Hani Tyler Durden diyor ya; ” Biz televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük, ama olmayacağız. Simdi bunu anlamaya başlıyoruz. ”

Sabahtan akşama kadar facebookta, twitterda, instagramda mutlu, popüler ve zengin insanları görüyoruz, takip ediyoruz. Onların o gibik mutluluk saçan fotoğraflarını görüp hayıflanıyoruz. iphonelarını, arabalarını, bilgisayarlarını, sevgililerini görüp hayata bir "dıbına koyim" daha yapıştırıyoruz. Biz hayata her "dıbına koyim" dediğimizde hayat bize daha ağır bir şekilde "ananı gibeyim" diyor.

Hele okul bitip hayata atılınca o hayalini ettiğimiz adam değil de sıradan, özel olmayan basit bir sürüngen olduğumuzu anlayınca aslında yaşadığımız bu ruhsal bunalımın henüz başlangıç aşamasında olduğumuzu bilmiyoruz bile.

işte mutsuzluğumuzun, umutsuzluğumuzun, karamsarlığımızın ve kendimizi bomtak hissetmemizin temelinde de bu yatıyor beyler. Unutmayın hiçbir zaman o istediğimiz adamlar olamayacağız ve daha da kızgın bir hale geleceğiz ama şunu unutmamak lazım biz oturduğumuz yerden hayata kızarken hayat bizi gibine bile takmadan akıp gidiyor.

beyler aklınız ve mantığınızla konuşuyorsunuz fakat benim anlattığım şey bilinçaltılarımız. hiç kimse tasavvufi alemde maneviyatı için yaşamıyor. 21. yydayız. bırakın bu önemli olan öteki taraf ayaklarını.