandirilmasi
hic ihtiyacimiz olmayan seyleri ihtiyacmis gibi gosterip bize satmalari ustelik onlararida borlarak aliyoruz

insanlarin face book instagram gibi aglarda birbirleriyle surekli gereksiz bir rekabete sokmalar bizleri kendiz olmak yerine onlara benzemeye zorlamalari
koleri haline getiriler bizi gunde kac saatimizi bu tur sitelerde harciyoruz belirsiz aslinda bizleri kendimiz degersizmis gibi hisettirmek onlar olsan hic bir anlamimiz olmacagi hissini inandirmak bizleri sadece onlarin mutlu edebilecegine inandirmak

bizi bu tur gereksiz seylerle uyturken kendi ceplerini doldurlar dunya nufusu giderek arti yor ama nedense dunya gelirinin buyuk kisminyillardir ayni kisilerde bizler uyuturken gidgide fakirlesiyoruz haberiniz olsun bu yazdiklarim sadece türkiye icin gecerli degil tum dunya bu cikmaz saplanmis durumda .

not:telefondan yaziyorum kusura bakmayin

http://c12.incisozluk.com.../11509/7/573297_o5042.jpg

arkadaşsızlıktan, yalnızlıktan yakınırız her fırsatta. bir dostun acısını paylaşmaktansa kaçarız fellik fellik. dert dinlemeyi de öğüt almayı da sevmeyiz. bir yaşlının yalnızlığına ortak olmayı kabus belleriz. dostların bizi dostluklarından mahrum bırakmasına veryansın ederiz. hata affetmeyiz. yalnızlaşırız git gide.

herkes bilir mastürbasyonun değil kitap okumanın elzem olduğunu. kimse kitabı tercih etmez yine de. kalitesiz zaman geçiriririz, pişmanlığın kaçınılmazlığını bilsek de. dillere destandır dalga sesinde, saatlerce, sevgiliyle yıldızları izlemek. kimse inmez sahillere el ele. televizyondaki diziyle yıldızların saati çakışır nedense.

reserved

sevdiği insanla evlenen biri daha güzellerine bakmaktan ve iç geçirmekten geri durmaz. ayrı olsa şarkılar besteler hakkında, şiirler yazar. elde edilenin değeri azalır, gider. mutsuzluk çanları çalar, insanlık ibadete koşar mutsuzluk tapınağına.

@6 biz insanoglu elimizdekinin hep en iyisini istiyoruz.. maalesef problem burada, onu bulamayacagimiz gunleri dusunsek aslinda boyle olur mu? ki sanmiyorum olmaz..

@5 tamamen hemfikiriz.

yeni bir araba aldım. b sınıfı, şirin, yakıt cimrisi hyundai i20. ilk arabam olduğundan mümkün olduğunca ucuz bir araba almaktı amacım, aldım da. ilk birkaç ay boyunca keşif halindeydim. araba kültürüm geliştikçe arabamdan soğumaya başladım. ne motor olarak ne de konfor olarak tatmin etmiyordu beni kağıt üzerindeki değerler. halbuki 16 saat kesintisiz yolculuk yapmıştım rahatlıkla. Pişmanlık başladı önce hafiften: neden daha donanımlısını almadım?
geçen gün yeni i30'a bakmaya gittim. şiddetli bir sahip olma arzusu vardı içimde. eğer 10 ay sonra yenisine heves etmeyeceğimi bilsem mutlaka alırdım. ix35 sahibi bir öğretmen arkadaşımın ix55'e heves ettiğini gördüğümde anladım: bunun sonu yok. arabayla mutluluk mümkün değil, zira parayla da aynı.

mutlu olamamanin en temel sebebi tatmin olamama durumu.. Basit seylerle mutlu olmak vardi eskiden, simdi bunun fazlasiyla bile mutlu olamayip daha cok istiyoruz.. Bu insanlari belki de arsizliga itiyor. Ama bencr en buyuk mutsuzluk insan sayisinin artmasiyla dogru orantili. Cok insan varsa cevrende, mutsuz olmaya mahkumsun.

eşşeen gibinden dolayı

mutlu olanların kafası raad şu an mışıl mışıl uyuyolar yarram

mutlu olsak burda ne işimz var

edit :

mutlu olanlar ya şu anda sevgililerine sarılmış uyuyorlar
ya da işin gücün getirdiği rahatlıkla mışıl mışıl uyuyorlar

bu incideki ilk ciddi başlığım arkadaşlar. sıkıcı olabilir baştan söyleyeyim..

bu bir gözlem. mutsuzuz. öyle böyle değil, herkes mutsuz. kimisi daha mutsuz belki ama herkes mutsuz. bu işin zenginlikle hatta başarıyla ilgisi çok sınırlı. ülkenin en zengin ve başarılı insanları da mutsuz.

sebep basit aslında. elimizde olmayanlara, elimizde olanlardan daha fazla odaklanıyoruz. orta halli bir adam zengine öykünürken, zengin de daha zengine özendiğinden o da mutsuz. en zengininse tanrılık kompleksi onu mutsuz kılıyor. vasat görüntümüzü beğenmiyoruz. uzun olan boyumuzla mutlu olmak yerine yamuk olan dişimizle bozuyoruz aklımızı.

hiyerarşide bir üstü hedefleyip duruyoruz. odaklandığımız statünün yetki ve imkanları. katlanan sorumlulukları gözardı ettiğimizden eskiyi aramaya başlıyoruz o konuma geldiğimizde.

elimizdekilere şükretmek her şeyin çözümü demiyorum ama şunu anladım ki insanoğlu mutsuz olmaya programlanmış. sebep ortada, çözüm olsa başıma sürerdim sanırım.