Birazdan gerçek bir adam olacaksın Badomad, heyecanlı olmalısın? Dalga geçiyor gibiydi.

Afallamistim. Biraz önce kafamdan geçenlerden sıyrılıp, babamın sorusuna cevap vermekte ne kadar zorlandığımı sanırım ömrüm boyunca unutamayacağı.

-Her zamanki kadar baba, diyebildim en sahte gülümsememle.

Babam sanırım beni gerçekten heyecanlı görüyordu. Ya da dışarıdan bakan birine göre fazla dalgın ve düşünceli olmam heyecandan bu halde olduğuma yorumluyordu. Oysa parmağımın ucuna sinek ısırmış biri kadar bile heyecanlı değildim. Aksine içimde bir yerler de bir şeyler ağlıyor gibiydi. Ve ilk kez hayatımın kontrolünü kaybetmiş hissediyordum

Hikayenin devamı gelecek inşallah.

Bir an bile tereddüt etmeden içeri girdim. Hemen sarhoş olup, içimde inleyen acimi dindirmek için duble duble istedim her defasında rakıyı. Etrafımı göremiyordum bile. Kolumu kaldırmaya halim kalmamıştı. Hemen karşımda duran kadına ilişti gözüm. Kadının yüzünü doğru durustce seçemeyince, gozlerimde yaşların ne kadar çok biriktigini anladım. Ağlamamak için yutkundukca yutkundum. Hesabı ödeyip kalktim masadan. Hayatimin hatasinida sanırım o masada sızıp kalmak yerine, Didem'i aramak ve ona gitmekle yaptım. Acı çeken ruhum beni bir şekilde Didem'e sürüklemişti. Didem en yakın arkadaşım Demir olsun, kız kardeşiydi. Demir'le olan yakinligimdan dolayı Didem her zaman hayatımın içindeydi. Fakat, ben Didem'i bir kız kardeşim gibi sever sayarken, o çok daha farklı duyguları barındıran gözlerle bakmıştı bana. Bu yıllardır böyle devam etse de hiç bir zaman aramızda ki çizgiyi aşmasına izin vermemiştim. Ama o gece, reddettiğim ve görmezden geldigim aşkına sığınmak için kapısına dayanmıştım. Çünkü Ela' nin içimde açtığı yarayı başka birinde yara açarak kapatabilecegim gibi aptalca bir hisse kapılmıştım.

Beklettigim için özür dilerim. iş yoğunluğundan dolayı atamadım, eve geçer geçmez partlari atmaya devam edeceğim. Sabrınız için teşekkür ederim.

Derin derin nefes alıyordum. Bunun durması gerekiyordu. Evlenmek istemiyordum. Ben Ela'yi seviyordum. O gece yaşadığım aci, aklıma bir kılıcın kanıma girişi kadar sert ve yerinde bir azimle girmişti. Doğum günümü kutlamak üzere tüm arkadaşlarım sözleşmişler sade ama güzel bir sürprizle beni karşılamışlardı. Ela ve ben her zaman ki gibi göz gözeydik. Ya da ben öyle sanmıştım. Onunla üniversite de tanışmış ve birinci sınıftan itibaren hiç ayrılmamıştık. Okulun bitimiyle onun kariyer planlaması, benimde yoğun çalışma tempom yüzünden evlenmek aklımıza bile gelmemişti. Ara ara çocuklarımız olması halinde ne kadar mutlu olacagimizdan bahsederdik. Ama bu daha çok konuşacak bir şey kalmayınca açılan bir konu kadar basit ve en sonunda derin sessizliklere dayanan bir konuşma oluyordu. Ben sigorta şirketinde çalışan, Ela'ysa hayvan hakları için kendini unutacak kadar çalışan ve yılmayan bir avukattı.

Asla kimseye karşı sükûnetime sarılıp, her şeyin onun dilediği gibi olmasi için elimden geleni yapıyordum. Fakat doğum günümü kutladığımız o gece hayatımın tek ve ebedi zaafinin bir nefrete donusmesi, içimdeki insanı olan tüm duyguların yıkılışı oldu. Saat ilerlememiş herkes bir yerlere yayılmış, ardı arkasi kesilmeden yakılıp söndürülen sigaralardan duman her yeri sarmıştı.

Didem kendi halinde öğretmendi. Çocukları çok sevdiği ailesinin maddi gücünde hiç yararlanmadan iyi bi bir devlet üniversitende okul öncesi bölümünü teslim etmişti. Onun kapısına dayandığımda ne denli çaresiz ve sarhoş olduğumu anımsıyorum da, Didem'in beni o halde ilk ve son gorusu olacaktı belli ki. Beni içeri almıştı. Gecenin o saatinde neden onun evinde ve sarhoş olduğumu anlamaya çalışan gözlerle bana baksa da sesini çıkarmamış her zamanki yumuşak bakışlarıyla beni sakinleştirmeye çalışmıştı. Neden sonra ona evlenme teklifi ettigimin cevabını asla kendime veremeycegim sanırım.

Herşeye hazırlıklı olmakla neyi kast ediyorlardı? Başıma inanılmaz derecede şiddetli bir ağrı girdi. içimden ağlamak endiseden kapıları yumruklamak geçmiyor degildi ama bunları yapmanın şuan hiçbirşey çözüm olmayacağını biliyordum. Doktor kapıda belirmişti.
"Didem iyi değil mi? Ya bebek, bebek nasıl?"
"Didem hanım gayet iyi hayatı bir tehlikesi yok fakat... "
Bu derin sessizliğin ne demek olduğunu anlamıştım. Yinede tokat gibi inecek olan aci gerçeği doktorun ağzından duymak istiyordum. Demir, ani bir refleksle; "Fakat ne?" Diye, olduğu yerden öne doğru atıldı. Doktor daha önce hiç duymadığım bir tabirle bebeğimizin öldüğünü söyledi. Kızım, doğum sırasında çok nadir rastlanan kordon düğümlenmesinden dolayı ölmüştü. Kızım ölmüştü. Dünya başıma yıkılışına kordon düğümlenmesi adını vermişti. Koşar adımlarla hastaneden dışarı çıktım. Ne kimseyi duyacak halim vardı, ne de sevdiğim insanları ağlarken görmeyi kaldıracak kadar gücüm. Didem'i dusunuyordum.

Didem kolumda yavaş yavaş yürüyordu. Evimizin bahçesine girmiştik. Annem Didem'le küçük bir çocukmuş gibi ilgileniyordu. Hava harikaydı, fakat annem ne kadar dil doksede Didem, bahçede oturmayı reddetmiş, odasına çıkmak istediğini söylemişti. Onlar yukarıya çıkarken daha fazla dayanamayıp evden hızlı adımlarla çıktım. icmek istiyordum, ölene kadar içmek istiyordum. Boğuluyordum. Ta ki kırmızı ışıklarda durdugum muhitin karşısında bulunan oyun parkında kızıyla el ele yürüyen yan komşumuzu görene kadar. Deli gibi aglamaya başladım. Agladim, ağladım, ağladım... Yaptığım tek şey ağlamaktı...

panpa umarım bu sahra ya da aşık olmamışsındır . Dideme yazık valla.

Rezerve

Panpa seri yazacağını düşünerek beklediğimize değecek umarım diyorum

He kıvırcık şöyle , neden

Derhal yerimden fırlamış hastanenin kantinini aramaya başlamıştım. Yürürken Sahra'nin biraz önce, daha yıllar önce kaybettiğim ve kendi içime sonsuza dek gömdüğüm duygulara seslenişini dusunuyordum. Aşktan korkuyordum. Geri döndüğümde yatak boştu. Sahra yoktu tüm müşahede odasını taramistim. Yoktu. Sahra'yla ilgilenen hemşire taburcu olduğunu söyledi. Belli ki benden sıkılmış bir teşekkür dahi etme zahmetine girmeden çıkıp gitmişti. Didem hala ust katta doktorla birlikte miydi acaba? Telefonu hızlıca cebimden çıkarıp Didem'i aradım. Doktordan çıktığını ve eve gittiğini söyledi. Bende hastaneden çıkıp evin yolunu tuttum. Didem bahçede oturuyor telefonundan yayılan müzik eşliğinde sanırım doktorun terapi yöntemlerinden birini gerçekleşmesini sağlıyordu. Günü bu şekilde tamamlayıp ertesi gün yine bir yoğun iş temposu beni bekliyordu. Esra çoktan kapimin önündeki yerini almıştı. Bende odamdaki yalnizligima kaldığım yerden devam etmeye başladım. Telefonumun sesiyle irkildim. Esra bir bayanın benimle acil şekilde gorusmek istediğini söyledi. Baglamasini istedim. -"Hey sana ulaşmak ne kadar zormus." Heyecanla "Sahra" dedim. -"Sahra ya, hadi çık eski carsidaki Kayıp Kitapçı'da seni bekliyorum." Derhal arabaya binmiş ve çoktan eski çarşının yolunu tuttum. Ona ne diyecektim. Neden beni yanına çağırıyordu? Neden bir kitapçıya çağırıyordu beni? Eski carsidaki Kayıp Kitap Evi'nin içindeydim. Sahra'ya sirketimin numarasını nereden bulduğunu sorduğumda hastanede çarpışmamız esnasında yere düşen kartvizitimden olduğunu öğrendim. "Badomad" dedi bir anda. "Neden bu kadar dusunuyorsun?"
+"Bunları söylemek için mi çağırdın beni buraya Sahra?"
-"Ne umarak geldin ki buraya kadar... Seni hiç tanımayan ve senin de tanımadığın biriyle buluşmayı neredeyse hiç tereddüt etmeden kabul ettin.

Rez panpa

-"Adın ne senin bakalim."
+"Adım Cennet Bahçesi"
-"Öyle isim mi olur?"
+"Oluyormuş demek ki ayrıca sana birşey diyeyim mi sandığın kadar zeki bir adam değilsin. Takım elbisenden iyi para kazandığın iyi bir işe sahip olduğun belli oluyor ama kafayı biraz kırmışsın sen... " "Kayışı diyorum koparmissin... Hey beni duyuyor musun?" Verecek bir cevabim yoktu. Bu kız inanılmazdı. Saçları sapsarıydı. Gözleri sanki yüzüne gömülmüşçesine derin ve gergindi. -" Benim adımda Badomad, söyle bakalım hiç tanımadığın birine hayvan demeye utanmıyor musun?" Birden döndü ve +" Badomad köpekleri sever misin?" Dedi. Bu konuyla alakasız soru karşısında afallamistim. -" Evet severim" Dedim. +" isabet olmuş, bende severim e köpek de bir hayvan olduğuna göre seni de sevdim!" Bu cevap bardağı taşıran son damla oldu ve gerçekten kukreyerek ona doğru sandalyemden kalktım. Bir anda tatlı bir sesle "Adım Sahra" dedi. "Sıkıldım, okunacak bir şeyler yok mu burada?" Dedi. "Bilmem yok galiba, hem okumak yerine dinlenmen gerekiyor farkındasin değil mi?" +"Neyse su alır mısın bana?"

Sahra'nin hızla atan kalbinin sesini duyuyordum. Birden ayağa doğru kalktı. Dirseginin üzerine başını dayayıp bana bakmaya başladı. "Ekgib olan tamamlandı. Artık yazılabilecek kadar güzel bir hikayesin" dedi. Sahra yanımda ve çırılçıplaktı. Teni sıcacıktı. inanılmaz güzel bir koku yayılıyordu vücudunda. En çok da boğazının hemen altında yoğunlaşan bu kokuyu ömrüm boyunca unutmayacagima çoktan yemin etmiştim. Sıcacık bir gülümsemeyle "Günaydın" dedi. Cevap vermek yerine alnından öptüm. "Sen benim sarhoş halimden yararlanıp sinsice mabedime girdin ve cezalisin. Bugün çayı sen demleyeceksin" dedi.
"Öyle bir şey yok küçük hanım simitleri gider alırım ama çayı sen yapacaksin. Çünkü senin elinden içtiğim çayların tadı hâlâ damağımda."

Ağlattın be panpa..

Daha fazla dayanamayınca penisimi kadınlığının içine ittim. Gidip gelmeye başlamıştım. Zevkten delirmek üzereydim. Ben gidip geldikçe Sahra, "Daha sert, daha sert" diye inliyordu. O inledikce ben olanca gücümle onun içine giriyordum. Ayakta durnaktan yorulunca beni hiç içinden çıkarmadan yatağa doğru sürükledi. Çarşafla buluşunca gözlerini tamamen kapatıp goguslerini yalamam için baba direktif verdi. Denileni büyük bir zevkle yerine getirdim ve birazdan boşalacak olduğumu anlayıp kendimi Sahra'nin üzerine bıraktım. Daha da hızlandım. Sonsuz huzuru bulan biri gibi kendinden emin bir inlemeyle içimde ne varsa Sahra'nin içine akıttım. Yavaşça, üzerine değildim ve yatağın kenarına bırakıverdim kendimi.

Yarım kalmaz umarım