neden asosyal ve yalnızsınız

ben kendimi hoş bulduğum halde insanlar çirkin olduğumu suratıma suratıma vurdukları için insanlardan nefret ediyorum
gerçekten de sanırım bunun yüzünden asosyalim arkadaşlarım az ama özdür arada çıkar sigara falan yakarız birlikte
onun haricinde şu ana kadar kızlardan 1 kere olsun bile doğru düzgün iltifat almadığım için koyuyo insana peki tamam beni güzel bulmuyolar ben de bu açığı sempatiklikle kapatmaya çalıştım öyle de maskara durumuna düşürdü insanlar beni yok twitter takipçisiymiş yok facetakmuş hiçbiri zerre umrumda değil artık birbirlerinin popülaritesine göre anında 360 derece dönen insan dolu ortalık
mesela bi kere kızın birine twitterda 60000 takipcim olduğunu sölediğimde ertesi hafta bana yakınlaşmaya başladı ben de inatla suratına vura vura gibtir git primci huur çocuğu dedim evet suratına dedim ve zerre üzülmedim mutlu oldum insanların ne kadar boş beleş şeylerle uğraştığını suratlarına vurmak çok güzel hissettiriyor
face de beğenininiz yok mu ?
kimin umrunda amk illaki bigün sizi seven biri çıkacak asosyallik iyidir beyler çevrenizdeki salakları çok dinlemeyin içe kapanık olmak herzaman sizin rahatça istediğiniz şeyleri düşünmenizi sağlar
edit: çirkin olayını da anlatayım bi gün bizim çocuklarla konuşuyoruz işte kim tipsiz kimde iş var diye bana bi ara özgüven geldi keşke gelmeseydi amk bende de tip var beyler ona bakarsanız dedim herkes kah kah kah gülüyor amk o an sinirden çılgına dönmüştüm arkadaş dedi sende mi tip var dıbına koduğum zaten onu der demez ilişkimi kesmiştim amk onla ciddi söyledi hani şakasına falan değil bende dedim yakışıklı olmayabilirim ama tipsiz değilim olum falan yaptım o da dedi gel bi kıza soralım da görelim yanımdaki kekoya bile idare eder işte diyen kız (gerçekten kekoydu amk ben onun yanında brad pitt falan kalırım o derece) bana bakınca suratını ekşitip yoo değilsin dedi beyler tanımadığım insanlara fotoğrafımı attığımda yakışıklı falan diyorlar ama benim bu dıbına soktuğum arkadaş ortamında maskaraya döndüğüm için beni 1 kere bile ciddiye almıyolar amk işte bu gibik insanlar yüzünden hayatım karardı evden ara sıra çıkıyorum dışarı sevdiğim kıza açılamıyorum bile sevdiğim derken gerçekten aşık olduğum yani sırf dış görünüşe bağlı olarak değil bu insan da demicem huur eşek dölleri yüzünden her güne söverek başlıyorum beyler aşık olduğum kızdan red yeme korkusu bastı artık beni bu şerefsizler yüzünden belki hayatımın dönüm noktasını istemeye istemeye terkediyorum

şanssızlıktan, şans yok bende..

- ailede, apartmanda, mahallede tek çocuktum.
- 12-13 sene önce kardeşim olacaktı, hamileliğin beşinci ayında bebek anne karnında öldü. tek çocuk olmanın getirisi hep bir kardeş beklentisinin birden domino taşları gibi devrilmesi, annenin ölümden döndüğünü öğrenme, evin hali vs derken benim pgiboloji 10 yaşında gibildi gitti. önceleri her etkinliğe atlardım, her şeyi ben yapmak isterdim; o günden sonra bir isteksizlik, geri plana çekilme, içe kapanma, sessizlik aldı yürüdü bende. 23 yaşındayım, ne yapsam saçma sapan hareketler yapıyor; ne söylesem boş konuşuyormuşum gibi geliyor hala..
- ortaokulda öğretmen fark etmiş halimi, bizimkilere bilgisayar alın kafası dağılsın demiş. alındı bilgisayar bir hevesle, işe de yaradı kafam dağıldı ama komple dağıldım, iyice içe kapandım, bilgisayara gömüldüm.
- üç dönemde de (ilkokul, lise, üniversite) sınıfımda aptalca fikirleri olan insanlar oldu. bendeki değişim yüzünden alttan almak yerine insanların hatalarını yüzlerine vurdum. fikirleri aptalca olanlar değil salaklıklarını yüzlerine vuran ben kabahatli olduğum için istenmedim.
- birkaç başarısız kız arkadaş denemem oldu. sadece biriyle 5 yıllık uzun süreli bir arkadaşlığımız oldu, o da bir dargın bir barışık ve internettendi, kız başka şehirdeydi. yine bendeki malum değişim yüzünden insanlara güvenmez biri olmuşum, niye sevsin ki beni, ne artım var benim derken herkesi yine kendimden uzaklaştırmışım.

ne istesem olmadı, kardeşim olmadı, kafa dengi arkadaşlarım olmadı, bir şey alacağım bedeni, numarası, stoklarda olmadı.. geçen ay ayakkabı aldım, mecbur kalınca alırım. topuk dikeni mi ne varmış bende, rahat bir ayakkabı giymemi önerdiler onun için aldım. 3 gün önce marketten karpuz alırken çürük karpuzu almışım, suyu ayakkabıya damladı leke oldu. anneme nasıl çıkar bu dedim, makineye atalım dedi. makineye atılınca gibi tutacağını biliyorum ayakkabının, başka çarem yok atalım dedim. attık, makine bir çıkardı ayakkabıyı amblemin dikişleri beyaz ipti, kırmızıya boyanmış. alt beyaz kısımlarında kırmızı lekeler rezil olmuş ayakkabı. bir şey de diyemedim, kendim kaşındım çünkü. öğlen 3'ten beri tek kelime etmedim, konuşursam kırıcı olacağım diye. yine 10 yaşından beri neden yaşadığımı düşündüm; 10 yaşından beri hep boşa yaşadığımı düşünürüm, dünyada gereksiz bir kişilik yer kaplıyormuşum gibi geliyor. kendimle başbaşa kalınca hep düşünürüm, bomboş geçen 13 seneyi düşünürüm sonra gözlerim dolar, sinirimden ağlamaya başlarım.

şans yok bende, kız arkadaş yok, kardeş yok, arkadaş yok, telefon alırım ekranı çizilir, ayakkabı alırım iflahı gibilir, tişört alırım yakası esner, intihar etsem edemem, onu da düşündüm öss dönemi, sonra ailem geldi aklıma vazgeçtim, zütüm yemedi daha doğrusu. zaten ip dolasam boynuma, ya ip kopar ya da tavan çöker. öyle bir şans var bende.

işin özeti; bahtsız bedevi olsam çölde kutup ayısı gibmez beni. allahından bulmuş zaten bu dıbına koduğum deyip geçer gider. öyle bir şanssızlık işte.

özel not: bayağı uzun oldu, okumanıza gerek yok, ben yazınca rahatladım ama, kaç yılın birikmişliği var bu entryde.. bu ayakkabı meselesi benim şarteli atttırdı bugün, bir insanın hiçbir işi mi doğru gitmez ?