ne zaman yalnız olsam kapı tıklıyorlar

http://www.youtube.com/watch?v=CoZJdil0_HI

7 yaşındayken başladı

okuldaydım, okuma dersi yapıyorduk ve çok fena tuvaletim gelmişti. o yaşta bazı çocuklar hala altına işiyordu ve ben insanlar içinde böyle utanç verici bir şey yapmaktan çok korkuyordum. elimi kaldırdım ve öğretmenime tuvalete gitmem gerektiğini söyledim. her zaman yaptığı gibi "tenefüste gitmiş olmam gerektiği" ile ilgili konuştu ve gitmem için izin verdi.

dersin ortasıydı. koridorlar boğuk ve bomboştu. tuvalete girdim ve işemeye başladım. sonra biri kapıya hafifçe vurmaya başladı.

"orada biri mi var?" dedim, hoşnutsuz bir şekilde.

bir duraksama oldu ve tıklamalar devam etti. bu sefer daha hızlıydı ve kesindi.

tıklama yavaşladı ve bir ses:

"beni içeri al. içeri girmem lazım."

konuşanın ses tonu ince ve titrekti; tanımadığım bir yetişkindi. küçük bir çocuk olmama rağmen züt kadar yere özellikle bir tuvalete bir tanımadığım birini almamam gerektiğini biliyordum.

“git.” dedim.

Tıklamalar yeniden arttı, adam çıldırmış gibi kapıya vuruyordu.

“ bırak içeri gireyim! Kapıyı aç, lütfen!”

dehşete düşmüştüm. Kapıya vurması ve bağırması çok gürültülüydü ama şimdilik hiç kimse ne oluyor diye bakmaya gelmemişti. En sonunda öğretmenim geldi. Çok kızgındı çünkü 15 dakikadır ortalıkta yoktum. Öğretmenim bana çok kızdı. Fakat olaydan kimseye bahsetmedim.

panpalar okuyun bu başlık efsane olacak

Bir sonraki karşılaşmamız birkaç hafta sonra oldu. 9. Yaş günümü kutluyordum. Ve ailem evimizin bahçesinde mangal yapıyordu. Güneşli bir gündü. Babam mangal için kömürü yakmaya çalışıyordu. Fakat kömür yanmayı reddediyordu. Babam arka bahçedeki kilerden çıta getirmemi istedi.
Kilerin içine girdim. içi çok küçük ve karışıktı. Kapı açıkken içeri tam olarak sığamıyordum. Ben de içeri girdim ve kapıyı kapattım. Arkamı döndüğümde biri kapıya çılgınca vurmaya başladı.
“ kapıyı aç! içeri girmem lazım!” ses geçen ay duyduğum ses değildi. Daha derin ve sinirliydi.
Hiçbir şey söylemedim ve hemen geri çekildim . ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Fakat ürkmüştüm. Geriye doğru yürürken, Adam kapıya son bir defa tüm gücüyle vurdu ve sesini yine duydum:

“kapıyı aç lan it! Senin dişlerini tek tek kerpetenle çekicem! Bırak içeri GiREYiM!”

Ses kesildi. Fakat ben kilerden çıkmaya korkuyordum. 5 dakika sonra babam geldi kapıyı açtı. Bana neden bu kadar geciktiğimi sordu. Çıtaları bulamadığımı söyledim. Mangala geri döndüm ve bütün günü arkamı kollayarak geçirdim.
Tahmin edeceğiniz gibi bu seslerden bir sürü vardı. Neredeyse otuz tane saydım. Her ay geliyorlardı. Onlara alışmıştım. Kapılardan geçmek için yalvarıyorlardı. Her defasında da bir kapıyı kapattığımdan hemen sonra. Bu garip ziyaretçiler beni takip etmeye devam etti. Hiç kimseye bundan bahsetmedim. Alışmış olsam da her defasında beni korkuttular. Fakat kapıyı açmadığım sürece güvende olduğumu hissediyordum.
Bazı seslere isim bile verdim. Evimin kapısını tıklayan bir tanesi vardı, kapımın kenarına içinde siyah a4 kağıtları olan zarflar koyardı. Ona postacı ismini verdim. Postacı rahat duramazdı. Ben de onu hep yalnız bırakırdım.

15 yıl geçti olabildiğimce normal olmaya çalıştım. Bir sürü arkadaşım var, şu an boşta olsam da sevgililerim de oldu. Gecenin ortasında kalkıp kapısından gelen hiç kimsenin duymadığı tıklamaları dinleyen biri için kötü değil. Evet,
arkadaşlarım benim garip ve kuşkucu olduğumu düşünürler. Fakat buna alıştılar. Hepsi iyi insanlardı. Onları özlüyorum.

Gördüğünüz gibi, işler garipleşmeye başladı. Yani garip olduğundan daha garip. 3 hafta önce ter içinde uyandım. odamın Kapısına çılgınlar gibi vuruyorlardı.
“kim var orada?” diye bağırdım.

“Lü-lütfen. Yardım et…” diye cevapladı. Şaşkındım. O kilerdeki sinirli sadistin sesiydi, bu sefer samimiydi. Acı çekiyor gibiydi aynı zamanda. Konuşan kişi yaralıymış gibi geliyordu. Kendimi kapıya gitmek için ayağa kalkarken buldum. Fakat kendimi tuttum. Şu zamana kadar kapıyı açmaya hiç kalkışmamıştım. Bir çocuk olarak kapının arkasındakinin şeytani bir şey olduğunu kafama oturtmuştum. Bu düşünceden büyüsem de vazgeçemezdim. En sonunda gitti. Bense rahatladım.

bitiriyorum panpalar okuyanlar ses versin. bu gece uyuyamayacaksınız.

Lanet olsun daha da kötüleşti. iki gün önceydi, bakkaldaydım. Bir şişe süt ve bir gazete alacaktım. içeri girdim ve dükkanın kapısını kapattım. Anında, bir ses çığlık atmaya başladı. Acı çeker gibiydi. Kapıya doğru döndüm . buzlu camın ardında bir kadın silüeti görüyordum. Avuçlarını cama vuruyordu. Bakkal bana bakmaya başladı, benim çılgın olduğumu düşündüğüne eminim. Kapıdan şimdi çıkamazdım o oradaydı.

En sonunda aptalca bir bahane üretip kullanabileceğim bir tuvalet var mı diye sordum. Tuvalette çığlıklar durana kadar saklandım. O zamandan şimdiye kadar 4 olay daha yaşadım. Çığlıklar ve gözyaşı dolu yalvarmalar… postacı da dün geldi. Kapıyı kibarca tıkladı. Tıklamaya devam etti. Dakikalarca tıkladı ve beni yalnız bıraktı.

Sonrasında kapıyı açtığımda benim için on adet kahverengi zarf bırakmış olduğunu gördüm. Her birinin içinde a4 kağıdı vardı. biri kuvvetle hepsini çizmişti. Kağıtların ortasında gözyaşları vardı ve kenarları yıpranmıştı. Onları zarfların içine koydum ve çöpe attım. Artık bunları düşünmek istemiyordum.

biraz önce… odamın kapısı vahşice sallandı. Çığlık, hırıltı, gürleme yoktu. Sadece ağlamalar. Onlarca ses iç çekiyordu. Kapım yeniden muhteşem bir gürültüyle sallandı. Üstündeki sıva dökültü ve halıya düştü. Hala yalvaran yoktu... sadece ağlamalar.

Kapı yine sallandı.

Sandalyemden kalktım.

Kapı yine sallandı.

Saç kalınlığında bir çatlak kapımın kenarında belirdi.

Telefonum çalmaya başladı, ve penceremde de keskin tıklamalar duymaya başladım perdelerin ardından. Telefona cevap vermeyi denedim. Duyduğum tek şey ağlayan insanlardı… onlarcası. Bu sefer iç çekme değil. Terör ve ızdırap içinde haykırmalar. Telefonu kapattım ve çalmaya devam etti. Ben de telefonun pilini çıkardım.
(Kapıyı şiddetle salladılar.)
Benden Ne istiyorlar?
(kapı yine sallandı.)
Bana zarar verirler mi?
(yine.)
Önceden bu kadar korkunç değillerdir. Kötü niyetli bile değillerdi.
(yine.)
Bunu yapmaya onları ne zorluyor?
(yine)
Belki de kapıyı açmalıyım.
(Yine)
Bırakmalıyım içeri girsinler.

http://www.youtube.com/watch?v=1t24PsZxohY

Dolabımı kapının önüne dayadım. ilk içeri girme denemelerinin üzerinden 3 saat geçmişti ve kapıyı tıklatmalar azalmamıştı. Ağlamaları da. Kesin olarak emindim. Kapı onları çok tutmayacaktı. Barikatımsa 2 dakika içinde geçilebilecek cinstendi. Kendimi ölüme çok yaklaşmış bir halde buldum.

Sessizlik oldu. Ağlamaların da azaldığını fark ettim. Bir dakika boyunca orada oturdum. Sonra da ayağa kalktım ve kapıya doğru koştum Bu gibtiğimin durumundan kaçmak için. Belki dışarı çıkabilirdim. Tıklanacak kapının olmadığı bir yere giderdim. Barikadımı kaldırdım ve kapı kolunu çevirdim.

Kilitliydi… ben kilitlememiştim.

Eğildim, kapının deliğinden baktım. Kapının arkasında evimin koridoru yoktu. farklı bir koridor vardı. Okul koridoru gibi. Ötede bir pano vardı. Evet bu bir okul koridoruydu. Bir çocuk sandalyenin üstünde oturmuş kitap okuyordu.
“hey çocuk. kapıdan geçmeme izin ver. Tamam mı?”
Kapıya doğru baktı.

“evet, burası. Kapıyı açar mısın, lütfen?”

“yapamam, yabancılarla konuşmamam lazım. Git!”

http://www.youtube.com/watch?v=hTp-qugnsYA

Bana şaşırmış ve bıkkın bir şekilde arkasını döndü. Ayağa kalkmaya başladım. Bir gürültü sessizliği bir kez daha bozdu. Bir yumruğun bir cama indiğini fark ettim. Pencereme!

Yeniden duydum. Fakat bu birinin içeri girmek için izin istemesi değildi. Birinin pencereyi parçalayıp içeri girmek istemesi de değildi. Orada ne varsa benim içeride olduğumu biliyordu. Dehşet içinde olduğumu biliyordu. Sadist bir şekilde korkmamı istiyordu.

Arkamı döndüm. Kapıya çılgınca vurmaya başladım.

“hey çocuk! Lütfen beni içeri al! Kapıyı açmana ihtiyacım var!”

son

@49 yok panpa.

@51 bitti işte panpa

@53 ;_; eyvallah panpa başka hikayeler de yazıcam sana atarım.

kimse sevmedi mi lan?

okuyun ha