Kardeş anlatıp da gece gece yaktırma bana son paketimi.

Sahra tamamen aklımdan çıkmıştı. Bugün o kadar uzun sürmüştü ki onun varlığını bile unutmuştum. Telefonumun hızlı mesaj bölümünü açıp defalarca gelişi güzel şeyler yazıp sildim. "Ben Badomad ve evet kesinlikle kağıdı açmak zordu."
"Zor olan herşeyin sonunda istisnaları saymazsak eğer mutluluk vardır. Mutlu musun?"
"Yeni doğan kızını yarın toprağa koyacak bir baba, ne kadar mutluysa o kadar mutluyum, ya sen?"
"Allah rahmet eylesin Badomad, neden ne oldu diye sorarak seni yormayacagim. Sadece bilmeniz isterim ki, aslında bildiğine eminim hepimiz saniyeler içinde ölmek için uzun sure yaşayan insanlarız. Acini yürekten paylaşıyorum, lütfen hoşça kal."

Bugün, birbirimize hiç bir zaman gerçek anlamda tutunamasak ta aynı acıya ağlayacaktik. Kızımızı sigmayacagima emin oldugum toprağa koyacaktık. Bir kez olsun kucagimda tutamadığım küçük kızım, şimdi omuzlarimdaydi. Dizlerimde türlü türlü oyunlarla ziplatmam gerekirken, evladimi sirtlamis aile mezarlığımıza doğru ilerliyorduk. Mezarın başında feryatlar kopuyordu. Didem annesine yaslanmıştı ve hiç durmadan ağlıyordu. Demir kusursuz bir metanetle kızım için açılmış olan mezara bakıyordu. Annemse hem ağlıyor hem de birşeyler sayıklıyordu. Bense tek damla gözyaşı dökmeden kizima karşı olan ilk ve son görevimi yerine getiriyordum. Sanki herkesin gözü üzerimdeydi ve kuvvetli bir şekilde ağlamami bekliyorlardı. Bense ağlamak yerine kizima korkmasın diye içimden neler olduğunu anlatıyordm.
"Meleğim korkma sakın bu üzerine attığım şey çikolata. Sen eğer biraz daha büyümüş olsaydın çikolatayı çok sevecektin. Bende sana ömür boyu yetecek kadar çok çikolata veriyorum şimdi. Ben senin babanim. Kendi içine sıkışmış, kendi içinde hayat tarafından yorularak saklanmış bir adamım. Eğer sen hayatta olaaydin her şey daha güzel olabilirdi ama sen olmasanda, baban nefes aldıkça seni hep özlemle yarım kalmışlıkla ve güzel bir gülümsemeyle anımsayacak. Çikolatalar üzerine atılıp bittiğinde, biraz karanlık olacak ortalık. Fakat sen sakın korkma. Sen benim kizimsin baban karanlıktan asla korkmazdi ve sende korkmayacaksin. Allah'a emanet ediyorum ve biliyorum ki güzel kokularla, birbirinden renkli çiçeklerle dolu bir cennet bahçesinde beni bekliyor olacaksın."

Kimse kimsenin acısını anlamıyor. Kimi ağlıyor yaşadıklarından kimi içine atıyor kimiyse yarım kalıyor. Tıpkı benim gibi... Tıpkı karım gibi... Kağıttan sonra buraya dökmeye karar verdim. Hikayemin sonunu burada getirebilir miyim? Bilmiyorum...

Okurum bi ara

Rezerved okurum la

Rez okurum bir ara

rezerved

Tutar rez

Park yeri

Rezervation

Rez panpa

Rezerved

rezzzzzzzzzzzz

Rez amk yakcaz yine

Rezeeeerveddd

Tobaciya abonelik yaptırdım en önden rez

Sahra'ya aşık olmuşmuyum ilerleyen partlarda yazsam daha iyi olur. Mobilden yazıyorum, bu yüzden yavaş geliyor olabilir. Hem içiyor hem yazıyorum. Şukularınızı ekgib etmeyin derttaşlar...

https://youtu.be/uD_zqgkYoQU buyrun derttaşlar bu gece bitmesin. Yalnız bırakmayın beni...

Annem ağlamaktan yorulmuş sesiyle bana sesleniyordu. Didem'in ayrıldığını ve beni görmek istediğini söylüyordu. Ona ne diyecektim? Nasıl teselli edecektim onu? Gözyaşlarını nasıl durduracaktım? Odaya girer girmez yanağında parlayan gözyaşlarını gördüm. Başını yavaşça, benim olduğum yöne çevirdi. Bana bakıyordu. Dimdik ve acı çeken bir şekilde. Bir şeyler anlatıyordu gözleri buna hiç şüphem yoktu. Defalarca yutkundu. Fakat bu oyunu daha fazla surdurememis ve ellerini tuttuğum anda hıçkırarak ağlamaya başlamıştı. Ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Daha önce kendim dışında kimseyi teselli etmemiştim. Acemice sarılmakta buldum çareyi. Bazen nefes alış verişleri bile duyulmuyordu. Karım ölen kizimizin yasını göğsümde ağlayarak tutuyordu. Peki ben kime sarılacaktım?