neden mi susuyorsun panpa

hep aynı... bilmem neden yazıyorum?
belki bu gece masam ve karanlık odamda kendime acıyorum... kim bilir ki
nedense hep susuyorum... çünkü hayallerime kırıklıklar kusuyosun...
evleniceğin kadın... küfürlerinde kaldı...
ve öyle umursamıyosun ki hayatı yaşamak en az senin kadar zavallı...
gülebiliyorsan sende toplumda kaybettin ruhunu... neden mi ?
çünkü bu insanoğlu toprağa gömdü iskeletle... onurunu...
bilirsin yerinde olsa başkası kesinlikle delirir...
zaten anlatamamanın verdiği başağrısı buna delilin...
beynini meşgul eden cevapsız soruların var kesin bildiklerindende zaten emin değilsin..
neden mutluluk bi yastıkta değilde fotoğraflarda eskir ?hiç cevabını bilemedin...
burası lanetli bi yer ve kendin olmak bi hayli zahmetli... zaten sen kendini kendin olmayarak mahvettin...
tepkisiz bir esirsin kutuplardan basık ekvatordan şişkin bi sahibin var...
sana bahşedilen konforlu bi yaşam çalış dur ve çabala almak istediğin evin tüm kapıları para... bak
okul yıllarında ettiğin kavgalar kadar güçlü sevdin ama tasolarla oynamak kadar taktan yere aldatanlar var...
bu yüzden susuyorsun...

devamlı düşünüyorsun... tüm gördüğün ya kabussa diyerek uyanıyorsun...
sahte insanlardan kaçıyorsun ruhun karanlıkla kaplı bi fanusta...
ne ailen ne bi başka insan sana verebilir bundan sonrası için huzur...
kaybettiğin onca şeyle kalmadı tadın tuzun...
soğuk bi hava... sen ellerin cebinde yürürsün...
bakireliğinin bi kaltağın gibmesiyle kaybedildi büyüsü
hafızana tecavüz eden mutlu anlar gelir aklına kapat ışığını odanın dolu gözlerin karanlıkla küçülsün...
ne kafiye yapmak amacın nede sadece edebiyat...
zahiyat... yumruklarını sıkıp dört duvarda tavana bakmak panpa...
sen bi adam asmacanın ünlü aktörü gibisin...
sevgilim dediğin sana rağmen başka harfi seçti... yutkunamıyorsun...
sorma... hangi oyun bitti bu zamana dek...
hangi masalın sonusun ?..
pamuk prenses sandığın kadar masum mu ?

değilmiş... bildiklerinde hepte yanıldın...
çocuktun dizlerinde yaraydı... büyüdükçe yenileriyle de tanıştın...
ve anladın ki eğer kabuk bağlamazsa bir kegib bile kan kaybından öldürür...
eğer bir kalp buz tuttuysa çözülmez... çokta kolay ısınmaz ama kolay kırılır...
sen bu dünya da kobaysın... üstünde milyonlarca deney var...
bir değnekle emekli edileceksin bu hayattan... zaten burası inan değmiyor yaşamaya...
seni anlayan kimse yok... kimsenin umurunda da değilsin...
elinden geldiğince zor yarınlar... neden inandığın her insan seni yarım bıraktı ?
biliyorsun... işte bu yüzden susuyorsun...

göğüs kafesinin ardında duran bir kalbin sessizliği
nedense hep seversin sen ağlarken o gülen kızı...
çaresizlik diz boyu... istemediğin kadar dolusun... dokunsan gülecek kadar his yoksunu...
insanlar başkalarının düşüncelerine ve başkalarının gözlerinde kendilerinin nasıl olduklarına verdikleri önem kadar
kendilerine önem vermezler...
bu yüzden hepsi rol yapar ve maske takar...
beklentilerini karşılamakta tıkandığın yerde seni terkedenler her daim olur yaşantında...
sen bunlarla tecrübe kazanırsın...
bir ufak tartışmada sana on gün trip atan kızın... onun için hiç bir şey yapmamış bir şarkıcıya hayranlık duyması seni yıkar...
aptalca gülümsersin... acırsın buna...
senin boy boy posterlerini asmazlar duvarına...
ama sana "seni seviyorum"demeyi bir politikacı kadar yalanla söylerler...
bu yüzden abartma bu kızları gözünde... gelme kurulu oyunlara...
birde hayatı polyannanın zütünün yanakları arasında yaşayanlar vardır...
sende hayata kızarmış gözlerin ve mor göz altlarınla toz pembe bakmayı denersin...
denersin ama yapamazsın... bu yüzden susarsın...

ayrılmış alan daha sonra entry giricem...