neden asosyal ve yalnızsınız

şanssızlıktan, şans yok bende..

- ailede, apartmanda, mahallede tek çocuktum.
- 12-13 sene önce kardeşim olacaktı, hamileliğin beşinci ayında bebek anne karnında öldü. tek çocuk olmanın getirisi hep bir kardeş beklentisinin birden domino taşları gibi devrilmesi, annenin ölümden döndüğünü öğrenme, evin hali vs derken benim pgiboloji 10 yaşında gibildi gitti. önceleri her etkinliğe atlardım, her şeyi ben yapmak isterdim; o günden sonra bir isteksizlik, geri plana çekilme, içe kapanma, sessizlik aldı yürüdü bende. 23 yaşındayım, ne yapsam saçma sapan hareketler yapıyor; ne söylesem boş konuşuyormuşum gibi geliyor hala..
- ortaokulda öğretmen fark etmiş halimi, bizimkilere bilgisayar alın kafası dağılsın demiş. alındı bilgisayar bir hevesle, işe de yaradı kafam dağıldı ama komple dağıldım, iyice içe kapandım, bilgisayara gömüldüm.
- üç dönemde de (ilkokul, lise, üniversite) sınıfımda aptalca fikirleri olan insanlar oldu. bendeki değişim yüzünden alttan almak yerine insanların hatalarını yüzlerine vurdum. fikirleri aptalca olanlar değil salaklıklarını yüzlerine vuran ben kabahatli olduğum için istenmedim.
- birkaç başarısız kız arkadaş denemem oldu. sadece biriyle 5 yıllık uzun süreli bir arkadaşlığımız oldu, o da bir dargın bir barışık ve internettendi, kız başka şehirdeydi. yine bendeki malum değişim yüzünden insanlara güvenmez biri olmuşum, niye sevsin ki beni, ne artım var benim derken herkesi yine kendimden uzaklaştırmışım.

ne istesem olmadı, kardeşim olmadı, kafa dengi arkadaşlarım olmadı, bir şey alacağım bedeni, numarası, stoklarda olmadı.. geçen ay ayakkabı aldım, mecbur kalınca alırım. topuk dikeni mi ne varmış bende, rahat bir ayakkabı giymemi önerdiler onun için aldım. 3 gün önce marketten karpuz alırken çürük karpuzu almışım, suyu ayakkabıya damladı leke oldu. anneme nasıl çıkar bu dedim, makineye atalım dedi. makineye atılınca gibi tutacağını biliyorum ayakkabının, başka çarem yok atalım dedim. attık, makine bir çıkardı ayakkabıyı amblemin dikişleri beyaz ipti, kırmızıya boyanmış. alt beyaz kısımlarında kırmızı lekeler rezil olmuş ayakkabı. bir şey de diyemedim, kendim kaşındım çünkü. öğlen 3'ten beri tek kelime etmedim, konuşursam kırıcı olacağım diye. yine 10 yaşından beri neden yaşadığımı düşündüm; 10 yaşından beri hep boşa yaşadığımı düşünürüm, dünyada gereksiz bir kişilik yer kaplıyormuşum gibi geliyor. kendimle başbaşa kalınca hep düşünürüm, bomboş geçen 13 seneyi düşünürüm sonra gözlerim dolar, sinirimden ağlamaya başlarım.

şans yok bende, kız arkadaş yok, kardeş yok, arkadaş yok, telefon alırım ekranı çizilir, ayakkabı alırım iflahı gibilir, tişört alırım yakası esner, intihar etsem edemem, onu da düşündüm öss dönemi, sonra ailem geldi aklıma vazgeçtim, zütüm yemedi daha doğrusu. zaten ip dolasam boynuma, ya ip kopar ya da tavan çöker. öyle bir şans var bende.

işin özeti; bahtsız bedevi olsam çölde kutup ayısı gibmez beni. allahından bulmuş zaten bu dıbına koduğum deyip geçer gider. öyle bir şanssızlık işte.

özel not: bayağı uzun oldu, okumanıza gerek yok, ben yazınca rahatladım ama, kaç yılın birikmişliği var bu entryde.. bu ayakkabı meselesi benim şarteli atttırdı bugün, bir insanın hiçbir işi mi doğru gitmez ?

kimseye güvenim yok ki panpa. küçükken safın tekiydim. mahalleden cocuklarla takılırken kim ne derse onaylayan bir tiptim.(başka yerlere çekmeyin arkaünüze çam ağacı montelerim) her şey ben küçükken taşınmamızla başladı. o zamana kadar sabah kahvaltısıyla sokağa çıkıp akşam ezanıyla dönen bir nesildik biz. tozun toprağın içinde kah top teper kah kavga ederdik. ki ömrümün en güzel zamanlarıydı bence... 4. sınıfa kadar hayatım böyleydi. 2-3 arkadaşım vardı sadece. evet pek arkadaşım yoktu belki ama gerçekten "arkadaş" olmanın anlamıydı onlar benim için. ama diğer insanlar, yaşıtlarım ile iletişim kurmak benim için hiç sorun değildi. işler taşındığımız zaman değişti...
ege'de bir ilçede oturuyoduk. o zamanlar her yer beton yığını değildi tabi. şimdi çok değişmiş oralar, tanıyamadım... eh tahmin edersiniz merkeze taşındık. ama bunu ben kabullenemedim. nasıl kabul edebilirdim ki? sorun hiç tanımadığım insanların arasında olmak değildi. sorun bir anda yaşam şeklimin değişmek zorunda kalmasıydı. tozun toprağın içinden soğuk beton binaların ortasına.
buna ben hala alışamadım. bütün hayatım betonların arasına sıkışsada gelecek adına amaçlarım tersi istikamette.
eskiden herkese güvenirdim. kimseden kötülük beklmezdim ki biz böyle görmemiştik. zamanla biz de öğrendik ama tersti bize bir kere! orta okul dönemim bu yüzden çok sancılı geçti. kin gütmenin ne demek olduğunu öğrendim, nefret etmeyi, tiksinmeyi...
insanları seçmenin ne olduğunu 8. sınıfta öğrendim. ("oks" vardı tabi o zaman liseye geçişte. sonradan gelen sistemlerin de ta amk) 7 ve 8. sınıf arasındaki o yazda insanlardaki değişimi görünce dehşete düştüm.ben böyle olmamalıydım. ailemin ve çevremdekilerin benden beklentileri bir hayli yüksekti. okulumdaki öğretmenlerin de öyle... bilime merakımın serpildiği yıllarda orta okul yıllarımdı. 6. sınıftayken tahtaya çıkıp mekiklerle ilgili sunum yapmıştım durduk yerde. şimdi diyorum ki kafamaı zikem. ne demeye hedef haline geliyorsun? hırsı binlerden ortaokuldan beri tiksinirim. eh bu kavramı da o zamanlarda öğrendik çünkü. derken oks geldi ve salakça bir atmosferin içine çekildik. yok ben bunu geçicem yok sen bunu davası değildi milletteki. o yapamasın bu olamasındı. insanlar hırslandıkça bu daha beter bir hale geliyordu. ben mi? benim bilgisayara bulaşmam tam da o yıldı işte. koya böle işe diyerekten ogame e23'e başlamıştım. evde pc yoktu tabi kafelere giderdik. kah dersaneden kah okuldan kaçardım. insanlardan uzaklaima isteğim giderek artıyordu çünkü. ha derslerim kötü müydü? okulun bu fene gider denilen öğrencilerinden biriydim ki sülale de aynı kanıdaydı. ama bana tersi işte na koyim tersti. öyle böyle o seneçmiş sınav da geçirmişti. dersane dereceleri bütün sene gözü kapalı öğretmen lisesi dzeyinde olan çocuk o sınavda yapamadı ve işler arkasından daha da taka sardı.
o yaz ve 9. sınıf boyunca ailemin bana olan tavrı beni hayattan bezdirdi. yetmezmiş gibi aynı dönemlerde bir kıza da yanıktım ama öyle bir olay oldu ki kızı geç sülalesi dahi bana bir anda düşman oldu. düşünün amk bi hayal edim çok değil bir anlığına aileniz, sevdiğiniz herkesle aranız kötü...
ben gülemiyorum ulan gülemiyorum gülmeyi unutturdular lan. sahteden gülmek zorunda kaldım hep. ben tam 7 yıldır bir defa lan bir defa bir şöyle yürekten gülemedim ta dıbına koduğumun dünyasında... ha buna da şükür, sağlığım yerinde halim vaktim iyi...
ama ne olduysa 10. sınıfla birlikte ailemin tavrı değişti. iyiye dönmedi ama kötünün iyisi oldular. belki de kardeşim yüzündendi neyse amk. lise zamanı kimseye ama hiç kimseme güvenmez oldum. bir insanın yanımdan geçmesi bile ne mal olduğunu anlamam için yeterli hale gelmişti. jest ve mimikleri, ses tonu gözleri dahi okuyabilir hale gelmiştim. malesefki bunları kitaplardan değil yaşarayarak öğrendim. biliyor musunuz insanlardan şöyle bir kaç adım uzaklaştığınız vakit resmi rahat bir şekilde bütünüyle görebiliyorsunuz. heh dönemim 120 kişilikti ve geri kalan 119 kişinin içinde bende ona güvenebilirim fikrini uyandıran sadece 1 kişi oldu. öyle çok güzel biri değildi ortalama bir kızdı işte. 10. sınıfı sadece onun hareketlerini incelerek geçirdim. göz ucum sürekli ondaydı. ve 1.5 senenin ardından ulan bu kızdan olur hakkında yanlış düşünmemiştim dedikten sonra bir gün öğle vakti sınıftaki herkesi çıkardıktan sınra buna çıkma teklifi ettim. o anki yüzünün kızarışı hala aklımda da kim bilir ben ne haldeydim (: ama bir cevap vermedi... ve ertesi gün red etti. 2. kez bu dedim bir kızla aram yine açılmıştı. tamam dedim red edebilir hakkıdır insan sonuçta ama araya öyle bir set çekti ki şaştım kaldım. bir süre her gün bununla konuşmayı denediğim halde hiç bir şey söylemedi tek kelime bile... gerçi ondan sonra beni 2 kez daha red etti (: ha sonuç? tabi ki hüsran. son sene orta oludaolduğu gibi yine felaketti yine aynı tiksinç atmosfer vardı. ben kendime gibi gibine çalışmayı yediremedim ve evdekileri susturacak kadar kitaplara bakar gibi yaptım. şansa bak ki o kızla dersane de aynı sınıftaydık. neyse andığım yeter.

ee tabi sonuçlar pek düzgün gelmedi 43binle tercih kağdını önüme koydulaar. neyse burayı atlıyorum. üniversite de de durum pek farklı değil değişen bir zik yok. aynı. çok uzatmışım lan yeter amk yazdıkça efkar bastı rahatlıyayım derken.

özgüvenim yok. normalde zayıf birisiydim. mecburi bir tedavi yüzünden ilaç kullanıyordum. Tedavi bitti ilacı bıraktım ve 6 ay gibi bir sürede çok hızlı kilo aldım. Boy 164 kilo 85 civarıydı. Okulda başarılı olduğum için özel okulda burslu okudum. Kendimi ezik hissettim. Hem dış görünüş hem de diğerlerinin maddiyata verdiği önem altında ezildim. Onlar her yıl telefon değiştirirdi benim telefonum dandikti.Her tenefüs paradan bahsederlerdi. Şu an o okuldan 1 kişiyle bile görüşmüyorum hiçbirini görmek de istemem açıkcası. Kıyafet almaya gittiğimizde kıfayet denerdim ya olmazdı ya çok kötü dururdu kendimden nefret ederdim o zamanlar. Sonra liseye geçtim. Artık o kadar hırs yapmıştım ki spor salonuna yazılıp 2 ayda 8 kilo verdim. Sonra biraz daha zayıfladım ve 4 kilo daha verdim. Ergenlikle boyum uzadı. 19 yaşındayım boyum 184 ve kilom 73 yani eskisine göre çok iyi ama kilolu olmamama rağmen göğüs ve göbeğimde yağ var ve bu kötü duruyor. Belki de bu pek de kafaya takılmayacak bir şey ama şişmanken kendimi hep çok ezik hissettiğim için bu pgibolojiyi bir türlü atamıyorum üzerimden. Ne zaman dışarı çıksam her arabanın camında kendime bakıyorum. Sebebi ise kızlar vb. değil sadece bilmiyorum ama iyi hissetmiyorum kendimi. Suratımda hafif sivilce izleri var ve dişlerim,n şekli çarpık. Diş teli taktırmayı düşünüyorum. Bunlar da özgüvenimi azaltıyor. Şimdi birisi bunlar da sorun mu diyebilir. Ama 5 sene boyunca çok kilolu olup etrafındakilerin sana bakışları altında ezilmek insanın pgibolojisini bozuyor veya bende böyle oldu. burslu okuduğum okulda yılbaşı hediyeleri veriliyordu herkes sarılıp birbirini öpmüştü. Bana hediye alan kız öpmem gerekiyor mu demişti. Abi bana göre oldukça önemsiz bir insan olmasına ramen insanın özgüveni resmen atomlarına ayrılıyor böyle bir olayda. Hayatımda hiç aşık olmadım belki de karşımdakilere layık olmadığımı düşündüm. 3 defa kızlar gelip benden hoşlandığını söyledi hepsini reddettim.(bunların 2 tanesi karmaşık ama neyse). aslında bazen her şeyin çözümü var diyorum. Fiziği 3 ayda toplarım spor salonuna gitsem. Diş telleri dişleri düzeltir. Doktora gitsem de sivilceler geçer. ama derslerim var ihmal edemem diyorum hep erteliyorum. Samimi arkadaşlarım var. Ama kardeşim diyebileceğim kadar yakın, derdimi anlatabileceğim bir dostum yok neyseki çok iyi yaşıt akrabalarım var ama onlar da iyi bir dostun yerini tutamaz. Bir insanın dış görünüşümle ilgili bir lafı bile beni çok rahatsız ediyor. Mesela kilolu bir adam bana spor yapman lazım derin sıkılaşır iyi olur dediğinde azına kürekle vurmak geçiyor içimden. Sanırım sıkıntılının tekiyim baksanıza bu kadar yüzeysel bir konuyu ne kadar büyütmüşüm diyorum bazen. Ama bunu kendime anlatamıyorum. Etrafımda çocuğumun senin gibi çok isterdim diyen insanlar var. Ailen çok şanslı diyen var. Ben kendimi kötü hissediyorum bu konularda. Ama sağlık sorunu olan veya önemli sorunları olan kişileri görünce ne kadar aptalım diyorum, şükrediyorum. Sonra yine bu olayları kafaya takıyorum. Belki de ne istediğimi tam olarak bilmediğim için asosyelimdir. Hatta belki de asosyel olmayı istiyorumdur.