necip fazıl kısakürek

mezarda kan terliyor babamın iskeleti;
ne yaptık, ne yaptılar mukaddes emaneti?
ah! küçük hokkabazlık, sefil aynalı dolap;
bir şapka, bir eldiven, bir maymun ve inkılap!

buradaki maymun atatürk değil, şapkayı takan, eldiveni giyen ve inkılabın uğruna yapıldığı fakat batı hayranlığı yüzünden üstadın "twist nesli" olarak nitelediği dönemin genç jenerasyonudur. hakikaten batı hakkında kokteyl isimlerinden başka hiçbir tak bilmeyen adamda, atatürk inkılabı, maymun üstünde kıyafet nasıl duruyorsa öyle durur. eserlerinin çoğunu okuyun, yazdığı politik makalelere bakın, atatürk hakkında takındığı tavrın "putlaştırmayın" olduğunu görürsünüz. nitekim aziz nesin (mükemmel bir insandır) de türk milletinin ne kadar akıllı ne kadarı ahmak, çok güzel anlattı. o zaman hiçbirinizin gıkı çıkmıyordu. ama bir dakika,

eminim siz kendinizi o şanslı azınlıktan sayıyorsunuz?

neyse, necip efendi'ye dönersek... atatürk'e saldırmamıştır. neden saldırmadığını bilemem, belki de "yemedi".

peki atatürkçü müdür?

değildir.

atatürk'ü sever mi?

bilemem. muhtemelen sevme ya da sevmeme olarak bakmıyordu olaya. siyasi liderler istedikleri kadar başarılı olsunlar, eleştirilirler. atatürkü eleştiren adam "huur çocuğu" mudur?

necip fazılı eleştiren adam nasıl ki huur çocuğu değilse, atatürk'ü eleştiren adam da değildir. bunun sebebi atatürk'le üstadı aynı kefeye koymam da değil, eleştirme eyleminin direk kendi doğasıdır.

iyi bir şair ve başarılı bir felsefe bölümü mezunu olan necip fazıl, iyi şairliğinin aksine çok kötü bir siyaset adamıdır. politik tavrının saçma oluşu bir kenara, sadece naiftir. çünkü osmanlı, bitmiştir ve o noktaya dönüş yoktur. osmanlı idealini hortlatma peşinde koşmak, dünyanın geri kalanını hesaba katmamak demektir.

ayrıca edebiyat denen şeyin ahengine vakıf olmayan kimseler, nazım hikmet'le necip fazıl'ı kanlı bıçaklı sanırlar. oysa ikisi de öncelikle şair, sonra düşünür kimselerdir. ikisinde de var olan edebiyat tutkusu, buna sahip olmayan insanların kavrayamayacağı özel bir bağ kurmalarını sağlamıştır. buna centilmence bir rekabet ya da çok çok onurlu bir düşmanlık da diyebiliriz ki, böylesi zaten hasmını tanımayı ve takdir etmeyi gerektirir.

bugün siz dostlarınıza bile böyle muamele edemiyorsunuz.

nazım hikmet'e gelince:

onun komünist ideolojisi, atatürk'ün temsil ettiği herşeye karşı durmuyor mu? 6 oka yamuk bakmıyor mu? cumhuriyetin barındırdığı liberalliğe nanik yapmıyor mu? osmanlı'nın yıkılışı olan devrimin öncesi ve sonrası arasında neredeyse hiçbir fark yoktur demiyor mu? onun şiirleri gençliği bölmedi mi? o şiirlerde milli duygular, ülkü birliğinden koparılıp dağa taşa indirgenmedi mi?

ama yine de nazım hikmet aklınızın almayacağı kadar büyük adamdı.

hiçbirinizin bu iki adamın aleyhine rasgele konuşmaması lazım. çünkü bu iki insan kendilerini ortaya koydukları alanda kanıtlamış ve tarihe geçmiş kimseler bu bir.
ikincisi, inançlarının gereğini ekgibsiz yerine getirmiş ve korkusuz kimseler. tebliğde boşluk bırakmamış, ülkenin ve dünyanın gidişatından huzursuz olmuş kimseler. baştaki liderin parasıyla puluyla, yolsuzluğuyla değil, toplumun her bireyine sinmiş yozlaşmışlıkla kafayı bozmuş kimseler.

o yüzden, sövmeden önce düşünün.

ccc çile giber ccc

Gâiblerden bir ses geldi: Bu adam,
Gezdirsin boşluğu ense kökünde!
Ve uçtu tepemden birdenbire dam;
Gök devrildi, künde üstüne künde...

Pencereye koştum: Kızıl kıyamet!
Dediklerin çıktı, ihtiyar bacı!
Sonsuzluk, elinde bir mavi tülbent,
Ok çekti yukardan, üstüme avcı.

Ateşten zehrini tattım bu okun.
Bir anda kül etti can elmasımı.
Sanki burnum, değdi burnuna (yok) un,
Kustum, öz ağzımdan kafatasımı.

Bir bardak su gibi çalkandı dünya;
Söndü istikamet, yıkıldı boşluk.
Al sana hakikat, al sana rüya!
işte akıllılık, işte sarhoşluk!

Ensemin örsünde bir demir balyoz,
Kapandım yatağa son çare diye.
Bir kanlı şafakta, bana çil horoz,
Yepyeni bir dünya etti hediye.

Bu nasıl bir dünya hikâyesi zor;
Mekânı bir satıh, zamanı vehim.
Bütün bir kâinat muşamba dekor,
Bütün bir insanlık yalana teslim.

Nesin sen, hakikat olsan da çekil!
Yetiş körlük, yetiş, takma gözde cam!
Otursun yerine bende her şekil;
Vatanım, sevgilim, dostum ve hocam!

…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..

Aylarca gezindim, yıkık ve şaşkın,
Benliğim bir kazan ve aklım kepçe.
Deliler köyünden bir menzil aşkın,
Her fikir içimde bir çift kelepçe.

Niçin küçülüyor eşya uzakta?
Gözsüz görüyorum rüyada, nasıl?
Zamanın raksı ne, bir yuvarlakta?
Sonum varmış, onu öğrensem asıl?

Bir fikir ki, sıcak yarada kezzap,
Bir fikir ki, beyin zarında sülük.
Selâm, selâm sana haşmetli azap;
Yandıkça gelişen tılsımlı kütük.
Yalvardım: Gösterin bilmeceme yol!
Ey yedinci kat gök, esrarını aç!
Annemin duası, düş de perde ol!
Bir asâ kes bana, ihtiyar ağaç!
Uyku, kaatillerin bile çeşmesi;
Yorgan, Allahsıza kadar sığınak.
Teselli pınarı, sabır memesi;
Size şerbet, bana kum dolu çanak.

Bu mu, rüyalarda içtiğim cinnet,
Sırrını ararken patlayan gülle?
Yeşil asmalarda depreniş, şehvet;
Karınca sarayı, kupkuru kelle...

Akrep, nokta nokta ruhumu sokmuş,
Mevsimden mevsime girdim böylece.
Gördüm ki, ateşte, cımbızda yokmuş,
Fikir çilesinden büyük işkence.

…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..

Evet, her şey bende bir gizli düğüm;
Ne ölüm terleri döktüm, nelerden!
Dibi yok göklerden yeter ürktüğüm,
Yetişir çektiğim mesafelerden!

Ufuk bir tilkidir, kaçak ve kurnaz;
Yollar bir yumaktır, uzun, dolaşık.
Her gece rüyamı yazan sihirbaz,
Tutuyor önümde bir mavi ışık.

Büyücü, büyücü ne bana hıncın?
Bu kükürtlü duman, nedir inimde?
Camdan keskin, kıldan ince kılıcın,
Bir zehirli kıymık gibi, beynimde.

Lûgat, bir isim ver bana halimden;
Herkesin bildiği dilden bir isim!
Eski esvaplarım, tutun elimden;
Aynalar, söyleyin bana, ben kimim?

Söyleyin, söyleyin, ben miyim yoksa,
Arzı boynuzunda taşıyan öküz?
Belâ mimarının seçtiği arsa;
Hayattan muhacir, eşyadan öksüz?

Ben ki, toz kanatlı bir kelebeğim,
Minicik gövdeme yüklü Kafdağı,
Bir zerreciğim ki, Arş'a gebeyim,
Dev sancılarımın budur kaynağı!

Ne yalanlarda var, ne hakikatta,
Gözümü yumdukça gördüğüm nakış.
Boşuna gezmişim, yok tabiatta,
içimdeki kadar iniş ve çıkış.

…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..
…………………………………..

Gece bir hendeğe düşercesine,
Birden kucağına düştüm gerçeğin.
Sanki erdim çetin bilmecesine,
Hem geçmiş zamanın, hem geleceğin.

Açıl susam açıl! Açıldı kapı;
Atlas sedirinde mâverâ dede.
Yandı sırça saray, ilâhî yapı,
Binbir âvizeyle uçsuz maddede.

Atomlarda cümbüş, donanma, şenlik;
Ve çevre çevre nur, çevre çevre nur.
içiçe mimarî, içiçe benlik;
Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur!

Nizam köpürüyor, med vakti deniz;
Nizam köpürüyor, ta çenemde su.
Suda bir gizli yol, pırıltılı iz;
Suda ezel fikri, ebed duygusu.

Kaçır beni âhenk, al beni birlik;
Artık barınamam gölge varlıkta.
Ver cüceye, onun olsun şairlik,
Şimdi gözüm, büyük sanatkârlıkta.

Öteler öteler, gayemin malı;
Mesafe ekinim, zaman madenim.
Gökte saman yolu benim olmalı;
Dipsizlik gölünde, inciler benim.

Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök!
Heybem hayat dolu, deste ve yumak.
Sen, bütün dalların birleştiği kök;
Biricik meselem, Sonsuza varmak...