beni burada belli bir kesim yazar tanıyordur.. tanıyan tanımayan herkese bu gece içimden samimi birşeyler söylemek istedim..
beni tanıyanlar entrylerime gülerler başlıklarıma gülerler..
3.
açtığım 10 başlıkların girdiğim enteylerin 10da 9u gülmeye güldürmeye yöneliktir..
swfler yaparım bunlara gülerler..
4.
(bkz:
ananlar tamkafiye xdler redif swf arşivi)
capsler falan yaparım arada bunlara gülerler.. vs. vs.. gerçek hayatımda da beni tanıyanlar genelde böyle bilirler..
aşırı komik sulu aşırı derecede herşeyle daşşak geçmeye çalışan hiçbişeyin ciddiyetine ayak uyduramayan biri derler arkamdan..
hatta her taka espiri yaptığımdan aşırı sulu olduğumdan çoğu insan beni ciddiye de almaz..
bilirsiniz.. birinin size gülmesi pek iyi birşey değildir..
peki 22 yaşımda burada bu yaşımda neden milleti güldürmeye çalıştığıma bu kadar eğlenceli şeyler yapmaya çalıştığıma gelince..
bunu söylemek biraz zor ama işitme engelli bir kardeşim var benim..
ve onu yazılı ya da işitsel şeylerle espirilerle güldüremezdim...
çocukluğumdan beri onun bu sessiz dünyasını neşelendirebilmek onu gülümsetebilmek için türlü türlü şaklabanlıklar yaptım durdum hep ona..
gülmesi için aptal ifadeler geliştirdim kendime.. çocukken onu gülümsetmek daha kolaydı.. yüzümün mimiklerini ani değiştirmem bile onu güldürmeye yetiyordu..
sonraları daha komik şeyler bulmaya çalıştım.. türlü karakterler geliştirdim.. charlie chaplin gibi evet doğru kelime bu..
sessiz komedi.. ifadelerle hareketlerle.. vs vs.. bu normal bir mizahtan daha da zordur..
ve o ne kadar mutlu oluyorsa ben onu daha da mutlu etmeye odaklandım hep.. ve böyle gelişti gitti işte.. bu aşırı gelişkin mizah buradan geliyor..
ve elbette ailemin çocukluktan beri haklı olarak benim yerime onunla ilgilenmelerinden kaynaklanıyor...
aileden ilgi görmeden sevgi görmeden büyüyüşüm o hastaneden yatarken 4 ile 7 yaşım arası akrabalara bırakılışım ; yaşım geçtikçe kendi karakterimde belirmeye başladı..
hiçbişeyi önemsemeyen herşeyle ama herşeyle alay edebilen birisi oldum.. çocukken çok üzüldüm çok ağladım..
ve büyüdüm.. artık ağlamıyorum amk.. gülmeye çalışıyorum.. başarısız acınası hayatımda gülebileceğim elle tutulur birşeyim de olmadığından
hem kendime hem çevreme hem de diğer insanlara şaklabanlık yapıyorum işte böyle..
bazen de işte böyle gülerken ne kadar acınası bi halde olduğumu farkediyor oturuyor ağlıyorum amk
