Bunu hiçbirimiz istemedik. Kader bizi bulmuştu. Çünkü bu kahpe dünyada, yani kızların efendileri kırdığı, memesini açan kızlar için hamur açan kızların üzüldüğü bir dünyada, biz iyilikten, saflıktan yana olduk.

Çoğumuz yakışıklı sayılmazdık. Tabii bide özgüven meselesi var, bunlardan yoksun kişilerdik. Hal böyle olunca, toplumdan kovulduk, istenmedik. Karanlık gecelerin, yağmurlu havalarında, ıslak kaldırımlarda, loş bir ışıkta yalnız başımıza yürüyorduk. Bu belki de bu koca hayatımızdaki en büyük sorundu. Resmen bir hapishanenin içindeydik, üstüne üstlük kimse bizi görmüyordu. Sessizce attığımız imdat çığlıklarını kimse duymuyordu, anlamıyordu. Bu hayatta hiç aşkın tadına varamadık, üstelik gerçek aşkı sadece biz yaşamayı hak ediyorduk. Diğerleri bizim aksimize sadece bir gecelik ilişkiler peşindeydi Sevdiğimiz kahpe, bir pekekentin altında yok oluyordu, fakat biz sesimizi bile çıkaramaz olmuştuk. Ne yapabilirdik ki.

Kendimizi o evimiz denen hücreye hapsettik, çünkü bu kader bizi engelliyordu. Asıl hayatın kendisine hiç ulaşamadık, dışarıya çıkmaya korkuyorduk. Çünkü içimizi o farkedilme duygusu, sarıp sarmalamıştı. Sinemaya gidemiyorduk, çünkü arka koltuktaki çiftler bize uzaylı gibi bakıyordu. Eğlence mekanlarına bile, yani bizi üzüldüğümüzde bir nebze olsun sevindirebilecek yerlere bile gidemiyorduk, çünkü herkesin yanında ya arkadaşları, ya sevgilisi vardı. Aslında her şey şu duygudan ibaretti.

Yalnızlığımızın bilinmesini istemiyorduk.

Çünkü sevdik

Çünkü tipsizdik.
Nokta

Çünki paramız yoktu

Bide ben yalnızlığı sefiyom diyen ergenler var bilmezler nedir ne kadar zordur

Seveni giberler, gibeni severler.

Birader benim hiç bir zaman tipten karşı bir sorunum olmadı tamamıyla öz güven meselesi bence