neden mutsuzluğa kapıldıgımızda umutlarımız

yok oluyor birden :/

hayır yani, gitmesi gereken mutsuzluk olması gerek degil mi :/

umutlarımız neden gidiyo ki :/

peki hadi :/ gitti diyelim tüm umutlar :/

geri geldiğinde, aynı sevinçle açılmaz ki kapı :/

ama aynı kapı :/

aynı zil sesi :/

gelende aynı kişi :/ ama verilen tepki, sevinç neden aynı olmaz ki :/

git osbir çek panpa herşey düzelir merak etme

doktara görün sen kardeş :/

bak güzelim sana dair umutlarımı kaybettim
peki bu gibimde mi zerre kadar değil
peki bu yüzden mutsuz muyum aksşne çok mutluyum
sana dair kaybettiğim umutlarımı zütüne soktum kalan mutluluk bana yeter
şimdi gibtirip gidebilirsin

uhumdaki boşluk, içimdeki tatminsizlik ve hayatımdaki anlamsızlık bakışlarımdan okunuyorsa eğer, bilin ki bunun sorumlusu ben değilim. Ne bu dünyaya kendi isteğimle geldim ne de zamanın ve çabanın değerini bildim. Ne zaman dışarı çıksam şaşırıyorum insanların nasıl hayatlarına devam edebildiklerine. Ne zaman görsem bikaç genci eğlenirken tiksiniyorum onlardan hayatlarını mutlu geçirebildikleri için. Ter, tak, sidik ve salya akıtan bu yaratıklar nasıl mutlu olabilirler, o sivilceli, kir dolu gözeneklerle dolu olan suratlarında nasıl bir gülümseme ansızın ve umursamazca belirebilir? Nasıl olur da neyin iyi neyin kötü olduğuna karar verebilirler kendilerini anlamın dimdik ve sopsoğuk önlerine gerilen duvarların arasında kaybolduğu bir labirentte bulmadan? Ve ben neden onlar gibi olmak yerine burda bu aptalca, beni benden daha da tiksindiren, içimdeki boşluğu daha da çok sızlatan satırları yazıyorum?

Bu yazıyı bitirdikten sonra yine her akşam yaptığım gibi dışarı çıkıp amaçsızca yürüyeceğim. Yine sıradışı, her insanın başına gelmeyen, her gün olmayan birşeyin olup beni bu yaşantımdan kurtarmasını dileyeceğim. Fakat bir tak olmayacak. Gece eve dönüp o karanlık ve soğuk odamın tavanına saatlerce boş boş bakacağım.

özet: çok yalnızım binler

@8 fok balıkları da yalnız diyorlar :/ doğrumu acaba :/